Αρχείο κατηγορίας Uncategorized

Οι όμορφες κάλπες όμορφα καίγονται

Αναδημοσίευση από https://the-blast.espivblogs.net/2018/05/23/%ce%bf%ce%b9-%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%ce%b5%cf%82-%ce%ba%ce%ac%ce%bb%cf%80%ce%b5%cf%82-%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%af%ce%b3%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9/

Οτιδήποτε λέγεται και ειπώνεται στο δημόσιο διάλογο έχει κάποια επίδραση που αποτυπώνεται στην φαινομενική επικράτηση και το μονοπώλιο κάποιων απόψεων. Για αυτό και η τεχνική μονόπωλησης της δημόσιας εκφοράς λόγου πάνω σε ένα θέμα ( ή και περισσότερα) ήταν ανέκαθεν μια τεχνική προπαγάνδας που έγινε ολόκληρη μορφή τέχνης. Η εξαφάνιση του αντιπάλου μέσω της εξαφάνισης των θέσεων του ή της υπερπροβολής των δικών σου είναι το δίδιμο αδερφάκι της τέχνης της υποτίμησης, της διακριτικής και κομψής συκοφάντησης αλλά και της χονδροειδεστατης συκοφαντίας και λάσπης . Όλες τους τεχνικές καταπολέμησης του άλλου όχι σε μια αναμέτρηση αρχών και θέσεων αλλά σε απόπειρα δολοφονία προσωπικότητας ή κύρους γενικά (αν μιλάμε για ομαδώσεις ή πολιτικές τάσεις).

Τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες μιας μανιώδους προσπάθειας πολιτισμικού αναθεωρητισμού που εκτείνεται σχεδόν σε όλο το φάσμα και εύρος του αναρχικού αγώνα. Αυτός ο πολιτισμικός αναθεωρητισμός δε θα μπορούσε παρά να εκτείνεται και στο πεδίο των φοιτητικών εκλογών με ένα τρόπο που προσπαθεί να επιβάλει την άποψη ότι κάθε απόπειρα σαμποτάζ των εκλογικών διαδικασιών στις σχολές ισοδυναμεί με καγκουριά, φασιστικές και συμμορίτικες πρακτικές, αντικοινωνικές συμπεριφορές κοινωνικού κανιβαλισμού ( με όλη την επιτηδευμένα αφελή αφαίρεση που έχει αυτή η φράση). Η όλη αυτή προπαγανδιστική σταυροφορία επιχειρεί όχι μόνο να απονομιμοποιήσει ηθικά και πολιτικά μια πρακτική που αποτελεί χρόνια παρακαταθήκη του αναρχικού αγώνα αλλά και να ξεπλύνει τις περιφρουρήσεις των φοιτητικών παρατάξεων που προστατεύουν τις κάλπες , φτάνοντας στο σημείο να ξεπλένει ακόμα και το όποιο επίπεδο βίας μπορεί να ασκήσουν.

