Χορός του λυκόφωτος , του Ρέντσο Νοβατόρε.

Μετάφραση του ποιήματος το οποίο βρήκα εδώ : http://individualistanarchism.blogspot.com/2009/10/twilight-dance-by-renzo-novatore.html                                                                                                                                                                                                                                              

Αυτή είναι η ώρα των νυχτερινών μου σκέψεων.
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Καπνίζω..
Καπνίζω απεγνωσμένα, έντονα. Πάντα!
Πάντα! Πάντα! Πάντα!
Ευχόμουν να σκεφτώ, να γράψω, να τραγουδήσω…
Κοιμάται όμως ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Και οι σκέψεις δεν έρχονται…
Ούτε καν το γέλιο και η κατάρα…
Κι αυτή είναι η μαύρη  ώρα μου
Της μαύρης μελαγχολίας.
***
Κοιτάζω, αφηρημένα, το τσιγάρο μου.
Ισχνό, ωχρό και θερμό
Σαν άρρωστος εραστής.
Το κοιτάζω να αναλώνεται πολύ αργά
όπως η ζωή και τα όνειρα   μου:
όπως η ζωή και τα όνειρα όλων των αδερφών μου.
Η στάχτη έπεσε στη γη και διασκορπίστηκε. Έτσι!
Ο καπνός, όρθώνεται, πυκνός και γκρίζος, στον αέρα
και διασκορπίζεται κι αυτός. Έτσι.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω. Έτσι.
***
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Κοιτώ τον ήλιο!
Τον βλέπω να κατεβαίνει εν μέσω της ξανθής δίνης
μιας πανέμορφης θάλασσας από χρυσό.
Από χρυσό και αίμα… Την καρδιά μου όμως έχει δαγκώσει.
Την έχει δαγκώσει ένα παγωμένο φυτό
χωρίς ελπίδες και δάκρυα,
χωρίς μίσος και χωρίς αγάπη.
Ω, θα μπορούσες τουλάχιστον να κλάψεις…
θα μπορούσες τουλάχιστον να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
***
Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ’ έκανε ποτέ τόσο κακό;
Ποιός είναι ο σατανικός μάστορας των βασάνων μου αυτών;
Ω μητέρα… μητέρα μου…
Αν είχες ακόμη τη δύναμη
να  είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
Παρ’όλα αυτά ήσουν εσύ μόνο
εσύ! Που
μου έδωσες ζωή,
Που μου έδωσες πόνο,
Που μου έδωσες το Κακό!
Πες μου όμως :
Πίστευες ίσως στη χαρά του να ζεις;
Είμαι επομένως ο γιος ενός τέτοιου αλλόκοτου ονείρου;
Ή είμαι απλά το πιο χυδαίο τέκνο
της συλλογικής αναισθησίας;
Γιατί λοιπόν, ω μητέρα,
δεν είχες -εκείνη την ημέρα-
την ηρωική έμπνευση να χτυπήσεις
ΜΕ ΒΙΑ
το πρησμένο στομάχι σου
πάνω σε μια σκληρή πέτρα. Έτσι!
Γιατί δεν θα είχα θελήσει να δω
Τον Ήλιο.
Γιατί δεν θα είχα θελήσει
αυτήν τη μίζερη ζωή.
Γιατί υποφέρω τόσο, Έτσι…
Ω  μητέρα, κλαις;
Και γιατί;
Νιώθεις ίσως τις τύψεις
για το ότι με δημιούργησες;
Φαντάζεσαι ίσως το κακό
που με βασανίζει και
τόσο φρικτά με σπάει;
Ω, είχες τουλάχιστον τη δύναμη
Να είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
Είναι πολύ  πρόστυχοι!
***
Το ποτάμι κυλά και τραγουδάει…
(το πανέμορφο ποτάμι, γαλήνιο και γελαστό)
κυλά πάνω από το ντελικάτο
Υγρό και σκονισμένο, κρεβάτι του
κι οι λευκοί αφροί του
είναι ένα χρυσό πάπλωμα.
Ο τιτάνειος ύφαλος
πλένει τα γρανιτικά του πλευρά
μέσα στα λιτά νερά σου
-ω μοναχικό ποτάμι-
και κάθησε στις όχθες σου
Κοιτάζω τα πράσινα φύλλα
που, κεντημένος με σκια και με φως,
ο άνεμος χαϊδεύει. Έτσι!
Κοιτάζω. Σκέφτομαι και θυμάμαι…
Η ψυχή μου όμως είναι σκοτεινή
και, τριγύρω μου,
το σούρουπο κλαίει. Μαύρο.
Δεν αγαπώ πλέον.
Δεν πιστεύω πια!
***
Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ’ έκανε ποτέ τόσο κακό;
Οι γυναίκες και η Αγάπη;
Οι άντρες και η φιλία;
Η κοινωνία και ο νόμος της;
Η ανθρωπότητα και η πίστη της;
Ίσως όλα αυτά!
Ίσως κανένα από αυτά!
Δεν ξέρω…
Αισθάνομαι τόσο άσχημα…
Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ!
Εδώ…στην ψυχή!
***
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Πόσο είναι λυπηρό…λυπηρό και μελαγχολικό.
***
Εύχομαι για νέους φίλους.
Για αληθινούς νέους φίλους.
Χρειάζομαι να εμπιστευτώ
(σε κάποιον)
τις μαύρες μου μελαγχολίες.
Δεν έχω όμως φίλους
είμαι μόνος!
Μόνος με τις
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΕΣ μου
Μόνος με τη Μοίρα μου.
Μόνος. Τόσο μόνος!
***
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Το μυαλό μου δέχτηκε πυροβολισμούς
Από τις κιτρινωπές
μαύρες και πράσινες ακτίνες
της βρώμικης πραγματικότητας!
Της πραγματικότητας που περνά…
“ένα μείγμα θηρίων και κτηνώδους.
Μια σύνθεση υποκρισίας και άγνοιας.
Μια ανάμειξη δειλίας και ψεμάτων
Ένα σύνολο από κόπρανα και λάσπη”.
Α, όχι!
Όχι! Όχι! Όχι!
Υποφέρω τόσο!
Τόσο πολύ! Τόσο πολύ! Τόσο πολύ!
***
Ο ήλιος δύει.
(ο πανέμορφος από χρυσάφι ήλιος)
οι  Άγγελοι του δειλινού
αγωνιούν…
Τα πράσινα φύλλα είναι κρανία των νεκρών,
ψυχρά, γελούν περιφρονητικά…
Το ποτάμι
(το πανέμορφο λιτό ποτάμι)
είναι τώρα ένα μαύρο ερπετό
τρομακτικά εξαπλωμένο μέσα στη μάζα του ύφαλου.
Τάφος ζοφερός και άφωνος.
Τάφος ζοφερός και μαύρος.
***
Το τσιγάρο μου έχει σβήσει…
(το τσιγάρο μου ισχνό, ωχρό και θερμό
σαν άρρωστος εραστής)
Η στάχτη διασκορπίστηκε.
Ο καπνός επίσης.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω: Λίγη όπως η ζωή και τα όνειρα. Έτσι!
***
Μέσα στο σκοτεινό
Της ψυχής μου λυκόφως
Ο κόκκινός μου Δαίμονας ξυπνά.
Νιώθω σαν ένα ρυάκι από πικρόαίμαι
που ρέει
πάνω από χείλη τρυφερά…
Έχω ένα τραγικό προαίσθημα…
Τί θα συμβεί τη νύχτα;
Όμως… τα αστέρια
τα αγαπημένα αστέρια
θα δουν
Ω, αν μόνο μπορούσες ξανά
να γελάσεις και να καταραστείς για μια ακόμη φορά…
Βλέπω όμως μια   λάμψη ( μια πυρά νεκρική;)
Να λάμπει στης νύχτας το σκοτάδι.
Αισθάνομαι…
Αισθάνομαι! Αισθάνομαι! Αισθάνομαι!
Είμαι ένα άστρο που γυρνά προς
ένα τραγικό ηλιοβασίλεμα.
 
 
 

Περί Θεωρίας και Πρακτικής

Αναδημοσίευση από το μπλογκ http://www.amesoslogoskaidrasi2.blogspot.com

Η θεωρία συνιστά το «σημείο 0», απ’ όπου το φαινόμενο της ζωής περνά από το κατώτερο στάδιο της απλής οργάνωσης στο ανώτερο στάδιο της αυτο-οργάνωσης. Η συνείδηση προκύπτει ακριβώς στο στάδιο της αυτο-οργάνωσης, μέσα από το πρωταρχικό θεωρητικό σύστημα.
Λέγοντας πρωταρχικό θεωρητικό σύστημα, εννοούμε απλά, διαισθητικά – ακόμη και αντανακλαστικά ή αυτοματικά – γνωστικά σχήματα, τα οποία όμως έχει αναγνωρίσει η συνείδηση, τα έχει επαληθεύσει με την επανάληψη και τα έχει κωδικοποιήσει σε απλές προτάσεις.
Παραδείγματος χάρη, αίφνης, αντιλαμβάνομαι πως εάν τρίψω μια πέτρα πάνω σε κάποια άλλη μπορεί να βγει από αυτήν την τριβή μια σπίθα. Εάν η συνείδησή μου είναι αυτο-οργανωμένη-κι όχι απλώς οργανωμένη-τότε είναι βέβαιο πως το φαινόμενο αυτό κάποια στιγμή οπωσδήποτε θα το αντιληφθώ ακριβώς.
Αφού το αντιληφθώ, το επόμενο βήμα είναι να εξακριβώσω εάν η σπίθα αυτή προέκυψε τυχαίως και άπαξ ή μπορεί να επαναληφθεί εσκεμμένως.
Το λογικό βήμα της σκέψης μου από το τυχαίο στο εξεπιτούτου, αποτελεί ακριβώς την πρώτη θεωρητική σπείρα που προκύπτει από την παρατήρηση.
Επομένως, η βάση της απλής πρωτόλειας θεωρίας είναι η παρατήρηση, η οποία αναγκάζει τη συνείδηση να στραφεί προς το φαινόμενο.
Το αμέσως επόμενο βήμα είναι το θεωρητικό μέρος∙ δηλαδή, το περιεχόμενο που προκύπτει από τη διαχείριση αυτής της παρατήρησης, πράγμα που συνεπάγεται αναβάθμιση και μετασχηματισμό της (αυτο)συνειδησίας.
Η αναβάθμιση αυτή δεν επιτυγχάνεται δίχως τη δράση και την ανάδραση (το στοχασμό και τον αναστοχασμό) της νόησης. Τώρα δα διηγηθήκαμε ακριβώς τον γενετικό κώδικα της θεωρίας.
Ο φιγουροπρακτικισμός…
Αν τώρα αγνοήσουμε αυτήν την τροφοδότηση και ανατροφοδότηση (feedback) της νόησης είμαστε φιγουροπρακτικιστές. Τι είναι όμως αυτός ο φιγουροπρακτικισμός;
Όταν παίζω εν ου παικτοίς, που σημαίνει ότι ασχολούμαι με σοβαρά πράγματα αλλά με α-σόβαρο τρόπο, δεν είμαι παρά ένας πρακτικιστής που θέλω να προβληθώ. Αναγνωρίζομαι κοντολογίς ως φιγουρατζής του πρακτικισμού ή ως πρακτικιστής της φιγούρας.
Τούτοι λοιπόν είναι τόσο πολύ «ακτιβιστές», ώστε ξεπερνούν ακόμη και τον ακτιβισμό του φωτός. Τρέχουν δηλαδή με μεγαλύτερη ταχύτητα από το φως. Προλαβαίνουν, ας πούμε, εάν είναι κλειδωμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο να βγουν απ’ αυτό πριν ξεκλειδώσουν. Αποφεύγουν και την ελάχιστη σκέψη γιατί, λέει, είναι…θεωρητική.
Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε στους φιγουροπρακτικούς πως εκτοξεύουν πολύ πλατιά και περιεκτικά συνθήματα. Δίχως πλάκα, υπάρχουν συνθήματα σε πορείες που αρχίζουν να εκπέμπονται στον αέρα, και όταν τελειώνουν, η πορεία έχει λήξει ήδη προ πολλού.
Τέλος, τούτοι οι πρακτικιστές, «τα χώνουν» παντού και πάντα – τα πάντα όλα – ενώ καταφέρνουν κάτι το ακατόρθωτο: κατά τη διάρκεια που «γκρεμίζουν τον καπιταλισμό» με τις δυναμικές τους ενέργειες, ανακαλύπτουν ξαφνικά πως γκρεμίζουν τα ερείπια που έχει αφήσει πίσω του εσκεμμένα ο ίδιος ο καπιταλισμός, αφού έχει ήδη μετακομίσει σε καινούρια, υπερσύγχρονα δώματα.
Τους λείπει, φαίνεται, η θεωρία.
…και το κούτσουρο του θεωρητικισμού
Είναι πολύ πιθανό το ανθρώπινο ον – απ’ όσο θυμάται τον εαυτό του – να ταλανίζεται διαρκώς, πατώντας συγχρόνως πάνω σε δύο βάρκες. Στη βάρκα της μικροαστικής φιγουροπρακτικής (που μόλις προηγουμένως αναφέραμε) και στη βάρκα της ανόητης λογοδιάρροιας, της προπετούς ανάλυσης.
Και εξηγούμαστε ορθά-κοφτά
Η ανόητη λογοδιάρροια κωδικοποιείται σε σύντομες ή μακροσκελείς κυκλικές αναλύσεις, που συνήθως κάνουν λήψη του ζητουμένου.
Η διαβόητη λήψη του ζητουμένου αποτελεί κατάρα, επειδή μπορεί να διδάξει μόνο όσους είναι ήδη προσήλυτοι.
Το να λαμβάνεις το ζητούμενο είναι σάμπως να υποθέτεις στην επιχειρηματολογία σου ακριβώς ό,τι προσπαθείς να αποδείξεις μέσω αυτής.
Τρανταχτό παράδειγμα: Θέλω, ας πούμε, με την επιχειρηματολογία μου να δείξω πως η επιστροφή στη φύση είναι κομμουνισμός, επειδή το μέλλον του ανθρώπου είναι ο κομμουνισμός. Έτσι καταστρώνω μια ολάκερη θεωρία η οποία στρέφεται γύρω από την εξής πυρηνική επιχειρηματολογία:
1) Το μέλλον του ανθρώπου είναι ο κομμουνισμός.
2) Η επιστροφή στη φύση είναι το μέλλον του ανθρώπου. (υπόθεση)
3) Άρα, Η επιστροφή στη φύση είναι ο κομμουνισμός.
Τούτο το επιχείρημα λέμε πως λαμβάνει το ζητούμενο. Υποθέτει δηλαδή κάτι καίριο και ζωτικό που συνιστά αντικείμενο διαφωνίας. Όποιος θεωρεί πως η επιστροφή στη φύση είναι ανέφικτη – είτε επειδή είναι ουτοπική, και κινείται προς την αντίθετη φορά του βέλους του χρόνου, είτε επειδή απλά δεν συμφωνεί με μια τέτοια προοπτική- αποκλείεται να ασπαστεί τη συγκεκριμένη επιχειρηματολογία.
Συνεπώς μπορεί να πείσει μόνο τους ήδη πεπεισμένους.
Συναφή εκδοχή τη λήψης του ζητουμένου είναι η κυκλικότητα της διατύπωσης που «ζητεί την ερώτηση», εννοώντας αυτό που μας παραπέμπει σε μια ακόμη ερώτηση.
Λαμπρό παράδειγμα: Κάποιοι λένε «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία». Και κάποιος τώρα θα μπορούσε να αποκριθεί: «Αυτό ζητεί την ερώτηση: τι θα κάνουμε εάν η πλουτοκρατία αρνηθεί να πληρώσει την κρίση;» (άλλωστε δουλειά της δεν είναι να πληρώνει τις κρίσεις αλλά να τις δημιουργεί…αλλά δεν ήξερες, δεν ρώταγες;)
Δυστυχώς τέτοιες πομφόλυγες και τέτοια φληναφήματα συμπηγνύονται, ουκ ολίγες φορές, σε «θεωρητικές αναλύσεις», οι οποίες τη μόνη αίσθηση που αφήνουν είναι ο ξύλινος λόγος και ο μίζερος θεωρητικισμός.
Αυτούς τους θεωρητικούς της δεκάρας μπορούμε να τους δούμε τόσο ως κούτσουρα της θεωρίας όσο και ως θεωρητικούς του κούτσουρου. Τούτοι, σε αντίθεση με τους φιγουροπρακτικούς, αποφεύγουν κάθε ακτιβισμό, γιατί λένε ότι όταν κάποιος κινείται δεν μπορεί να σκεφτεί…
Οι πρακτικικιστές της φιγούρας και οι θεωρητικοί του κούτσουρου δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Επιμύθιο
Αν λοιπόν ο πρακτικιστής της φιγούρας αγνοεί το βήμα της τροφοδότησης και ανατροφοδότησης (feedback), ο θεωρητικός του κούτσουρου κάνει ακριβώς το ανάποδο: επιμηκύνει αυτό το επόμενο βήμα της θεωρίας, με αποτέλεσμα να μένει έξω από την εφαρμογή της. Είναι θεωρητικιστής, μορμολύκειο δηλαδή της θεωρίας.
Τόσο ο πρακτικιστής όσο και ο θεωρητικιστής απέχουν παρασάγγας από την ίδια την Κριτική Σκέψη.
Η Θεωρία δεν αποδεικνύεται∙ μόνο επαληθεύεται ή διαψεύδεται.
Όσο οι έγκυρες θεωρίες επεκτείνονται τόσο αυτές προσπορίζονται περισσότερες προτάσεις, αρχές, υποθέσεις και ιδέες και μετατρέπονται σε κοσμο-θεωρίες. Ετούτες όμως δεν προκύπτουν με παρθενογένεση ούτε από τον ουρανό. Ξεκινούν από την παρατήρηση και διεκπεραιώνονται, μέσω της αντίληψης και της διαίσθησης, με αφαιρέσεις και γενικεύσεις-που είναι οι βασικές αρχές της νόησης-σε μεγάλες συνθέσεις.
Από το απλούστατο ως το πιο σύνθετο, η αναγωγή της ανθρώπινης σκέψης και δράσης έχει ως φορέα το συλλογισμό, άρα την ίδια τη θεωρία.
Θεωρία και Πράξη είναι άρρηκτα συνυφασμένες. Ο διαχωρισμός τους αποτελεί έναν ακόμη διχασμό, που οφείλεται εξ αντικειμένου στη συγκατοίκηση των διαχωρισμών πλούσιος-φτωχός / μορφωμένος-αμόρφωτος.

