Διδαχτήκαμε την αλφάβητο της μιζέριας, τη γραμματική της υποταγής. Από πολύ μικροί, μάθαμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από αυτή. Αναγκαστήκαμε να υποτάσσουμε τα όνειρά μας σε αυτή, να μολύνουμε τις ελπίδες και την ψυχή μας με αυτή.
Δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα ότι ο χρόνος μας είναι κάτι που μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί. Ότι το ίδιο ισχύει για τη δημιουργία μας, για τη σκέψη μας, για το ίδιο μας το σώμα. Πιστέψαμε κάθε λέξη από τα γαμημένα ψέματά τους και σκύψαμε παθητικά το κεφάλι, παραδίνοντας τις ζωές μας στο φάντασμα της δουλειάς. Κι αυτό σιγά σιγά κατάπιε κάθε συστατικό των ζωών και των ονείρων μας, μέχρι που δεν έμεινε τίποτα για εμάς τους ίδιους.
Η μηχανή που σκοτώνει τον πλανήτη κινείται με καύσιμο το δικό μας αίμα, τα τείχη που μας κρατούν φυλακισμένους είναι χτισμένα με τα δικά μας κορμιά, οι εφιάλτες που υποβιβάζουν τη ζωή μας σε επιβίωση είναι κατασκευασμένοι από τα δικά μας όνειρα.
Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, τότε ας χαθούμε στην φαντασία. Αν αυτό είναι το σωστό, τότε ας κάνουμε το λάθος. Να σκεφτούμε, να μιλήσουμε και να πράξουμε λάθος.
Να φωτίσουμε το μέλλον μας με τις φωτιές της κόλασής τους.
Άρθρα ανά μήνα: Μάρτιος 2012
Αναρχία
Να απελευθερώσουμε τα μυαλά μας αδέρφια, απ’το δηλητήριο που τα ποτίζουν οι πατρίδες οι θρησκείες τα σχολεία κι οι στρατοί.
Να κάνουμε τον πόνο μας οργή κι αυτή με τη σειρά της Πράξη Αξιοπρέπειας, Καταστροφής και Δημιουργίας, αναδεικνύοντας την ομορφιά της Αλληλοβοήθειας και της Αλληλεγγύης, ενάντια στην απάθεια και τον ανταγωνισμό.
Να κάνουμε οριστικά παρελθόν την κυριαρχία του δυνατού στο αδύνατο, του παλιού στο νέο, του “άντρα”στη “γυναίκα”, κι η διαφορετικότητά μας να μας ενώνει αντί να μας χωρίζει.
Κι έτσι να φτιάξουμε αδέρφια μια Κοινωνία που θα σέβεται το Εγώ και θα επιδιώκει το Εμείς, που θα αποφασίζει για τις υποθέσεις της μακριά από κάθε διαμεσολάβηση, μέσα από ελεύθερες ενώσεις και ανοιχτές συνελεύσεις, όπου όλοι και όλες θα είμαστε ίσοι και ίσες όχι απέναντι στους νόμους αλλά χωρίς αυτούς.
Μια τέτοια ζωή δεν μπορεί παρά να χτιστεί στα συντρίμμια του κράτους, του καπιταλισμού, και κάθε μικρής ή μεγάλης εξουσίας.
Για μια τέτοια ζωή αγωνιζόμαστε
γι’ αυτό η Αναρχία
είναι βαθιά ριζωμένη στις καρδιές μας.
Sudoku
Χθες, ξενύχτησα λύνοντας Sudoku.. Βλέπεις με εξιτάρησε το σλόγκαν στο εξώφυλλο του περιοδικού : “Ακόνισε το μυαλό σου, δοκίμασε τα όριά σου“. Ωραία, είπα, κι άρχισα να λύνω και να λύνω μανιωδώς. Κάπου όμως μεταξύ αριθμών και υπολογισμών άρχισα να το χάνω, και τελικά κατάφερα το αντίθετο από αυτό το οποίο το σλόγκαν με προέτρεπε να κάνω. Δοκίμασα το μυαλό μου και ακόνισα τα όριά μου! Και τα ακόνισα τόσο που όσο τα πλησίαζα μάτωνα. Κι όσο μάτωνα τα πλησίαζα.