Σε αυτό το χώρο δε γεννηθήκαμε όλοι χτες και ούτε είμαστε όλοι κομήτες και ασφαλώς και δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη. Οι αντι-εκλογικές παρεμβάσεις αναρχικών/αντιεξουσιαστικών ομάδων στις σχολές , ακριβώς με το χαρακτήρα της αρπαγής της κάλπης και του εμπρησμού αυτής είναι μια κατοχυρομένη ηθικά και πολιτικά πρακτική του αναρχικού αγώνα για χρόνια ολόκληρα (δεκαετίες βασικά) και ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΣ δε θα το αλλάξει αυτό και ούτε μπορεί να το αλλάξει.
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που στο παρελθόν είχαν προσπαθήσει με πραγματικό κόπο και δουλειά μυρμηγκιού να γειώσουν το ζήτημα του αυτοοργανωμένου συνδικαλισμού και των οριζόντιων αγώνων στις σχολές ξερουν και θυμούνται πολύ καλά τι εστί η σκατίλα των φοιτητικών παρατάξεων κάθε απόχρωσης που προσπαθούσαν πότε να σαμποτάρουν, πότε να καπελώσουν, πότε να συκοφαντήσουν και πότε ακόμα και να καταστείλουν όταν νόμιζαν ότι οι συσχετισμοί το ευνοούν. Τίποτα αυτά δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί και ούτε θα ξεχαστεί ποτέ. Όπως δε θα ξεχαστεί οτι το παραταξιακό σύμπαν στις σχολές δεν είναι παρά ένας καθρέπτης του μεγαλύτερου κομματικού σύμπαντος της πραγματικής κεντρικής πολιτικής σκήνης. Ακριβώς όπως λειτουργούν τα μητρικά κόμματα στο γενικότερο κοινωνικό πεδίο , οι φοιτητικές παρατάξεις επενδύουν στη δημιουργία ενός άκρως τοξικού πελατειακού συστήματος μέσα στις σχολές το οποίο μόνο σιχαμάρα και αηδία μπορεί να προκαλεί σε κάθε υγειές πολιτικό υποκείμενο αλλά και σε κάθε κριτικά σκεπτόμενο άτομο. Και μόνο το θέαμα των κομματόσκυλων των φοιτητικών παρατάξεων που τη μέρα των εγγραφών στις σχολές κάθε αρχή της σεζόν χυμούν κανονικά πάνω στους/στις πρωτοετείς σε ένα διαγωνισμό ποιος θα τους πρωτοτραβήξει στα τραπεζάκια να τους πιπιλήσει το μυαλό , να τους δώσει σημειώσεις , κομματικά κουπόνια, υποσχέσεις για μεσολαβήσεις για καλύτερη εξυπηρέτηση στη γραμματεία και καλύτερα κονέ με καθηγητές , είναι από μόνο του αποκρουστικό και προκαλεί αναγούλα.

Η όλη πελατειακή λογική φυσικα δεν εξαντλειται απλα σε ένα σόου τη μέρα των εγγραφών. Είναι η καθημερινή πρακτική και τρόπος λειτουργίας ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως των παράταξεων . Όπως ακριβώς οι μεγαλύτερες φοιτητικές παρατάξεις και θυγατρικες του παραδοσιακού δικομματισμού της κεντρικής πολιτικής σκηνής επενδύουν κυρίως στις υποσχέσεις για ένταξη σε κλίκες που εξασφαλίζουν καλύτερη ανέλιξη στις σχολές ( βαθμούς, πτυχία, μεταπτυχιακά κτλ) και φυσικά μελλοντική καριέρα και εξασφάλιση και πουλάνε άπειρους τόνους μαζικής κουλτούρας ,mainstream διασκεδασης και εκδρομές για αχαλίνωτο clubbing στους πιο hot προορισμούς, άλλο τόσο οι αριστερές και αριστερίστικες παρατάξεις πουλάνε φτηνό επαναστατηλίκι, λαϊκο-έντεχνη διασκεδαση, κομματικά φεστιβαλ και μια δήθεν αγωνιστικότητα που ομως είναι πάντα καναλιζαρισμένη, πάντα καπελωμένη, πάντα χειραγωγούμενη και πάντα ελεγχόμενη από τις εκάστοτε κομματικές πρωτοπορείες. Για να μη μιλήσουμε για τον κανιβαλικό ανταγωνισμό μεταξύ αυτών των ίδιων των αριστερών παρατάξεων που μετρούν άπειρα σκηνικά με πεσίματα, ντου, ενέδρες, ανελέητους ξυλοδαρμούς άοπλων αντιπάλων και που πολλές φορές αρκετά άτομα έχουν καταλήξει με κρανιοεγκεφαλικές ή διάφορα σπασμένα μέλη στα νοσοκομεία για να ακολουθήσει μπαραζ καταδικαστικών κειμένων που μιλάνε για πρακτικές άλλων χώρων που θυμίζουν άλλες εποχές και ύστερα άλλων κειμένων που διαψεύουν τα καταδικαστικά κείμενα μιλώντας για συκοφάντες που θα ζήλευαν και οι αστοι αντικομμουνιστές. Και όλα αυτά σε μια τέτοια επαναλαμβανόμενη σειρα διαδοχής γεγονότων που θυμίζουν τη μέρα της μαρμότας με σημείο ορόσημο φυσικά κάθε εορτασμό της 17 Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο όπου όλα αυτά τα παραπάνω ΑΙΣΧΗ μπορεί να συμβούν για τη διεκδίκηση λίγου παραπανω χώρου για τραπεζάκια και αφίσες αλλά αρκει που είναι ανοικτός ο χώρος να παρακολουθεί ο λαουτζίκος τα αλληλολιντζαρίσματα των αριστερών κομματόσκυλων . Και φυσικά κάποια στιγμή θα φτάσει και η ώρα που όλες οι παρατάξεις , δεξιές και αριστερές , θα αναμετρηθούν στις κάλπες των φοιτητικών εκλογών για να χωρίσουν τα κομμματικά μαντριά τους και τις ζώνες επιρροής τους ενώ τα διάφορα αρχηγικά κομματόσκυλα θα χτίζουν βήμα βήμα το μελλον για μια κομματική ανέλιξη στα μητρικά κόμματα.