Έμμα Γκόλντμαν: τι είναι ο πατριωτισμός;

(ομιλία που δόθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια -1908)

Μήπως είναι η αγάπη κάποιου για το μέρος που γεννήθηκε, το μέρος των παιδικών αναμνήσεων και ελπίδων, των ονείρων και των φιλοδοξιών; Είναι το μέρος όπου -μέσα στην αθωότητα των παιδικών μας χρόνων- θα βλέπαμε τα σύννεφα να περνούν απορώντας γιατί δεν μπορούμε και εμείς να επιπλέουμε τόσο γοργά στον ουρανό; Το μέρος που μετρούσαμε τα εκατομμύρια λαμπρά αστέρια στον ουρανό, έντρομοι που το καθένα ήταν ένα μάτι που τρυπούσε τις μικρές ψυχές μας ;

“Ο πατριωτισμός κύριε είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων” είπε ο δρ. Σάμουελ Τζάκσον. Ο Λέον Τολστόι, ο μεγαλύτερος αντιπατριώτης των καιρών μας, ορίζει των πατριωτισμό ως την αρχή με την οποία δικαιολογούμε την εκπαίδευση αδίστακτων δολοφόνων. Ένα εμπόριο που απαιτεί καλύτερα εργαλεία για την διεξαγωγή δολοφονιών από ότι η δημιουργία τέτοιων απαραίτητων αγαθών όπως τα παπούτσια, ο ρουχισμός και τα σπίτια. Ένα εμπόριο που εγγυάται καλύτερες αποδοχές και μεγαλύτερη δόξα από το αν είσαι έντιμος εργαζόμενος. ….

Έπαρση, άγνοια και εγωτισμός είναι τα απαραίτητα συστατικά του πατριωτισμού.  Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω. Ο πατριωτισμός υποθέτει ότι η σφαίρα μας είναι χωρισμένη σε μικρά σημεία που το κάθε ένα από αυτά περικλείεται από ένα σιδηρούν παραπέτασμα. Αυτοί που είχαν την τύχη να έχουν γεννηθεί σε ένα συγκεκριμένο σημείο θεωρούν τους εαυτούς τους ευγενέστερους, καλύτερους, μεγαλύτερους και πιο έξυπνους από εκείνους που κατοικούν σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Είναι, ως εκ τούτου, καθήκον οπουδήποτε ζει σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο να πολεμά, να σκοτώνει και να πεθαίνει προσπαθώντας να επιβάλει την υπεροχή του πάνω σε όλους τους άλλους.

Το ίδιο και με παρόμοιο τρόπο και οι κάτοικοι των υπόλοιπων σημείων -φυσικά. Με αποτέλεσμα από την πρώιμη παιδική ηλικία το μυαλό του παιδιού να είναι εφοδιασμένο με ιστορίες που παγώνουν το αίμα για τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Ρώσους κλπ.

Όταν το παιδί έχει ενηλικιωθεί είναι καλά κορεσμένο με την πεποίθηση ότι είναι ο εκλεκτός του Θεού για την υπεράσπιση της χώρας του ενάντια στις επιθέσεις ή την εισβολή οπουδήποτε ξένου. Για αυτό το λόγο απαιτούμε μεγαλύτερο στρατό και ναυτικό, περισσότερα θωρηκτά και πυρομαχικά. Ο στρατός και το ναυτικό αντιπροσωπεύουν τα παιχνίδια του λαού.

Εμείς οι Αμερικάνοι ισχυριζόμαστε ότι είμαστε ειρηνόφιλος λαός. Μισούμε την αιματοχυσία, η βία μας βρίσκει αντίθετους. Παρόλα αυτά μας προκαλεί σπασμούς χαράς η πιθανότητα να ρίξουμε βόμβες δυναμίτη πάνω σε αβοήθητους πολίτες. Είμαστε έτοιμοι να κρεμάσουμε να προκαλέσουμε ηλεκτροπληξία, ή να λιντσάρουμε το καθένα, ο οποίος, από οικονομική αναγκαιότητα, θα ρισκάρει την ίδια του τη ζωή για τους σκοπούς κάποιου βιομηχανικού μεγιστάνα. Ακόμα, οι καρδιές μας φουσκώνουν από υπερηφάνεια στη σκέψη ότι η Αμερική μετατρέπεται στο ποιο δυνατό έθνος του πλανήτη και σύντομα θα πατήσει το σιδερένιο πόδι της στο λαιμό άλλων εθνών.

Αυτή είναι η λογική του πατριωτισμού.

Σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες σε όλο τον κόσμο αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι ο πατριωτισμός είναι πολύ στενός και περιορισμένος ώστε να συναντήσει τις αναγκαιότητες των καιρών μας.

Το πνεύμα του μιλιταρισμού έχει εμποτίσει όλες τις πλευρές της ζωής. Είμαι πεπεισμένη ότι ο μιλιταρισμός είναι μεγαλύτερος κίνδυνος εδώ από οπουδήποτε αλλού, εξαιτίας όλων των δωροδοκιών που ο καπιταλισμός διαθέτει για εκείνους που επιθυμεί να καταστρέψει.

Όταν θα έχουμε υπονομεύσει το πατριωτικό ψέμα, θα πρέπει να ανοίξει το δρόμο για την μεγαλύτερη δομή όπου όλοι θα είμαστε ενωμένοι σε μια παγκόσμια κοινότητα – μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία.

Ρωσία: Διώξεις και συλλήψεις διαδηλωτών κατά τη διάρκεια αντι-εκλογικών διαμαρτυριών

http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/03/06/russia-prosecutions-and-detentions-of-demonstrators-amid-anti-election-protests/

Σύντροφοι καταδιώχθηκαν από μπάτσους σε αντι-εκλογική διαδήλωση στην Αγία Πετρούπολη
Ανταποκριτές του avtonom θα διαδώσουν φωτογραφίες και βίντεο από τα γεγονότα της 5ης Μαρτίου από τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη.

Σύμφωνα με ενημερώσεις, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας στην πλατεία Πούσκιν της Μόσχας, συνελήφθησαν περίπου 25 αναρχικοί. Τρεις ακόμη νεαροί προσήχθησαν κατά την έναρξη του συλλαλητηρίου γιατί είχαν τα πρόσωπά τους καλυμμένα.

Επίσης, την ίδια μέρα στη Μόσχα δύο μέλη του φεμινιστικού πανκ γκρουπ Pussy Riot, τα οποία κρατούνταν ήδη από το Σαββατοκύριακο λόγω μιας παράστασης του συγκροτήματος (βλ. το ακόλουθο βίντεο), παρουσιάστηκαν στον εισαγγελέα, που διέταξε την προφυλάκισή τους. Σύμφωνα με το δικηγόρο τους, θα παραμείνουν σε ομηρία μέχρι τις 24 Απριλίου.

Στην Αγία Πετρούπολη, ένα από τα συνθήματα ήταν «Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΛΥΣΗ: ΑΥΤΟΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!» Σύμφωνα με αναφορές, συνελήφθησαν 5 άτομα. Συγκεκριμένα, όταν κάποια στιγμή έπεσαν βόμβες μολότοφ, τα γουρούνια επιτέθηκαν στο πλήθος συλλαμβάνοντας τους πρώτους που βρήκαν μπροστά τους.

Παρέμβαση των Pussy Riot στον καθεδρικό ναό του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα την 21η Φλεβάρη 2012, όπου μέσα από τους στίχους τους περιέγραφαν τον Πούτιν ως «κεφαλή της KGB»

Αλληλεγγύη στους συντρόφους και στις συντρόφισσες στη Ρωσία!
Λευτεριά σε όσους/όσες πιάστηκαν στα νύχια του κράτους!

Κείμενο για τις 12-02-2012-Η πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ

molisxypnisa.wordpress.com/2012/02/13/166/

 

Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.
Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο, χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.
Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Χθες το μεσημέρι, σε αντίθεση με όλες τις δεκάδες συγκεντρώσεις που έγιναν τους τελευταίους 10 μήνες, ο κόσμος δεν μαζεύτηκε στο Σύνταγμα δυο ώρες μετά το κάλεσμα. Ενώ άλλες φορές το κάλεσμα ήταν στις 5 κι οι περισσότεροι έρχονταν από τις 6μισι και μετά, είχε συμβεί το μοναδικό να είναι γεμάτο κόσμο ήδη από τις 5 παρά. Στις 5μισι δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε στο Σύνταγμα, ούτε στους γύρω δρόμους ενώ ήδη υπήρχαν και κάποιες χιλιάδες κόσμου του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και στην Ακρόπολη και συνεχώς κατέφθανε κόσμος τόσο από την Ομόνοια, όσο και από τους σταθμούς του Μετρό Μοναστηράκι και Ακρόπολη (ένα ακόμα πεντακάθαρο σημάδι πως η κυβέρνηση φοβόταν την λαϊκή αντίδραση και ήθελε απεγνωσμένα να δυσκολέψει την πρόσβαση του κόσμου ήταν πως ενώ είχε ήδη κλείσει τους σταθμούς Μετρό Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο και Ευαγγελισμός, μετά από εντολές έκλεισε αδικαιολόγητα και το Μετρό Ακρόπολη ώστε η πρόσβαση να γίνει ακόμα δυσκολότερη!).
Μέχρι τις 5μισι λοιπόν τα πράγματα ήταν όμορφα, ειρηνικά και θα μπορούσε να πει κάποιος πως η δημοκρατία γιόρταζε σε όλο της το μεγαλείο. Όμως, εντελώς απρόκλητα και απροκάλυπτα, οι δυνάμεις καταστολής άρχισαν να ρίχνουν χημικά στο πλήθος, αδιακρίτως, για να προκαλέσουν την διάλυσή του προτού ακόμα φτάσει η συγκέντρωση στο ζενίθ της. Δεν είναι τυχαίο πως τα παπαγαλάκια του Σκάι ανέφεραν πως ο κόσμος φεύγει από το Σύνταγμα κι η ώρα δεν ήταν ούτε 6 ακόμα. Η προσπάθεια τρομοκράτησης τόσο από τα ηλεκτρονικά μέσα όσο και από τις εφημερίδες είχε ξεκινήσει δυο μέρες πριν και αρκούσε να παρακολουθήσει κάποιος τηλεόραση ή να δει τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα. Οι Γλέζος και Θεοδωράκης ήταν μόνο τα επώνυμα παραδείγματα αυτών που δέχθηκαν τα χημικά, αλλά οι χιλιάδες του κόσμου ξέρουν να μιλήσουν για το αίσθημα ασφυξίας καλύτερα από όλους.
Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο. Μια ομάδα μαυροντυμένων από την Πανεπιστημίου ξεκίνησε να φωνάζει συνθήματα και να κατευθύνεται προς τα εκεί όπου τα ΜΑΤ έδιωχναν με το έτσι θέλω τον κόσμο. Ο κόσμος παραμέρισε, άρχισε να τους χειροκροτεί και να τους φωνάζει «μπράβο», «γαμήστε τους», «επάνω τους» και άλλα τέτοια ενώ με τη σειρά τους οι αναρχικοί τους έλεγαν «ελάτε μαζί μας». Πραγματικά, όταν όλος ο κόσμος σε χειροκροτεί, και σου συμπαραστέκεται δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις με μεγαλύτερη ορμή αυτό που ήθελες εξαρχής να κάνεις. Το ίδιο συνέβηκε κι όταν μετά από νέα χημική επίθεση των ΜΑΤ ο κόσμος κατέβαινε έντρομος την Πανεπιστημίου και άνθρωποι έπεφταν κάτω (μάρτυρες και ο κόσμος και τα ασθενοφόρα ή τα μηχανάκια του ΕΚΑΒ που μάζευαν όσους δεν άντεξαν την επίθεση). Και το απόγειο αυτής της κατάστασης συνέβηκε όταν άρχισε η πυρπόληση των Starbucks στην Κοραή. Ένα χειροκρότημα και ζητωκραυγές από την Κλαυθμώνος, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου γέμισε τον χώρο. Στις καταστροφές στις τράπεζες ο κόσμος, που δεν συμμετείχε ενεργά στις μάχες, χτυπούσε ρυθμικά τα κάγκελα της Σταδίου κάνοντας θόρυβο και αρκετοί 40άρηδες και 50άρηδες οικογενειάρχες μάζευαν μάρμαρα και τα έδιναν στους αναρχικούς που είχαν αναλάβει την κατά μέτωπο επίθεση.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Από τη στιγμή που άρχισε η επίθεση των δυνάμεων καταστολής στις 5μισι ώρα, μέχρι και αργότερα το σύνθημα που μονοπωλούσε τα χείλη των χιλιάδων διαδηλωτών ήταν το γνωστό «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και όχι συνθήματα για το μνημόνιο ή την οικονομική πολιτική. Η οργή του κόσμου για την αντιμετώπιση που είχε από όσους, υποτίθεται, τον προστατεύουν είχε ξεχειλίσει. Στο Μοναστηράκι χτυπούσαν τις καμπάνες, όλοι οι δρόμοι που ορίζονται από την Ακρόπολη, την Αθηνάς, την Ομόνοια, την Ακαδημίας και το Σύνταγμα ήταν γεμάτοι κόσμο που αρνούνταν να φύγει. Από όπου και να προσπαθούσες να ανέβεις από το Μοναστηράκι προς το Σύνταγμα, έβρισκες μπροστά σου ομάδες ΜΑΤ να σε εμποδίζουν και με την πρώτη κίνηση να ψεκάζουν αδιακρίτως και να ρίχνουν δακρυγόνα και κρότου λάμψης. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, οι αστυνομικοί έκαναν επιθέσεις προς τους πολίτες και τότε άρχιζε ξανά ο πετροπόλεμος.
Μέχρι τις 11μισι το βράδυ πολλές χιλιάδες κόσμου ήταν ακόμα στον δρόμο. Στην Αμαλίας τουλάχιστον 10 χιλιάδες κόσμου αποχώρησαν με πορεία προς τη Συγγρού όταν αναγκάστηκε πάλι με εκτεταμένη ρίψη χημικών να αποχωρήσει για να αντέξει. Στην πλατεία υπήρχε ακόμα κόσμος. Στο Μοναστηράκι οι Δίας-Δέλτα έσπαζαν τζαμαρίες και χτυπούσαν κόσμο. Υπάρχουν βίντεο που το βεβαιώνουν και δείχνουν πώς προσπάθησαν (για άλλη μια φορά) να χτυπήσουν με τις μηχανές τους τον κόσμο.
Η απίστευτη εκτροπή όμως της δημοκρατίας, δεν είναι πως ο λαός πλέον στρέφεται στους αναρχικούς για να τον προστατεύσουν. Είναι γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει και δεν συμμετέχει σε πράξεις βίας, αλλά το ότι αποδέχονται αυτή τη βία εφόσον τους προστατεύει δείχνει την πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και της στάσης τους. Βασικό τους επιχείρημα ήταν πως με ειρηνικά μέσα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και πως πρέπει να επιδιώξουμε μετωπική σύγκρουση. Και το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δεν ανήκει στους αναρχικούς. Μετά από δεκάδες ειρηνικές διαδηλώσεις, μετά από τη στάση μη βίας και παρόλο που ήξερε ο κόσμος ότι θα δεχθεί χημικά και ξύλο, συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους, αλλά δεν νιώθει ότι μπορεί να κερδίσει στα πλαίσια της δημοκρατίας. Η γνώμη του είναι αδιάφορη στις μεθοδεύσεις των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας η οποία τον γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Κανένας πολιτικός δεν τιμωρείται, κανένα περιστατικό αστυνομικής βίας δεν τιμωρείται και ακόμη και ο συνεργός του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου είναι εκτός φυλακής ήδη. Η μήνυση που κατέθεσαν πάνω από 100 πολίτες για το χημικό τριήμερο του Ιουνίου δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο προς την αίθουσα του δικαστηρίου και κανείς δεν δίνει ποτέ λογαριασμό για τους τραυματισμούς αθώων και ειρηνικά διαμαρτυρόμενων πολιτών. Ο κόσμος πλέον δεν έχει πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς γιατί αισθάνεται ότι τον εμπαίζουν. Ζητά εκλογές και κάνουν συγκυβέρνηση, ζητά να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο και το ψηφίζουν με αυξημένη πλειοψηφία ενός σώματος της Βουλής που δεν υπάρχει περίπτωση να επανεκλεγεί και δεν εκφράζει κανέναν (εκτός ίσως από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ και της Αριστεράς).
Κι εδώ ερχόμαστε στην ευθύνη και τον βρώμικο ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ από την αρχή αυτής της ιστορίας των Μνημονίων εδώ και δυομισι χρόνια. (κάτι που σύμφωνα με τους αναρχικούς, που κι εδώ επιβεβαιώνονται, συμβαίνει συνεχώς). Όλη την νύχτα χθες εστίαζαν στους βανδαλισμούς και στις φωτιές. Αποπροσανατόλιζαν τον κόσμο από το κύριο θέμα που είναι η ψήφιση ενός αντισυνταγματικού εκτρώματος (δεν το λέω εγώ, 5 καθηγητές πανεπιστημίου το λένε). Έχουν αναλάβει τον ρόλο της τρομοκράτησης για την «τελευταία» ευκαιρία διάσωσης για άλλη μια φορά. Συγχέουν επίτηδες την στάση πληρωμών, που μπορεί να κάνει η Ελλάδα, με τη χρεοκοπία. Συνδέουν τη στάση πληρωμών με την έξοδο από την Ευρωζώνη, πράγματα που ακόμα κι ο Βαρουφάκης (κι όχι κάποιος αριστερός οικονομολόγος) καταγγέλλει ως ανεδαφικά και ψευδή. Και στην χθεσινή μεγαλειώδη διαμαρτυρία έστησαν τις κάμερες όχι ανάμεσα στον κόσμο που κατά χιλιάδες είχε απλωθεί στην πόλη, αλλά απέναντι στα καμένα κτήρια.
Έγινε τόση συζήτηση για τα κτήρια του Τσίλερ που κάθε κυράτσα φωνάζει για τον Τσίλερ λες και τον ήξερε κι από χθες. Τα ίδια κανάλια που κατηγορούν τους πολίτες ως λαμόγια και ως μέλη της κοινωνίας του μαζί τα φάγαμε, και ξέρουν πολύ καλά πως από τον πρώτο ως τον τελευταίο δεν δίνουν δεκάρα για την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία της πόλης τους (μάρτυρας η εκτρωματική δόμηση της Αθήνας, τα αυθαίρετα και το κλείσιμο των ημιυπαιθρίων), καλούν τον κόσμο να πει όχι στους βανδαλισμούς ιστορικών κτηρίων. Τα ίδια κανάλια με τους αμόρφωτους δημοσιογράφους της πλάκας ή με τους ημιμαθείς κατευθυνόμενους δημοσιογραφίσκους ανακαλύπτουν την εγκατάλειψη ιστορικών κτηρίων μόνο όταν αυτά κατοικούνται από μετανάστες και «αποτελούν εστία μόλυνσης», ενώ όλον τον υπόλοιπο καιρό κάνουν μόκο για να κάνουν τις δουλειές τους τα λαμόγια του real estate. Στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, χιλιάδες κτήρια που ανήκουν στο Δημόσιο, σε Τράπεζες και στην Εκκλησία ρημάζουν και πολλά από αυτά είναι ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας. Είναι δεκάδες οι φορές που οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους τα καταστρέφουν σιγά σιγά ώστε να μην καταστούν διατηρητέα και να μπορέσουν να χτίσουν πολυκατοικία. Τα απαξιώνουν με υπόγειους τρόπους και μόλις φτάσουν στο σημείο να είναι μισογκρεμισμένα (σιγά σιγά και νύχτα), τα χαρακτηρίζουν επικίνδυνα και κατεδαφιστέα και μετά σηκώνουν πολυκατοικίες.
Ολόκληρες πόλεις όπως η Πάτρα και άλλες, γκρέμισαν εν μία νυκτί επί χούντας και Καραμανλή, διάφορα νεοκλασικά κι έχτισαν πολυόροφα εκτρώματα. Δημόσια κτήρια κατασκευάζονται με ελλιπείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και άλλα βουλιάζουν με την πρώτη βροχή στο βούρκο που χτίστηκαν (όπως πρόσφατα το Νοσοκομείο Πύργου) γιατί κάποιος κονόμησε χοντρά από την πώληση του οικοπέδου ή γιατί δεν έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες στήριξης. Δρόμοι καινούργιοι γίνονται θρύψαλα και δεν κουνιέται φύλλο. Ολυμπιακά έργα που στοίχισαν μια περιουσία συνεχίζουν να απαξιώνονται για να πωληθούν για ένα κομμάτι ψωμί στους δικούς τους. Μια κοινωνία που αδιαφορεί ολοκληρωτικά για το δομημένο χώρο σήμερα ανακάλυψε ότι οι αναρχικοί καταστρέφουν «ιστορικά κτήρια». Και όλο αυτό βύθισε στην αφάνεια το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βροντοφώναξαν το ΟΧΙ στην εξαθλίωση που επιφυλάσσουν οι καλοαναθρεμμένοι κυβερνήτες του.
Αγαπητοί μου, ακόμα και οι μισοί αναρχικοί να είναι προβοκάτορες το θέμα δεν είναι αυτό. Οι μεγαλύτεροι προβοκάτορες είναι τα ΜΜΕ και ο παραμορφωτικός φακός τους. Αν ήθελαν να εστιάσουν στην ουσία θα το έκαναν, θα ανέβαζαν πλάνα αμέσως από τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Ο Σκάι θα είχε σηκώσει το ελικοπτεράκι του και θα έδειχνε τις ορδές των ανθρώπων που αγωνίζονταν για να μην φτωχοποιηθούν για να ικανοποιηθούν τα θέλω των μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι θα είναι και οι μόνοι κερδισμένοι από την βύθιση των μισθών.
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ο φωτισμός μόνο στα καμένα κτήρια, τα παραπολιτικά σχόλια της πλάκας και η διαπόμπευση της κοινής λογικής στα τηλεπαράθυρα είναι ο κανόνας. Υπάρχει αυτή τη στιγμή κατάληψη των ΜΜΕ από αδίστακτους επιχειρηματίες και πολιτικούς, ή αντίστροφα, οι οποίοι κάνουν τη δουλίτσα τους. Η επίθεση στους μισθούς των φτωχών αποτελεί γι’ αυτούς την ευκαιρία για τρελά κέρδη. Και θα παίξουν όλα τους τα χαρτιά για να μην τα χάσουν. Και οι ευαίσθητοι πολίτες για τα ιστορικά κτήρια, θα κάθονται στον καναπέ τους και στον υπολογιστή τους και θα βρίζουν τους αναρχικούς και όσους ακόμα έχουν ψυχή και αντιστέκονται.
Η διαφορά είναι πως όποιος βλέπει τα γεγονότα από την τηλεόραση, πλέον δεν ξέρει τα γεγονότα. Ζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Όποιος δεν κυνηγήθηκε από μπάτσο και δεν τον έσωσε ένας αναρχικός που του έριξε μια πέτρα, δεν ξέρει τι είναι ο μπάτσος. Όποιος δεν έπεσε κάτω ημιλιπόθυμος από τα χημικά και δεν του έδωσε μαλόξ ο μαυροφορεμένος επαναστάτης (ακόμα και πλανεμένος ή και ανόητος αν θέλετε) δεν ξέρει τι σημαίνει αλληλεγγύη. Οι αναρχικοί στήνουν δίκτυα αλληλεγγύης και υποστήριξης και ετοιμάζονται για τις ημέρες της πτώχευσης που θα γίνει όταν οι έχοντες αποφασίσουν ότι τους συμφέρει. Φτιάχνουν κολεκτίβες αυτοοργάνωσης και δίκτυα υποστήριξης. Εσείς, απλά θα κοιτάζετε την οθόνη και θα κουνάτε το δάχτυλο και μόλις πεινάσετε θα πιστεύετε την Όλγα που τρέμει όταν θα λέει ότι φταίνε οι αναρχικοί, οι αριστεροί, ο σύριζα, οι «αγανακτισμένοι», ο γάιδαρος που πετάει κι όχι όλοι αυτοί που σας κλέβουν εδώ και τέσσερις δεκαετίες τις ζωές.
Αγαπητοί μου, βγείτε στον δρόμο να δείτε την πραγματικότητα, κλείστε τις τηλεοράσεις και σκίστε τις κωλοφυλλάδες. Αναζητήστε εναλλακτική ενημέρωση σε ανεξάρτητα έντυπα και ιντερνετικά μέσα και σκεφτείτε λίγο πέρα από τα τόσο «προφανή». Τότε ίσως καταφέρετε να πιέσετε τους κυβερνώντες να φτιάξουν ένα υπουργείο προστασίας του πολίτη κι όχι το κακέκτυπο μιας παραπαίουσας δημοκρατίας και να είναι πραγματικοί εκπρόσωποί σας.
Τότε ίσως και να έχετε δίκιο να τα βάλετε με τους αναρχικούς, αλλά τώρα όχι.

ΥΓ1: Δεν είμαι ούτε αναρχικός, ούτε «αναρχικός», δεν έχω πετάξει ποτέ πέτρα, ούτε θα έβαζα φωτιά. Όμως οι άνθρωποι που τα βάζουν στα ίσια με τους εχθρούς μου -αυτούς που προστατεύουν όσους θέλουν να δουλεύω σαν σκλάβος και να πληρώνομαι σαν σκλάβος και παραπληροφορούν τους ανθρώπους που αγαπώ μετατρέποντάς τους σε τηλεοπτικά κουτορνίθια- και δεν είναι ρατσιστές, σε αυτόν τον αγώνα, έστω και προσωρινά, είναι πιο κοντινοί μου από κάθε βολεμένο κι από κάθε ελληναρά. Και ναι, λυπάμαι κι εγώ για τα κτήρια που χάθηκαν, έτρεχα στα συνέδρια αρχιτεκτονικής πολύ πριν ανακαλύψει το όνομα του Τσίλερ η Τρέμη, αλλά δεν θυσιάζω τη ζωή κανενός ανθρώπου και την αξιοπρέπεια του ούτε για την Ακρόπολη. Τα κτήρια με λεφτά σε έξι μήνες το πολύ ξαναφτιάχνονται. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων θα χρειαστούν χρόνια και χρόνια.

ΥΓ2: Το ΠΑΜΕ, και το ΚΚΕ επακολούθως, έχασε χθες μια μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να ηγηθεί της μάχης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία της πλουτοκρατίας που συνεχώς καταγγέλλει. Ενώ δήλωσε ότι θα φτάσει στη Βουλή με κάθε τρόπο, μόλις είδε τα δύσκολα και τα δακρυγόνα έκανε όπισθεν (παρόλο που ο κόσμος είχε πάει στο πλάι της Πανεπιστημίου για να περάσει) και μάλιστα στο παράγγελμα «γυρίζουμε πίσω ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ» έκαναν μια πιρουέτα που ο ελληνικός στρατός θα ζήλευε. Τα γιουχαΐσματα από όσους ήταν στην πρώτη γραμμή έδιναν κι έπαιρναν ενώ τους καλούσαν να έρθουν μαζί μπροστά στον αγώνα.

