Είδα την αγωνία, όχι ζωγραφισμένη σε μάτια αλλά να τα ζωγραφίζει αυτή, με χρώματα μουντά και σκούρα, να μετατρέπει τις πλατείες σε καλάθια με δίποδα ρετάλια.

Είδα χείλη χωρίς κραγιόν, μάτια χωρίς σκιές, γροθιές σφιγμένες… και τα χείλη μιλούσαν δυνατά, τα μάτια κοιτούσαν έντονα, οι γροθιές ακτινοβολούσαν δύναμη κι αξιοπρέπεια.

Είδα τα ψάρια έξω από το νερό, και μια βροχή από λέπια να ‘χει καλύψει τα κτίρια. Είδα τις γάτες να κάνουν βουτιές στα λιμάνια και δίπλα τους σκύλους να βγάζουν βόλτα ο καθένας και τον άνθρωπό του.

Είμαι από μία χώρα αλλιώτικη απ’ την δική σας 

μία αλλιώτικη γειτονιά μία αλλιώτικη μοναξιά
ανακαλύπτω απόψε δρόμους που θα διαβώ
του δικού σας κόσμου πια δεν είμαι
μα προσμένω αποτελέσματα μεταλλάξεων
βιολογικά βολεμένος με την ιδέα που έχω
για την βιολογία κατουράω, χύνω και κλαίω
υπάρχει άραγε κάποια ανάγκη να φτιάξουμε τις ιδέες μας
λες και τάχα ήταν βιομηχανοποιημένα προϊόντα;
εγώ έτοιμος είμαι πάντως να σας προμηθεύσω τα καλούπια
μα…
η μοναξιά…
τα καλούπια αυτά είναι καινούργιου τύπου,
σας το λέω πως χύθηκαν αύριο το πρωϊ
κι αν δεν διαθέτετε απ’ απόψε την σχετική αίσθηση διάρκειας
δεν κάνει να σας την μεταδώσω
και είν’ ανώφελο να κοιτάζετε μπρος
γιατί το μπρος είναι τελικά πίσω και η νύχτα μέρα
και…
η μοναξιά…
είναι απόλυτη ανάγκη τ’ αυτόματα πλυντήρια στις γωνίες των δρόμων
να μείνουν ελεύθερα σαν τους σηματοδότες
οι μπάτσοι της λευκότητας να σας υποδείχνουν
το σε ποιο κουτί σας επιτρέπεται να πλύνετε
εκείνο που εκλαμβάνετε για συνείδησή σας
αλλά δεν είναι παρά ένας εθισμός του όργανου του νευροφυτικού
που χρησιμεύει γα εγκέφαλός σας
και όμως…
η μοναξιά…
η απελπισία είναι η ύψιστη μορφή κριτικής
για την ώρα ας την πούμε συμβατικά «ευτυχία»
οι λέξεις που ξεστομίζετε δεν είναι πια «οι λέξεις»
μα κάποιο είδος αγωγού για ν’ αποκτήσουν καλή συνείδηση
οι αναλφάβητοι, μα…
η μοναξιά…
ο αστικός κώδικας αλλά γι’ αυτόν αργότερα ας τα πούμε
γιατί τώρα θα ’θελα να συστηματοποιήσω το ασυστηματοποίητο
θα ’θελα να μετρήσω τις δαναϊδες δημοκρατίες σας
θα ’θελα να κλειστώ στο απόλυτο κενό και να γίνω
το ανείπωτο, το μη πραγματοποιήσιμο
το μη αγνό μέσα στην έλλειψη κάθε διαύγειας.
Η διαύγεια κρύβεται μες στα παντελόνια μου. 


24 Αυγούστου 1916 – Castellina-in-Chianti Toscane, 14 Ιουλίου 1993). Γάλλος ποιητής του έρωτα και της αναρχίας, μουσικός συνθέτης και τραγουδιστής.
…ακόμη και στη ημέρα του θανάτου του, αναρχικός ήταν… 14 Ιούλη, η ημέρα της γαλλικής Επανάστασης, η εθνική τους γιορτή…

Για να υπάρξεις είναι αρκετό να αφεθείς να είσαι,
αλλά για να ζήσεις πρέπει να είσαι κάποιος,
πρέπει να έχεις ένα ΚΟΚΑΛΟ,
να μη φοβάσαι να δείξεις το κόκκαλο,
και να διακινδυνεύσεις να χάσεις τη σάρκα.