Τελικά, δεν κατάλαβα τί συνέβη… Είμαι διάνοια ή ηλίθιος; Ή μήπως και τα δύο; Μήπως όλοι μα όλοι είμαστε έτσι;
1-0
Τελεία και παύλα. Έτσι δε λέτε; Κι αν δεν το λέτε το εννοείτε. Σχολείο, δουλειά, διακοπούλες, σύνταξη, θάνατος, αυτά. Ποιοί νομίζετε πως είστε ρε; Ποιός σας δίνει το δικαίωμα να μας γαμάτε τη ζωή;Και δεν είναι εφηβική αντίδραση αυτά τα λόγια, είναι συνειδητή οργή και μίσος για το Τίποτα που χτίσατε και αναπαράγετε. Αυτό το τίποτα που καλύπτει τα πάντα γύρω μας, ίσως και μέσα μας και που σα σειρήνα ηχεί για τόσους. Είστε πολύ μικροί, λίγοι, ασήμαντοι. Αλλά ρε γαμώτο έχετε δύναμη, φράγκα, εξουσία. Για την ακρίβεια, ρε γαμώτο υπάρχει εξουσία. Κι υπάρχουν και διαχωριστικές γραμμές. Άλλες βάζετε εσείς κι άλλες εμείς. Πιστέψτε το, οι δικές μας είναι διαχρονικές και με γερά θεμέλια. Όχι καλές ή κακές, σωστές ή λάθος. Είναι απαραίτητες και γιατί όχι και όμορφες… -Ναι ρε! Όμορφές σαν το περιπολικό που καίγεται, σαν μια βραδιά με καλή παρέα, σαν ερωτική νύχτα, σαν μια παθιασμένη πορεία. Απ’ τη μια η Αξιοπρέπεια και η Συνείδηση λοιπόν και απ’ την άλλη εσείς. Απ’ τη μια η Συλλογικότητα μαζί με το Άτομο κι απ’ την άλλη εσείς. Απ’ τη μία η Δημιουργία και η Αυτοδιάθεση κι απ’ την άλλη εσείς. Πάλι εσείς, ποιοί ακριβώς δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι εμείς γινόμαστε όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο δυνατοί.
Γινόμαστε ένα κι εσείς μηδέν.
Εμμονές
Ξύπνησα μες το άγχος. Πάλι το ίδιο όνειρο-εφιάλτης, όπως θέλεις πες το. Τρίτη φορά αυτήν την εβδομάδα. Λες να σημαίνει κάτι; Όχι, όχι μεταφυσικές αηδίες, μακρυά από ‘μένα αυτά. Είμαι απίστευτα υλιστής κι ας μη μου φαίνεται. Δεν ξέρω, μάλλον θα με απασχολεί αυτό εδώ και καιρό, μάλλον τελευταία όλο και πιο έντονα. Αλλά και πάλι κουφό δεν είναι Μες την παράνοια, και μάλιστα χωρίς να έχω πάρει τίποτα περίεργο εδώ και καιρό. Κι αυτό είναι που με παραξενεύει. όχι τόσο το ίδιο το όνειρο, όσο το γεγονός της επανάληψης και το τί μπορεί αυτή να σημαίνει. Τί γαμημένες εμμονές κι απωθημένα έχω κρύψει εκεί μέσα; Και γιατί δε βγαίνουν κατευθείαν στην επιφάνεια αλλά με πρήζουν τις νύχτες; Κάτι πρέπει να αλλάξω μου φαίνεται. Σε εμένα, σε εσένα, στη ζωή μου, σε άλλους.. Πώς να αρχίσω όμως; Τί να κάνω; Να κόψω τον ύπνο; Δε λέει. Να το ρίξω στα πολύ σκληρά; Ακόμη χειρότερα.. … … Λοιπόν μου ήρθε μια ιδέα! Θα στην πω όμως αύριο, αφού ξυπνήσω.
Αρκετά
Είδες που είχα δίκιο; Το νιώθεις κι εσύ, έτσι δεν είναι; Δεν με πίστευες.. “είσαι υπερβολικός” έλεγες όταν άνοιγα κουβέντα.