ΥΓ3: Όσοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι χάνονται θέσεις εργασίας από κάποια καμένα καταστήματα, μήπως ξέχασαν ότι κάθε μήνα χάνονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και η ανεργία έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο εδώ και μήνες; Τι έκαναν γι’ αυτό τόσο καιρό; Σε πόσες πορείες κατέβηκαν; Άναψαν κεράκια για τους απολυμένους της Χαλυβουργίας και τους απλήρωτους στην Ελευθεροτυπία και το ALTER ή μόνο στο Αττικόν ξέρουν να ανάβουν γιατί δεν είναι μπανάλ;

10 συμπεράσματα από τις συγκρούσεις της 20ής Οκτώβρη

In: http://parallhlografos.wordpress.com/2011/10/23/10-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%84%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-2/

10 συμπεράσματα απ΄τις συγκρούσεις της 20ης Οκτώβρη.

ή αλλιώς όπως δημοσιεύτηκε στον ισότοπο Κουλτούρα & Επανάσταση: Ο ελληνικός “ισπανικός εμφύλιος” το Φθινώπορο του 2011″

Μετά από δύο μέρες και αφού πλέονέχουν τοποθετηθεί αρκετά κομμάτια του κινήματος σχετικά με το ζήτημα , μπορούμε να αρχίσουμε να βγάζουμε τα πρώτα συμπεράσματα και να σημειώσουμε τα κυριότερα  θέματα  που έχουν ανοίξει σχετικά με το σημαντικότατο αυτό ιστορικό γεγονός. Το ζήτημα της σύγκρουσης ΚΝΑΤ – διαδηλωτών αποτελεί ιστορικό γεγονός, ακριβώς γιατί είναι η πρώτη φορά που ένα μαζικό κόμμα αποφασίζει να υπερασπιστεί το καθεστώς  και να ρισκάρει να έχει ακόμα και νεκρούς  και αναγκαστικά δημιουργεί συνθήκες  ξεκάθαρης κοινωνικής πόλωσης  στις οποίες όλοι πλέον καλούνται να πάρουν θέση. Το ερώτημα για το ποιός πλέον είναι με την επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση, ποιός  είναι εναντίον της  και ποιος είναι στους δρόμους  για κομματικές σκοπιμότητες αποκτά δραματικές διαστάσεις.  Αυτό που ζούμε είναι  αυτό που κάποια στιγμή θα γίνονταν , είναι η κάθοδος των  αριστερών εφεδρειών του καθεστώτος στην προσπάθεια του κρατηθεί στη ζωή και μπορεί να ονομαστεί σαν  ο αποκρυσταλλομένος  ταξικός πόλεμος  στα καλυτερά του .
Κατ’ αρχήν κάποια βασικά πράγματα.
Το ΚΚΕ ήταν σε συνεργασία με το κράτος και τους μπάτσους.
Το ΚΚΕ δεν διαδήλωνε αλλά  περιφρουρούσε την βουλή.
Το ΚΚΕ ήταν πανέτοιμο για μάχη και την επιζητούσε.

1. Το καθεστώς και η στρατηγική του: Εάν πάρουμε σαν βάση αυτά τα τρία πράγματα μπορούμε μετά να αναλύσουμε την κατάσταση. ¨Οπως σε κάθε πανεργατική την οποία το ίδιο το κράτος  έχει κηρύξει, μέσω της ΓΣΕΕ, έτσι και σε αυτή  ο μηχανισμός καταστολής και αποκατάστασης της Τάξης  ήταν  πανέτοιμος. Οι πανεργατικές είναι τρόπος εκτόνωσης της κοινωνικής οργής και τα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής είναι προσαρμοσμένα  για να απορροφούν  την έκρηξη  ,έτσι ώστε αμέσως  μετά  αυτή να επανατίθεται σε λειτουργεία.  Για κάποιους λόγους σε αυτή την  απεργία ο μηχανισμός καταστολής δεν ήταν οι μπάτσοι αλλά το ΠΑΜΕ.  Οι λόγοι μπορεί να είναι είτε να ξαναπάρει βίαια  το ΚΚΕ τα ηνία του κινήματος (σχεικά απίθανο )  , είτε να πριμοδοτηθεί ο εμφύλιος εντός των διαδηλωτών ( που κρίνοντας εκ του αποτελέσματος μοιάζει το πιθανότερο ) ,  είτε η απομόνωση των βίαιων εξεγερτικών πρακτικών ( που συνδυάζεται με το προηγούμενο ),  είτε το λιγότερο πιθανό,  ότι το καθεστώς  δεν νοιώθει συνολικά καθόλου σίγουρο για τον ευατό του και αποφάσισε να κατεβάσει τις αριστερές του εφεδρείες. Όλες οι εκτιμήσεις  όμως συγκλίνουν σε κάτι. Το ΚΚΕ  την απόφαση δεν την πήρε μόνο του , την πήρε απο κοινού με το καθεστώς και εναντίον των απεργών και των διαδηλωτών.
2. Οι σταλινικοί: Το ΠΑΜΕ δεν ήταν εχθρικό  και ξεκάθαρα επιθετικό απέναντι μόνο στους αναρχικούς, αλλά απέναντι σε όλους τους απεργούς και τους διαδηλωτές , δηλαδή απέναντι σε όλους όσους έχουν στοχοποιήσει την βουλή και είτε την βρίζουν , είτε την μουτζώνουν , είτε συγκρούονται με τους μπάτσους μπροστά από αυτήν.  Αν οι αντεγκλύσεις των ΚΝΑΤ με την ΠΟΕ – ΟΤΑ κατέληγαν σε μάχη θα είχαμε μια εντελώς αλλή κατάσταση τώρα.
3. Οι εξεγερσιακοί: Η μερίδα του κόσμου που επιτέθηκε στο ΠΑΜΕ δεν ήταν καθόλου μα καθόλου μικρή. Όλος ο δρόμος μπροστά από την Μεγάλη Βρετανία, μέχρι και πολύ μετά την Σταδίου  ήταν γεμάτος από κόσμο που είτε συγκρούονταν με το ΠΑΜΕ είτε υποστήριζε αυτή την σύγκρουση. Από μόνο του αυτό το πλήθος , υπό άλλες συνθήκες για την αριστερά θα αποτελούσε μεγαλειώδη μαχητική διαδήλωση.  Μπορεί οι αναρχικοί να είναι μεγάλο κομμάτι  του , αλλά σίγουρα το πλήθος  αυτό  ήταν και τώρα  ετερόκλητο, όπως  είναι  σε κάθε σύγκρουση που γίνεται  τον τελευταίο χρόνο. Είναι το πλήθος που δρα και θα συνεχίσει να δρα εξεγερσιακά, που αυτή τη στιγμή αποτελεί  τον κυριότερο εσωτερικό εχθρό για το καθεστώς και που αν οργανωθεί σε πρακτικό επίπεδο έστω και ελάχιστα μπορεί κάνει τα πάντα.
4. Ο νεκρός: Δεν θα σταθούμε στο εάν αυτός ο άνθρωπος πέθανε από χημικά ή από καρδιά. Θα σταθούμε στον χορό που έστησαν  οι λύκοι γύρω  από το πτώμα του. Το ότι το ΚΚΕ  και το καθεστώς είχε προβλέψει το ενδεχόμενο να πεθάνει κάποιος από το μπλοκ του ή κάποιος γενικά που δεν άνηκε στο εξεγερσιακό κομμάτι,  φάνηκε από την αστραπιαία αντίδραση  των καναλιών και των αστικών κομμάτων. Πριν βγουν τα ιατρικά ανακοινωθέντα ο νεκρός είχε πεθάνει από πέτρα κουκουλοφόρου και ζούσαμε μια νέα Μαρφίν. Μετά η σούπα χάλασε αφού οι γιατροί είπαν ότι μάλλον από χημικά πέθανε και επικράτησε αρχικά αμηχανία και μετά γελοιότητες για τα αδιέξοδα της βίας, που προκαλούν νεκρούς , τους οποίους σκοτώνουν οι μπάτσοι στην προκειμένη περίπτωση αλλά αυτό δεν το λέμε.  Τελικά το ΚΚΕ βρήκε καινούργιο σενάριο. Ότι πέθανε από χημικά που πετούσαν προβοκάτορες. Αριστούργημα. Το ΝΑΡ συμφώνησε με επίσημη ανακοίνωση του.
5. Η αντικαπιταλιστική αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ: Είτε για λόγους πολιτικού κόστους, είτε για να επιτεθεί στις βίαιες τακτικές, είτε για λόγους  γλειψίματος του ΚΚΕ μπροστά στο ενδεχόμενο πολιτικής συνεργασίας,  η υπόλοιπη αριστερά εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων  τάχτηκε με την πλευρά του ΠΑΜΕ και υιοθέτησε τα επειχειρήματα του. Αν και σε κάποιες περιπτώσεις του έκανε και κάποια κριτική, στο σύνολο της εντάχτηκε και αποτελεί μέρος της καθεστωτικής επίθεσης απέναντι στο συγκρουσιακό κομμάτι των πορειών  . Είναι αυτοί οι καραγκιόζηδες που χρόνια μιλάνε για επανάσταση , ανατροπή και ρήξη  και τώρα σκύβουν το κεφάλι  και βγάζουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Ταυτόχρονα δείχνουν με δυο χέρια το αναρχικό κίνημα, σαν υπεύθυνο για τα πάντα. Το αίσχος τους , να βαφτίζουν παρακρατικούς ένα πολύμορφο κομμάτι κόσμου που είναι πολλαπλάσιο όλων των μικροκομματικών μπλοκ, ένα κομμάτι κόσμου πάνω στο οποίο πατούσαν τόσα χρόνια για να βγάζουν  επαναστικές αφίσες, βαρύγδουπες ανακοινώσεις και να λένε  αγωνιστικές παπαριές θα το πληρώσουν. Χωρίς το κόσμο που μάχεται και που συγκρούεται για να τους δίνει πολιτική υπόσταση με το να λένε ότι ήταν και αυτοί εκεί, δεν μένει τίποτα από αυτούς που να αξίζει τον κόπο. Μπορούνε πλέον άνετα να επανενταχθούν στο ΚΚΕ.  Όταν οι σταλινικοί θα τους σφάζουν και θα τους βγάζουν τα μάτια θα μπορούν πλέον να κάνουν την αυτοκριτική τους.
6.Οι εκλογές: Ενώ είναι σίγουρο ότι οι εκλογές πλέον δεν αργούν  η αριστερά στο συνολό της προσπαθεί να δείξει σοβαροφάνεια και υπευθυνότητα. Το ΚΚΕ ψαρεύοντας στην τεράστια δεξαμενή με τους εκπεσόντες μικροαστούς προσπαθεί να αναδειχθεί σαν το κόμμα προστάτης της Τάξης και της κοινωνικής ηρεμίας. Στοχεύει να πάρει αυτούς τους ψήφους από το ΛΑΟΣ που ανεβαίνει ακριβώς για αυτόν του τον ρόλο.   Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ η καταδίκη των εξεγερσιακών πρακτικών είναι απαραίτητη όσο ελπίζουν  και στις ψήφους των μικροαστών που επιζητούν ησυχία τάξη και ασφάλεια.
7. Η σύγκρουση στην Βουλή:  Δεν έχει κάποιο νόημα ένας  διάλογος για το εάν ο λαός ήθελε να συγκρουστεί στην βουλή ή όχι , έτσι κι αλλιώς οι απόψεις για αυτό το ζήτημα  μόνο υποκειμενικές μπορούν να είναι. Το ζήτημα είναι ότι το ΠΑΜΕ απαφάσισε να απαγορεύσει αυτή την επιλογή. Από εκεί και πέρα ο  τσαμπουκάς  του έπρεπε να σπάσει και όντως έσπασε. Το μοναδικό που χρειάζονταν ήταν μια αφορμή. Αυτή δώθηκε με την επίθεση στο ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.  Το εάν ήταν στρατηγικά λάθος περνάει σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας τεράστιας ψυχολογικής ήττας , που θα είχε επιφέρει η επικράτηση του ΠΑΜΕ σαν εγγυήτριας δύναμης της Τάξης, πάνω σε πολύ μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια από τους αναρχικούς.
8. Ο δημόσιος χώρος:   Το ποιός κάνει κουμάντο στο δημόσιο χώρο, ειδικά σε αυτόν ακριβώς μπροστά από τη βουλή σίγουρα αποτελεί ένα πεδίο μάχης. Αποτέλεσε σημείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην αριστερή και την πατριωτική πλατεία την εποχή των αγανακτισμένων, αποτέλεσε σημείο όπου το κράτος έχει επιβάλλει απαγόρευση συγκεντρώσεων, αποτελεί τόπο όπου καταλήγουν όλες οι εργατικές και μη κινητοποιήσεις  και σε κάποιες περιπτώσεις χώρο ριζοσπαστικοποίησης και ζύμωσης κοινωνικών ομάδων με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες. Αποτελεί το χώρο όπου κορυφώνονται όλες οι συγκρούσεις ανάμεσα στο καθεστώς  και την κοινωνία από ύπαρξης του ελληνικού κράτους.  Το ΚΚΕ  εν μέσω τεράστιου κοινωνικού αναβρασμού  αποφάσισε ότι όλα αυτά είμαι ψιλοπράγματα και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι μια καλή περιφρούρηση.
9. Οι αναρχικοί: Ο χώρος και σε αυτή την πορεία δεν κατέβηκε συγκροτημένα, και δεν είχε κανένα απολύτως σχέδιο. Αν είχε σχεδιασμό, θα έπρεπε να είχε κάνει  άλλα πράγματα από την πρώτη μέρα της απεργίας ή και πιο πριν από αυτή.  Κατέβηκε σαν κομμάτι του κόσμου που συγκρούεται και έπραξε ανάλογα. Το ζήτημα εάν οι μολότοφ ήταν φονικές ή όχι  δεν μπορεί να απαντηθεί σαν προσωπική επιλογή. Οι Παμίτες , έδρασαν δολοφονικά, είχαν ρόπαλα, κράνη και μάρμαρα και την βοήθεια των Ματατζήδων που πέταγαν δακρυγόνα από πάνω τους (ελάχιστα πάντως) και η  άλλη πλευρά είχε εξοπλισμό για να αντιμετωπίσει τους Ματατζήδες, δηλαδή πέτρες ,μάσκες και ελάχιστες μολότοφ. Το ότι αντί  για τα ΜΑΤ ήρθαν τα ΚΝΑΤ είναι θέμα του ΚΚΕ και των επιλογών του. Εάν θέλουν να παίξουν ξανά αυτό  τον ρόλο πρέπει να εξοπλιστούν κατάλληλα.  Όταν οι μέρες αγριεύουν τόσο πολύ, το ότι ο αναρχικός χώρος δεν μπορεί να σηκώσει πολιτικά καταστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστεί είναι σοβαρότατο εσωτερικό ζήτημα. Πάντως είναι σίγουρα περίεργο να φοβάσαι περισσότερο μηπώς  σκοτωθεί κάποιος από τους αντιπάλους σου, από το ενδεχόμενο να σκοτωθεί κάποιος δικός  σου.
10. Το ρήγμα στο κίνημα: Εδώ δεν ενοούμε το ρήγμα ανάμεσα στο  ΚΚΕ  και στους εξεγερσιακούς αλλά ανάμεσα σε κομμάτια του κινήματος που φαινομενικά μέχρι τώρα είχαν παρεμφερή προσανατολισμό. Εδώ υπάρχουν τεράστιες ευθύνες από το παρελθόν. Με δεδομένο ότι εδώ και  δεκαετίες το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρα με την πλευρά του καθεστώτος, είναι τεράστια ευθύνη αυτών που έτρεφαν αυταπάτες και κάθε φορά έπεφταν από τα σύννεφα. Κάθε φορά που το ΚΚΕ υπερασπίζονταν την Τάξη και την Νομιμότητα σε εργασιακούς  χώρους, σχολεία και πανεπιστήμια , πάντα υπήρχαν φωνές για την ηγεσία που είναι αντιδραστική αλλά η βάση είναι εργάτες και άλλα τέτοια . Οι σταλινικοί μπράβοι ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν σε τέτοιοι αλλά σαν παραστρατημένοι αριστεροί, που μπορεί δυνητικά να είναι μαζί μας.  Τώρα απλά έπεσαν οι μάσκες. Τώρα πρέπει να επιλέξει ο καθένας με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει.

