«Αλλά η δουλειά μου γίνεται με μεγαλύτερη ευφράδεια και αποτελεσματικότητα όταν ασκώ την πατριωτική λειτουργία. Αχ, η πατρίδα! Λέω στα παιδιά των πλούσιων, στους αξιωματικούς, στους παπάδες, στις πόρνες: «Να είστε πατριώτες. Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μητέρα του. Και να δείχνετε το πατριωτικό σας πάθος, τραγουδώντας τους ύμνους του πολέμου, την υγεία του κόσμου. Ορίστε οι εχθροί σας που μιλούν διαφορετική γλώσσα, που έχουν διαφορετικά έθιμα, εξολοθρεύστε τους στο όνομα της πατρίδας. Ο βασιλιάς μας, ο βασιλιάς των πλουσίων, θα κατακτήσει μια σπιθαμή γης, η δύναμη του θα μεγαλώσει και εξαιτίας της δύναμης του θα μεγαλώσει και η δικιά σας αφού είναι ο πατέρας, ο πατέρας της πατρίδας. Φωνάξτε στους δρόμους και τα στενά: Ζήτω ο πόλεμος! και ο πόλεμος θα έρθει. Δε θέλετε να πάτε; Σωστά. Είστε πλούσιοι και σας αξίζει να γλιτώσετε. Φωνάξτε: θα οπλιστούμε και θα αποχωρήσουμε και ο στρατός των απόκληρων θα αποχωρήσει χωρίς να σκεφτεί και θα σφάξει και θα σφαγιαστεί γιατί έτσι θέλουν ο βασιλιάς και η πατρίδα, έτσι θέλω εγώ.

Μητέρες, σύζυγοι, παιδιά αδερφές θα κλάψουν και θα βλαστημήσουν μάταια. Θα υπάρξουν απείθαρχοι στρατιώτες που δε θέλουν να πάνε, που δε θέλουν να δολοφονήσουν άγνωστους ανθρώπους που ποτέ δεν τους έβλαψαν; Μα έτσι φαίνεται; Οι εργάτες είναι πατριώτες, είναι ήρωες, θα πολεμήσουν σα λιοντάρια και θα επιστρέψουν νικηφόροι.

Και αν δεν αποδειχτούν τέτοιοι, οι καλοί μας χωροφύλακες, οι βασιλικοί φρουροί, οι αξιωματικοί της Guardia di Finanza* και οι άλλοι μπάτσοι θα σκεφτούν να τους δώσουν μια κλωτσιά στα πισινά και θα τους πιέσουν να επιτεθούν και να αντεπιτεθούν.

Εμπρός, αχυρόμυαλοι, με αγάπη ή με το ζόρι!

Το μίσος θα διαδοθεί σαν ανεξέλεγκτη φωτιά, η δίψα για αίμα θα γίνει ασίγαστη· θα γίνει πόθος. Θα είναι μια άγρια μάχη σώμα με σώμα, ποτάμια αίματος θα κυλήσουν και βουνά από πτώματα θα σχηματιστούν. Όσο πιο βάρβαρος είναι κάποιος, τόσο πιο ήρωας θα ανακηρυχτεί. Αυτό συνέβη στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Υπήρξαν εκατομμύρια νεκροί, εκατομμύρια που έμειναν τυφλοί, κουφοί, μουγκοί  που τρελάθηκαν, που έγιναν εγκληματίες, που έπαθαν φυματίωση, που ακρωτηριάστηκαν τα χέρια και τα πόδια τους, που αποβλακώθηκαν άλλα τι σημασία έχει;

Ο πόλεμος δημιούργησε λοιμό και πανούκλα. Γέροι και παιδιά άπλωσαν το χέρι τους ζητώντας έλεος, νέες γυναίκες έγιναν πόρνες, αλλά οι πλούσιοι απέκτησαν πιο πολλά λεφτά, πιο μεγάλη δύναμη, πιο πολύ δόξα. Αυτό είναι ο πόλεμος, αυτή είναι η πατρίδα, αυτό είναι η Ηθική.»

–

«Τώρα θα σου μιλήσω για έναν από τους πιο αγαπημένους μου απογόνους: το φασισμό. Προ τριών ετών, τα συμφέροντα της πατρίδας, δηλαδή της μπουρζουαζίας, απειλήθηκαν σοβαρά από την προλεταριακή παλίρροια, η οποία κουρασμένη να ανέχεται την ατελείωτη δυστυχία κατέκλυζε τα ιερά ιδρύματα της πατρίδας. Το προλεταριάτο δεν άκουγε πια τους αφέντες του που το προέτρεπαν να ηρεμήσει. Και τότε εμφανίστηκε ο φασισμός για να καταστρέψει τους ανατρεπτικούς. Στρατολογήθηκαν χιλιάδες νέοι άνδρες και οπλίστηκαν σαν αστακοί.

Η αστυνομία και η δικαιοσύνη τους εξασφάλισαν ατιμωρησία,  η μπουρζουαζία τους πλήρωνε διακριτικά ένα μισθό, ο τύπος τους χειροκροτούσε με σεβασμό και έτσι ήταν σε θέση να εφαρμόσουν τη μέθοδο του τρόμου σε μεγάλη κλίμακα.

–

Υποστηριζόμενοι από τη βασιλική φρουρά και του μελανοχίτωνες μπάτσους, έκαναν κάθε είδους νταηλίκια.  Υποχρέωσαν του πολίτες να κρεμάσουν τη σημαία στα μπαλκόνια, να φορούν την κορδέλα στο πέτο του παλτού τους, να κάθονται προσοχή και να βγάζουν τα καπέλα τους στις πρώτες νότες του βασιλικού εμβατηρίου, να φωνάζουν Ζήτω ο βασιλιάς! Για να αποζημιωθούν αποκαλούνται δημοκράτες όπως ο ντούτσε τους. Και βάζουν φωτιά στις καλύβες των εργατών. Τους επιτρέπονται τα πάντα εκτός από το να χτυπήσουν του αρχηγούς των άλλων κομμάτων, γιατί αν αυτά τα κόμματα έχαναν τους αρχηγούς τους, δε θα υπήρχε κανένας να αναλάβει το ρόλο του πυροσβέστη και του κατασκόπου.»

–

Το τέρας έκανε μια παύση και μετά συνέχισε:

«Ίσως δε γνωρίζει την απεριόριστη δύναμη μου και έτσι με πολεμάς, απαίσιε. Για να αντιληφθείς την υπέρτατη δύναμη μου σου λέω πως διαπερνάω τις ανθρώπινες καρδιές, καθοδηγώ τα συναισθήματα και τα πάθη και όλες τις σαρκικές σχέσεις μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Σε αυτήν την περίπτωση, παίρνω το όνομα της σεξουαλικής ηθικής.

Στους πολιτισμένους ανθρώπους σαν εμάς, προκρίνω τη μοναδική, μονογαμική αποκλειστική αγάπη. Είναι αλήθεια ότι πολύ λίγοι άνδρες και γυναίκες  την ακολουθούν, ότι σχεδόν όλοι προτιμούν την ποικιλία τρυφερότητας και συνουσίας, γιατί όλοι είναι εραστές του καινούριου και του ποικίλου σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής και ιδιαίτερα στον έρωτα, άλλα τι με ενδιαφέρει αυτό εμένα;

Απαιτώ την αγάπη για έναν, αν όχι στην ουσία τουλάχιστον στην επιφάνεια γιατί τα προσχήματα πρέπει να σωθούν οπωσδήποτε.

Ξέρω ότι δεν είσαι αυτής της άποψης, ότι σου αρέσει να παιχνιδίζεις από λουλούδι σε λουλούδι, να γεύεσαι αμαρτωλές ηδονές, να εισπνέεις με όλη σου τη δύναμη τα αρώματα της μεταξένιας σάρκας, να στολίζεις τον εαυτό σου με τα άνθη του κακού. Σε περιγελώ, περιγελώ τις απογοητεύσεις και τις θλίψεις που δημιουργώ για σένα. Σου υποσχέθηκα πως θα είμαι ειλικρινής και θα σου μιλήσω επίσης και για τις σοβαρές δυσχέρειες που προκαλούν οι απαγορεύσεις της σεξουαλικής ηθικής.