Όλη αυτήν την κουλτούρα την είχε απορίψει εδώ και δεκαετίες και τη θεωρούσε εχθρική όχι κάποια σκοτεινή, αντικοινωνική, νέα ή μαύρη αναρχία αλλα η παλιά καλή ορθόδοξη και κλασσική κοινωνική αναρχία που κάποτε είχε ξεκάθαρες θέσεις απέναντι στον καρκίνο του παραταξιακού κόσμου στα πανεπιστήμια. Επομένως αυτός ο πολιτισμικός αναθεωρητισμός που παρατηρείται εσχάτως και στο συγκεκριμένο ζήτημα (ακόμα και με τη μορφή του βουητού στα πηγαδάκια η στα διαδικτυακά καφενεία ) και που επιχειρεί να παρουσιάσει τις αντι-εκλογικές δράσεις στις σχολές και τις καταστροφές καλπών ως συμμορίτικες πρακτικές , πρέπει να ξεσκεπαστεί ως αυτό ακριβώς που ειναι: μια νέα λογική συνεργασίας και μετώπων με κόσμο και παρατάξεις που ακριβώς είναι αναπόσπαστο κομμάτι όλης της προαναφερόμενης σαπίλας. Οι κολεγιές με αυτά τα αριστέριστικα γκρουπούσκουλα και τα πολιτικά μασαζ ( που στις πιο ακραίες τους μορφές αγγίζουν το πολιτικό κατάντημα του σπασίματος της κατάληψης του πολυτεχνείου στη προηγούμενη επέτειο της 17 Νοέμβρη) κινούνται όλα στην ίδια κατεύθυνση που είναι η σταδιακή de facto αποδοχή αυτού του συγκεκριμένου κομματιού της αριστεράς ως κομμάτι του ίδιου του αναρχικού χώρου , κάτι εντελώς αδιανόητο στο παρελθόν.

Γίνεται πλέον επιτακτικό ο κόσμος της αναρχίας να αντισταθεί στην επέλαση αυτού του σαρωτικού πολιτισμικού αναθεωρητισμού που εκτείνεται και σε πάρα πολλά άλλα επίπεδα , αλλά εν προκειμένω στην απαξίωση μιας ιστορικά κατοχυρωμένης αναρχικής πρακτικής , απόλυτα νομιμοποιημένης ηθικά και πολιτικά, όπως οι αντι-εκλογικές δράσεις στις σχολές και το σαμποταζ των κάλπεων. Είναι επιτακτικό επίσης τα κάθε λογής κομματόσκυλα που προστατεύουν κάλπες εκλογών ακόμα και με τη βια να αντιμετωπίζονται όπως ακριβώς και οι μπράβοι και οι παρακρατικοί που σε άλλες εποχές προστάτευαν τις κάλπες στις πρυτανικές εκλογές με πτυσόμενα και μαχαίρια. Ανελέητα. Το χέρι που για να υπερασπιστεί εκλογικές διαδικασίες σηκώνεται ενάντια σε σύντροφο θα πρέπει να κόβεται σύριζα.