Τρεις ενοποιητικές τακτικές της Αναρχικής Διεθνούς

http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/01/04/three-unifying-tactics-of-the-anarchist-international/
Ως ένα διεθνές εργαστήρι σκέψης προσφέρουμε τις ακόλουθες βασικές αρχές και εργαλεία σε όλους τους αναρχικούς. Αυτές οι αρχές μπαίνουν σε εφαρμογή σήμερα σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα εργαλεία αποσκοπούν στο να γίνουν αντικείμενα πειραματισμού, να μετασχηματιστούν και να βελτιωθούν.
1: Δημιουργήστε και διατηρήστε ανταγωνιστικές υποδομές

Η πρώτη προτεραιότητα για τους αναρχικούς είναι να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν ανταγωνιστικές υποδομές. Χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο για να περιγράψουμε τις υποδομές, οι οποίες είναι εγγενώς συγκρουσιακές λόγω της ίδιας τους της ύπαρξης. Οι υποδομές δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικές αν η ίδια τους η ύπαρξη δεν απειλεί τους νόμους, την ηθική και την ισορροπία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Ένας κοινοτικός κήπος σε γη αγορασμένη από καλλιεργητές παρέχει απλώς την ευκαιρία σε λίγους τυχερούς ανθρώπους να καλλιεργήσουν την τροφή τους. Αλλά αν ο κήπος φυτευτεί σε γη που κλάπηκε από μια μεσιτική εταιρεία τότε γίνεται ανταγωνιστικός απέναντι στον καπιταλισμό. Αν και οι πιθανότητες ολοκληρωτικής καταστροφής του κήπου αυξάνουν δραματικά, ο ανταγωνισμός αυξάνει επίσης τις πιθανότητες του αγώνα για τον κήπο να εισακουστεί και να προσελκύσει νέους ανθρώπους στον αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Με αυτόν τον τρόπο ένας κήπος μπορεί να σταματήσει να τρέφει την κοιλιά του πράσινου καπιταλισμού και να συνεισφέρει στον επαναστατικό αντικαπιταλιστικό αγώνα.
Οι ανταγωνιστικές υποδομές πρέπει επίσης να προσφέρουν δωρεάν όλα όσα παρέχουν. Όλα τα σχέδια για τη δημιουργία υποδομών πρέπει να υπολογίζουν τον παράγοντα του κόστους της προσφοράς δωρεάν πόρων για όλους, πριν δημιουργηθούν. Αν οι υποδομές εξαρτώνται από τους νόμους και τις μεθόδους του καπιταλισμού για την αυτοσυντήρησή τους, χάνουν την ικανότητά τους να είναι εχθρικές απέναντι στους ίδιους νόμους και μεθόδους. Ο φόβος για την απώλεια μιας άδειας μπαρ ή για την παραβίαση της απόφασης κάποιου ασήμαντου δημοτικού συμβουλίου απενεργοποιεί εντελώς ένα επαναστατικό εγχείρημα.
Προσφέροντας δωρεάν πόρους, οι υποδομές μπορούν να σπάσουν το κυρίαρχο μοντέλο ύπαρξης της καπιταλιστικής κουλτούρας. Όταν οι άνθρωποι δεν χρειάζεται πλέον να πληρώσουν για να βρίσκονται κάπου, η θεμελιώδης αρχή του καπιταλισμού καταρρέει μπροστά στο κτήριο ή τη γειτονιά που φιλοξενεί τις ανταγωνιστικές υποδομές. Η συγκέντρωση ανταγωνιστικών  υποδομών σε μια περιοχή επιτρέπει την ελεύθερη πρόσβαση σε κτήρια, ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αράζουν έξω και προσφέρει τροφή, ένδυση ή  δωρεάν στέγαση, διασφαλίζοντας έτσι πως αυτή η περιοχή δεν θα αναπαράγει πια τις καπιταλιστικές σχέσεις.
Το να πληρώνεις νοίκι ή όχι, είναι μια επιλογή την οποία θα κάνουν οι οργανωτές και δημιουργοί της υποδομής, όπως αυτοί κρίνουν καλύτερα. Το νοίκι δεν αποτελεί ζήτημα, όσο οτιδήποτε παρέχεται από την υποδομή είναι δωρεάν. Παρ’ όλα αυτά, η ίδια αρχή που βρίσκει την εφαρμογή της στους κήπους, ισχύει και για τις καταλήψεις. Μία κατάληψη που διατηρεί την παρανομία της μπροστά στο πρόσωπο του νόμου και της αστυνομίας, είναι πολύ πιο ανταγωνιστική απ’ όσο θα μπορούσε να είναι ένα νοικιασμένο κτήριο. Το να παραβιάσεις τον νόμο, να τον κάνεις να υποχωρήσει και να τον εξαλείψεις είναι ο τελικός μας στόχος. Παρά το ότι η διατήρηση ενός χώρου συναντήσεων, ενός κοινωνικού κέντρου ή μιας συλλογικής κουζίνας, μπορεί να μην επιτρέπει την παραβίαση του νόμου, η προσφορά των πάντων δωρεάν, εξακολουθεί να αμφισβητεί την καπιταλιστική λογική. Ωστόσο, ένα παράνομο κοινωνικό κέντρο είναι προτιμότερο από κάποιο νοικιασμένο.
Το να παραβιάζεις το νόμο, ενόσω στήνεις μια υποδομή, θα αυξήσει τις πιθανότητες της έκλειψης της υποδομής, αλλά η πράξη της παραβίασης του νόμου θα προσελκύσει υποστήριξη που δεν υπήρχε προηγουμένωσ. Ο αγώνας είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την αφύπνιση των ανθρώπων από την παθητικότητά τους, δίνοντάς τους κάτι για να αγωνιστούν. Είναι καθόλα δυνατό να πληρώνεις το νοίκι, να καταγράψεις ένα κτήριο, να νομιμοποιήσεις μια κατάληψη ή να αγοράσεις γη. Αυτοί είναι πραγματοποιήσιμοι στόχοι.
Αλλά το να αγωνίζεσαι να δημιουργήσεις κάτι το οποίο είναι ελεύθερο απ’ το νόμο, κάτι το εξ ολοκλήρου αυτοπραγματωμένο, που κατακτάται μέσω του αγώνα, είναι κάτι το αδιανόητο για πολλούς ανθρώπους. Η υπέρβαση του νόμου είναι μια εμπειρία που λίγοι άνθρωποι βιώνουν, αλλά αν το πράξουν μια φορά, διψάνε να το επαναλάβουν. Η γεύση της αδύνατης ελευθερίας είναι μολυσματική και αυτό δεν είναι ένα απλό σλόγκαν. Πλην του θανάτου και της φυλακής, το βόλεμα είναι το κύριο αδρανοποιό στοιχείο της πρακτικής της ελευθερίας. Το βόλεμα είναι αυτό που εμφανίζεται ώς πανούκλα όταν ένας αγώνας τελειώνει, όταν η νομιμότητα παίρνει τα ηνία ή όταν θεωρείται πως δεν έχει απομείνει τίποτα πια για να αγωνιστεί κανείς. Ο ανταγωνισμός είναι εχθρικός απέναντι στο βόλεμα και αποτελεί το μόνο εργαλείο που μπορεί να προσφέρει η Αναρχική Διεθνής ώστε να αποφευχθεί η φαινομενικά αναπόφευκτη αγκύλωση που παρατηρείται ανά τον κόσμο, όταν μια σκηνή ή ένας χώρος φτάνει στα όρια των μέσων του και δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του πιο μακριά στο μέλλον.
Η συμβουλή μας, για να το πούμε απλά, είναι η παραβίαση κάθε νόμου που σε αποτρέπει από το να χτίσεις, να κλέψεις και να μετασχηματίσεις οτιδήποτε κρίνεις σκόπιμα. Μην επιτρέπεις ποτέ στον εαυτό σου να αδρανοποιηθεί από την ασφάλεια της νομιμότητας. Η ανταγωνιστική υποδομή δεν αποσκοπεί στο βόλεμα. Η ανταγωνιστική υποδομή είναι μια πράξη πολέμου.
2: Αγνοήστε τα εθνικά ή κρατικά σύνορα
Εάν η πρώτη αρχή εφαρμόζεται στην περιοχή σας, η επόμενη προτεραιότητα είναι να καταστρέψετε τα νοητά και φυσικά σύνορα του έθνους κράτους στο οποίο επιχειρείτε.
Σε μικρότερες χώρες, όπως το Βέλγιο, όπου υπάρχουν δύο βασικές γλώσσες και τέσσερα έθνη κράτη να το περιβάλλουν, δεν πρέπει να δοθεί έμφαση στο χτίσιμο ενός αμιγώς Βελγικού αναρχικού κινήματος, αλλά στην ανάπτυξη τοπικών δεσμών ανάμεσα τόσο στις Γαλλόφωνες όσο και τις Γερμανόφωνες πόλεις. Οι αναρχικοί των Βρυξελλών ή της Αμβέρσας πρέπει να επικεντρωθούν στο χτίσιμο δομών στις πόλεις τους και μετά να ισχυροποιήσουν τους δεσμούς τους, με εγχειρήματα και προσπάθεια στις απομακρυσμένες πόλεις. Τα εθνικά σύνορα του Βελγικού κράτους πρέπει να αγνοηθούν.
Είναι πειρασμός, ειδικότερα σε ένα έθνος κράτος, τόσο μικρό όσο το Βέλγιο, να ενωθούν οι αναρχικοί ανάλογα με τα επίσημα σύνορα που τους περιβάλλουν, δεδομένου του ότι αυτές οι χώρες είναι τόσο μικρές. Αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ουσιαστική ενότητα αν οι άνθρωποι υποκύψουν σ’ αυτό τον πειρασμό. Μόνο προσβλέποντας στους πιο κοντινούς μας αναρχικούς, θα μπορεί να  υπάρξει οποιαδήποτε κλιμάκωση της επίθεσης από μέρους μας η οποία δεν θα είναι απατηλή σαν τα σύνορα που μας περικλείουν. Η ενότητα του σκοπού είναι μοριακή, ριζωματική, και απλώνεται σαν χιλιάδες μορφές καρκίνου. Δεν καταλαμβάνει άμεσα το σύνολο ενός έθνους κράτους ούτε προσπαθεί να μιμηθεί τα σύνορα και τα όριά του. Αντ’ αυτού, το καταβροχθίζει από μέσα μέχρι να εξαφανιστούν τα σύνορα.
Υπάρχει μια ακόμα μεγαλύτερη επιθυμία για οργάνωση στη βάση των εθνικών συνόρων σε μεγάλα έθνη κράτη, όπως στη Ρωσία, στις Η.Π.Α και στη Βραζιλία. Σε χώρες σαν αυτές υπάρχει η τάση να πτοείται κανείς από το μέγεθος της χώρας και να πιστεύει λανθασμένα ότι η πιο πρακτική λύση στο πρόβλημα της απόστασης είναι η ενοποίηση ομάδων από άτομα τα οποία απέχουν μερικές φορές ακόμη και δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μεταξύ τους. Σε διάφορες περιόδους έχουν γίνει προσπάθειες για τη δημιουργία ενός συγκεκριμένου Βόρειο-Αμερικάνικου αναρχικού κινήματος. Λόγω της απομόνωσης των ΗΠΑ σε σχέση με την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική, εγκαταλείφθηκε η διεθνοποίηση έναντι ενός κινήματος που εστίαζε στη νεολαία, ευνοούσε την υποκουλτούρα και αποτελούνταν από αναρχικούς οι οποίοι περιπλανιόνταν για χιλιάδες χιλιόμετρα στις ΗΠΑ, πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη, διαιωνίζοντας τις ίδιες τακτικές, εμπλεκόμενοι με τις ίδιες μορφές ψυχαγωγίας και εστιάζοντας σε μεγάλο βαθμό στην απομάκρυνση από την καπιταλιστική κουλτούρα, ενώ ταυτόχρονα άφηναν αυτή την κουλτούρα σταθερά ανέπαφη.
Τελικά, αυτή η προσέγγιση δημιούργησε μια κουλτούρα όπου μοιράζονταν κοινές, παρόμοιες πρακτικές και τακτικές, αλλά παρέμεινε χωρίς ρίζες και αποσυνδέθηκε από κάθε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Η προσέγγιση αυτή τερματίστηκε την ίδια περίπου στιγμή που ξεκίνησε η οικονομική κατάρρευση του 2008, αφήνοντας τους αναρχικούς των ΗΠΑ διάσπαρτους σ’ ένα γιγάντιο έθνος κράτος, με μικρή ή καθόλου σύνδεση με τις δικές τους γεωγραφικές περιοχές. Οι ΗΠΑ αποδείχτηκαν πολύ μεγάλες για ενοποίηση, με τους μηχανικούς αυτοκινήτων της Γιούτα να μην έχουν καμιά ουσιαστική σύνδεση με τους έφηβους των προαστίων της Ουάσιγκτον. Το ίδιο ισχύει και για την έλλειψη σχέσεων μεταξύ ενός  αρτοποιού της Αγίας Πετρούπολης και ενός αγρότη έξω από το Άνγκαρσκ.Τα μόνα πράγματα που ενοποιούν τη γη στη Ρωσία και στις ΗΠΑ είναι τα μυθεύματα, η αστυνομία και τα σύνορα.
Δεν υπάρχει κανένας θεμιτός λόγος ώστε οι αναρχικοί να αναπαράγουν στην οργάνωσή τους τα εθνικά σύνορα. Κάθε περιοχή του κόσμου είναι ξεχωριστή, έχει διαφορετικούς ρυθμούς, διαλέκτους, γλώσσες και κλίμα. Η διαδικασία μοριακής ανάπτυξης δεν θα πρέπει να θεωρηθεί πως στοχεύει σε ένα έθνος. Η ανάπτυξη πρέπει πρώτα να αφορά τα πολεοδομικά τετράγωνα, μετά τις γειτονιές και ύστερα τις γύρω πόλεις. Πρέπει να γίνουν επαφές με αναρχικούς μακρινών πόλεων ή κωμοπόλεων, αλλά αυτοί οι αναρχικοί πρέπει να αφεθούν στην συνέχιση των παρόμοιων αλλά τελείως ξεχωριστών εγχειρημάτων μοριακής ανάπτυξης. Θα πρέπει να υπάρχει αναρχική παρουσία σε πολλές ξεχωριστές γεωγραφικές περιοχές και όχι αναρχικά κινήματα που στοχεύουν στην ενοποίηση μιας περιοχής, η οποία δεν θα έπρεπε να είχε θεωρηθεί μοναδική εξ αρχής.
Χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να μεταβληθεί η γεωμορφολογία, για να εξαφανιστούν οι κοιλάδες και για να υψωθούν οι λόφοι, αλλά τα σύνορα εμφανίζονται και εξαφανίζονται συνεχώς. Δεν υπάρχει κανένα κέρδος με το να τα λαμβάνουμε υπόψη. Η γη είναι γη. Αν και αυτό το σημείο μπορεί να είναι στοιχειώδες και αυτο-επεξηγηματικό, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας, ελπίζοντας ότι θα αποφευχθεί περαιτέρω σύγχυση σε σχέση με το θέμα.