Σε καταλαβαίνω γιατί κι εγώ αυτό έλεγα παλιότερα. Νόμιζα πως είμαι απ’ έξω πως είμαι αλλού. Μου έφτανε που βρήκα δουλειά, είχα τα φιλαράκια που τα πίναμε, ένα δωράκι για τη σύζυγο, ήρεμα κι ωραία. Αμ δε! δεν πάει έτσι τελικά, σε καμία περίπτωση.
Η αφορμή, τί να σου πω; Ούτε που με νοιάζει, αλήθεια. Το θέμα είναι ότι έγινε αυτό το κλικ, αυτό το κάτι. Εξ’ αιτίας μιας ταινίας, ενός βιβλίου, ενός τραγουδιού; Ή μήπως μιας συζήτησης, μιας είδησης, μιας σκέψης;
Σου είπα δεν ξέρω και δεν με νοιάζει. Ναι, ίσως να ήταν ο μαλάκας ο γείτονας που φώναξε τους μπάτσους επειδή κάποιοι μετανάστες κάθονταν στα σκαλιά του. Ίσως το γαμημένο το αφεντικό που νομίζει ότι μου κάνει χάρη που δουλεύω στο μπουρδέλο του. Ίσως και όλα μαζί.
Άλλαξα όμως κι αυτό είναι που μετράει. Πλέον έχω επιλέξει εγώ το δρόμο μου. Εγώ και όχι ο κάθε γελοίος. Εγώ κι εσύ κι άλλος κόσμος μαζί. Για μένα, για σένα, για όλους. Ναι ρε μαλάκα για όλους- δε γίνεται αλλιώς.
Αρκετά με τα μικρά και μεγάλα αφεντικά. Αρκετά με τους “φίλους” και “προστάτες” μας. Αρκετά με την πλαστική ζωή που μας σερβίρουν.
Η μαγεία της ελευθερίας (όχι το βασίλειό της, η ελευθερία δε χωράει βασίλεια) ανοίγεται μπροστά μας. Χωρίς βεβαιότητες και νομοτέλειες, χωρίς πολιτικαντισμούς και υποκρισίες.
Χωρίς εξουσίες. Χωρίς εξουσίες. Ποτέ και πουθενά.
Εξέγερση
Περίεργο; Αναμενόμενο; Σίγουρα πραγματικό. Ό,τι και να σκεφτώ τον τελευταίο καιρό, όταν πραγματικά σκεφτώ βαθιά, καταλήγει σε ένα πράγμα, σε ένα συμπέρασμα:
Μόνο η εξέγερση φωτίζει τις καρδιές μας τόσο δυνατά και μόνιμα. Ατομικά ή συλλογικά, με σχέδιο και προοπτική.
ΜΟΝΟ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ μπορεί ν’ αλλάξει εμάς κι ίσως μετά και τον κόσμο. Αρκεί να την σεβαστούμε για να μας σεβαστεί. Να την έχουμε όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως μέσο, για να φτάσουμε στη ρημάδα την επανάσταση.
Να ζήσουμε επιτέλους την Αναρχία μας.
Μη φοβάσαι το “μας”, δε σημαίνει ιδιοκτησία. Σημαίνει απλά τις προσδοκίες και τους αγώνες που μοιραζόμαστε τόσοι άνθρωποι σε κάθε γωνιά της γης.
Μη φοβά- -Τί; Αλήθεια; Η αρχή έγινε. Η συνέχεια είναι στο χέρι μας.
Άκρα
Το χέρι δεν έχει σταματήσει εδώ και ώρα να χτυπά ρυθμικά το γραφείο. Το πόδι με τον ίδιο τρόπο ταλαιπωρεί το πάτωμα.
Και τα δύο είναι σαν να έχουν αυτονομηθεί από το κορμί κι εκφράζουν τη δική τους διάθεση.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο από το να ξεραθώ στο κρεβάτι, στον καναπέ ή οπουδήποτε αλλού, κι όμως αυτά συνεχίζουν σαν ορκισμένοι drummers να σπάνε τα νεύρα, τα δικά μου και του από κάτω.
Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, η ίδια δουλειά. Ίσως πρέπει να το κοιτάξω, δεν ξέρω. Κι αν είναι κάτι σοβαρό;
Και τί έγινε θα μου πεις.. Αυτό είναι που με καίει; Όντως, δε γαμιέται..