Ο άνθρωπος από πάντα αγαπούσε περισσότερο τη σάρκα από τη γη των οστών.
Και τότε δεν υπήρχε παρά γη  και ξυλεία από κόκαλα,
και αναγκάστηκε να κερδίσει τη σάρκα του,
δεν υπήρχε παρά σίδερο και φωτιά
κι από σκατά ούτε ίχνος,
κι ο άνθρωπος φοβήθηκε μήπως χάσει τα σκατά
ή μάλλον πεθύμησε τα σκατά
και γι’ αυτά θυσίασε το αίμα.

Για να έχει τα σκατά,  τη σάρκα με λίγα λόγια,
και σιδερικά από κόκαλα
και όπου δεν είχε να κερδίσει το είναι
αλλά είχε μόνο να χάσει τη ζωή.
O reche modo
to edire
di za
tau dari
do padera coco
Εκεί ο άνθρωπος έκανε πίσω και το έβαλε στα πόδια.

Τότε τα θηρία τον έφαγαν.

Δεν υπήρξε βία, προσφέρθηκε μόνος του στο θηριώδες γεύμα.

Το βρήκε του γούστου του,
έμαθε κι αυτός να παριστάνει το θηρίο,
και να τρώει το ποντίκι με λεπτότητα.

Και από πού προέρχεται αυτή η ταπεινή αισχρότητα;
Από το ότι ο κόσμος δε μορφοποιήθηκε ακόμα
ή από το ότι ο κόσμος δεν έχει παρά μια μίζερη
ιδέα για το σύμπαν
και θέλει να την κρατήσει αιώνια,

προέρχεται από το ότι ο άνθρωπος μιαν ωραία μέρα
όρισε την ιδέα του κόσμου.
Δύο δρόμοι του προσφέρονταν:
κείνος του άπειρου εκτός,κείνος του έσχατου εντός.

Και διάλεξε το έσχατο εντός,
όπου δεν έχει παρά να συντρίβει το ποντίκι,
τη γλώσσα, τον πρωκτό, ή τη βάλανο.
Και ο θεός, ο θεός ο ίδιος κατάστρεψε την κίνηση.

Ο θεός λοιπόν είναι ένα είναι;

Αν είναι, είναι σκατά.
Αν δεν είναι ένα είναι, δεν είναι.
Δεν είναι λοιπόν,
αλλά δεν είναι με τον ίδιο τρόπο που το κενό προχωρά
με όλες του τις μορφές,
από τις οποίες η πιο τέλεια απεικόνισή του
είναι η παρέλαση μιας αμέτρητης στρατιάς
από μουνόψειρες.

Είστε τρελός κύριε Αρτό,
και η Θεία Λειτουργία;

Εγώ ανυμνούμαι τη βάφτιση και τη λειτουργία.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη πράξη που,
στο ερωτικό επίπεδο,
να είναι πιο βλαβερή από την κάθοδο
του αυτονομαζόμενου Ιησού Χριστού
στις άγιες τράπεζες.

Είναι δύσκολο να με πιστέψουν
και βλέπω ήδη το κοινό να σηκώνει τους ώμους του
αλλά ο λεγάμενος Χριστός
είναι εκείνος που μπροστά στο θέαμα
της μουνόψειρας του θεού
δέχτηκε να ζήσει χωρίς σώμα,
ενώ μια στρατιά από ανθρώπους,
αποκαθηλωμένοι από ένα σταυρό
όπου ο θεός από καιρό πίστευε πως τους είχε καρφωμένους,
επαναστάτησε,
και πάνοπλη από σίδερο,
από φωτιά και από κόκαλα,
προχωράει βρίζοντας τον Αόρατο
για να ξεμπερδέψει μια για πάντα

με την ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..