Νεαρά αγόρια και κορίτσια στα οποία, εξαιτίας της τρυφερής τους ηλικίας απαγορεύεται η συνουσία, καταναλώνονται και ξεσχίζονται με τον αυνανισμό.

Πριν μερικά χρόνια, θα θυμάσαι, οι εφημερίδες μιλούσαν για μια νεαρή γυναίκα με υψηλή αριστοκρατική καταγωγή, η οποία καθώς ψυχαγωγούσε τον εαυτό της με το σκύλο της στο δωμάτιο της άκουσε το πόμολο της πόρτας να κουνιέται. Θέλοντας να κρύψει την ενοχή της προσπάθησε να ελευθερωθεί από την αγκαλιά του σκύλου και το ζώο που δεν μπορούσε να ανεχθεί αυτή την απότομη διακοπή, την στραγγάλισε.

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που μια γυναίκα , στην προσπάθεια να κρύψει τα πειστήρια του παράνομου έρωτα της, προσπαθεί να αποβάλλει και τελειώνει τη ζωή της στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου.

Κάποια άλλη γυναίκα, λόγω σεβασμού στην ηθική, πνίγει τον καρπό της μήτρας της με τα ίδια της τα χέρια και τον πετάει στα κανάλια του υπονόμου. Επίσης υπάρχουν και οι πανέμορφες  γυναίκες, πληθωρικές που ξεχειλίζουν νεότητα, διψασμένες για μέθη που υποχρεούνται να δώσουν τους εαυτούς τους στην αγκαλιά ενός γέρου, άρρωστου, σιχαμερού άνδρα. «Α», διέκοψα «είχα δίκιο λοιπόν, όταν έγραψα σε ένα περιοδικό πως τα αφροδίσια νοσήματα, η συνουσία με σκύλους, η βρεφοκτονία και όλα τα εγκλήματα που διαπράττονται για τα ανήθικα πάθη έχουν τις ρίζες τους στους περιορισμούς που βάζει η σεξουαλική ηθική!»

«Δε σου επιτρέπω να με διακόπτεις» διαμαρτυρήθηκε η Ηθική, « γιατί η αλήθεια μου δεν είναι προς συζήτηση άλλα προς αποδοχή.»

* Ένα στρατιωτικοποιημένο σώμα της Ιταλικής αστυνομίας που υπάγεται στο Υπουργείο Οικονομίας.

Το «Ο θάνατος του πιο φρικτού τέρατος» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη ErinneVivaniκαι εκδόθηκε στην εφημερίδα Proletario(τεύχος 4) στις 17 Σεπτεμβρίου του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: The death of the most horrible monster, Internet Archive of Individualist Anarchism

Η μετάφραση είναι μια συνεργασία των blogs A-politiko και Parabellum  . Μπορείτε να βρείτε το κείμενο, το οποίο για μεγαλύτερη ευκολία θα δημοσιευτεί σε τρία μέρη, και στα δύο blogs. Επίσης μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ : http://www.mediafire.com/?13hhnrpege7g4qd

Ήμουν μόνος και λυπημένος. Περπατούσα άσκοπα μέσα στο ερημωμένο τοπίο, με τον μεσημεριανό ήλιο να με μαστιγώνει, με μοναδικό σκοπό να ζήσω κάποιες ώρες μοναξιάς, μακριά από το πλήθος των φιλήδονων και άπορων. Σκοτεινές σκέψεις βομβάρδιζαν το μυαλό μου, ο νους μου βρισκόταν σε αναβρασμό και περπατούσα. Περπατούσα ακούραστα δίχως να δίνω σημασία στο χρόνο που περνά ούτε στα μονοπάτια που διέσχιζα, τα οποία ήταν τελείως άγνωστα σ’ εμένα.

Ο ήλιος κόντευε να δύσει όταν και βρέθηκα σ’ ένα μέρος που αποκαλούσα το  βασίλειο του θανάτου. Παντού στο έδαφος υπήρχε λάσπη, ούτε ένα δέντρο, ούτε ίχνος γρασιδιού. Μια αρρωστημένη δυσοσμία αναδυόταν από τη λίμνη, ο ουρανός πάνω από τον οποίο ήταν σχεδόν εξολοκλήρου καλυμμένος με εκατομμύρια έντομα και παράξενα μαύρα πουλιά που έκαναν κύκλους στον στάσιμο αέρα, δίχως τον παραμικρό θόρυβο. Πού βρισκόμουν; Γύρισα από την άλλη και ξεκίνησα να περπατώ πάλι με την πρόθεση να γυρίσω στο σπίτι. Δεν είχα όμως προλάβει να κάνω ούτε δέκα βήματα όταν μια φωνή ακούστηκε από το βάλτο να με καλεί με τ’ όνομά μου. Διστάζοντας λίγο, γύρισα προς το σημείο απ’ όπου ακουγόταν η φωνή και διέκρινα κάτι να κινείται μέσα στη λάσπη. Ποιός θα μπορούσε να είναι; Έκανα μερικά βήματα και διέκρινα ένα φρικτό τέρας που με χειρονομίες με καλούσε να το πλησιάσω. Τί τρόμος! Ήταν ένα τρομακτικό τέρας. Το  σώμα του ήταν καλυμμένο με πολύ μακριά λασπωμένα, ματωμένα και πυκνά μαλλιά.  Το τεράστιο κεφάλι του ήταν καλυμμένο από αμέτρητα  θεόρατα φίδια που άνοιγαν ρυθμικά διάπλατα τα στόματα τους.  Τα μάτια, η μύτη, το στόμα και τα αυτιά, είχαν αντικατασταθεί από έξι μεγάλες κυκλικές τρύπες. Αντί για δάχτυλα χεριών και ποδιών, είχε πολύ μακριά, σα γάντζους, νύχια.  Και τι βρώμα προερχόταν από το κορμί του!

Με φωνή που δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο, το τέρας μου είπε:

«Ω, ήρθες επιτέλους! Γιατί δε γελάς τώρα καταραμένε μαθητή του Στίρνερ, μοναχικέ κάτοικε των κορυφών, μαστιγωτή των ηθικών;  Γιατί δε γελάς τώρα;»

«Ο Στίρνερ δεν έχει καμιά σχέση με αυτό!» απάντησα. «Δεν είμαι μαθητής κανενός. Αλλά ποιος είσαι και από πού με γνωρίζεις;»

«Εγώ», απάντησε το τέρας, «είμαι η Ηθική, και απαιτώ να μάθω τους λόγους για τις προσβολές που εξαπέλυες εναντίον μου σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα, μαζί με αυτούς τους κατεργάρηδες τους ατομικιστές συντρόφους σου.  Πάντα με διαβάλλεις παρόλο που γνωρίζεις ότι είμαι η άμεση ενσάρκωση του θεού, αιώνιος και παντοδύναμος όπως και εκείνος.  Αν δεν αλλάξεις μυαλά, εγώ ο ίδιος με τα θεϊκά αυτά χέρια μου, θα σε σκοτώσω και θα πιω το καταραμένο αίμα σου.»

«Εδώ, ώ Ηθική», πρόσθεσα αποθαρρυμένος, «ίσως και να κάνω λάθος και θα ήθελα να το παραδεχτώ. Προσπάθησε να με πείσεις για τα λάθη που έκανα, κι ευχαρίστως θα γίνω ο πιστός σου σκλάβος και ένθερμος θαυμαστής.»

Το τέρας όμως απάντησε οργισμένο:

«Όχι όχι, δεν είναι ζήτημα να καταφέρει κάποιος να σε πείσει,  αλλά να μου έχεις τυφλή πίστη όπως και οι υπόλοιποι, κι εσύ δε διαφέρεις από τους άλλους-το καταλαβαίνεις;

«Κατάλαβα απολύτως», έσπευσα να δηλώσω.  «Θα ήθελα μόνο να μου μιλήσεις για την υψηλή αποστολή που έχεις στον κόσμο: να με ικανοποιήσεις.»

