Για τον αναρχικό διεθνισμό

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όπως ορθά το έχουν θέσει κάποιοι σύντροφοι: Εμείς οι αναρχικοί είμαστε διεθνιστές μέχρι να φτάσουμε στην καταστροφή των εθνών. Ακόμη κι αν το πρώτο βήμα είναι να μην τα αναγνωρίσουμε ή τα αποδεχτούμε, η καταστροφή τους είναι μέρος του σχεδίου της καταστροφής του Κράτους.

Η Αναρχία είχε και πάντα έχει μια δεθνιστική στάση. Γνωρίζουμε καλά πως θα πρέπει να λαμβάνουε υπ’όψη τις τοπικές συνθήκες, ο διεθνισμός όμως είναι ένα χαρακτηριστικό που δε διαχωρίζεται απ’ τη σκέψη η οποία προσπαθεί να εκμηδενίσει κάθε είδος Κράτους κι Εξουσίας, αντιτίθεται σε κάθε μορφή “ανάπτυξης” και προωθεί μια στάση ζωής σε διαρκή εξέγερση συνολικά ενάντα στο υπάρχον.

Η ανταλλαγή ιδεών και σκέψεων μεταξύ συντρόφων από διαφορετικά μήκη και πλάτη του πλανήτη, υπήρξε θεμελιώδης για την οικοδόμηση μιας διεθνιστικής αναρχικής προοπτικής, που απορρίπτει τους περιορισμούς συνόρων κι εθνοτήτων, διαδίδοντας για παράδειγμα τους αγώνες που διεξάγουν σύντροφοι σε δαφορετικές συνθήκες.  Η άμεση δράση καιι το σαμποτάζ έχουν επίσης επιτρέψει, ξεκινώντας από την ίδια την πρακτική,  το χτίσιμο διεθνών συνδέσμων μεταξύ αναρχικών από διαφορετικά μέρη.  Το ίδιο ισχύει και για την άμεση και προσωπική υποστήριξη μεταξύ συντρόφων από διαφορετικά μέρη,  μια υποστήριξη η οποία έχει σταθερά φωνή στον αγώνα και τα κοινά εγχειρήματα που καθημερινά δημιουργούνται.   Μεταφράσεις ανακοινώσεων, διάλογοι μεταξη συντρόφων,  δράσεις αλληλεγγύης, μπροσούρες για τη διάδοση των υποθέσεων των συντρόφων, στήριξη διάφορων εγχειρημάτων, έντυπα για ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών και κριτικών, σαμποτάζ, στήριξη συντρόφων στην παρανομία,  η ύφανση αδελφικών σχέσεων μεταξύ συντρόφων, είναι μερικά παραδείγματα τρόπων με τους οποίους το (α/α) κίνημα έχει κάνει πράξη το διεθνισμό που το χαρακτηρίζει.

Από το κίνημα αληλεγγύης στους Σάκκο και Βαντσέτι, όταν πραγματοποιούνταν σαμποτάζ , μεταξύ άλλων από τους αναρχκούς κύκλους που βρίσκονταν κοντά στην εφημερίδα Culmine, ως τις δράσεις σαμποτάζ σε αλληλεγγύη με τις απεργίες πείνας των συντρόφων στην Ελλάδα, από τον συντονισμό και υποστήριξη μεταξύ συντρόφων των Η.Π.Α. και του Μεξικό για την οργάνωση και προπαγάνδιση των εξεγερσιακών αλλαγών του 1910 – περιλαμβανόμενης της υποστήριξης σε συντρόφους έγκλειστους ή στην παρανομία,  ως τις μπροσούρες αλληλεγγύης στους συντρόφους του 5Ε-Μ στο Μεξικό, ο αναρχισμός έχεi δείξει ξεκάθαρα πως δεν υπάρχουν σύνορα για την αλληλεγγύη και τον συντονισμό, δηλαδή για τον ίδιο τον αγώνα.  Από συντρόφους στη Νορβηγία ή τη Φινλανδία – χώρες με ισχυρά εδραιωμένη κοινωνική ειρήνη, μέχρι συντρόφους στην Τουρκία, τη Συρία ή τις αραβικές χώρες που χρόνια τώρα βρίσκονται σε μια κατάσταση μαινόμενου πολέμου,  οι αναρχικοί δε θα δημιουργήσουμε κοινωνικούς ή εθνικούς διαχωρισμούς, ούτε θα αναπαράξουμε αυτούς που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε για να διαιρεί. Δεν θα αντιμετωπίσουμε τους συντρόφους μας σα μικροαστούς εξαιτίας του ότι γεννήθηκαν σ’ ένα διαφορετικό απ’ το δικό μας τόπο, όπως και δε θα κάνουμε διάκριση (πόσο μάλλον θετική!!) απέναντι σε άλλους που γεννήθηκαν σε συνθήκες μεγαλύτερης καταστροφής και δαφθοράς απ’ ότι  εμείς.