Τουλάχιστον όμως, να μπορέσω να συμφιλιωθώ με τα άκρα μου ή τουλάχιστον να καταλάβω τί θέλουν-τί τα ενοχλεί.
Βραζιλία: Σύντομες σημειώσεις πάνω στον εξελισσόμενο κοινωνικό πόλεμο
http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/03/01/brazil-brief-notes-on-an-ongoing-social-war/
Τη Δευτέρα, 27 Φλεβάρη, οι διωκτικές αρχές του Ρίο ντε Ζανέιρο επιχείρησαν να εκφοβίσουν ακτιβιστές οι οποίοι σχετίζονται με το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα ενάντια στην αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ειδικότερα, πολιτικοί ακτιβιστές κλήθηκαν να παρουσιαστούν στο 76ο αστυνομικό τμήμα του Ρίο ντε Ζανέιρο μετά τη κυκλοφορία ενός βίντεο στο Διαδίκτυο, το οποίο προπαγάνδιζε τις ιδέες της κοινωνικής ανυπακοής και εξέγερσης ως νόμιμα μέσα αυτοάμυνας του λαού ενάντια στη συνεχιζόμενη εκμετάλλευσή του από το βραζιλιάνικο κράτος και την καπιταλιστική μαφία που ελέγχει το σύστημα δημόσιας μεταφοράς, ανάμεσα σε άλλους τομείς. Φαίνεται ότι αυτό που ενόχλησε τις Αρχές περισσότερο ήταν ότι το συγκεκριμένο βίντεο περιλάμβανε υλικό από την ιστορική «εξέγερση των μπάρκων»
Η εξέγερση των μπάρκων (Revolta das Barcas) ήταν μια λαϊκή εξέγερση που έλαβε χώρα στις 22 Μαΐου 1959, ύστερα από μια απεργία των εργαζομένων στην υπηρεσία πλωτών μεταφορών της πόλης του Νιτερόι, στην πολιτεία του Ρίο ντε Ζανέιρο. Εκείνη την εποχή, πολύ πριν τη δημιουργία της Γέφυρας Ρίο–Νιτερόι, το μόνο μεταφορικό μέσο ανάμεσα στο Νιτερόι (την τότε πρωτεύουσα της πολιτείας) και το Ρίο ντε Ζανέιρο (πρωτεύουσα της Βραζιλίας εκείνη την περίοδο) ήταν οι βάρκες, που μετέφεραν περίπου 100.000 επιβάτες ημερησίως (σχεδόν τον μισό πληθυσμό του Νιτερόι τότε). Αποτέλεσμα της εξέγερσης, εκτός από 6 νεκρούς και 118 τραυματίες, ήταν η λεηλασία και ο εμπρησμός της ιδιοκτησίας, καθώς και της κατοικίας της οικογένειας των επιχειρηματιών που διεύθυναν την υπηρεσία (Grupo Carreteiro), και κατέληξε στην ομοσπονδιακή επέμβαση και στον κρατικό έλεγχο των πλωτών μέσων. Η ίδια υπηρεσία έχει ιδιωτικοποιηθεί από το 1998 και διευθύνεται από ένα κονσόρτιουμ ιδιωτικών εταιρειών, με την επωνυμία Barcas S/A.
Σε παρόμοιο πλαίσιο, η αστυνομία έχει ξεκινήσει έρευνες σχετικά με τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες ενάντια στην αύξηση της τιμής των ναύλων στον τομέα των εσωτερικών πλωτών μεταφορών, ενόψει και της νέας διαδήλωσης που έχει καλεστεί την 1η Μαρτίου 2012.
Τον προηγούμενο μήνα στην περιοχή του Central do Brasil, του κύριου σιδηροδρομικού σταθμού στην πόλη του Ρίο ντε Ζανέιρο, η δημοτική αστυνομία πολιτικής προστασίας απείλησε κάποιους ακτιβιστές που μοίραζαν φυλλάδια διαμαρτυρίας στους περαστικούς, λέγοντάς τους πως το υλικό θα κατασχεθεί διότι, «σύμφωνα με τον οργανικό νόμο του Ρίο ντε Ζανέιρο, η διανομή προκηρύξεων συνιστά εγκληματική πράξη».