«Θα σε ικανοποιήσω» είπε το τέρας, «αλλά πρώτα θέλω να φάω.»

Και καθώς το είπε, έκατσε κάτω, άνοιξε μια τσάντα που είχε δίπλα του, έβγαλε από μέσα ένα νεκρό μωρό και άρχισε με απληστία να το τρώει.

Τρομοκρατήθηκα.

Η Ηθική με ρώτησε: «Μήπως θέλεις κι εσύ λίγο;»

«Ευχαριστώ πολύ» απάντησα, «αλλά εμείς οι ατομικιστές δεν είμαστε πραγματικά κανίβαλοι όπως κάποιος μεγάλος άνδρας, ένας σύγχρονος  ηθικιστής υπαινίχτηκε. Πες μου, αν επιτρέπεται, ποιός είναι που σου προσφέρει αυτά τα άτυχα μωρά;»

Και μου εξομολογήθηκε με απλοϊκότητα:

«Όλοι οι ηθικιστές μου τα φέρνουν ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που τους προσφέρω.»

–

Όταν τελείωσε το μακάβριο γεύμα του, το τέρας ξεκίνησε να μιλάει:

«Τώρα άκουσέ με καλά, θα σου μιλήσω απλά και ειλικρινά, αλλά μην σοκαριστείς αν σου δείξω υπερβολικά πικρές και ευαίσθητες αλήθειες. Μάθε πρώτα απ’ όλα ότι η φύση και οι λειτουργίες μου αλλάζουν με την αλλαγή των ιστορικών και κοινωνικών συνθηκών, και ποικίλλουν από τόπο σε τόπο. Σε κάποια μέρη για παράδειγμα, ο κανιβαλισμός και η πολυγαμία είναι ηθικά, ενώ σε εμάς, είναι τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Και, ακόμη κι εδώ, αυτό που επιτρεπόταν χθες, απαγορεύεται σήμερα γιατί θεωρείται ανήθικο, ενώ αύριο θα μπορούσε να κριθεί ως πολύ ηθικό ή ακόμη και να καταστεί υποχρεωτικό. Επιπλέον οι λειτουργίες μου αλλάζουν σε αντιστοιχία με τις κοινωνικές τάξεις, κόμματα, σέχτες, οργανώσεις κ.τ.λ. όπου ανήκουν άνθρωποι, γιατί το πνεύμα μου είναι σαν ένα πολύεδρο με χίλια πρόσωπα, καθένα από τα οποία προορίζεται για μια συγκεκριμένη ομάδα ή κατηγορία ανθρώπων.»

–

«Για παράδειγμα, λέω στην πλούσια κυρίαρχη τάξη:

Για σας είναι ηθικό να ζείτε στις πλάτες των εργατών, να ταξιδεύετε με ακριβές αμαξοστοιχίες, με αυτοκίνητα, με αερόπλοια, να ντύνεστε με μετάξι, να ξοδεύεται χιλιάδες δολάρια για ένα μπιχλιμπίδι, να έχετε εκατό επιχρυσωμένες πόρνες, να έχετε στην κατοχή σας παλάτια στην πόλη, αγροικίες στα βουνά και κοντά στη θάλασσα και σκλάβους με στολή προσωπικού και άλογα και άμαξες και τα πάντα, γιατί η εξουσία είναι ιερή και απαραβίαστη. Επομένως προσπαθήστε να μάθετε την πλέμπα να σέβεται αυτήν την αρχή και αν ο όχλος των φτωχών και των σκλάβων τολμήσει να σηκώσει κεφάλι, μπορείτε να καταφύγετε στους πληρωμένους δολοφόνους οι οποίοι στο όνομα του νόμου και για λίγα μετρητά ξέρουν πώς να βάζουν αυτούς που παραβιάζουν την ιερή ιδιοκτησία στη θέση τους.»

–

« Λέω στους παπάδες και τους μοναχούς:

Να κηρύττετε την παραίτηση και την ταπεινότητα, να συσκοτίζετε το νου, να υπόσχεστε παραδείσους μετά θάνατον, να αρμέγετε τους φτωχούς όταν βαφτίζονται, όταν μεταλαβαίνουν, όταν παντρεύονται, όταν αρρωσταίνουν, όταν πεθαίνουν και θάβονται και ακόμα και μετά από εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια μετά την ταφή, απαγγέλλοντας ψαλμούς προς τιμήν της μάζας και των ψυχών τους. Έτσι πρέπει να είναι.

Και μη σας μπει καμιά ιδέα να κάνετε οικογένεια, γιατί είναι σοβαρό βάσανο. Γυναίκα; Μα υπάρχουν τόσες φτωχές και πλούσιες γυναίκες που χρειάζονται εξομολόγηση! Μη φοβάστε! Ακόμα και πολύ ανατρεπτικοί στέλνουν σε σας τις γυναίκες, τις αδερφές και τις κόρες τους. Και έπειτα υπάρχουν και οι καλόγριες, οι κόρες της Παναγίας, οι μαθήτριες της κλπ. και σε τελική ανάλυση δεν πρέπει να παραβλέπετε τα παιδιά που εμπιστεύονται στη θρησκευτική σας φροντίδα. Να απολαμβάνετε πάντα, αφού οι ηλίθιοι πληρώνουν καλά. Ζήτω η μαύρη μάζα!»

Το «Ο θάνατος του πιο φρικτού τέρατος» είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη ErinneVivani και εκδόθηκε στην εφημερίδα Proletario(τεύχος 4) στις 17 Σεπτεμβρίου του 1922.

Πηγή στα αγγλικά: The death of the most horrible monster, Internet Archive of Individualist Anarchism

Η μετάφραση είναι μια συνεργασία των blogs Α-politiko και Parabellum . Μπορείτε να βρείτε το κείμενο, το οποίο για μεγαλύτερη ευκολία θα δημοσιευτεί σε τρία μέρη, και στα δύο blogs. Επίσης μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ : http://www.mediafire.com/?13hhnrpege7g4qd

Επιβεβλημένοι και αυθόρμητοι κώδικες.

Δεν έχει υπάρξει ούτε μια κοινωνία, ακόμη και πριν τη γέννηση του Κράτους, που να μην είχε συγκεκριμένες απαιτήσεις από τα μέλη της. Ενώ ορισμένοι κανονισμοί μπορεί να διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία, κάποιες μορφές κανονισμών είναι πάντα απαραίτητες.

Πέρα από τους νομικούς κώδικες, υπάρχει σε κάθε κοινωνία αυτό που μπορεί να ονομαστεί εθιμοτυπικοί κώδικες. Ο Στάμλερ δίνει έμφαση σε αυτούς :

“Σε κανόνες ηθικής καθοδήγησης, σε διαπροσωπικές σχέσεις.. σε συλλογικές νόρμες όπως οι κώδικες των μονομαχιών του μεσαίωνα ή οι κώδικες των συντεχνιών”.

Η ισχύς που έχουν αυτοί οι κώδικες είναι ίσως μεγαλύτερη από αυτήν των νόμων. Η θεμελιώδης διαφορά είναι ότι αυτοί βασίζονται σε μια κοινή συμφωνία:

“Οι άνθρωποι συναινούν σε μια συλλογική συμφωνία, ίσως μή συνειδητή – όπως η πλειοψηφία των κοινωνικών φαινομένων – πάντως όμως, συμφωνία”.

Εντωμεταξύ, οι νομικοί κώδικες δημιουργούνται από ένα ειδικό σώμα, αποκομμένο από την κοινωνία, έχοντας ως πρωταρχικό στόχο τη διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης, που επιβάλει την “κυριαρχία” της χωρίς να δίνει σημασία στις ανάγκες του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου. Οι γνήσια συλλογικοί κώδικες, βασισμένοι στην ελεύθερη συμφωνία των ανθρώπων, μπορούν ορθώς να ονομαστούν αναρχικοί κώδικες.

Αυτό γίνεται αποδεκτό από τους κύριους αντιπροσώπους της αναρχικής σκέψης, και προκύπτει αναγκαστικά από το γεγονός πως ούτε η κοινωνική οργάνωση ούτε η κοινωνική πρόοδος παρέχουν απεριόριστη ατομική ελευθερία.