Είναι σαφές πως κάθε μέρος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, που με κάποιο τρόπο καθορίζουν τις συνθήκες του αγώνα,  και πως το εξεγερσιακό σχέδιο οφείλει να προσαρμοστεί σε αυτά τα χαρακτηριστικά, ακόμη όμως και ως τέτοιος, ο αναρχικός αγώνας δεν ανταποκρίνεται απλά στις τοπικές ιδιαιτερότητες του αγώνα.  Το αντίθετο:  Ο αγώνας προσπαθεί να είναι η παγκόσμια πραγματικότητα της επίθεσης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.  Ως τέτοιος, βρίσκεται πολύ μακριά από τον αριστερίστικο ρεαλισμό, αυτόν το ρεαλισμό που υποκινεί την παθητικότητα, την αναμονή, το ρεφορμισμό,  και σκοτώνει τα όνειρα και τις επθυμίες για μια ποιοτική ζωή, μιλώντας για το τί είναι εφικτό και τί “πρέπει να γίνει”, βασισμένος στην πραγματικότητα που ζούμε.

Τελειώνοντας, θεωρούμε πως θα πρέπει να διαμορφώσουμε τις θέσεις μας ξεκινώντας από το τί βώνουμε τοπικά – γι’ αυτό και η ομάδα συντρόφων που συμμετέχουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τη στιγμή που ξεκίνησε να εκδίδεται αυτή η εφημερίδα, ξεκαθαρίζουμε τα ζητήματα ξεκινώντας από αυτά που βρίσκονται μπροστα στα μάτια μας (κι αυτό, γκρεμίζει το μεγάλο ψέμα που λέει πως υπάρχε κάποιο είδος “Ευρωπαιοποίησης” ή ευρωπαϊκής προέλευσης εξαγωγών, στο Μεξικό).   Την ίδια στιγμή όμως, αρνούμαστε να θυσιάσουμε τα όνειρά μας στο βωμό του πολιτικού ρεαλισμού, και πιστεύουμε επίσης ότι οι συνεισφορές από συντρόφους του εξωτερικού όπως και η διεθνής αλληλεγγύη δε θα εγκαταλειφθούν, γιατί είναι πάνω απ’ όλα ένα από τα θεμέλια της  Αναρχίας, στην προσπάθειά της να καταστρέψει κάθε περιορισμό.

Είμαστε ιντιβιντουαλιστές, καθώς πiστεύουμε στους εαυτούς μας και δρούμε με συνέπεια, κi επίσης μοιραζόμαστε σχεδιασμούς και προοπτικές με πολλούς ακόμη συντρόφους. Μαθαίνουμε από το παρελθόν και τις εμπειρίες μας αλλά και από τα αντίστοιχα συντρόφων του εξωτερικού που μας “εμπλουτίζουν”.  Με κάθε τρόπο, αρνούμαστε να κυλήσουμε στην ιδεολογικοποίηση.

Αν οι σύντροφοι στο Μεξικό έχουν κατά καιρούς υιοθετήσει τα ακρωνύμια της Σ.Π.Φ. και της F.A.I.  για να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων σαμποτάζ, δε νομίζουμε πως το κάναν λογω μιας ολικής έλλειψης δικής του ανάλυσης, ούτε  σε μιια προσπάθεια λογοκλοπής.  Παρ’ όλο που ασκούμε κριτική στα ακρωνύμια των αναλήψεων και ό,τι κοινώς αποκαλείται “νεομηδενισμός”,  δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως αυτοί και άλλοι σύντροφοι προώθησαν στην πράξη την παρουσία του ζώντος αναρχικού διεθνισμού, παίρνοντας μέρος στην επίθεση ενάντια στην εξουσία, σύμφωνα με τα προτάγματα και τις αντιλήψεις τους.