Γιατί κάθομαι κι ασχολούμαι; Δεν είμαι σίγουρος. Λες να με ενδιαφέρει, κατά βάθος έστω; Δεν ξέρω.  Μάλλον το πιο πιθανό είναι και το πλέον λογικό, το πλέον αναμενόμενο..
Να δω τα καταρρακωμένα από την ήττα πρόσωπα των απεγνωσμένων.
Αυτών που φωτίζονται όταν βάζει γκολ η εθνική τους και σκοτεινιάζουν όταν το δέχεται. Εκείνων που έχουν το σημαιάκι όχι απλά στο συρτάρι ή τη ντουλάπα, έτοιμο πάντα προς εθνικοπατριωτική τέρψη οφθαλμών, αλλά κυρίως το κουβαλάνε στο μυαλό τους, με κρυφή ελπίδα να το βάλουν και στο δικό μας. Εκείνων που ολόψυχα προσκολλώνται στο ελλεεινό παρόν και το αβέβαιο μέλλον τους επειδή από το “ένδοξο παρελθόν” τους δεν έχει απομείνει τίποτα. Που βρίζουν τα πρεζάκια ,ενώ αυτοί είναι χειρότεροι γιατί η εθνοπρέζα τους σκοτώνει πολύ περισσότερους.
Που θα βγουν στο δρόμο για την γαμωομάδα τους, κι όχι για τη ζωή τους.
Ναι ρε, να χάσετε, να νιώσετε ανύπαρκτοι-άλλωστε πολλοί από εσάς είναι. Ναι ρε, να φυλάξετε ντροπιασμένοι τα γαλανόλευκα κωλόπανά σας και να μη γεμίζετε με το εθνοπατριωτικό σας δηλητήριο τις πόλεις και τα χωριά που ζούμε.
Όχι ρε, να μην ξανακουμπήσετε τα βρωμόχερά σας σε μετανάστη που βρισκόταν εκεί την ώρα που πανηγυρίζατε. Όχι ρε, να μην ξαναμιλήσετε για εθνικό μεγαλείο κι ανωτερότητα ενώ το βουλώνετε όταν σας κλέβουν τη ζωή.
Ξέρω, φαίνεται να σας μισώ. Ώρες ώρες ναι –  όσο είσαστε από την άλλη όχθη..
Μην κλαίγεστε, επιλογή σας είναι και θα την υποστείτε.Εκτός αν ξυπνήσετε πριν είναι αργά.

Αναρτήθηκε από A-politikos στις 11:18 μ.μ.

Τελεία και παύλα. Έτσι δε λέτε; Κι αν δεν το λέτε το εννοείτε. Σχολείο, δουλειά, διακοπούλες, σύνταξη, θάνατος, αυτά. Ποιοί νομίζετε πως είστε ρε; Ποιός σας δίνει το δικαίωμα να μας γαμάτε τη ζωή;Και δεν είναι εφηβική αντίδραση αυτά τα λόγια, είναι συνειδητή οργή και μίσος για το Τίποτα που χτίσατε και αναπαράγετε. Αυτό το τίποτα που καλύπτει τα πάντα γύρω μας, ίσως και μέσα μας και που σα σειρήνα ηχεί για τόσους. Είστε πολύ μικροί, λίγοι, ασήμαντοι. Αλλά ρε γαμώτο έχετε δύναμη, φράγκα, εξουσία. Για την ακρίβεια, ρε γαμώτο υπάρχει εξουσία. Κι υπάρχουν και διαχωριστικές γραμμές. Άλλες βάζετε εσείς κι άλλες εμείς. Πιστέψτε το, οι δικές μας είναι διαχρονικές και με γερά θεμέλια. Όχι καλές ή κακές, σωστές ή λάθος. Είναι απαραίτητες και γιατί όχι και όμορφες… -Ναι ρε! Όμορφές σαν το περιπολικό που καίγεται, σαν μια βραδιά με καλή παρέα, σαν ερωτική νύχτα, σαν μια παθιασμένη πορεία. Απ’ τη μια η Αξιοπρέπεια και η Συνείδηση λοιπόν και απ’ την άλλη εσείς. Απ’ τη μια η Συλλογικότητα μαζί με το Άτομο κι απ’ την άλλη εσείς. Απ’ τη μία η Δημιουργία και η Αυτοδιάθεση κι απ’ την άλλη εσείς. Πάλι εσείς, ποιοί ακριβώς δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι εμείς γινόμαστε όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο δυνατοί.

Είδες που είχα δίκιο; Το νιώθεις κι εσύ, έτσι δεν είναι; Δεν με πίστευες.. “είσαι υπερβολικός” έλεγες όταν άνοιγα κουβέντα.