3: Υπονομεύστε όλες τις εξουσίες

Αυτή τη στιγμή, η εξουσία είναι παντού κι εμείς είμαστε η μαύρη ύλη πίσω από την εξουσιαστική τάξη της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δεν μπορούμε να ανιχνευτούμε, να μετρηθούμε ή να διευκρινιστούμε επαρκώς. Είμαστε το χάος που εξημερώνεται με σκοπό την κατασκευή ενός δρόμου, το χτίσιμο ενός ουρανοξύστη ή τη σχεδίαση ενός συστήματος ύδρευσης. Προτού εξημερωθεί πλήρως μιας περιοχή, προτού επιβληθεί οποιοσδήποτε  ολοκληρωτικός εφιάλτης, οι άνθρωποι σαν εμάς πρέπει να κακοχαρακτηριστούν, να εξαφανιστούν και να εξαϋλωθούν. Όπως οι επιστήμονες κατασκευάζουν επιταχυντές σωματιδίων για να εξηγήσουν την ύπαρξη της μαύρης ύλης, το ίδιο κάνει και η καπιταλιστική τάξη, φορώντας μας την ταμπέλα των πρακτόρων του χάους, για να κρυφτεί και να προφυλαχθεί απ’ το μυστήριο της ύπαρξής μας.
Επομένως, σύντροφοι της Αναρχικής Διεθνούς, ο εχθρός μας είναι παντού και εμείς δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε πως οι προσπάθειές μας είναι φαινομενικά ασήμαντες. Όσο το χάος, το μυστήριο και η αγριότητα των δράσεών μας τρυπά κατευθείαν στην καρδιά της καπιταλιστικής κανονικότητας, θα πρέπει να θεωρούμε όλες τις τακτικές θεμιτές και άξιες επανάληψης. Η εξουσία είναι παντού και έτσι είμαστε κι εμείς, αγωνιζόμενοι συνεχώς για την υπονόμευσή της. Αρκεί μόνο να σηκώσουμε τα κεφάλια μας για να δούμε μια εκδήλωση της επικρατούσας τάξης.
Κάθε πόλη είναι ένα βαμπίρ. Τα δόντια του είναι σχεδόν αόρατα για τους άλλους, αλλά όχι για μας. Πρώτα, υπάρχουν οι απαγορεύσεις οι οποίες έχουν εσωτερικευτεί από τον πληθυσμό. Αυτές οι απαγορεύσεις επιβάλλονται ψυχολογικά, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Μετά, υπάρχουν οι νόμοι που εφαρμόζονται με φυσική επιβολή. Ύστερα υπάρχει η δομή και η διαχείριση της πόλης αυτής καθεαυτής. Πέρα απ’ αυτό, υπάρχουν μόνο μερικοί μεγαλοκαπιταλιστές που κινούν τα νήματα. Ακολουθώντας αυτή την αφήγηση των δομών εξουσίας της πόλης, προτείνουμε το ακόλουθο σχεδιάγραμμα για την αμφισβήτηση κάθε εξουσίας. Να μας συγχωρείτε για τη χαοτική φύση αυτού που ακολουθεί. Είναι τόσο παράλογο και σοβαρό, όσο ακούγεται.
1. Ξεκινήστε να καπνίζετε τακτικά χόρτο έξω από ένα ήσυχο καφέ ή ταβέρνα. Περιμένετε και άλλους να ενωθούν με σας, μέχρι όλοι να κάνουν χρήση οποιουδήποτε είδους ναρκωτικού. Μετά, ξεκινήστε να κάνετε δημόσιο σεξ σ’ ένα παρακείμενο χωράφι ή πάρκο. Ακόμα ξεκινήστε να καλύπτετε αυτή την περιοχή με όσα περισσότερα γκράφιτι μπορείτε, συμπεριλαμβάνοντας και το περιστασιακό σπάσιμο παραθύρων. Καθιερώστε περιοχές δημόσιων ουρητηρίων. Επαναφέρετε την πρακτική καψίματος κάθε τι διαθέσιμου, σε κοινές εστίες. Να φανερώνετε πάντα την φωτιά. Είναι το πιο ισχυρό στοιχείο για τους σκοπούς μας. Σπαταλήστε όσους πόρους είναι δυνατόν, ειδικά τους πιο πολυτελείς από αυτούς, όπως τη σαμπάνια. Κλέψτε απ’ οποιοδήποτε κατάστημα και μοιράστε τα όλα. Ενθαρρύνετε τη συλλογική ντροπή για τη μη κλοπή, για την συσσώρευση αγαθών και για την ύπαρξη νευρικότητας κατά τη διάπραξη ενός εγκλήματος. Θράσος σε όλα. Ξεκινήστε να ουρλιάζετε σε ήσυχες περιοχές. Γελάστε όσο πιο δυνατά μπορείτε. Βάλτε τον κόσμο σε συλλογικές στιγμές τρέλας. Εγκαταλείψτε την ιδιωτική σας φωλιά, χάστε τον έλεγχο σε μια πολυσύχναστη γωνιά του δρόμου και συνεισφέρετε στην ακραία ψυχική αστάθεια όλων των κοντινών σας ανθρώπων. Αυτή είναι μία ελλιπής περιγραφή του τέλους της ψυχολογικής σκλαβιάς και της στρεβλής επιθυμίας που απορρέει από την υποβολή στον καπιταλιστικό νόμο. Ακολουθήστε αυτές  τις κατευθυντήριες γραμμές όσο πιο στενά μπορείτε ή να είστε έτοιμοι να υποφέρετε από ακραίες στιγμές βαρεμάρας, απομόνωσης, υπαρξιακής φρίκης και ήττας.
2. Υπερασπίστε τους πάντες από την αστυνομία, χωρίς εξαιρέσεις. Μετά την επιτυχή δημιουργία ανεξέλεγκτων περιοχών, προστατέψτε τις με το σώμα σας, το λόγο σας και οποιοδήποτε διαθέσιμο μέσο. Μη χρησιμοποιείτε λογικά επιχειρήματα. Οι άνθρωποι δραπετεύουν απ’ τα δεσμά τους μέσω της συλλογικής τρέλας και οργής, όχι μέσω της λογικής. Φτύστε δηλητήριο και πετάξτε τούβλα σε φυλάκια πάρκινγκ, στην αστυνομία, στους κατασχέτες και σε κάθε άλλο ρουφιάνο που επιβάλει τον καπιταλιστικό νόμο. Καταστρέψτε όλα τα παρκόμετρα, τα φανάρια και τους δρόμους. Σταματήστε να πληρώνετε φόρους και δημιουργήστε μια αύρα απόλυτης ντροπής και ενοχής γύρω από τους ανθρώπους που συνεχίζουν να ταΐζουν το βαμπίρ της πόλης. Επιτάξτε συλλογικά τα τραίνα και τα λεωφορεία και ενθαρρύνετε την ολοκληρωτική άρνηση πληρωμής δασμών. Διακόψτε όλες τις συνεδριάσεις τοπικών κυβερνήσεων, τις συνεντεύξεις τύπου της αστυνομίας, τις κοινοτικές συνεδριάσεις κλπ. Απαντήστε στην αστυνομική βία με παράλογα συναισθήματα, οργή, αγριότητα και αδυσώπητη επίθεση. Μαζέψτε τους όλους σε αυτό που τελικά αντιστοιχεί στη μαγεία, αλλά που πιο συχνά, απορρίπτεται απλά ως τρέλα.
3. Κάντε κατάληψη σε όλα τα κτίρια, σταματήστε να πληρώνετε ενοίκιο, κλέψτε το νερό και το ρεύμα, ενθαρρύνετε την εγκατάλειψη της πόλης. Επισημάνετε αντιφάσεις του πολιτισμού. Αδειάστε τα σούπερ μάρκετ, φάτε τα πάντα, και θυμίστε στους ανθρώπους πως τα τρόφιμα καλλιεργούνται και συλλέγονται, δεν αγοράζονται. Ανακτήστε χώρο συλλογικά, κλείστε δρόμους, δημιουργήστε νέες δομές, στήστε οργιαστικά παραληρήματα, δράστε σαν να υπάρχει ένα τελευταίο πάρτι, μια επική γιορτή ή ένα αποχαιρετιστήριο δείπνο πριν την καταστροφή του παλιού κόσμου. Προκαλέστε τον κρύο ιδρώτα του χαοτικού πυρετού σε όλους. Δράστε σαν αντισώματα, μην αφήνετε τους ανθρώπους να πεθάνουν απ’ τον πυρετό τους. Αντί γι’ αυτό, να είστε εκεί όταν ξυπνήσουν απ’ το ατελείωτο πάρτι τους για να τους δείξετε το δρόμο της εξόδου από την κατεστραμμένη και έρημη μητρόπολη. Αφήστε ανοιχτά όλα τα φώτα, τον κλιματισμό και το νερό. Βρομίστε την πόλη, αδειάστε τους θησαυρούς της και απολαύστε τους, γευθείτε τους, κάψτε τους, φάτε τους και πιείτε το αίμα του βαμπίρ χωρίς να γίνετε κι εσείς βρικόλακας. Αυτό είναι πιθανό και αρκετά τρελό. Απολαύστε το.

Συμπέρασμα

Αν και οι δύο πρώτες τακτικές οι οποίες περιγράψαμε είναι αναμφισβήτητα πιο λογικές από την τρίτη, εμείς επιμένουμε για την χρησιμότητά της. Είναι αρκετά δύσκολο να εξηγήσουμε αυτό για το οποίο έχουμε μόνο μια ιδέα και που θέλει πολύ ακόμα για να εξαλείψει τον καπιταλιστικό κόσμο. Είμαστε πλουραλιστές με κάθε έννοια της λέξης. Δυστυχώς, είμαστε  παγιδευμένοι ανάμεσα στην μη-επικοινωνιακή φύση όσων θέλουμε να πούμε και την επιθυμία μας να παρέχουμε μια σαφή ένδειξη που δείχνει τον δρόμο έξω από αυτό το απέραντο στρατόπεδο θανάτου. Η αποστολή μας είναι αδύνατη και γι’ αυτό θα θριαμβεύσουμε. Το αδύνατο είναι αυτό που απέμεινε.
Το 2009, μια φωτιά άναψε στο κέντρο του Ρέικιαβικ, κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της καπιταλιστικής οικονομίας του νησιού. Γύρω απ’ αυτή τη φωτιά υπήρχαν σκοτεινοί και λαμπεροί άνθρωποι που έφεραν το χάος που περιγράψαμε προηγούμενα. Σαν μέλη της Αναρχικής Διεθνούς, ήμασταν όλοι εκεί και αυτή είναι η φωτιά που ελπίζουμε να απλωθεί παντού.

Προς τον ολοκληρωτικό θρίαμβο του χάους
και την πυροδότηση ανεξέλεγκτων φωτιών

Ας αρνηθούμε ότι ανήκει στην κυριαρχία επειδή καταστρέφει ότι ωραίο υπάρχει στον κόσμο.

Το κείμενο αυτό μόλις σήμερα το βρήκα στο indymedia. Χωρίς η δημοσίευσή του να σημαίνει και απόλυτη συμφωνία, θεώρησα ότι οι θέσεις που παίρνει πάνω στα ζητήματα που θίγει, είναι πολύ κοντά στις δικές μου αλλά και ότι στηρίζονται με επιχειρήματα που σε μεγάλο βαθμό με καλύπτουν. Διαβάστε το λοιπόν, γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο.

(Μια κριτική στην αυτοδιαχείριση)
Βλέπουμε πολλές φορές σε κείμενα και αναλύσεις, αναφορές και προτάγματα για ένα μοντέλο αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης ενός μελλοντικού απελευθερωμένου κόσμου. Η απουσία κριτικής ανάλυσης πάνω σε ζητήματα όπως η παραγωγική διαδικασία και κατανάλωση, η εργατική ταυτότητα, η ανάπτυξη των τεχνολογικών* εφαρμογών και η ειδίκευση και ο καταμερισμός που απαιτεί, κάνει απαραίτητη την τοποθέτηση μας για μια σειρά θεμάτων.
Ένα από τα προτάγματα που είχαν και έχουν μερίδα αναρχικών, κουμουνιστών, σοσιαλιστών, συνδικαλιστών και γενικά αριστερών είναι αυτό της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και της αυτοδιαχείρισης αντί των δομών του καπιταλισμού και της ιεραρχίας. Στο κείμενο αυτό επιχειρούμε να παρουσιάσουμε τις σκέψεις και τις προβληματικές που μας ανακύπτουν όσον αφορά το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης από την σκοπιά μιας αναρχικής αντίληψης για την απελευθέρωση, που είναι αδιαχώριστη από την αρμονική συνύπαρξη με τον φυσικό κόσμο. Μιας αναρχικής αντίληψης που δεν μπορεί πια να σχετίζεται με οικονιμίστικες αναλύσεις, μαρξιστικούς ντεντερμινισμούς, παραγωγικότητα, εργατισμό, άμεση δημοκρατία ή αριστερισμό.