Αντίστοιχα υπάρχουν στις μέρες μας εκδοτικά εγχειρήματα σε συγγένεια με το εξεγερσιακό σχέδιο που δε συμφωνεί με τα ακρωνύμια. Τα εγχειρήματα αυτά προσπαθούν να αποτελούν συνδέσμους μεταξύ αναρχικών απ’ όλο τον κόσμο· υπάρχει όμως επίσης η πράξη, αδιαχώριστη απ’ τη θεωρία, να δηλώνει ξεκάθαρα πως η αναρχία ποτέ δεν μπορεί να υποβιβαστεί σε μια εναλλακτική στερούμενη μιας επιθετικής προς την εξουσία αντίληψης, ούτε σ’ ένα τοπικιστικό λόγο στηριγμένο σε αίολα επιχειρήματα, στερούμενα επομένως κάθε πιθανότητας για πραγματική κι όχι κατά φαντασία αντιπαράθεση.

Αν είμαστε ιντιβιντουαλιστές, δεν εξιδανικεύουμε τίποτα “δικό μας ή αλλότριο”  και δεν αντιπροσωπεύουμε παρά τους εαυτούς μας. Το κοινωνικό προϊόν παραμονεύει και η ζωή μας αποτελεί το αυθεντικό πεδίο μάχης.

Νegacion. Μεξικό, Μάρτης 2015.

 

**5E : https://325.nostate.net/2014/03/18/5e-letter-from-amelie-mexico/

Η υποταγή δεν έχει φύλο

Αναδημοσίευση από https://the-blast.espivblogs.net/2018/10/02/i-ypotagi-den-echei-fylo/