Μετά από αυτήν τη σύντομη θεωρητική έκθεση, θα ήταν καλό να δούμε τί έχουν να πουν οι κυριότεροι αναρχικοί διανοητές για το ρόλο που θα διαδραματίσουν οι συλλογικοί κώδικες στη μελλοντική κοινωνία.

1 – Γκόντγουιν.

Σύμφωνα με τον Ελτζμπάχερ, ο Γκόντγουιν αντιτίθεται σε κάθε μορφή κοινωνικών κανονισμών. Εν τούτοις, ενώ αντιτίθεται σε κάθε μορφή κυβέρνησης, μιλά για τις κομμούνες ως οργανώσεις για το συλλογικό συμφέρον όλων, και τονίζει την αναγκαιότητα της αποδοχής τέτοιων οργανωσεων. Συλλογιζόμενος τη δυνατότητα αντικοινωνικών πράξεων από πλευράς κάποιων μελών μιας κομμούνας, μιλά για μια επιτροπή σοφών που θα είχε την εξουσία να τιμωρήσει αυτούς τους ανθρώπους ή να τους αποβάλλει από την ομάδα. Επιπλέον οραματίζεται τοπικές συσκέψεις για τη συζήτηση διαμαχών ανάμεσα σε κομμούνες, και για τις αναγκαιότητες της άμυνας ενάντια στις επιθέσεις κοινών εχθρών. Θεωρεί ότι θεσμοί σαν αυτούς θα είναι πολύ πιο αποτελεσματικοί από τους υπάρχοντες. Επομένως, προκρίνει την αντικατάσταση του υπάρχοντος νομικού δικαίου από τους κανονισμούς μιας κοινωνίας κοινοτικών οργανώσεων.

2 – Προυντόν.

Υπάρχουν φαινομενικά πολλές αντιφάσεις στο έργο του Προυντόν για τον συγκεντρωτισμό και το κράτος. Μπορεί κα΄ποιος να χαρακτηρίσει τους θεσμούς που υπερασπίζεται ο Προυντόν ως “αναρχικούς” ή “φεντεραλιστικούς” , αυτοί όμως φέρουν ορισμένα κυβερνητικά χαρακτηριστικά. Ακόμη και η λέξη “αναρχισμός” χρησιμοποιείται από τον Προυντόν με δύο έννοιες: η μία είναι το ιδανικό, το όραμα μιας κοινωνίας χωρίς καθόλου καταπίεση· η άλλη είναι απλά μια μορφή οργάνωσης που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της ατομικής ελευθερίας. Ο Προυντόν συμβιβάζει το ιδανικό του αναρχισμού ακόμη παραπέρα. Οραματίζεται μια κοινωνία δομημένη σε μεγάλο βαθμό στην αρχή του συγκεντρωτισμού, κι ο φεντεραλισμός του προκύπτει σε μεγάλο βαθμό από την προφανή αναγνώριση ότι η αναρχία είναι κάτι ακατόρθωτο. Συνειδητοποιώντας ότι μια ρεαλιστική λύση των κοινωνικών προβλημάτων πρέπει να ξεκινά με την αρχή του φεντεραλισμού, πραγματοποιεί ένα ρεαλιστικό συγκερασμό της αναρχίας και της δημοκρατίας.

3 – Μπακούνιν.

Κανείς δεν έχει γράψει τόσο παθιασμένη κριτική του κράτους όπως ο Μπακούνιν. Το κράτος γι’ αυτόν, είναι ένα απόλυτο κακό:

“Το κράτος είναι ένα απέραντο νεκροταφείο. Η σκηνή της αυτοκτονίας, του θανάτου κι ενταφιασμού κάθε εκδήλωσης της ατομικής ή συλλογικής ζωής – με λίγα λόγια, της ζωής. Είναι ο βωμός όπου θυσιάζεται η ελευθερία και η ευημερία, και όσο πιο καθολική είναι αυτή η θυσία, τόσο πιο τέλειο είναι το κράτος. Το κράτος είναι μια αφαίρεση που καταστρέφει τη ζωή των ανθρώπων.”

Αλλά το κράτος, συνεχίζει, είναι ένα “ιστορικά αναγκαίο” κακό, με τον ίδιο τρόπο που είναι απαραίτητηη κτηνωδία των πρώτων ανθρώπων ή η θεολογική φαντασία του ανθρώπου. Το κρα΄τος όμως πρέπει να εξαφανιστεί. Πρέπει να αντικατασταθεί από μια ελεύθερη κοινωνία, δομημένη στη βάση της πλήρους αυτονομίας· ξεκινώντας από την μικρή κομμούνα και προχωρώντας προς την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας κοινωνίας που θα ενώνει όλους τους ανθρώπους. Η σχέση μεταξύ των διαφορετικών οργανώσεων δε θα είναι πλέον βίαιη – δε θα επιβάλεται από το νόμο αλλά από την ελέυθερη συναίνεση όλων. Η εθελοντική κομμούνα – αυτή είναι η πηγή κάθε κοινωνικής νόρμας του Μπακούνιν.

4- Κροπότκιν.

Ο Κροπότκιν, όπως οι πρόγονοί του, αποδέχεται τις κοινωνικές νόρμες στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, για παράδειγμα , την υποχρέωση εκπλήρωσης μιας ελεύθερα αποδεκτής σύμβασης. Στο “Η κατάκτηση του ψωμιού” για παράδειγμα, αναφέρεται εκτεταμένα στις ενστάσεις προς και false notion του αναρχικού κομμουνισμού. Με τις απαντήσεις του φαίνεται να είναι πάνω απ’ όλα ουμανιστής, πιστεύοντας περισσότερο στην ανθρώπινη φύση παρά στη λογική. Επιμένει ορθώς, ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να διαχειριστείς την αντικοινωνική συμπεριφορά, είναι να βρεις και να αφαιρέσεις τους λόγους ύπαρξής της. Εντωμεταξύ, τέτοια προβλήματα όπως η άρνηση κάποιων ανθρώπων να εργαστούν ή η άρνηση υποβολής σε μια συλλογική απόφαση, μπορούν να εμφανιστούν ακόμη και σε μια τέλεια κοινωνία. Στην περίπτωση αυτή, ο απέιθαρχος μπορεί πάντα να εκδιωχθεί. Σε μια κομμουνιστική όμως κοινωνία, αυτό μπορεί να αποτελεί μια τρομακτική ποινή ακόμη και γι’ αυτόν που διέπραξε ένα απεχθές έγκλημα. Εκτός βέβαια αν ο εκδιωχθείς εγκληματίας απλά βρει μια άλλη κομμούνα. Πρέπει να βρούμε άλλες λύσεις.

5 – Τάκερ και ατομικιστές.

Στο φιλοσοφικό του οικοδόμημα, ο Τάκερ ακολουθεί την επιχειρηματολογία του Στίρνερ κσι του Προυντόν. Από τον Στίρνερ παίρνει την αρχή της απόλυτης κυριαρχίας του ατόμου. Από τον Προυντόν παίρνει τις μεθόδους για την επίτευξη μιας ελεύθερης κοινωνίας, δομημένης στην αρχή της ατομικής συμφωνίας.

Όπως κάθε ακραίος ατομικιστής, ο Τάκερ απορρίπτει κάθε επιβεβλημένη οργάνωση. Από εκεί , εξαπολύει μια βίαιη επίθεση στο κράτος:

“Το κράτος είναι ο μεγαλύτερος εγκληματίας των καιρών μας. Δρα όχι για την υπεράσπιση της πιο σημαντικής μονάδας του, δηλαδή του ατόμου, αλλά για να το περιορίσει, να το καταπιέσει, να του επιτεθεί”.

Ο Τάκερ ασκεί σφοδρή κριτική σε όλα τα μονοπώλια : την κυβέρνηση, τις τάξεις που προστατεύει, τα χρήματα, τους νόμους. Ενάντια στα μονοπώλια αντιπαραθέτει την αρχή του απεριόριστου συναγωνισμού :

“Ο γενικευμένος και απεριόριστος συναγωνισμός οδηγεί στην απόλυτη ελευθερία και αληθινή συνεργασία”.