Η αυτοδιαχείριση της βιομηχανίας δεν απελευθερώνει.
Συζητώντας και ψάχνοντας το ζήτημα της αυτοδιεύθυνσης το οποίο έχει άμεση σχέση με την έννοια της αυτοδιαχείρισης και της αυτοοργάνωσης καταλήγουμε σε κάποιες προβληματικές. Μία από τις προβληματικές  που εντοπίζουμε είναι ότι θεωρείται κεντρικό ζήτημα (για όσους υποστηρίζουν αυτές τις έννοιες) το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής, οι εργάτες και η κοινωνία ή οι καπιταλιστές.   Έτσι, απλά και γρήγορα το πρόβλημα μετατοπίζεται σ’ αυτό της κατοχής, δηλαδή στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Όμως κάτι τέτοιο δεν αλλάζει την ουσία του κόσμου που ζούμε τώρα. Αναρωτιόμαστε πώς οι άνθρωποι που θέλουν να καταστρέψουν το κράτος και κάθε μορφή εξουσίας, δεν θα αναγκαστούν  να αναπαράγουν κάθε μία από τις λειτουργίες της, υιοθετώντας μαζί και τις αξίες της κυριαρχίας, ακόμα και κάτω από ένα μοντέλο αυτοδιαχείρισης. Το ζήτημα έτσι όπως το εντοπίζουμε δεν είναι μόνο αν τα μέσα παραγωγής είναι υπό την διαχείριση των εργατικών συμβουλίων (ή αντιπροσώπων των εργατών) ή αν είναι υπό την κατοχή των κεφαλαιούχων αλλά τα ίδια τα μέσα παραγωγής, δηλαδή η  ίδια η παραγωγική διαδικασία συνολικά, η εκβιομηχάνιση και η τεχνολογικοποίηση της ίδιας της ζωής. Η εξειδικευμένη  εργασία, οι πόλεις, ο ψηφιοποιημένος έλεγχος, η μαζική κοινωνία. Μαζί με ότι συνοδεύεται από αυτήν.  Όλα αυτά που εξελίχτηκαν στον πολιτισμό**.
Μια τέτοια προοπτική αντίληψης των πραγμάτων πιστεύουμε ότι είναι η μόνη για την πραγμάτωση της αναρχίας, που δεν είναι μια στείρα και αντιδραστική άρνηση για τα πάντα, αλλά δημιουργείται και  μπορεί να υποστηριχθεί όσο περισσότερο εμβαθύνουμε και αναλύουμε, τη λειτουργία και τις κινήσεις της κυριαρχίας.
Είναι άμεση η ανάγκη πια να γίνεται η κριτική και η δράση ενάντια στη λαίλαπα της  βιομηχανικής και τεχνολογικής προόδου. Όχι σε μια προοπτική της ανατροπής των αφεντικών και της (αυτο-) διαχείρισης των μέσων παραγωγής από τους εργάτες  αλλά προς την προοπτική της καταστροφής του συνόλου της παραγωγικής διαδικασίας. Επειδή όταν μιλάμε για βιομηχανική λαίλαπα εννοούμε στην κυριολεξία την γενοκτονία και την ισοπέδωση της ζωής από τον πολιτισμικό οδοστρωτήρα. Ας μιλήσουμε επιτέλους για τις καταστροφικές συνέπειες της πίστης στην πρόοδο, στην βιομηχανική παραγωγή και τον καταναλωτισμό. Ας βάλουμε στο στόχαστρο το σύνολο των μηχανισμών της κυριαρχίας μαζί με ότι κατασκεύασε και της ανήκει.
Οι συνθήκες εκμετάλλευσης και σκλαβιάς ασφαλώς και δεν είναι ένα φαινόμενο των τελευταίων δύο τριών αιώνων που συνοψίζονται από πολλούς ως καπιταλισμός, αλλά είναι μια κατάσταση που κρατάει αιώνες και ονομάζεται πολιτισμός. Στα πλαίσια του πολιτισμού, η κυριαρχία και η εξουσία είναι βασικά συστατικά, όπως και η πιο οργανωμένη μορφή τους το κράτος.

Η βιομηχανοποίηση της παραγωγής.
Θεωρούμε ότι στον πολιτισμένο κόσμο δηλαδή σε όλη αυτή την πορεία αποικιοκρατίας, εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης η βιομηχανική επανάσταση κατά τον 18ο-19ο αιώνα ήταν η απαρχή μιας νέας κατάστασης η οποία έτσι όπως εξελίσσεται επηρεάζει καθολικά το νερό, το χώμα, τον αέρα και κάθε ζωντανό οργανισμό. Το ξέσπασμα αυτό της βιομηχανικής εξέλιξης δεν βασιζόταν στις ελεύθερες κοινωνικές διεργασίες, αλλά ήταν αποτέλεσμα της χρόνιας εκμετάλλευσης αποικιών από υπερδυνάμεις όπως ήταν η Αγγλία. Η βιομηχανική επανάσταση ήταν ένα ιδιαίτερα σύνθετο σύστημα τεχνικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ανακατατάξεων, οι οποίες οδήγησαν αρχικά  τις ευρωπαϊκές κοινωνίες από την αγροτική στη βιομηχανική μορφή τους. Κάθε τεχνολογική εφεύρεση και πρόοδος ήταν η συμπύκνωση εξουσίας, εκμετάλλευσης και κλοπής κοινωνικής γνώσης αιώνων ή οποία θεωρητικοποιήθηκε και συστηματοποιήθηκε με την επιστήμη και ακολούθως οδήγησε στην κατασκευή των μηχανών. Οι νέες καινοτομίες στον αγροτικό τομέα (που δεν άφηναν αναξιοποίητα εδάφη), οδήγησαν σε αύξηση της γεωργικής παραγωγής και μείωση του απασχολούμενου προσωπικού. Το προσωπικό που περίσσευε μετακινήθηκε σταδιακά, αφενός στις πόλεις, όπου έγινε φθηνό εργατικό δυναμικό στις φάμπρικες και τις βιομηχανίες, αφετέρου στις αποικίες, κυρίως στη βόρεια Αμερική και την Αυστραλία.
   Αυτή η ταυτόχρονη μεταβολή τόπου εργασίας και αντικειμένου απασχόλησης, μαζί με το μεγάλο αριθμό διαθέσιμων εργατικών χεριών, οδήγησαν σε σημαντικές κοινωνικές εκρήξεις και ανακατατάξεις. Μαζί με τους άντρες εργάζονταν γυναίκες και παιδιά, τα οποία προφανώς είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια προσαρμογής. Ενώ όμως παλαιότερα στην οικοτεχνία των αγροτικών περιοχών προσάρμοζαν οι γυναίκες οι ίδιες το ρυθμό εργασίας τους, έπρεπε τώρα στον εκμηχανισμένο τρόπο παραγωγής να υποταχτούν σε μια γενικότερη πειθαρχία που επέβαλαν οι μηχανές. Το ίδιο συνέβη και με τις παλιές συντεχνίες. Οι μηχανές, με τη συνεχή βελτίωση της λειτουργίας τους,  προκαλούσαν περεταίρω καταμερισμό της εργασίας, μείωση των απαιτούμενων εργατικών χεριών και αύξηση της ανεργίας. Επιβαρυντικός παράγοντας ήταν φυσικά η ολοήμερη εργασία, συχνά μέχρι 16 ώρες το 24ωρο, κάτω από τελείως ανθυγιεινές συνθήκες. Βεβαίως, μετέπειτα οι κυρίαρχοι διαπίστωσαν ότι για να πλουτίζουν περισσότερο έπρεπε να υπάρχει χρόνος στους ανθρώπους για κατανάλωση, όπως και χρόνος για να ξεκουράζονται πράγμα που θα τους έκανε πιο αποδοτικούς και προσαρμόσιμους στην διαδικασία παραγωγής. Αυτός ήταν και ένας από τους τρόπους για την καταστολή των όποιων αντιστάσεων και εξεγέρσεων.
Στις τελευταίες δεκαετίες του 18ου  και στις αρχές του 19ου  αιώνα παρουσιάστηκε  μια τάση αντίστασης απέναντι στην εκβιομηχάνιση, από τους Λουδίτες.  Αυτοί κατέστρεφαν τις μηχανές, οι οποίες τους επέβαλαν αυξημένους ρυθμούς παραγωγής και πειθαρχημένο τρόπο εργασίας, αν στο μεταξύ δεν τους οδηγούσαν στην ανεργία. Αυτό βέβαια προκάλεσε τα αντίμετρα της εργοδοσίας και του κράτους. Το 1812 οι βανδαλισμοί κατά των αργαλειών έφτασαν στο αποκορύφωμά τους, όπου περί τα 200 μηχανήματα καταστρέφονταν κάθε μήνα. Το ίδιο έτος εκτελέστηκαν στο Γιορκ 14 Άγγλοι εργάτες με την κατηγορία ότι κατέστρεψαν τις νέες μηχανές στο εργοστάσιο που δούλευαν.
Μερικές δεκαετίες αργότερα ο Καρλ Μαρξ τοποθετήθηκε στο «Κεφάλαιο» ενάντια στη λογική των Λουδιτών: «Χρειάζεται χρόνος και πείρα για να μάθει ο εργάτης να διακρίνει τις μηχανές από την κεφαλαιοκρατική τους χρησιμοποίηση κι έτσι να στρέψει τις επιθέσεις του όχι ενάντια στα ίδια τα υλικά μέσα παραγωγής, αλλά ενάντια στην κοινωνική μορφή της εκμετάλλευσής τους.» Την αντίληψη αυτή δεν την είχε μόνο ο Μάρξ αλλά και όλοι οι θεωρητικοί (και μη) κουμουνιστές, αναρχικοί, σοσιαλιστές από τον 18ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Με εξαίρεση φυσικά την πριμιτιβίστικη, αντιπολιτισμική  θεώρηση που έκανε τα πρώτα συγκροτημένα της βήματα τις τελευταίες δεκαετίες. Ως ένα βαθμό αντιλήψεις σαν του Μαρξ μπορούν να γίνουν κατανοητές λαμβάνοντας υπ’ όψιν το ότι εκφράστηκαν πριν δύο αιώνες. Σήμερα όμως με τις τόσες συνέπειες της βιομηχανικής παραγωγής στο φυσικό περιβάλλον και την ζωή μας, είναι παραφωνία κάποιος να υποστηρίζει την ουδετερότητα της τεχνολογικής προόδου και γενικά της επιστήμης. Ας ρίξουμε μια ματιά στα τσιμεντοποιημένα ή μολυσμένα ποτάμια και λίμνες, στον κόλπο του Μεξικού (την μεγαλύτερη θαλάσσια μόλυνση), στα καμένα ή αποψιλωμένα βουνά (πρώην δάση), στις πόλεις, στις μεταλλαγμένες καλλιέργειες, στα βιομηχανικά και τα ραδιενεργά απόβλητα, τις αρρώστιες όπως τον καρκίνο, στα εκατομμύρια τόνους πεταμένου πλαστικού, στα σφαγεία ζώων, στους αυτοκινητόδρομους και τα δυστυχήματα, στους θανάτους των ζώων λόγω της μόλυνσης της φύσης και σε τόσα αλλά που συνιστούν οικολογική γενοκτονία.
Και για τυχόν παρερμηνείες να το ξεκαθαρίσουμε, δεν λέμε ότι δεν φταίει η κυριαρχία για την εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης, αυτό που λέμε είναι ότι η κυριαρχία ενσαρκώνεται στη βιομηχανική παραγωγή και την τεχνολογία και είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθούν «αναίμακτα». Η βιομηχανία και η τεχνολογία (όπως και η παραγωγή) ταυτίζονται με την κυριαρχία και είναι αδύνατο να συγκλίνουν με συνθήκες απελευθερωτικές. Η βιομηχανοποίηση είναι εκ φύσεως εξουσιαστική, επειδή απλά η εξειδίκευση και ο καταμερισμός εργασίας είναι αδιαχώριστα μέρη της παραγωγής και η βιομηχανική παραγωγή για να καλύπτει τις βιομηχανικές ανάγκες  αναμφίβολα πρέπει να συνεχίσει να λεηλατεί την φύση, να εκδιώκει, να αποικιοκρατεί και να εκμεταλλεύεται ανθρώπινους πληθυσμούς.

Η κυριαρχία επηρεάζει όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας.
Οι συνθήκες μέσα στις οποίες βιώνουμε τις καθημερινές μας ασχολίες και συναισθήματα είναι ομολογουμένως επηρεασμένες και καθορισμένες από τις διάχυτες εξουσιαστικές σχέσεις στον κοινωνικό χώρο, που βασικός μηχανισμός διασποράς τους είναι το κράτος. Τα πάντα στο επίπεδο οργάνωσης της ζωής μας βασίζονται σε ένα πλαίσιο από κανόνες που έχουν προκαθοριστεί από τις επιλογές της κυριαρχίας.

Όπως αναφέραμε ολόκληρος ο κόσμος επηρεάστηκε σε τεράστιο βαθμό από την βιομηχανική επανάσταση τον 19ο αιώνα. Η τεχνολογική εξέλιξη σε συνδυασμό με τους όρους επιβολής και ελέγχου οδήγησαν σε τραγικές καταστάσεις την ανθρωπότητα και τον πλανήτη, στο όνομα της προόδου. Η εξουσιαστική πρακτική επιβλήθηκε στον κοινωνικό χώρο παραμερίζοντας όποιους τρόπους φυσικής επιβίωσης είχαν κατακτήσει οι άνθρωποι με την μεταξύ τους συνεργασία και την απευθείας χρησιμοποίηση των αγαθών της φύσης(πρωτογενής παραγωγή) και επέβαλε τους δικούς της κανόνες καθιστώντας τους ανθρώπους εξαρτημένους από αυτήν. Έτσι η παραγωγική διαδικασία με την βιομηχανική επανάσταση έγινε μια πολύπλοκη και κατακερματισμένη διαδικασία. Παράλληλα τα νέα επιτεύγματα της παραγωγής (εμπορεύματα) πολλαπλασιάζονται αδιάκοπα σε ποσότητα αλλά και σε είδος.
Σε συνδυασμό και με τις διάφορες τεχνικές, όπως της διαφήμισης, η κυριαρχία καταφέρνει να κατασκευάζει ακατάπαυστα ένα σωρό πλαστές ανάγκες στον δυτικού τύπου κόσμο. Οι πλαστές ανάγκες ανταποκρίνονται στα καινούρια προϊόντα της βιομηχανίας που διατίθενται προς πώληση και όλα αυτά σε μια αλυσιδωτή διαδικασία που συνεχίζεται με την υπερκατανάλωση και βεβαίως την κατασκευή τόνων από σκουπίδια.
Ας δούμε τις πόλεις, την εργασία, τις μετακινήσεις μας, τις επιστήμες, την τεχνολογία, την εκπαίδευση, την πληροφορία, την τροφή μας. Όλα αυτά που σε κάποιους-ες ίσως να φαίνονται φυσικοί παράγοντες επιβίωσης ή απαραίτητα κοινωνικά αγαθά, αναμφίβολα έχουν διαμορφωθεί μέσα από την χρόνια επιβολή, και λειτουργούν με τέτοιο τρόπο που τροφοδοτούν και αναπαράγουν τις συνθήκες εκμετάλλευσης. Το πλέγμα των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών απλώνεται σε όλες τις εκφάνσεις των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και λειτουργιών, όπως και στην ίδια την φύση με καταστροφικά συνεπακόλουθα.

