[Ιταλία] Αλφρέντο Μαρία Μπονάννο: «Ας μην αιθεροβατούμε, παρακαλώ»

Αναδημοσίευση από  ContraInfo  :  http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/12/24/alfredo-maria-bonanno-lets-keep-our-feet-on-the-ground-please/

no retreat

 

Αν προσυπογράφεις την ιδέα της καταστροφής της εργασίας, πάντοτε θα βρεις κάποιον, ακόμη και μεταξύ αναρχικών, που θα πει: «Κι αύριο; Αν δε δουλέψουμε, τι θα φάμε αύριο;»

Αν λοιπόν πάρεις μια τέτοια απάντηση, σημαίνει ότι μιλάς σ’ έναν πραγματιστή αναρχικό ή μάλλον σε κάποιον που πατάει τα πόδια του γερά στο έδαφος· σ’ έναν απ’ αυτούς τους τύπους που, μόλις τον ρωτήσεις αν εξακολουθεί να θεωρεί το ρόλο της εργατικής τάξης σημαντικό στη σύγκρουση μεταξύ κυριαρχημένων και κυριάρχων, θα σου πει «Εννοείται!»

Μην πάρεις όμως το ρίσκο να τον ρωτήσεις τι σημαίνει να ’ναι κανείς ρεαλιστής ή πραγματιστής. Η απάντησή του μπορεί να διαταράξει τα όνειρά σου για πολύ καιρό.

Θα σου πει ότι χρειάζεται να σέβεσαι τις συνθήκες της ταξικής πάλης, αντί να τοποθετείς τον εαυτό σου ιδεολογικά πάνω απ’ τα μυαλά των γύρω σου, ώστε να μη γίνεις μια πρωτοπορία του προλεταριάτου – προσθέτοντας εκεί αρκετά πειστικά πως αυτό δεν το κάνεις από μια ανάγκη να έχεις αποδοτικότητα στον αγώνα ή να πάρεις άμεσα αποτελέσματα, αλλά επειδή είναι απαραίτητο να συνεχίσεις να στηρίζεις τους εκμεταλλευομένους στο μέρος όπου δείχνουν τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα να ανταπαντήσουν στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, δηλαδή στο χώρο εργασίας.

Βέβαια, εσένα θα σου ’ρθει να πεις (που σε συμβουλεύω να το κρατήσεις για τον εαυτό σου): «Μα αυτό δεν είναι καμουφλαρισμένη ιδεολογία, μ’ άλλα λόγια ιδέες που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα;» Και θα θελήσεις να πεις πως η εργατική τάξη δεν υπάρχει πλέον, ότι έχει διαλυθεί απ’ την ιστορική συνάντηση του Κεφαλαίου με τις νέες τεχνολογίες, κι έτσι κάθε ρεφορμιστική πρακτική, όπως η υποβολή αιτημάτων ή η προάσπιση κεκτημένων, απλώς στηρίζει αυτήν τη στρατηγική της κυριαρχίας και του αφανισμού. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν άσκοπο να μιλήσεις. Ο ρεαλισμός, ή ο πολιτικός πραγματισμός, είναι αρρώστια που δεν παλεύεται. Υπαινίσσεται την πρακτική εκείνων που βλέπουν τα πράγματα μονάχα υπό αιτιώδεις, σχηματικούς όρους. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από τέτοια προαπαιτούμενα. Για να λέμε την αλήθεια, ο γκραντουαλισμός μπορεί να είναι εξαιρετικά πειστικός. Η θεωρία του βαθμιαίου δίνει έστω μια παρηγοριά ως προς τι θα μπορούσε να συμβεί βραχυπρόθεσμα, καταστέλλοντας το φόβο του μέλλοντος.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό που μας λέει ο ρεαλιστής, πραγματιστής μας σύντροφος είναι ότι ένα ουσιαστικό σημείο της πάλης είναι να διασφαλίσουμε πως δε θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Ποτέ ξανά φασισμός! Κι ανατρέχοντας στις παλιότερες μορφές του φασισμού παραλείπουν να δούνε τις καινούργιες, που σε καμία περίπτωση δεν προσομοιάζουν μ’ αυτές του παρελθόντος, αλλά ενδεχομένως είναι κι ακόμα χειρότερες. Ο σύντροφος αυτός σκοπίμως σου πετάει πως αν δε δουλέψεις δε θα ’χεις να φας, για να σε αποστομώσει, και πως είναι επικίνδυνο και μη ρεαλιστικό να επιμένεις ως προς την καταστροφή της δουλειάς, αφού υποστηρίζει μια θέση που παραμένει αγκιστρωμένη στην πραγματικότητα του παρόντος, την οποία και καταλήγει να δικαιολογεί χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Δεν τον ενδιαφέρει να κουβεντιάσει ιδέες ή ζητήματα μεθόδου. Το μόνο που θέλει να ξέρει είναι τ’ αναμενόμενα αποτελέσματα, τα οποία είναι σε θέση να υπολογίζει μόνο από ποσοτική άποψη: να προσμετρώνται άνθρωποι και πράγματα, να συμπίπτουν δεδομένα της πραγματικότητας με εγχειρήματα, να γίνεται κατανοητή η κοινωνική δυναμική. Αυτές είναι οι ιδέες και οι μέθοδοι που απέδωσαν καρπούς στο παρελθόν. Δεν παίζει τώρα να υπάρχει κάτι σαν κριτική σκέψη ή κάτι που θα μπορούσε να τις θέσει υπό αμφισβήτηση.