Από εκεί ξεκινά η μάχη των αναρχικών ατομικιστών ενάντια στον κρατικό σοσιαλισμό – τον επαναπροσεγγίζουν ως την νίκη του πλήθους ενάντια στο άτομο. Με τον κρατικό σοσιαλισμό η εξουσία φτάνει στο απώγειό της, τα μονοπώλια αντλούν την μέγιστη δυνατή ισχύ. Παράλληλα, οι αναρχικοί ατομικιστές αποτυγχάνουν να κάνουν τη διάκριση μεταξύ του κρατικού σοσιαλισμού και του αναρχικοί κομμουνισμού. Γι’ αυτούς, ο τελευταίος είναι μια φάση στην πορεία ανάπτυξης του κρατικού σοσιαλιστικού δόγματος.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των ατομικιστών αναρχικών είναι η αποδοχή τους ως προς την ατομική ιδιοκτησία. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι το εξής : Μπορούν να δεχτούν το μονοπώλιο του ατόμου πάνω στο προϊόν της εργασίας του; Αν απαντήσουν αρνητικά, τότε δίνουν στην κοινωνία το δικαίωμα να επιβληθεί στο άτομο. Έχουν επομένως επιλέξει την άλλη απάντηση, επανανοηματοδοτώντας με τον τρόπο αυτό την ατομική ιδιοκτησία γης και τα μέσα παραγωγής.

Από την αρχή του εγωισμού ως τη μοναδική κινητήριο δύναμη του ανθρώπου, προκύπτει ο νόμος του Τάκερ περί ίσης ελευθερίας για όλους. Το όριο της δύναμης του κάθε ενός βρίσκεται σε αυτόν ακριβώς τον εγωισμό. Η πηγή κάθε κοινωνικής νόρμας που βασίζεται στην επιθυμία όλων, είναι η αναγκαιότητα να γίνει αποδεκτή και να τιμηθεί η ελευθερία του καθενός. Οι ατομικιστές αναρχικοί λοιπόν όχι μόνο αποδέχονται συγκεκριμένες κοινωνικές νόρμες, αλλά συχνά τις υπερασπίζονται.

Επομένως, στον αναρχικό ατομικισμό όπως και στον αναρχικό κομμουνισμό, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το τραγικό “ακατόρθωτο” του να επιλυθεί η ασυμβατότητα μεταξύ της απόλυτης ατομικής ελευθερίας και της αναγκαιότητας για μια αρμονική κοινωνία.

Αν ο αναρχισμός αποδέχεται αυτήν την ασυμβατότητα, καταφεύγει στην αρχή που αποτελεί την ιδιαίτερη βάση όλων των θεωριών του : αυτή, της ισότητας μεταξύ όλων των μελών μιας ελεύθερης οργανωτικής δομής. Αν ο αναρχισμός δεν αποδεχτεί αυτό, τότε θα πρέπει να αποδεχτεί άλλες κοινωνικές νόρμες.

Συμπέρασμα.

Το άρθρο αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι ο αναρχισμός δεν αποτελεί ένα φαντασιακό όνειρο αλλά μια πραγματικότητα που δίνει λογική βάση και ρεαλιστική χροιά στην εξέγερση του ανθρώπινου πνεύματος ενάντια στη βαρβαρότητα. Για να είναι κάποιος αναναρχικός δε χρειάζεται να μιλά για μύθους όπως η “απόλυτη και απεριόριστη ελευθερία” ή η άρνηση του καθήκοντος και της ευθύνης. Η αιώνια αντίφαση, η ασυμβατότητα μεταξύ ατόμου και κοινωνίας, δεν μπορεί να επιλυθεί γιατί οι ρίζες της βρίσκονται μέσα στην ίδια τη φύση του ανθρώπου, στην ανάγκη του για ανεξαρτησία όπως και στην ανάγκη του για κοινωνία.

Ας αποδεχτούμε ανοιχτά ότι ο αναρχισμός αποδέχεται κάποιες κοινωνικές νόρμες. Οι νόρμες μιας ελεύθερης κοινωνίας δεν μοιάζουν ούτε στο πνεύμα ούτε στη μορφή με τους νόμους της σύγχρονης κοινωνίας, της αστικής κοινωνίας, της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ούτε βέβαια μοιάζουν και στα διατάγματα μιας σοσιαλιστικής δικτατορίας.

Οι νόρμες αυτές δεν αποζητούν την απόσχιση του ατόμου από τη συλλογικότητα, ούτε είναι στην υπηρεσία αφαιρέσεων όπως “το κοινό καλό”, για το οποίο πρέπει το άτομο να θυσιαστεί. Οι αναρχικές νόρμες δεν θα αποτελούν ένα χείμμαρο διαταγμάτων μιας.. ανώτερης εξουσίας. Θα προκύπτουν οργανικά από την επαγρύπνιση του πνεύματος που νιώθει μέσα του τη δύναμη της δημιουργίας, τη δίψα για δημιουργική δράση, για την πραγματοποίηση των επιθυμιών του με μορφές οικείες/προσβάσιμες στους ανθρώπους.

Η εγγύηση για αυτή την τάξη πραγμάτων θα είναι η ευθύνη για τη δική μας ελευθερία αλλά και γι’ αυτήν των άλλων. Όπως κάθε κοινωνική τάξη, θα πρέπει να τύχει υπεράσπισης. Οι συγκεκριμένες μορφές της υπεράσπισης αυτής, δεν μπορούν να καταδειχτούν εκ των προτέρων. Θα ανταποκρίνονται στις συκεκριμένες ανάγκες της κοινωνίας τη δεδομένη στιγμή.

Το χάος είναι ένας χορός, ένας ρευστός χορός της ζωής, κι ο χορός αυτός είναι ερωτικός. Ο πολιτισμός μισεί το χάος κι επομένως μισεί επίσης τον Έρωτα. Ακόμα και σε καιρούς υποτιθέμενης σεξουαλικής ελευθερίας, ο πολιτισμός καταπιέζει το ερωτικό. Διδάσκει ότι οι οργασμοί είναι γεγονότα που συμβαίνουν σε λίγα μόνο μικρά σημεία των κορμιών μας, και μόνο μέσω του σωστού χειρισμού των σημείων αυτών. Συμπιέζει τον Έρωτα μέσα στην πανοπλία του Άρη, μετατρέποντας το σεξ σε μια ανταγωνιστική δουλειά με επίκεντρο το κατόρθωμα, αντί για ένα χαρούμενο κι αθώο παιχνίδι.

Στη λογοτεχνία υπάρχει μια γενική άποψη σχετικά με τον αναρχισμό, ότι αυτός  -που αρνείται την υπάρχουσα κοινωνία και τους νομικούς της κώδικες-  έχει μια εξίσου αρνητική θέση απέναντι στους κοινωνικούς κώδικες γενικά. Κάτι τέτοιο, είναι τελείως λάθος.

Οι λόγοι γι’ αυτό το λάθος, είναι :

1) Σύγχυση στα γραπτά των ίδιων των αναρχικών, πάνω στο ζήτημα της σχέσης που έχουν οι κοινωνικοί κώδικες με το Κράτος.

2) Η ποικιλία ορισμών της κοινωνίας και των κοινωνικών κωδίκων στα γραπτά τόσο των αναρχικών όσο και των επικριτών τους.

3) Επιπόλαιες δηλώσεις από κάποιους αναρχικούς, που λόγω μιας κάποιας κοινωνιολογικής απλοϊκότητας, είναι ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η Αναρχία είναι η απουσία κάθε είδους κανονισμών.

4) Η τεμπελιά εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους  επικριτές των αναρχικών, δεν μπαίνουν όμως καν στον κόπο να μάθουν τα  βασικά στοιχεία της αναρχικής σκέψης.

5)  Τέλος, η συνειδητή διαστρέβλωση,  χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας που αποκαλείται “επιστημονικός σοσιαλισμός”.