Είναι καιρός να διεκδικηθούν πίσω οι ρίζες μας και να υπερασπιστούν οι βασικότερες θέσεις της αναρχιας , αυτά που αποτελούσαν και που αποτελούν την πολιτική μας αλφαβήτα , αυτή που μάθαμε στα πρώτα μας πολιτικά μπουσουλήματα στην αναρχία . Κανένα κομματόσκυλο δεν είναι φίλος μας . Κανένας φοιτητοπατέρας δεν είναι σύμμαχος. Η υπεράσπιση της αντι-ιεραρχίας, της οριζοντιότητας αλλά πάνω από όλα η υπεράσπιση της λογικής ότι κόμματα ,εκλογές και αναρχία δεν πάνε μαζί ούτε στις σχολές ούτε έξω από αυτές, δεν είναι καγκουριά, δεν είναι συμμοριτισμός, είναι πολύ απλά το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Το οποίο κινδυνεύει δυστυχώς να χαθεί. Χρόνια και χρόνια παρακαταθήκης αντι-εκλογικών δράσεων δε μπορούν να ακυρωθούν από κάποιες πολύ μεμονομένες και αμελητέες παρεκτροπές και ουτε θα ακυρωθούν. Και είναι αμετροεπής υποκρισία οι μεμονομένες και αμελητέες αυτές παρεκτροπές να γινονται δήθεν άλλοθι για να υπερασπίζονται κάποιοι την εκλογική διαδικασία εν συνόλω και το δικαίωμα των κομματόσκυλων να προστατεύουν σαν μπράβοι και παρακρατικοί τις κάλπες καταλήγοντας να ξεπλένουν αυτές τις κομματικές παρεκτροπές αλλά πάνω από όλα να ξεπλένουν τη συνολικότερη κουλτούρα του παραταξιακού καρκινώματος στα πανεπιστήμια.
Αυτή η λογική δε θα περάσει. Τα αυτονόητα θα ξαναβγουν στην επιφάνεια. Με αποφασιστικότητα , πολιτική δουλειά και κριτική προσέγγιση τα αναρχικα προτάγματα θα ξαναβρούν τη θέση τους. Γιατί δεν ήρθε ακόμα το Τέλος της αναρχίας.

Η άτακτη ανταρσία.

65Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να διδάξεις να μιλάει σε κάποιον που δεν έχει γλώσσα. Δεν έχει νόημα να φοβάσαι τα ουρλιαχτά και τις ριψοκίνδυνες κινήσεις. Δεν έχει νόημα να προτείνεις διαμεσολαβήσεις σε κάποιον που θέλει το αδύνατο. Δεν έχει νόημα να ικετεύεις για ελευθερία αυτόν που επιβάλλει τη σκλαβιά…

Οι βάρβαροι ας ορμήσουν, ας ακονίσουν τα μαχαίρια, ας αρπάξουν τα τσεκούρια και ας χτυπήσουν ανελέητα τους εχθρούς τους. Το μίσος ας αντικαταστήσει την ανοχή, η λύσσα ας αντικαταστήσει την παραίτηση, η προσβολή ας αντικαταστήσει το σεβασμό.

Οι βάρβαροι ας εξαπολύσουν -αυτόνομα και με τους τρόπους που επιθυμούν- την έφοδο και μετά το πέρασμά τους ας μη φυτρώσει ποτέ πια κανένα κοινοβούλιο, πιστωτικό ίδρυμα, σούπερ μάρκετ, στρατόπεδο, εργοστάσιο.

Ενώπιον του τσιμέντου που χαστουκίζει και της μόλυνσης που ρυπαίνει τον ουρανό μπορούμε να πούμε, μαζί με τον Dejacque, πως “Αυτήν τη φορά οι Βάρβαροι δε θα φέρουν στον κόσμο τις στάχτες αλλά το φως”.

Από την μπροσούρα “Βάρβαροι” των εκδόσεων Τζεντάι. Αθήνα 2005.

 

Μικρή συνεισφορά στην εκδήλωση του αναρχικού Στεκιού Ναδίρ.

 

Σημαντική και χρήσιμη η πρωτοβουλία του Ναδίρ να γίνει η εκδήλωση με τέτοιες θεματικές. Διαχρονική η αξία των εγχειρημάτων που προωθούν την Πληροφόρηση και τη Γνώση.

Μεταφράσεις, είδήσεις, βιβλία, μπροσούρες, όλα κομμάτια του πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Ενός αγώνα που καλύπτει κάθε πτυχή της καθημερινότητας, κάθε σημείο όπου εξελίσσεται ο πόλεμος αξιοπρέπειας – υποταγής, υποδούλωσης -ελευθερίας.