Πρέπει να απομονωθεί κάθε ιδέα που θα μπορούσε ν’ απειλήσει την αναζήτησή του για τη συναίνεση των εκμεταλλευομένων ή που θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να παρουσιάσει τους αναρχικούς επαναστάτες ως υπονομευτές της συντεταγμένης τάξης, συμπεριλαμβανομένης της θεμιτής απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής· γιατί, αν δεν αποκλειστεί κάθε παρόμοια ιδέα, έχετε γεια, απαλλοτρίωση και ειρηνική μετάβαση στην ελεύθερη κοινωνία του μέλλοντος. Πειραματισμοί μπορούν να διεξαχθούν μονάχα ανά μικρές ομάδες, θα πει αυτός ο σύντροφος με το φωτισμένο, πραγματιστικό όραμα που ’χει για τον αγώνα, και τούτες είναι ασήμαντες απ’ τη σκοπιά της ταξικής πάλης.

Αυτή η νοοτροπία έχει μια σειρά από άλλα χαρακτηριστικά. Πρώτον, ανταποκρίνεται σε μια αντίληψη της πραγματικότητας η οποία εξαρτάται από ορισμένες προϋποθέσεις, μια εξέλιξη την οποία κάποιος βοηθά παρέχοντας απλώς ευκαιρίες για βελτιώσεις. Η λειτουργία τού απολύτως άλλου δε λαμβάνεται υπόψη. Ό,τι ξεκίνησε ως μία άποψη των πραγμάτων δε θ’ αργήσει να γίνει καταδίκη και να αποστασιοποιηθεί μόλις ο πειραματισμός που γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση αποκτήσει κάποια σημαντική μορφή και συνέπεια. Δεύτερον, η ίδια νοοτροπία αποδέχεται την τεχνολογία ως το κύριο στοιχείο που ενυπάρχει σε οποιαδήποτε αστική συμβίωση, έτσι δύναται μονάχα να φανταστεί τη μελλοντική κοινωνία ως ορμώμενη από μια εναλλακτική χρήση της σημερινής τεχνολογίας. Τρίτον, δε δύναται ν’ απαλλαγεί απ’ το δικό της θεσμικό καθήκον, αυτό του εξορκισμού κάθε φόβου μπροστά στο άγνωστο. Οποιαδήποτε απόπειρα να επιταχυνθεί αυτός ο γκραντουαλισμός αντιμετωπίζει ανυπέρβλητα προβλήματα, κάνοντας το άγνωστο να φαντάζει σαν εχθρός και το γνωστό (δηλαδή τη διατήρηση του υπάρχοντος) σαν κάτι που πρέπει να προστατεύεται μην τυχόν και πέσει στα χέρια των βαρβάρων.