Σε έναν κόσμο κυριαρχίας, εκμετάλευσης και καταπίεσης είναι αναμενόμενο πως θα υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που θα είναι σε δυσμενέστερη θέση και ομάδες που θα βρίσκονται σε πλεονεκτικότερη. Τα ζητήματα πάνω στα οποία μπορεί να δημιουργούνται τέτοιου τύπου μειονεκτικές και πλεονεκτικές καταστάσεις μπορεί να αντανακλούν μια ταξική, φυλετική, έμφυλη, εθνοτική, πολιτισμική, θρησκευτική, σεξουαλική διάσταση. Έτσι λοιπόν ανάλογα τις συνθήκες κάθε περιβάλλοντος και τις ιδιαιτερότητες τις οποίες παρουσιάζει ως προς το σε ποιο από τα προαναφερόμενα πεδία κυριαρχίας, εκμετάλευσης και καταπίεσης δίδεται παραπάνω προτεραιότητα κάθε φορά, εμφανίζονται και οι ανάλογες κοινωνικές ομάδες πίεσης , οι οποίες εγείρουν κοινωνικές διεκδικήσεις ενάντια στην δομική κοινωνική βία , εκμετάλευση και καταπίεση που υπόκεινται. Πολλές φορές αυτές οι ομάδες δεν βρίσκονται ούτε σε σύγκλιση, ούτε σε σύμπνοια . Αυτό είτε γιατι μπορεί να προέρχονται από διαφορετικές κοινωνικές πραγματικότητες ( κάποιες απο τις οποίες ίσως πιο προνομιούχες από κάποιες άλλες) , είτε γιατί αντιλαμβάνονται η κάθε μια για τον εαυτό της το δικό της ζήτημα ως κεντρικό και ως προτεραιότητα, είτε γιατί έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα ως προς την κοινωνική θέση που διεκδικούν είτε τέλος γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να προκύψουν κοινοί κώδικες επικοινωνίας για κάτι τετοιο.
Υπάρχουν όμως στιγμές που η κυρίαρχη συστημική και κοινωνική βία μπορεί να εκφραστεί μέσα από ένα γεγονός με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αφορά πλέον αποκλειστικά μια κοινωνική ομάδα (απλά και μόνο επειδή μπορεί το όποιο θύμα- ή θύματα- να ήταν κομμάτι της) αλλά να αφορά πολλές παραπάνω κοινωνικές ομάδες επειδή ακριβώς ο τρόπος που εκδήλωθηκε το γεγονός είναι δυνατόν να αντανακλά ευρύτερες κυριαρχικές, εκμεταλευτικές και καταπιεστικές συνθήκες .
Σε τέτοιες περιπτώσεις σχεδόν πάντοτε προκύπτουν και οι ανάλογες κοινωνικές δυναμικές εντός κάθε ομάδας οι οποίες κοπιάζουν έτσι ώστε να μονοπωλούν το θέμα ως “δικό τους” και το όποιο θύμα-ή θύματα- ως δικά τους. Αυτό όχι μόνο προκειμένου να εξυπηρετήσουν την προσωπική τους ατζέντα και να αναδείξουν σε πρώτο πλάνο τα δικά τους προβλήματα, αλλά κι επειδή προσβλέπουν σε μια προσπάθεια αποσύνδεσης του χ γεγονότος από ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να υπάγεται, και που θα μπορούσε να αναδεικνύει μεγαλύτερες, ευρύτερες και συνολικότερες προβληματικές του κοινωνικού συστήματος.
Αυτή η προσπάθεια αποσύνδεσης ποτέ δε γίνεται απροκάλυπτα αλλά για λόγους επικοινωνιακούς καμουφλάρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκτήσει ιδεολογικό πρόσημο και να οχυρωθεί πίσω από τη δήθεν υπεράσπιση της πολύ ξεχωριστής ιδιαιτερότητας της εκάστοτε κοινωνικής ομάδας , και έτσι καταφεύγει και στην καταγγελία, όσων έχουν αντίθετη άποψη με αυτήν την περιχαράκωση,  για “καπέλωμα” , για ασέβεια στα συλλογικά χαρακτηριστικά  που προκύπτει από ιδεοληψίες και κοινωνικά προνόμια τα οποία κατέχουν και διάφορα άλλα . Ανά περίσταση διαφορετικά,  αλλά με κοινούς άξονες, ύφος και στυλ επιχειρηματολογίας. Το ζητούμενο ωστόσο παραμένει πάντοτε ίδιο: ο διακαής πόθος να μην συναντηθούν διαφορετικά ζητήματα μεταξύ τους ούτως ώστε να προκύπτει η λιγότερη δυνατή ριζοσπαστικόποιηση, η πάση θυσία αποφυγή της εκτροπής σε βίαιες ατραπούς και η εκδήλωση οργής και η εμμονή σε μια δικαιωματικού τύπου εκτόνωση της κρίσης , πάντα στα δημοκρατικά πλαίσια της νομιμότητας και πάντα στα πλαίσια της λεγόμενης ενδιάμεσης καταστολής κι αν τύχει και χρειαστεί επιστρατεύεται και η άμεση καταστολή παρεκλίσεων.
Όλα τα παραπάνω προφανώς δεν προκύπτουν φυσικά έτσι απλά, αλλά στηρίζονται στην ύπαρξη διαχωρισμένων ρόλων μέσα στις εκάστοτε εξουσιαζόμενες, εκμεταλευόμενες και καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες , ρόλων που δημιουργούν μεσολαβητικές πρωτοπορείες που παραγοντίζουν και που συνήθως έχουν και αυξημένα προνόμια και βάσεις ακολουθητών των γραμμών που εκπορεύονται.
Όλα αυτά γίνονται πολύ ξεκάθαρα μέσα από την τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις γύρω από τις διαμαρτυρίες και αντιδράσεις για το μέχρι θανάτου λιτζάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου ενός ατόμου που προέκυψε γνωστή προσωπικότητα και ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας,  οι οποίες τείνουν να γίνουν υπόδειγμα ενδοσυστημικής διαχείρισης κοινωνικών κρίσεων αντίστοιχου κινδύνου εκτροπής. Ο τρόπος που χαλιναγωγείται η οργή και που επιχειρείται να αποσοβηθεί η όποιαδηποτε εξεγερτική δυνατότητα αξίζει να έχει μια θέση σε νέα κοινωνιολογικά εγχειρίδια περί διαχείρησης έκρυθμων καταστάσεων και εξαγριωμένου ανθρώπινου δυναμικού. Κι αυτό όχι γιατί πρώτη φορά ακούγονται επιχειρήματα του τύπου :
α) η βία δεν οδηγεί πουθενά έτσι κι αλλιώς κι απλά μας δυσφημεί
β) δεν είναι ότι υπάρχει γενικά ζήτημα με τη βία απλά δεν είναι λύση για όλα και δεν προσφέρεται ειδικά αυτη τη στιγμή
γ) η περίπτωση βίας μπορεί να αποθαρύνει κόσμο που κατέβηκε πρώτη φορά στο δρόμο , ώστε να ξανακατέβει
δ) δεν είναι όλοι ή όλες ή όλα σε φυσική ή συναισθηματική ή άλλη κατάσταση να διαχειριστούν την εμπλοκή τους σε βίαια επεισόδια
ε) η βία λειτουργεί προβοκατόρικα και ενάντια στους αντικειμενικούς σκοπούς και διαθέσεις του συνολου.
Όλα τα παραπάνω δεν ακούγονται ούτε πρώτη φορά ούτε θα ακουστούν για τελευταία. Ίσα ίσα αποτελούν στανταράκι και συγκαταλέγονται στο πάνθεον των top 5 κλασικών επιχειρημάτων ενάντια στη βία. Όσοι/ες/@ ασχολούνται πραγματικα με τα κινήματα έχουν σιχαθεί να τα ακούνε για την ακρίβεια. Στα μαθητικά, στα φοιτητικά, στα εργατικά, στα αντιπολεμικά, στα αντιφασιστικά ή οπουδήποτε αλλού.
Το καινοτόμο , το ριζοσπαστικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι τώρα η διάθεση για εξεγερτική βία και η αντίστοιχη εκδήλωση της στιγματίζεται ως προϊόν ματσίλας, ως σύμφητη με την τοξική αρρενοπότητα, ως κάτι τόσο αυτονόητα αρνητικό και κάτι τόσο αναπόσπαστα συνδεδεμένο με την φύση της πατριαρχίας , προκειμένου να επιχειρηθεί με έναν ακόμα τρόπο η εξίσωση της εξεγερτικής βίας με κάποια πλευρά της κυριαρχίας. Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η βίαιη αντιφασιστική δράση εξισώνεται γραφικά με τη βίαιη δράση των ναζί.
Η συγκεκριμενη όμως απόπειρα να στιγματιστεί η βία με τέτοιους όρους , πέρα απο το ότι φτύνει στα μούτρα την ιστορία του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος και των βίαιων αγώνων του, αποσκοπεί και σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση πρόκλησης αυτό-ενοχοποιητικών συναισθημάτων σε όσα υποκείμενα θέλουν να εκδηλώσουν την οργή τους. Η ταύτιση της βίας με το σεξισμό και την πατριαρχία , δεν αποσκοπεί σε μια απόπειρα να επιτευχθεί περαιτέρω εμβάνθυση της αναρχικής σκέψης και σε άλλους ορίζοντες , ούτε και σε μια διάθεση για πρόσκληση σε περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση. Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι η επιβολή της ειρηνικής πασιφιστικής διαμαρτυρίας πακέτο με χαρές και πανηγύρια ως μονόδρομο. Η νέα ριζοσπαστική πολιτική πρόταση λοιπόν είναι απο δω και πέρα ειρηνικά χάπενικγς με χαρές και πανηγύρια. Γιατί προφανώς ο σεξισμός, η πατριαρχία, η έμφυλη βία και καταπίεση, μόνο με χαρά, περηφάνια, αγάπη , κατανόηση, χορό, τραγούδι , γκλιτερ και πολύ πολύ δημοκρατία αντιμετωπίζεται.