Όχι ως αυτοσκοπός και απομονωμένο κομμάτι του, αλλά ως εγχειρήματα, με σχέδιο και προοπτική, που συμβάλλουν στη διάχυση του λόγου και των πρακτικών μας. Ως μέσα που ανοίγουν νέους δρόμους ή βοηθούν στο να ξαναπορευτούμε με άλλη οπτική σε ήδη υπαρκτούς.

Στην τελική, είναι απόπειρες που δυναμώνουν και ενίοτε συντονίζουν τη δράση, δίνουν κουράγιο και θάρρος, θωρακίζουν τα “θεωρητικά” μας οπλοστάσια .

Γι’ αυτό άλλωστε και δεν περνούν απαρατήρητα από τις διάφορες εξουσίες. Κρατικές ή Ιδιωτικές, Πολιτικές ή Οικονομικές, μικρές ή μεγάλες. Γι αυτό και είναι απαραίτητο να πλαισιώνονται από συντρόφους και συντρόφισσες, κι αν όχι αυτό , τουλάχιστον να στηρίζονται..

Όπως κάθε πτυχή και κομμάτι του αναρχικού κινήματος, είναι απαραίτητα. Δε νοείται να λείπει το κομμάτι της αντιπληροφόρησης και των εκδόσεων, όπως δε νοείται να λείπουν οι καταλήψεις, τα στέκια, οι συλλογικότητες, τα βραδινά σπρέϋ, το αντάρτικο πόλης..

Κι είναι ευθύνη, απέναντι στους εαυτούς μας, στους συντρόφους μας και στην ίδια την Αναρχία ακόμη, να προχωρούν πέρα απο αγκυλώσεις και αυτοεγκλεισμούς, απελευθερώνοντας το μυαλό και δυναμώνοντας το χέρι μας. Όπως κάθε τί, είναι θέμα επιλογής κι όχι απλά συγκυριακής θέσης.. Είναι οι καιροί τέτοιοι που δεν χωρούν δισταγμοί περί συμμετοχής ή ιδιώτευσης, δε χωρά απάθεια και ..καναπές.

Η ίδια η εξουσία το κάνει ξεκάθαρο θέτοντας τους δικούς τις διαχωρισμούς και τα δικά της διλήμματα.

Ας βάλουμε όλοι/ες το δικό μας λιθαράκι, κείμενο, σπρέη, ή τη δική μας..φωτιά, να σαρώσουμε τον κοινωνικό βούρκο, να γκρεμίσουμε το οικοδόμημα της υποταγής και να καταστήσουμε σαφές ότι

Όσο τα διλήμματα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα απο πλεύράς εξουσίας, τόσο πιο ξεκάθαρες οφείλουν να είναι και οι θέσεις μας, η στάση μας. Όχι μεταφυσικά και θρησκευτικά για ένα καλύτερο μέλλον απλά, αλλά για το εδώ και το τώρα των ζωών και των αγώνων μας.

Συντροφικά,

A-politiko.espivblogs.net

Με αφορμή την ερτ, ένας σύντομος και μερικός προβληματισμός.

Υπάρχει κανείς που να μην κατάλαβε ακόμη τη διαφορά του “κρατικού” με το “δημόσιο”?
Υπάρχει κανείς που εξακολουθεί να πιστεύει έστω και με το ζόρι, πως ο,τιδήποτε ανήκει στο κράτος ή τους δήμους , μπορεί να λογιστεί ως δημόσιο? Ότι δηλαδή είναι κάτι που όποιος επιθυμεί μπορεί να έχει σε αυτό άμεση και ελεύθερη πρόσβαση και χρήση?
Θεωρεί κανείς ότι υπάρχει οποιουδήποτε είδους ελπίδα για κάτι αν όχι καλό τουλάχιστον καλύτερο, από την παρούσα κοινωνία ?
Αν η βλακεία είναι ανίκητη, έχουμε πολύ πείσμα και θα φάει τα μούτρα της μ’ εμάς.
Μόνο με την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, και την οικοδόμηση νέων σχέσεων και δομών μπορούμε να πάρουμε πίσω τις ζωές μας – να τους δώσουμε το νόημα που θέλουμε να έχουν.
Κι αυτό απαιτεί κάθε μα κάθε δυνατό μέσο.