Συχνά, ακόμα και το ν’ απαντήσεις σε αυτούς τους τύπους μέσα από τις δικές μας θέσεις για το απολύτως άλλο είναι πλήρες χάσιμο χρόνου. Η βαριά σκιά των γραφειοκρατών έχει περάσει πάνω από κάθε εποχή, ήδη από τις σκοτεινές απαρχές της ιστορίας. Κάτι άλλο χρειάζεται να γίνει.

πηγή  :  http://pantagruel-provocazione.blogspot.gr/2010/01/lets-keep-our-feet-on-ground-please.html

Alfredo M. Bonanno, Per favore, restiamo con i piedi per terra, άρθρο που δημοσιεύτηκε στην αναρχική εφημερίδα Canenero, τ. 26, 12.5.1995 —η απόδοση στα ελληνικά έγινε από την αγγλική μετάφραση της Τζην Ουίρ [Jean Weir] στην έκδοση Let’s destroy work, let’s destroy the economy («Ας καταστρέψουμε τη δουλειά, ας καταστρέψουμε την οικονομία»), Elephant Editions, Λονδίνο

 

 

Λευτεριά στους Λύκους του Βορρά

3

Το βράδυ της Πέμπτης, 11 Ιουλίου, οι μπάτσοι εισβάλλουν στο Αναρχικό Στέκι Ναδίρ, κλέβουν εξοπλισμό του στεκιού, προκαλούν φθορές και συλλαμβάνουν ένα σύντροφο. Παράλληλα, άλλα ένστολα καθίκια συλλαμβάνουν ακόμα ένα σύντροφο, στην περιοχή της Σταυρούπολης, στη Θεσσαλονίκη.

Εμείς δε θα μιλήσουμε για «άδικες διώξεις», για «κλίμα τρομοκράτησης των αγώνων», για το «νέο ολοκληρωτισμό» και άλλα τέτοια. Γιατί γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει τίποτα καινούριο σ’αυτά. Είναι, απλά, στιγμιότυπα του αρχέγονου πολέμου μεταξύ δύο ασυμβίβαστων κόσμων: από τη μία πλευρά, βρίσκεται ο σιχαμερός κόσμος της εξουσίας και του υποτακτικού πλήθους της κοινωνικής χαβούζας και από την άλλη, οι αναρχικοί εξεγερμένοι, οι ανυπότακτοι μαχητές του Αρνητικού, όσοι δε σκύβουν το κεφάλι σε κανέναν.

Εμείς δε θα μιλήσουμε ούτε για τους άλλους. Εκείνους, που αυτές τις μέρες κρυφοχαίρονται και ανακουφίζονται. Δεν είναι τώρα ο τόπος και ο χρόνος να το κάνουμε αυτό. Να έχουν, όμως, στο νου τους ότι θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε και γι’ αυτά.

Εμείς θα μιλήσουμε για τα αδέρφια μας. Για όλους εκείνους, που περιφρονούν το βόλεμα του ενδοσυστημικού πολιτικού αγώνα και ρίχνονται, χαμογελώντας, στη μάχη. Για όλους εκείνους, που με διάφορα μέσα και από διαφορετικά μετερίζια συμμετέχουν στον αναρχικό πόλεμο και τη διαρκή εξέγερση.

Εμείς θα μιλήσουμε για τα συντρόφια του δικτύου FAI/IRF, για τους μαχητές του ALF και του ELF, για τους περήφανους ιλλεγκαλιστές, τους ληστές τραπεζών αλλά και για εκείνους τους αγωνιστές, που μας χωρίζουν οι ιδέες, αλλά μας ενώνει το οδόφραγμα του δρόμου και το χαράκωμα του πεδίου της μάχης.

Εμείς θα μιλήσουμε για την αγάπη και την αλληλεγγύη μεταξύ συντρόφων. Για την αδιαπραγμάτευτη και αδιάλλακτη αλληλεγγύη, που σφυρηλατείται στη φωτιά και όχι για τα ανθρωπιστικά κλαψουρίσματα της δημοκρατίας κάθε απόχρωσης.

Για εμάς, έχει λίγη σημασία αν οι σύντροφοι που αιχμαλωτίστηκαν την Πέμπτη έχουν πράξει αυτά τα οποία τους αποδίδονται. Γιατί ξέρουμε πως αυτό το μονοπάτι δεν ξεκινάει στον ένοπλο αγώνα, ούτε τελειώνει εκεί και μπορεί,επίσης,να μη φτάσει εκεί και ποτέ. Είναι ένα μονοπάτι συνείδησης, που έχουμε διαλέξει όλοι εδώ και πολύ καιρό…

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 2 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΝΑΔΙΡ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ

ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ!