Δε θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε. Κάποιοι/ες/α μπορεί να μην έχουμε υπάρξει θύματα έμφυλων διακρίσεων και να μην ξέρουμε πως είναι. Μπορεί επίσης να μην έχουμε υπάρξει θύματα ρατσιστικών επιθέσεων και να μην ξερουμε πως είναι. Μπορεί να μην βιώσαμε έναν πόλεμο για να ξέρουμε πως είναι και μπορεί να μην ξέρουμε πως είναι να ζεις το δράμα του πρόσφυγα πολέμου. Μπορεί να μην κλειστήκαμε σε φυλακές, ψυχιατρεία, στρατόπεδα κράτησης μεταναστών για να ξέρουμε τι σημαίνει εγκλεισμός. Μπορεί να μην έχουμε υπάρξει θύματα της αποικιοκρατίας, να μην ανήκουμε σε μια γενιά που επιβίωσε κάποιας γενοκτονίας, να μην έχουμε μεγαλώσει σε γκέτο, να μην ζήσαμε ποτέ σε καθεστώς απαρχαιντ, να μη τραυματιστήκαμε ποτέ σε εργατικό ατύχημα, να μην υπαγόμαστε σε διαφορετικό νομοθετικό καθεστως επειδή φοράμε ρούχα θρησκευτικής σημειολογίας . Υπάρχουν τόσα κι άλλα τόσα που μπορεί να μη βιώσαμε, και να μην ξέρουμε πως είναι να τα ζει κανείς η πως ακριβώς αισθάνεται. Και φυσικά δε μπορούμε να υποδείξουμε πως να αισθανθεί.

Υπάρχει ένα πράγμα όμως που σίγουρα ξέρουμε. Η αδικία , η καταπίεση, η εκμετάλευση, η εξουσία ότι πρόσωπο κι αν έχουν, όπως και όπου κι αν εκδηλώνονται, δεν αντιμετωπίζονται με χαρές και πανηγύρια και καταδίκες της βίας. Αυτή είναι η πιο καθαρή, παραδοσιακή, συντηρητική , βουτηγμένη στη φορμόλη συνταγή δουλόπρεπειας που υπάρχει.

Και όπως η εξέγερση δεν έχει φύλο άλλο τόσο δεν έχει και η υποταγή.