Η Ουτοπία και το πραγματοποιήσιμο.

αναδημοσίευση από  http://totalxliberation.wordpress.com/2013/03/21/%CE%B7-%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF/

79

Από μια απλή σύντομη κουβέντα με έναν κοινό άνθρωπο, λέγοντας του τα αναρχικά σου ιδεώδη περί ατομικής και συλλογικής ελευθερίας, βρίσκεις σύντομα το εμπόδιο στο να συνεχιστεί αυτή η συζήτηση. Πέφτει πολύ γρήγορα το εμπόδιο του απραγματοποίητου και του ρεαλιστικού, του ορθολογικού. Τα επιχειρήματα που μιλάν για την ασφάλεια που παρέχει το κράτος και οι λακέδες του, οι στρατοί και τα σύνορα, η μισθωτή εργασία, η εκπαίδευση, η δικαιοσύνη και το σωφρονιστικό σύστημα, και όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί (που δεν είναι και λίγοι) που συγκροτούν το κράτος, έρχονται στην επιφάνεια με περίτεχνο τρόπο από τον ανθρωπάκο του συστήματος. Εδώ λοιπόν θα προσπαθήσω να φέρω στο παρόν το θέμα της ουτοπίας και του πραγματοποιήσιμου, ρεαλιστικού κόσμου των κρατών και των αφεντάδων.

Εδώ και περίπου 10.000 χρόνια, η ιδιοκτησία της γης, των ζώων και των ανθρώπων ως σκλάβους με σκοπό την παραγωγή έφεραν την σύσταση οργανωμένων κοινωνιών, δηλαδή κοινωνιών με ανισότητες, πρώτο-ταξικές, με αφέντες και δούλους, εργάτες και ιδιοκτήτες. Από τότε τα πράγματα και τα δεδομένα έχουν εξελιχτεί τόσο που πλέον οι θέσεις των ατόμων γίνονται θολές. Υπάρχουν μεσαίες τάξεις, μικρό-μεσαίες, φτωχά στρώματα, μεγαλοβιομήχανοι και δισεκατομμυριούχοι. Υπάρχουν ακόμα βασίλεια με τον παραδοσιακό τρόπο. Υπάρχουν σύγχρονες αυτοκρατορίες, χωρίς γιγάντια στάδια για την λαϊκή διασκέδαση, αλλά έχοντας ηλεκτρικά δίκτυα και κεραίες, μεταφέροντας την διασκέδαση στο σαλόνι και στους τέσσερις τοίχους του ενοικίου. Αυτό λοιπόν είναι κάτι πραγματοποιήσιμο, αφού το βλέπουμε να συμβαίνει. Έτσι είναι ορθολογικό να δολοφονείται η άγρια φύση του ανθρώπου, να ξεριζώνεται από το φυσικό του περιβάλλον, να τσουβαλιάζεται σε πόλεις-κράτη και να σπαταλάει τον χρόνο του σε ανούσιες δουλειές με μοναδικό σκοπό την πληρωμή για την παροχή στέγης και τροφής. Είναι ρεαλιστικό να υπάρχουν σώματα ασφαλείας σε κάθε γωνιά της μητρόπολης για να εμποδίζουν την παρανομία, να τσακώνουν τους κλέφτες και να σταματάνε τις ταραχές. Όπως και είναι ορθό οι ίδιοι αυτοί προστάτες του πολίτη να πουλάνε την ηρωίνη, να ξυλοκοπούν και να βασανίζουν, να γλείφουν τους ανωτέρους τους και να συλλαμβάνουν αγωνιστές και αντάρτες. Είναι πραγματικό λοιπόν, η δικαιοσύνη να τοποθετεί στο ειδώλιο αναρχικούς αγωνιστές και να τους καταδικάζει, εξαπολύοντας ταυτόχρονα ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών για τους ομοϊδεάτες, με προσαγωγές και συλλήψεις ακόμα και μέσα από τα σπίτια τους, που έπειτα τους δίνεται το όνομα ‘γιάφκα’. Είναι νόμιμο την Γη να την κατέχουν τα κράτη, να την μοιράζουν όπως θέλουν μετά από πολέμους, να τραβάνε γραμμές πάνω της και να την κομματιάζουν και να την βιάζουν για τα πολυπόθητα ορυκτά, για το πετρέλαιο, τον άνθρακα, τον λιγνίτη και όλα αυτά που κινούν το σάπιο οικοδόμημα που λέγεται πολιτισμός. Ο βιασμός αυτός λοιπόν είναι πραγματοποιήσιμος. Η εκπαίδευση από την άλλη, προωθώντας μια ψευδή ιστορία, μια ηλίθια διαπαιδαγώγηση, προσπαθεί να κάνει τα παιδιά πανέτοιμα για τα πτυχία τους και την δουλεία τους. Τα νέα αφεντικά, οι νέοι πολιτικοί, οι νέοι μπάτσοι και δικαστές, και φυσικά οι νέοι δουλευτάδες για τα ψίχουλα. Έτσι μας λένε από την πρώτη στιγμή που το κάποτε μικρό και άγονο μυαλουδάκι μας αρχίζει να καταλαβαίνει κάποια νοήματα. Μας προετοιμάζουν ως τροφή για την μηχανή του κράτους, του πολιτισμού τους, του ανθρώπινου βασιλείου τους, που έχει κηρύξει αιώνιο πόλεμο ενάντια στην Φύση και σε όλα τα Πλάσματα της.