ΤΟ  ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

Το ζήτημα για το οποίο ενδιαφερόμαστε μπορεί να παρουσιαστεί με τον εξής τρόπο :    Μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία στην οποία τίποτα δεν περιορίζει το άτομο,  όπου κάθε κανονισμός είναι υπόθεση του ατόμου και όχι της συλλογικής θέλησης;

Ο Αναρχισμός είναι υπέρ της εγκαθίδρυσης μιας κοινωνίας “αδελφών όπου καθένας θα συνεισφέρει αυτό που του αντιστοιχεί και θα ζουν σε αρμονία, όχι εξαιτίας ενός νομικού συστήματος που τιμωρεί αυστηρά όσους δεν υπακούν, αλλά λόγω της δύναμης των διαπροσωπικών σχέσεων, της αναπόφευκτης δύναμης των φυσικών νόμων”.   –  Reclus.

Πόσο περιοριστικοί είναι αυτοί οι φυσικοί νόμοι; Μήπως βηθούν στην ύπαρξη μιας κοινωνίας όπου κάθε άτομο είναι ελεύθερο να κάνει ό,τι το ευχαριστεί, ή από την άλλη, κάνουν απραίτητη την ύπαρξη ενός κράτους για τη διατήρηση της τάξης;

Οι αμερόληπτοι κοινωνιολόγοι έχουν βρει ότι το Κράτος ( η εξουσιαστική κοινωνία με μια καθεστηκυία εξουσία) , δεν είναι η πρώτη μορφή ανθρώπινης κοινωνίας. Το Κράτος εμφανίστηκε ως το αποτέλεσμα πολύπλοκων φαινομένων : μιας συγκεκριμένης  υλικής και διανοητικής κουλτούρας, της προοδευτικής αλλαγής/εξέλιξης της κοινωνίας,  της κατάκτησης και την ίδια στιγμή μιας προοδευτικής συνειδητοποίησης των πλεονεκτημάτων της αλληλεγγύης μεταξύ μεγάλων ομάδων. Οι ίδιοι κοινωνιολόγοι έχουν τονίσει την παράλληλη ανάπτυξη του θεσμού της εξουσίας ο οποίος σταδιακά απορροφά λειτουργίες που μέχρι πρότινος ανήκαν σε τοπικούς και αυτόνομους κοινωνικούς οργανισμούς. Αν κάποιες από τις λειτουργίες αυτές επιτελούνται καλύτερα από τη νέα εξουσία, είναι άλλες που επιτελούνται άσχημα και με μια διαρκή ασέβεια προς τα θεμελιώδη δικαιώματα του ατόμου.

Τη διαδικασία αυτή κυβερνητικής υπερτροφίας έχει περιγράψει καλά ο Ντυρκχάιμ :

Η κυβερνητική εξουσία τείνει να προκαταλάβει κάθε μορφή κοινωνικής δραστηριότητας. Μεταξύ αυτών είναι υποχρεωμένη να αναλάβει έναν αξιοσημείωτο αριθμό για τις οποίες είναι ακατάλληλη, και τις οποίες επιτελεί με ανεπαρκή τρόπο. Το πάθος της να φέρει τα πάντα υπό την δικαιοδοσία της αντιστοιχείται μόνο από την ανικανότητά της να ρυθμίσει την ανθρώπινη ζωή. Σπαταλά τεράστιες ποσότητες ενέργειας , τελείως αναντίστοιχες με τα επιτευχθέντα αποτελέσματα.

“Από την άλλη, οι άνθρωποι δεν υπακούν σε άλλη συλλογικότητα παρά στο Κράτος, αφού το Κράτος προτάσσει τον εαυτό τουως το μόνο συλλογικό οργανισμό. Αποκτούν τη συνήθεια να ερμηνεύον την κοινωνία με τρόπο που δείχνει μια διαρκή εξάρτηση από το Κράτος. Και το Κράτος ,εν τω μεταξύ, βρίσκεται πολύ μακριά τους, παραμένει μια αφηρημένη ολότητα που δεν μπορεί να ασκήσει άμεση επιρροή, έτσι που για ένα μεγάλο μέρος των ζωών τους, εγκαθίστανται στο κενό.”

Είναι στο πεδίο αυτό – την τάση του Κράτους να απορροφά όλα τα πράγματα, τον άνθρωπο, τις κοινωνικές του ανάγκες, ναπαραλύει τη θέλησή του με απειλές και ποινές – που γεννιέται η αναρχική εξέγερση.

Οι Αναρχικοί θέλουν να καταργήσουν το Κράτος, και γενικά να το αντικαταστήσουν, όχι με το χάος αλλά με μιά νέα μορφή οργάνωσης. Θέλουν να οργανώσουν την κοινωνία όχι βασισμένοι στην αρχή της δύναμης της τάξης, αλλά σε αυτήν της αλληλοβοήθειας.

”

Μετάφραση του ποιήματος το οποίο βρήκα εδώ : http://individualistanarchism.blogspot.com/2009/10/twilight-dance-by-renzo-novatore.html                                                                                                                                                                                                                                              

Το πρωτότυπο, καθώς και πολύ ακόμη υλικό, ιδιαίτερα αξιόλογο, μπορεί να βρεθεί εδώ :
http://theanarchistlibrary.org/HTML/Anonymous__Beyond_Workerism___Beyond_Syndicalism.html