 

ΟΥΤΕ ΧΙΛΙΟΣΤΟ ΠΙΣΩ!

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!

 

Αναρχικό εγχείρημα A-politiko

 Αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος

Αναρχομηδενιστικό εγχείρημα Parabellum

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού

Μικρή συνεισφορά στην εκδήλωση του αναρχικού Στεκιού Ναδίρ.

 

Σημαντική και χρήσιμη η πρωτοβουλία του Ναδίρ να γίνει η εκδήλωση με τέτοιες θεματικές. Διαχρονική η αξία των εγχειρημάτων που προωθούν την Πληροφόρηση και τη Γνώση.

Μεταφράσεις, είδήσεις, βιβλία, μπροσούρες, όλα κομμάτια του πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Ενός αγώνα που καλύπτει κάθε πτυχή της καθημερινότητας, κάθε σημείο όπου εξελίσσεται ο πόλεμος αξιοπρέπειας – υποταγής, υποδούλωσης -ελευθερίας.

Όχι ως αυτοσκοπός και απομονωμένο κομμάτι του, αλλά ως εγχειρήματα, με σχέδιο και προοπτική, που συμβάλλουν στη διάχυση του λόγου και των πρακτικών μας. Ως μέσα που ανοίγουν νέους δρόμους ή βοηθούν στο να ξαναπορευτούμε με άλλη οπτική σε ήδη υπαρκτούς.

Στην τελική, είναι απόπειρες που δυναμώνουν και ενίοτε συντονίζουν τη δράση, δίνουν κουράγιο και θάρρος, θωρακίζουν τα “θεωρητικά” μας οπλοστάσια .

Γι’ αυτό άλλωστε και δεν περνούν απαρατήρητα από τις διάφορες εξουσίες. Κρατικές ή Ιδιωτικές, Πολιτικές ή Οικονομικές, μικρές ή μεγάλες. Γι αυτό και είναι απαραίτητο να πλαισιώνονται από συντρόφους και συντρόφισσες, κι αν όχι αυτό , τουλάχιστον να στηρίζονται..

Όπως κάθε πτυχή και κομμάτι του αναρχικού κινήματος, είναι απαραίτητα. Δε νοείται να λείπει το κομμάτι της αντιπληροφόρησης και των εκδόσεων, όπως δε νοείται να λείπουν οι καταλήψεις, τα στέκια, οι συλλογικότητες, τα βραδινά σπρέϋ, το αντάρτικο πόλης..

Κι είναι ευθύνη, απέναντι στους εαυτούς μας, στους συντρόφους μας και στην ίδια την Αναρχία ακόμη, να προχωρούν πέρα απο αγκυλώσεις και αυτοεγκλεισμούς, απελευθερώνοντας το μυαλό και δυναμώνοντας το χέρι μας. Όπως κάθε τί, είναι θέμα επιλογής κι όχι απλά συγκυριακής θέσης.. Είναι οι καιροί τέτοιοι που δεν χωρούν δισταγμοί περί συμμετοχής ή ιδιώτευσης, δε χωρά απάθεια και ..καναπές.

Η ίδια η εξουσία το κάνει ξεκάθαρο θέτοντας τους δικούς τις διαχωρισμούς και τα δικά της διλήμματα.

Ας βάλουμε όλοι/ες το δικό μας λιθαράκι, κείμενο, σπρέη, ή τη δική μας..φωτιά, να σαρώσουμε τον κοινωνικό βούρκο, να γκρεμίσουμε το οικοδόμημα της υποταγής και να καταστήσουμε σαφές ότι

Όσο τα διλήμματα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα απο πλεύράς εξουσίας, τόσο πιο ξεκάθαρες οφείλουν να είναι και οι θέσεις μας, η στάση μας. Όχι μεταφυσικά και θρησκευτικά για ένα καλύτερο μέλλον απλά, αλλά για το εδώ και το τώρα των ζωών και των αγώνων μας.

Συντροφικά,

A-politiko.espivblogs.net