Το κράτος έχει βρει υπεραρκετούς τρόπους αποκαθήλωσης και αποχαύνωσης της ατομικότητας και της εξεγερτικότητας μας. Τηλεόραση, νόμιμα και παράνομα ναρκωτικά, η κουλτούρα των μπαρ και της ανούσιας διασκέδασης, η αναπαραγωγή εθίμων που μόνο σκοπό έχουν να προσβάλουν την αξιοπρέπεια και να συνεχίσουν μια παράδοση βουτηγμένη στον ζόφο. Δουλειά για να αγοράσεις τον ελεύθερο σου χρόνο, που τον χρησιμοποιείς για να ξεκουραστείς από την δουλειά. Αγορά της ευτυχίας από τα εκάστοτε μαγαζιά ή και τα εκάστοτε κορμιά. Αγορά, πώληση και στην ανακύκλωση ξανά. Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Το νόημα το πιάσατε. Αυτό είναι το πραγματοποιήσιμο, αυτό είναι το ορθολογικό και ρεαλιστικό, και αυτός είναι ο τρόπος ζωής που ζούμε. Καμία υπερβολή, ίσα-ίσα παρέλειψα και πολλά άλλα στοιχεία του θανατερού αυτού πολιτισμού.

Ας περάσουμε τώρα στην ουτοπία, που στο άκουσμα της ματώνουν τα αυτιά των καθωσπρέπει ανθρώπων της τάξης και της ηθικής. Πιστεύουμε σε έναν κόσμο διαφορετικό, σε έναν κόσμο όχι απλά ελεύθερο, αλλά απελευθερωμένο από κάθε αρχαία ηλίθια πρακτική σας. Απελευθερωμένο από κάθε πολιτική ιδεολογία, από κάθε εξουσία και κάθε ατομικό και συλλογικό καταναγκασμό. Χωρίς θεσμούς, χωρίς ασφαλίτες και μπάτσους, χωρίς δικαιοσύνη και νόμους. Καμία φυλακή δεν θα χωράει τα ελεύθερα κορμιά μας και τις απεγνωσμένες μας για ηδονή ψυχές. Καμία ηθική δεν θα χωράει τα φυσικά μας ένστικτα για ευτυχία, έρωτα και αγάπη, και κανένας θεός δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει τα αγρίμια που θα ξεπηδάνε κυκλικά στο όμορφο χάος. Φυσικά και το κείμενο δεν θα έχει καμία κοινωνικό-οικονομικό-πολιτική ανάλυση του αναρχισμού/αντιεξουσιαστικού σοσιαλισμού/κομμουνισμού/και πάει λέγοντας. Τα ακαδημαϊκά γραπτά που μελετάνε την ζωή, την ψυχολογία και την ηθική μπορούν να σας προσφέρουν την πολυπόθητη γνώση που επιζητείτε. Όμως κανένα γραπτό δεν μπορεί να περιγράψει ούτε στο ελάχιστο τα συναισθήματα της εξέγερσης, τον έρωτα του χάους και την αγάπη της γαλήνης. Καμία λέξη από όσες έγραψα δεν μπορεί να διανοηθεί το νόημα της χωρίς να περιπέσει σε αντιφάσεις και σε βιασμό των αισθημάτων. Τίποτα δεν είναι ανώτερο από το άτομο και την κοινότητα που θα δημιουργήσουμε μετά την καταστροφή του υπάρχοντος και της καθεστηκυίας