Το τέλος του συνδικαλισμού, αντιστοιχεί στο τέλος του εργατισμού. Για εμάς είναι επίσης το τέλος του κόμματος και της ειδικής οργάνωσης σύνθεσης. Η εξέγερση του αύριο πρέπει να ψάξει για καινούργιους δρόμους. Ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε παρακμή. Καλώς ή κακώς, με αυτή τη μορφή οργάνωσης του αγώνα εξαφανίζεται μια εποχή, ένα μοντέλο μελλοντικού κόσμου ιδωμένο  με όρους μιας βελτιωμένης και διορθωμένης αναπαραγωγής του παλιού.  Κινούμαστε προς νέους και βαθείς μετασχηματισμούς, στην παραγωγική και την κοινωνική δομή. Οι μέθοδοι αγώνα, οι προοπτικές ακόμη και τα βραχυπρόθεσμα σχέδια μετασχηματίζονται πια.
Σε μια επεκτεινόμενη βιομηχανική κοινωνία, το συνδικάτο από όργανο πάλης μετατρέπεται σε όργανο υποστήριξης της ίδιας της παραγωγικής δομής. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός έχει επίσης παίξει το ρόλο του: δίνοντας ώθηση στους πιο μαχητικούς εργάτες, αλλά την ίδια στιγμή σπρώχνωντάς τους πίσω, με όρους δυνατότητας να δουν τη μελλοντική κοινωνία ή τις δημιουργικές ανάγκες της επανάστασης. Όλα παρέμειναν κατατμημένα, στα πλαίσια των διαστάσεων του εργοστασίου. Ο εργατισμός δεν ευδοκιμεί μόνο στον εξουσιαστικό κομμουνισμό. Το να διακρίνονται/ξεχωρίζουν προνομιούχα πεδία της ταξικής πάλης, αποτελεί ακόμη σήμερα μια από τις πιο βαθιά ριζωμένες συνήθειες που είναι δύσκολο να χαθεί.
Το τέλος του συνδικαλισμού επομένως..Το λέμε εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Κάποτε προκαλούσε έκπληξη και κριτική, ειδικά όταν στην κριτική μας περιλαμβάναμε τον αναρχοσυνδικαλισμό. Σήμερα γίνεται πιο εύκολα αποδεκτό.Βασικά, ποιος δεν κριτικάρει τα συνδικάτα σήμερα; Κανείς ή σχεδόν κανείς. Η σύνδεση όμως παραβλέπεται. Η κριτική μας στο συνδικαλισμό, ήταν η κριτική μας στην “ποσοτική” μέθοδο, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κόμματος σε έμβρυο. Ήταν επίσης μια κριτική των ειδικών οργανώσεων σύνθεσης. Ακόμη, ήταν μια κριτική της ταξικής ευπρέπειας, δανεισμένης από τους αστούς και φιλτραρισμένης μέσα από τα κλισέ της αποκαλούμενης προλεταριακής ηθικής. Δεν μπορούν να αγνοηθούν όλα αυτά. Αν πολλοί σύντροφοι συμφωνούν σήμερα στην παραδοσιακή πλέον κριτική μας στο συνδικαλισμό, εκείνοι που κατανοούν το εύρος των συνεπειών που δημιουργεί δεν είναι παρά μόνο  λίγοι.
Μπορούμε να παρεμβαίνουμε στον κόσμο της παραγωγής μόνο χρησιμοποιώντας μέσα που δεν τοποθετούνται στην ποσοτική προοπτική. Δεν μπορούν επομένως να αξιώσουν πως έχουν ειδικές αναρχικές οργανώσεις πίσω τους οι οποίες εργάζονται στην υπόθεση της επαναστατικής σύνθεσης. Αυτό μας οδηγεί σε μια διαφορετική μέθοδο παρέμβασης, αυτή του χτισίματος εργοστασιακών “πυρήνων”  ή πυρήνων ζώνης, που περιορίζονται στο να διατηρούν επαφή με μία ειδική αναρχική δομή και βασίζονται αποκλειστικά στη συγγένεια. Η σχέση μεταξύ των πυρήνων βάσης και της ειδικής αναρχικής δομής είναι αυτή από την οποία ξεπηδά ένα νέο μοντέλο επαναστατικού αγώνα επιτιθέμενο στις δομές του κεφαλαίου και του κράτους προσφεύγοντας σε εξεγερσιακές μεθόδους.
Αυτό επιτρέπει μια καλύτερη παρακολούθηση των βαθιών μετασχηματισμών που λαμβάνουν χώρα στις παραγωγικές δομές. Το εργοστάσιο τείνει να εξαφανιστεί – νέοι παραγωγικοί οργανισμοί παίρνουν τη θέση του, βασισμένοι κυρίως στον αυτοματισμό. Οι εργάτες του χθες θα ενσωματωθούν εν μέρει σε μια κατάσταση υποστήριξης ή απλά κοινωνικής ασφάλειας βραχυπρόθεσμα, επιβίωσης μακροπρόθεσμα. Νέες μορφές εργασίας θα εμφανιστούν στον ορίζοντα. Ήδη, το κλασσικό εργατικό μέτωπο δεν υπάρχει πλέον. Αντίστοιχα και το συνδικάτο όπως είναι προφανές. Τουλάχιστον όχι με τη μορφή την οποία γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Έχει γίνει μια επιχείρηση σαν όλες τις άλλες.
Ένα δίκτυο όλο και πιο διαφορετικών σχέσεων, όλων κάτω από τη σημαία της συμμετοχής, του πλουραλισμού, της δημοκρατίας κ.τ.λ, θα εξαπλωθεί πάνω από την κοινωνία, χαλιναγωγώντας όλες σχεδόν τις δυνάμεις ανατροπής. Οι ακραίες πτυχές του επαναστατικού σχεδίου θα εγκληματοποιούνται συστηματικά. Ο αγώνας όμως θα πορευτεί σε νέους δρόμους, θα κινηθεί μέσα από χίλια νέα υπόγεια κανάλια αναδυόμενος σε εκατοντάδες χιλιάδες εκρήξεις οργής και καταστροφής, με νέα και ακατανόητα σύμβολα.
Ως αναρχικοί θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, είμαστε φορείς μιας συχνά βαριάς παρακαταθήκης από το παρελθόν, να μην μείνουμε αποστασιοποιημένοι από ένα φαινόμενο το οποίο καταλήγουμε να μην  καταλαβαίνουμε και του οποίου η βία θα μπορούσε κάλλιστα μια μέρα να μας φοβίσει – για την πρώτη περίπτωση, πρέπει να προσέξουμε να αναπτύξουμε πλήρως την ανάλυσή μας.

Οι ηγέτες έχουν τον πρώτο λόγο: Αυτοί μιλούν, υπόσχονται, παραπλανούν διατάζουν. Οι μάζες – όταν είναι παρούσες – βρίσκονται αντιμέτωπες με μια προκαθορισμενη μοίρα.: Πρέπει να σχηματίζουν γραμμές και να βαδίζουν σα στρατιωτάκια. Πρέπει να πιστεύουν, να σιωπούν, να πληρώνουν. Πρέπει να δέχονται κα να εκτελούν εντολές και τελικά πρέπει να…ψηφίζουν.

Οι ηγέτες τους θέλουν να μπουν στο κοινοβούλιο. Πρέπει να τους εκλέξουν. Έπειτα, ενώ οι μάζες θα προσμένουν με σιωπηρή υποταγή και αφοσιωμένη παθητικότητα, οι ηγέτες αποφασίζιυν την πολιτική στο κοινοβούλιο.
To Κ.P.D. έχει γίνει πολιτικό κόμμα που θέλει να μπει στο κοινβούλιο.  Όταν λέει στις μάζες ότι θέλει να μπει στο κοινοβούλιο μόνο και μόνο για να το καταστρέψει, λέει ψέμματα.  Λέει ψέμματα όταν δηλώνει πως δεν επιθυμεί να διεκπεραιώσε κάποια θετική διεργασία στα κοινοβουλευτικά πλαίσια. Δεν θα καταστρέψει το κοινβούλιο – δεν θέλει και δεν μπορεί. Θα κάνει θετική εργασία μέσα σε αυτό – είναι υποχρεωμένο αλλά και θέλει. Αυτή είναι η ζωή του.
Το Κ.P.D.έχει γίνει ένα κοινβουλευτικό κόμμα όπως όλα τα άλλα. Ένα συμβιβασμένο οπορτουνιστικό κόμμα κριτικής και βερμπαλισμού, που έχει πάψει πλέον να είναι επαναστατικό. Συλλογιστείτε αυτό:  Μπήκε στο κοινοβούλιο. Αναγνώρισε τα σωματεία. Υποκλίθηκε μπροστά στο δημοκρατικό σύνταγμα. Συνάπτει ειρήνη με τις κυρίαρχες δυνάμεις. Τοποθετείται στο πεδίο των εξουσιαστικών σχέσεων. Παίρνει μέρος στο έργο της εθνικής και καπιταλιστικής ανοικοδόμησης. Πώς διαφέρει λοιπόν από το U.S.P.D. ;  Κριτικάρει αντί να αρνείται. Φέρεται ως αντιπολίτευση  αντί να κάνει την επανάσταση. Διαπραγματεύεται αντί να πράττει. Φλυαρεί αντί να μάχεται.
Γι’ αυτό και έχει πάψει να είναι ένα επαναστατικό κόμμα. Έχει μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατικό. Μόνο κάποιες ελάχιστες λεπτομέρειες το διαφοροποιούν από το S.P.D. και το U.S.P.D. Έτσι κατάντησε. Οι μάζες έχουν μια παρηγοριά πως υπάρχει αντίσταση, αυτή όμως η αντίσταση δεν έχει αποκολληθεί από την αντεπανάσταση. Τί μπορούσε να κάνει; Τί έκανε; Συγκέντρωσε κι ενοποίησε μια πολιτική οργάνωση. Ήταν αυτό απαραίτητο; Από μια επαναστατική οπτική γωνία, τα αποφασιστικότερα και πιο δραστήρια στοιχεία, πρέπει να σχηματίσουν τη φάλαγγα της επανάστασης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο βάζοντας σταθερά και συμπαγή θεμέλια. Είναι η ελίτ του νέου επαναστατικού προλεταριάτου. Με το ν αποφασιστικό χαρακτήρα της οργάνωσής τους κερδίζουν σε δύναμη, και η κρίση τους αποκτά μεγαλύτερο βάθος. Προβάλλονται ως η εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου,ως μια δρώσα θέληση σε σχέση με τα διστακτικά και μπερδεμένα άτομα. Σε αποφασιστικές στιγμές, σχηματίζουν ένα κέντρο που λειτουργεί ως μαγνήτης για κάθε δραστηριότητα. Είναι πολιτική οργάνωση, όχι όμως πολιτικό κόμμα, όχι ένα κόμμα με την παραδοσιακή μορφή του.
Το όνομα του κομμουνιστικού εργατικού κόμματος (K.A.P.D.), είναι το τελευταίο εξωτερικό και  σύντομα περιττό ίχνος μιας παράδοσης η οποία δεν μπορεί έτσι απλά να σβηστεί όταν η υπάρχουσα μαζική ιδεολογία του χθες δεν ισχύει πια. Όμως και αυτό το ίχνος θα σβηστεί.. Η οργάνωση των κομμουνιστών στην πρώτη γραμμή της επανάστασης δεν πρέπει να έχει τη συνηθισμένη μορφή κόμματος με την αυστηρή κι επιβλητική ακολούθηση της κομματικής γραμμής. Ηεποχή της ίδρυσης κομμάτων έχει περάσει, όπως άλλωστε γενικότερα και η εποχή των κομμάτων. Το Κ.P.D. είναι το τελευταίο κόμμα. Η χρεωκοπία του είναι η πιο ντροπιαστική, το τέλος του δεν έχει αξιοπρέπεια ή δόξα… Τί γίνεται όμως με την αντιπολίτευση, με την επανάσταση;