Για την πόλη και την παραγωγή.
Ας μιλήσουμε για την πόλη. Η πόλη είναι ένα εργοστάσιο, είναι ένα τεχνητό περιβάλλον όπου οι άνθρωποι καλούνται να ζήσουν σε αυτό. Για την εγκατάλειψη της αρμονικής συνύπαρξης με την φύση και την κατοίκιση στη  πόλη αναμφίβολα έπαιξαν ρόλο οι επιλογές της κυριαρχίας. Το φυσικό στοιχείο στις πόλεις παίζει κυρίως το ρόλο του στολιδιού και όχι το χώρο στον οποίο μπορεί να ζήσει κανείς. Άλλωστε, για την ομαλή κάλυψη των αναγκών της πόλης η φύση έπρεπε να θεωρηθεί απλά ως ένας παραγωγικός συντελεστής. Αρχικά, οι άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε συνθήκες πιεστικές και ασφυκτικές, για να έρθουν μετά οι νέες γενιές να το θεωρήσουν κάτι το φυσιολογικό. Σε καμία περίπτωση όμως ο τρόπος που ζουν οι κάτοικοι σε μία πόλη δεν είναι προϊόν δικής τους επιλογής αλλά είναι μια κατάσταση που επιβλήθηκε και επιβάλλεται. Οι άνθρωποι δεν στοιβάζονται στις πόλεις από κάποια ανάγκη επικοινωνίας ή από κάποια ανάγκη λειτουργικής αλληλεπίδρασης μεταξύ τους, αλλά οδηγούμενοι από τις συνθήκες που κατασκεύασε η κυριαρχία, για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της ύπαρξής της.
Οι πόλεις είναι ένα εξουσιαστικό κατασκεύασμα οι οποίες θα υπάρχουν όσο θα υπάρχουν οργανωμένες εξουσιαστικές δομές. Η βιομηχανοποίηση έχει αμφίδρομη σχέση με την μαζική αστικοποίηση. Και είναι απλό: για να λειτουργήσει το μεγάλο εργοστάσιο της πόλης χρειάζεται καταμερισμός της εργασίας και εξειδίκευση όπως και λεηλασία της φύσης στην περιφέρεια.
Μπορεί να υπάρξει πόλη χωρίς την επιτήρηση, τον έλεγχο (είτε από αστυνομία είτε από πολιτοφυλακή) και την πειθαρχία των ανθρώπων στην τάξη που απαιτεί η λειτουργία των μηχανών και η βιομηχανική διαδικασία;
Ας δούμε τώρα τους τομείς παραγωγής σε σχέση με την κατοίκιση στην πόλη. Αρχικά ο πρωτογενής τομέας αποκλείεται από τις εργασίες που μπορούμε να κάνουμε σε μία πόλη. Ο δευτερογενής τομέας παραγωγής, που έχει να κάνει με την βιομηχανική μεταποίηση, είναι ένας τομέας που δεν υπάρχει σε όλες τις πόλεις στον ίδιο βαθμό και σε κάποιες ελάχιστα, οπότε παραμένει ο τριτογενής τομέας για την πλειοψηφία των κατοίκων για πολλές πόλεις όπως τις πόλεις της Ελλάδας. (Για τον δευτερογενή τομέα και την βιομηχανία μιλήσαμε αρκετά στις πιο πάνω παραγράφους και για το ότι δεν μπορεί να αυτοδιαχειριστεί από ελεύθερους ανθρώπους.) Οι μεταφορές, οι κρατικές και δημόσιες υπηρεσίες, η εκπαιδευτική διαδικασία (που είναι τομείς τριτογενούς παραγωγής) συντηρούν ένα σύστημα καθαρά αυτοματοποιημένο και εξουσιαστικό στο οποίο ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παραγωγική μονάδα. Όσο για τις διάφορες δουλειές όπως σε μαγαζιά, και υπηρεσίες καθαριότητας που είναι ένας τεράστιος τομέας της οικονομίας σήμερα στις πόλεις, σε απελευθερωμένες συνθήκες θα ήταν αχρείαστες αφού οι άνθρωποι με απλή συνεργασία θα αλληλοβοηθιούνταν και τέτοιες εργασίες θα ήταν περιττές.  Συμπερασματικά, ο τριτογενής τομέας είναι εξορισμού άχρηστος σε απελευθερωμένες συνθήκες, αφού ένα μεγάλο μέρος του συντηρεί τον κρατικό μηχανισμό.
Τώρα, επιστέφοντας στον πρωτογενή τομέα ως τον πιο «αθώο», θα πρέπει να τον προσεγγίσουμε μακριά από την βιοτεχνολογική, βιομηχανική και εμπορευματική παρέμβαση. Σε απελευθερωμένες κοινοτικές συνθήκες εναρμονισμένες με την φύση θα ήταν οξύμωρο να χρησιμοποιούμε τον όρο και την λογική της παραγωγικής διαδικασίας, άρα δεν θα μπορούσε να υπάρχει και η έννοια «πρωτογενής τομέας παραγωγής». Η εξειδίκευση και ο καταμερισμός εργασίας δεν θα μπορούσε να έχει κανένα συστηματικό ρόλο σ’ αυτές τις συνθήκες.

Ο άνθρωπος εξαναγκασμένος από τις εξουσιαστικές συνθήκες να ζει μέσα στις πόλεις έχει απολέσει κάθε δυνατότητα για άμεσο έλεγχο έστω κάποιου κομματιού πάνω στην ζωή του. Έχει αλλοτριωθεί μέσα σ’ αυτό το καλά οργανωμένο τεχνητό κοινωνικό περιβάλλον και πλέον έχει μετατραπεί σε εργάτη-παραγωγό-καταναλωτή. Η εργατίστικη αντίληψη που θέτει την παραγωγική διαδικασία και όσους εμπλέκονται σ’ αυτήν, κινητήρια δύναμη της απελευθέρωσης, στην ουσία όχι μόνο αδυνατεί να αμφισβητήσει την ουσία αυτού του εξουσιαστικού κόσμου αλλά ακόμα χειρότερα τον αναπαράγει. Οι μετεξελίξεις και αναδιαρθρώσεις που συντελούνται στην κυριαρχία, έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό και την ίδια την βιομηχανική και παραγωγική δομή. Οι νέες τεχνολογίες έχουν εισβάλλει μέσα στη ζωή και στη καθημερινότητα μας και διαρρηγνύουν κάθε τι από τον φυσικό κόσμο. Η ταξική πάλη των εργατών με τους κατόχους των μέσων της παραγωγής είναι ανεπαρκής και δεν μπορεί να χρησιμεύσει αποτελεσματικά στην ολική απελευθερωτική προοπτική. Η εκμετάλλευση μας σήμερα συνεχίζεται ακάθεκτα, αλλά πλέον και χάρη των νέων τεχνολογιών, έχει εντατικοποιηθεί με καταστροφικά αποτελέσματα για μας και τον πλανήτη συνολικότερα. Έτσι το ζήτημα της τεχνολογίας δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε ξέχωρα από το σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, μέρος της οποίας είναι και η ίδια. Η τεχνολογία δεν είναι ουδέτερη. Είναι ένα ακόμα εργαλείο που έχει σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των κρατών και των εξουσιαστικών ελίτ για περισσότερο έλεγχο. Οι τεχνολογικές εφαρμογές στοχεύουν στον έλεγχο μας, όπως το εργοστάσιο δημιουργήθηκε για να ελέγχει και να ρυθμίζει την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Έτσι και η ανάπτυξη της βιομηχανίας μαζί με την αλματώδη τεχνολογική πρόοδο, θέτουν  τους ανθρώπους και το φυσικό κόσμο υπό μεγαλύτερο έλεγχο και εξάρτηση από το κράτος, χάνοντας έτσι τον έλεγχο της ζωής του και αποξενώνοντας τον από τον φύση.
Έτσι λοιπόν καμιά είδους απελευθέρωση δεν μπορεί να υπάρξει, αυτοδιαχειρίζοντας την μιζέρια και την εκμετάλλευση που προκαλούν το κράτος και οι μηχανισμοί του. Πώς λοιπόν οι αναρχικοί ενώ αναγνωρίζουμε ότι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί και θεσμοί πρέπει να καταστραφούν αν θέλουμε να ζήσουμε μια ελεύθερη ζωή, δεν επεκτείνουμε αυτή μας την αντίληψη και στο βιομηχανικό και τεχνολογικό σύμπλεγμα που είναι ένα ακόμα μέρος της δομής της κυριαρχίας; Και αντί αυτού να προτάσσεται η αυτοδιαχείριση του; Είναι ανάγκη, να επιτεθούμε και να καταστρέψουμε κάθε πτυχή, δομή, μηχανισμό του κράτους και των εξουσιαστικών σχέσεων. Από αυτή την εξουσιαστική πραγματικότητα δεν έχουμε κανένα λόγο απολύτως να κρατήσουμε κάποιο παράγωγο της ανέγγιχτο. Αντίθετα έχουμε όλους τους λόγους να τα καταστρέψουμε. Μονάχα έτσι θα βρούμε τους τρόπους να βαδίσουμε ελεύθεροι πάνω σε έναν ελεύθερο πλανήτη.
Εν τέλει στο ερώτημα αν η παραγωγή μπορεί να αυτοδιαχειριστεί η απάντηση είναι: ναι μπορεί. Μόνο που δεν θα σχετίζεται με μια απελευθερωμένη και αρμονική συμβίωση ανθρώπων και φύσης. Επειδή οι οριζόντιες κοινωνικές δομές θα αντικαταστήσουν απλά τις κάθετες και η ιεραρχία και η γραφειοκρατία δεν θα χτυπηθούν αφού θα κυριαρχεί ο καταμερισμός εργασίας και η εξειδίκευση.
Η αναρχία μπορεί να ανθίσει στον πλανήτη γη, μόνο με την συνολική άρνηση της κυριαρχίας μαζί με τη θεωρία και πρακτική της. Έξω από τις πόλεις σε αποαστικοποιημένους τόπους, μακριά από την βιομηχανική παραγωγή.

Σύμπραξη για την αναρχία

*όταν αναφέρουμε την έννοια της τεχνολογίας δεν  εννοούμε τις απλές κατασκευές που μπορεί να φτιάξει ο οποιοσδήποτε, αλλά στην έννοια έτσι όπως την έχει ορίσει η επιστήμη και εφαρμόζεται στην βιομηχανική παραγωγική διαδικασία.
**όταν αναφερόμαστε στην έννοια του πολιτισμού εννοούμε την περίοδο που ξεκινά όταν στις  ανθρώπινες κοινότητες εμφανίστηκε η οργανωμένη εξουσία.

Πρόλογος στο The Insurrectional project του Αλφρέντο Μπονάννο.

Πρόλογος   της    Jean Weir.
  Αν αρνούμαστε να αφήνουμε άλλους να οργανώνουν τις ζωές μας, πρέπει να έχουμε την ικανότητα να οργανωνόμαστε από μόνοι μας.   Αυτό σημαίνει να μπορούμε να “συνθέτουμε τα απαραίτητα εκείνα στοιχεία τα οποία θα δρουν ως ένα συνεκτικό λειτουργικό σύνολο”.  Για τους αναρχικούς, άτομα που επιθυμούν διακαώς την εξαφάνιση κάθε είδους τυραννίας και υποταγής, αυτό έχει δοκιμαστεί με μυριάδες διαφορετικούς τρόπους, σύμφωνα με τις ισχύουσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες,  κι έχει χαρακτηριστεί από την ιδιαίτερη αντίληψη του κάθε ενός για την ολότητα.    Αν αυτό κάποτε μπορούσε να ερμηνευτεί από κάποιους ως  μια μεγάλη οργάνωση αντιτιθέμενη στη μεγάλη βιομηχανία,  σήμερα η κοινωνική αποσύνθεση και αβεβαιότητα έχουν προχωρήσει πέρα από κάθε κριτική όσο αφορά τον εξοστρακισμό τέτοιων επιχειρήσεων στις σελίδες των ιστορικών βιβλίων.
  Μας έχει απομείνει το εξής έντονο δίλημμα :  Αν η ελευθερία μου εξαρτάται από την ελευθερία όλων, τότε και η ελευθερία όλων δεν εξαρτάται από  τη δράση μου για την ατομική μου απελευθέρωση;     Και αν όλοι οι εκμεταλλευόμενοι δεν δρουν έτσι ώστε να απελευθερώσουν τους εαυτούς τους- ως ένα απτό και σύνθετο σύνολο- πώς μπορώ να δράσω π.χ.  Να οργανωθώ ώστε να καταστρέψω χωρίς καθυστέρηση την πραγματικότητα που με καταπιέζει;   Με άλλα λόγια, πώς μπορώ να δράσω ως ένα σύνολο που ζητά να  εξαπλωθεί και να αυτοανυψωθεί στο άπειρο;  Έχοντας απαρνηθεί τις σοφιστείες της συμμετοχής, της  εθελοντικής εργασίας και της προοδευτικής αλλαγής, με τις οποίες η δημοκρατική ιδεολογία προσπαθεί να κορέσει τα παραφουσκωμένα υποκείμενά της,  μου απομένει ο εαυτός μου και η αδιαμεσολάβητη  δύναμή μου.
  Ψάχνω τους συνεργούς μου:  δύο ή τρεις, εκατοντάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες,  για να  επιτεθούμε και να αναστατώσουμε την υπάρχουσα κοινωνική τάξη  τώρα αμέσως – με τη μικρή αυτή πράξη που δίνει άμεση χαρά, καταδεικνύοντας ότι το σαμποτάζ είναι προσιτό σε όλους· ή στις μεγάλες στιγμές μαζικής καταστροφής,  όπου η δημιουργικότητα και ο θυμός συνδυάζονται σε μια απρόβλεπτη συμπαιγνία.  Είμαι επομένως αντιμέτωπος με το πρόβλημα της δημιουργίας ενός σχεδίου του οποίου άμεσος στόχος είναι η καταστροφή, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί χώρο για το καινούργιο.
  Αυτό που ενοποιεί τα πράγματα και βάζει τις πράξεις μου σε πλαίσιο επομένως, δεν μπορεί να είναι μια σταθερή  φορμαλιστική οργάνωση, αλλά η ανάπτυξη της δυνατότητας να οργανώνομαι μόνος  ή με άλλους,  όπου οι αριθμοί δεν είναι στόχος είναι όμως πάντα δυνητικά παρόντες.   Με άλλα λόγια, πρέπει να δημιουργήσω  ένα εξεγερσιακό σχέδιο  που να περιέχει ήδη όλα τα στοιχεία μιας επαναστατικής προοπτικής:  Την απόφαση να δράσω τώρα· ανάλυση του παρόντος που λαμβάνει υπ’ όψη  τους βαθείς μετασχηματισμούς που το κεφάλαιο επιφέρει παγκοσμίως και οι οποίοι επιδρούν συνολικά στην αντίληψη του αγώνα· επιλογή στόχων, μέσων, ιδεών, επιθυμιών·  τα μέσα για να γίνουν αυτά γνωστά και σε άλλους στην αναζήτησή μου για συγγένεια· η δημιουργία ευκαιριών για διαμάχη και σύγκρουση,  και πολλά ακόμη.   Η δημιουργία σχεδίων (projectuality)  γίνεται δύναμη ενός κινήματος, ένα προωθητικό στοιχείο στο εσωτερικό του όλου εξεγερσιακού στερεώματος.
  Τα ακόλουθα κείμενα μας έρχονται από μια σειρά συναντήσεων που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα πριν μερικά χρόνια. Ο υπότιτλος ενός από τα κεφάλαια έχει ήδη αποκτήσει κακή φήμη, έχοντας επιλεγεί από τους καραμπινιέρους στην Ιταλία το 1996, για να βαφτίσει μια φαντασιακή ένοπλη οργάνωση για συμμετοχή στη οποία κατηγόρησαν ακολούθως δεκάδες αναρχικούς.  Αυτό δε θα έπρεπε να μας αποσπά από το να κατανοήσουμε το κείμενο , το οποίο θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως ένα σημείο εκκίνησης, μια πρόσκληση για συλλογισμό και πειραματισμό πάνω στην εξεγερσιακή  περιπέτεια.
Jean Weir.