τάξης. Τίποτα δεν είναι αγνό αν δεν εκφράζεται από το εσωτερικό της ψυχής μας, και όλοι οι καταναγκασμοί θα χρειαστεί να τοποθετηθούν στις γκιλοτίνες και να απαγχονιστούν μαζί με τους βασιλιάδες τους. Δεν θα κάτσουμε να περιμένουμε να εμφανιστούν από τον ουρανό οι αντικειμενικές συνθήκες για την επανάσταση. Η ώρα για εξέγερση είναι στο παρόν, στην καθημερινότητα μας. Εκεί βρίσκεται το σπάσιμο των συλλογικών και ατομικών αλυσίδων μας. Βρισκόμαστε στο τώρα και στο πάντα, και σκοπός μας δεν είναι να γράψουμε ιστορία. Κάθε λεπτό που περνάει η ουτοπία μας σύντροφοι είναι όλο και πιο κοντά, αρκεί να μηδενίσουμε το πραγματοποιήσιμο τους, να μην νοιαστούμε για το ρεαλιστικό τους σενάριο της ζωής, αλλά να εξεγερθούμε ολοκληρωτικά εναντίον αυτού του πολιτισμού που δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να σκοτώνει τη Γη, τα πλάσματα της, και φυσικά τις αδάμαστες ψυχές μας.

Κανένας συμβιβασμός για την Ολική Απελευθέρωση! 

Ένα ποίημα της Voltairine de Cleyre [1866-1912]

http://gr.contrainfo.espiv.net/2013/03/18/voltairine-de-cleyre-1866-1912-life-or-death/

Ζωή ή Θάνατος

Περασμένη κατά το ήμισυ απ’ την Πύλη, μια Ψυχή είπε προς τη Ζωή:
«Τι έχεις να μου προσφέρεις εσύ;» Κι αποκρίθηκε η Ζωή:
«Λύπη, αδιάκοπη πάλη, απογοήτευση·
κι ύστερα απ’ αυτές,
σκοτεινότητα και σιωπή». Η Ψυχή είπε προς το Θάνατο:
«Τι έχεις να μου προσφέρεις εσύ;» Κι αποκρίθηκε ο Θάνατος:
«Στην αρχή ό,τι δίνει η Ζωή στα τελευταία».
Στρεφόμενη εκείνη στη Ζωή: «Κι αν ζήσω και παλέψω;»
—«Θα ζήσουν και θ’ αγωνιστούν άλλοι μετά από σένα,
λογίζοντάς το ευκολότερο εκεί απ’ όπου θα ’χεις εσύ διαβεί».
—«Και τι με τους αγώνες τους;» —«Θα ’ναι κάπου ευκολότερο
για άλλους να συνεχίσουν ν’ αντιπαλεύουν έναν πόνο ακόμα πιο οξύ
από μιαν Αγωνία κυριευτική!» —«Κι εγώ τι σχέση
έχω μ’ όλους αυτούς τους άλλους; Ποιοι είναι αυτοί;»
—«Ο εαυτός σου!» —«Κι όλοι όσοι προηγηθήκανε;» —«Ο εαυτός σου».
—«Η σκοτεινότητα και η σιωπή, έχουνε κι αυτές κάποια κατάληξη;»
—«Σε φως και ήχο καταλήγουνε· η ειρήνη καταλήγει σε οδύνη,
ο Θάνατος καταλήγει σ’ Εμένα, και εσύ πρέπει να γλιστράς από
Εαυτόν
σ’ Εαυτόν, σαν το φως στη σκιά και σαν τη σκιά στο φως ξανά.
Επίλεξε λοιπόν!» Η Ψυχή, στενάζοντας, απάντησε: «Θα ζήσω».

Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ), Μάιος 1892