Αυτό είναι το πρώτο μέρος της μετάφρασης, θα ακολουθήσουν άλλα τρία. Είχε κυκλοφορήσει ως μπροσουράκι τον Νοέμβρη του 2007 στον Πειραιά.
Η έκδοσή της σαφώς και δεν έγινε με γνώμονα την “ιδεολογική συμφωνία με τα όσα αναφέρει – δεν θα μπορούσε άλλωστε, αφού πιστεύει στην κεντρικότητα της εργατκής τάξης (ενώ ο μεταφραστής δεν πιστεύει καν στη ύπαρξή της πλέον) και στη δκτατορία του οργανωμένου σε συμβούλια προλεταριάτου (συμβούλια και δικτατορία δεν είναι και ό,τι πιο ταιριαστό).  Κρίθηκε όμως ότι η ιστορική περίοδος στην οποία αναφέρεται, η αντικοινοβουλευτική οπτική του καθώς και το θέμα με το οποίο ασχολείται, είναι τουλάχιστον ενδιαφέροντα προς μελέτη.  Κι αυτό, όχι απλά για την κατανόηση των τότε συνθηκών, αλλά κυρίως για να γίνει αντιληπτό πως κάποια πράγματα, κάποιες καταστάσεις, κάποιες πρακτικές και αντιλήψεις, παραμένουν διαχρονικά στο πλευρό και την υπηρεσία της Αντίδρασης, όντας ολόψυχα και συνειδητά δοσμένες σε αυτόν τον σκοπό.

Ο κοινοβουλευτισμός εμφανίστηκε με την κυριαρχία της αστικής τάξης. Τα πολιτικά κόμματα εμφανίστηκαν με τον κοινοβουλευτισμό.
Στα κοινοβούλια, η αστική εποχή βρήκε την ιστορική αρένα για τις πρώτες της αψιμαχίες με το στέμα και τους ευγενείς.  Οργανώθηκε πολιτικά και έδωσε στη νομοθεσία μια μορφή τέτοια που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός όμως δεν είναι κάτι ομοιογενές. Τα διάφορα στρώματα και  ομάδες συμφερόντων στο εσωτερικό των αστών, ανέπτυξαν διαφορετικής φύσης αιτήματα το κάθε ένα. Με σκοπό την ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων, τα δημιουργηθέντα κόμματα έστειλαν τους αντιπροσώπους τους και τους ακτιβιστές τους στα κοινοβούλια. Το κοινοβούλιο λοιπόν έγινε ένα φόρουμ, έναςχώρος για όλες τις μάχες της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας., αρχικά για τη νομοθετική εξουσία, στη συνέχεια όμως μέσα στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού συστήματος, για την εκτελεστική εξουσία. Οι κοινοβουλευτικοί αγώνες όμως, ως αγώνες μεταξύ κομμάτων είναι απλά διαμάχες στα λόγια. Προγράμματα, δημοσιογραφικού τύπου πολεμικές, φυλλάδια, αναφορές, συνεδριάσεις, προτάσεις, διαμάχες αποφάσεις, … μόνο λόγια.
Το κοινοβούλιο εκφυλίστηκε σε ένα χώρο συζήτησης (όλο και πιο πολύ με το πέρασματου χρόνου). Από την αρχή όμως, τα κόμματα δεν ήταν παρά απλές μηχανές προετοιμασίας για τις εκλογές.Δεν ήταν τυχαίο πως αρχικά ονομάζονταν “εκλογικοί συνεταιρισμοί”. Η αστική τάξη, ο κοινοβουλευτισμός και τα πολιτικά κόμματα, ασκούσαν αμοιβαία αλληλεπίδραση. Ο καθένας είναι απαραίτητος στους άλλους- κανείς δε νοείται χωρίς αυτούς. Σημαδεύουν την πολιτική φυσιογνωμία του αστικού συστήματος, του αστικού καπιταλιστικού συστήματος. Η επανάσταση του 1848 ήταν νεογέννητη, το δημοκρατικό κράτος όμως, το ιδεώδες της αστικής εποχής, είχε ήδη εγκατασταθεί. Η αστική τάξη, ανίσχυρη και δειλή από τη φύση της, δεν επέδειξε δύναμη και θέληση στη μάχη για την πραγματοποίηση των αιτημάτων της. Συνυπήρξε συμβιβαζόμενη με το στέμμα και τους ευγενείς, όντας ευχαριστημένη με το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται οικονομικά τις μάζες, υποβιβάζοντας έτσι τον κοινοβουλευτισμό σε παρωδία.
Δημιουργήθηκε λοιπόν στους εργάτες η ανάγκη να στείλουν αντιπροσώπους στο κοινοβούλιο,οι οποίοι πήραν από τα προδοτικά χέρια της αστικής τάξης τα δημοκρατικά αιτήματα, διενήργησαν μια ενεργητική προπαγάνδα υπεράσπισής τους, και προσπάθησαν να τα καταστήσουν μέρος της νομοθεσίας.
Η σοσιαλδημοκρατία υιοθέτησε ένα μίνιμουμ δημοκρατικό πρόγραμμα με αυτό το περιεχόμενο: Ένα πρόγραμμα άμεσων και πρακτικών αιτημάτων, προσαρμοσμένων στην αστική περίοδο. Η κοινοβουλευτική τους δραστηριότητα κυριαρχήθηκε από το πρόγραμμα αυτό, αλλά και από ένα ενδιαφέρον να κερδηθούν τα πλεονεκτήματα ενός νομιμοποιημένου σχεδίου δράσης για την εργατική τάξη και την πολιτική της δραστηριότητα, μέσω της κατασκευής και τελειοποίησης μιας φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.
Όταν ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ πρότεινε την άρνηση ανάληψης κοινοβουλευτικών θέσεων, ήταν ζήτημα αδυναμίας να κατανοηθεί η ιστορική συγκυρία. Εάν η σοσιαλδημοκρατία ήθελε να είναι αποτελεσματική ως πολιτική, ως πολιτικό κόμμα, θα έπρεπε να μπει στο κοινοβούλιο. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να δράσει και να αναπτυχθεί πολιτικά.
Όταν οι συνδικαλιστές απομακρύνθηκαν από τον κοινοβουλευτισμό και στράφηκαν στον αντικοινοβουλευτισμό, αυτό ενίσχυσε την εκτίμησή τους πως αυξανόταν η κενότητα και διαφθορά της κοινοβουλευτικής πρακτικής. Στην πράξη όμως, ζητούσαν από τη σοσιαλδημοκρατία κάτι αδύνατο: Να  πάρει μια θέση αντίθετη με την ιστορική συγκυρία και να απαρνηθεί τον εαυτό της.  Δεν μπορούσε να υιοθετήσει αυτήν την οπτική – έπρεπε να μπει στο κοινοβούλιο. Το K.P.D., έχει επίσης γίνει πολιτικό κόμμα με την ιστορική έννοια του όρου,  όπως το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα  και οι  ανεξάρτητοι σοσιαλδημοκράτες ( U.S.P.D.).