Μιλώντας για νόμους, είναι ήδη προς ψήφιση το προσχέδιο νόμου που αναφέρεται στο Παγκόσμιο Κύπελλο (2014 FIFA World Cup) που θα διεξαχθεί στη Βραζιλία. Σύμφωνα με αυτό, οποιοσδήποτε «προκαλεί πανικό για ιδεολογικούς λόγους» θα αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης από 15 μέχρι και 30 χρόνια, οποιοσδήποτε «παραβιάζει ιστότοπους ή παρεμποδίζει την πρόσβαση σε ιστοσελίδες, πληροφοριακά συστήματα ή τράπεζες δεδομένων που χρησιμοποιούνται από τη διοργανώτρια αρχή» θα αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης από 1 έως 4 χρόνια, ενώ η προσέλευση σε απεργιακές κινητοποιήσεις θα απαγορευτεί για τρεις μήνες (μπορείτε να δείτε μερικά ακόμα διαμάντια που υποβλήθηκαν με αυτό το νομοσχέδιο, στα πορτογαλικά, εδώ).
Η αποκαλούμενη «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όπως ο ξυλοδαρμός μιας φοιτήτριας από τις κατασταλτικές δυνάμεις στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο κατά τη διάρκεια της εκκένωσης της κατειλημμένης πρυτανείας στις 8 Νοεμβρίου 2011, αποτελούν μονάχα παραδείγματα της διαρκούς κρατικής τρομοκρατίας (καταγεγραμμένης ή μη) εις βάρος του λαού της Βραζιλίας.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της ίδιας φοιτήτριας: «Ένας από τους αστυνομικούς με άρπαξε από το λαιμό χτυπώντας ασταμάτητα το κεφάλι μου στο πάτωμα, και συγκεκριμένα στην περιοχή του τριχωτού της κεφαλής, ώστε να μην προκληθούν ορατά εξωτερικά αιματώματα. Στο μεταξύ, εμφανίστηκε ένας ρεπόρτερ της εφημερίδας O Globo. Όταν τον είδα, νόμισα πως ήρθε να με σώσει, κι άρχισα να φωνάζω λέγοντας τι συνέβαινε. Ο δημοσιογράφος με αντίκρισε με απόλυτη περιφρόνηση και μετά έφυγε».
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά «αυθαιρεσίας» που υπερβαίνουν τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Αντιθέτως, αποτελούν μερικά μόνο περιστατικά της καθημερινής πραγματικότητας, όπου κι αν εκφράζεται το αληθινό πρόσωπο της μπουρζουάδικης δημοκρατίας.
Μόνο κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών, σημειώθηκαν άλλες δύο βίαιες εκκενώσεις (μία έμμεση και μία άμεση). Το πρωί της 27ης Φλεβάρη ένας ακόμη μυστηριώδης εμπρησμός έπληξε τη Φαβέλα ντα Πρεσιντέντε Ουίλσον στο Σάο Πάολο, καταστρέφοντας 30 σπίτια και τα λιγοστά υπάρχοντα των κατοίκων. Μία εβδομάδα νωρίτερα, στις 20 Φλεβάρη, οι Αρχές της πόλης Κουριτίμπα, στην πολιτεία Παρανά, είχαν διατάξει την κατεδάφιση 70 παραγκών στη βιομηχανική περιοχή του Μπολσάο Σαμπαρά. Η δημοτική φρουρά πέταξε στο δρόμο 213 οικογένειες, ενώ από τότε ένοπλες κατασταλτικές δυνάμεις περιπολούν την περιοχή προκειμένου να διασφαλίσουν ότι η εκκενωμένη έκταση δε θα ανακαταληφθεί από κόσμο που παραμένει εκεί.
Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι σε ανακοινώσεις και δηλώσεις πολλών οργανώσεων και κοινωνικών κινημάτων, που καταγγέλλουν τα εγκλήματα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στη Βραζιλία, εκφράζεται η ανάγκη για υπεράσπιση των δημοκρατικών και πασιφιστικών διαδικασιών. Η στρατηγική θυματοποίησης μαζί με τη συνεχή ρητορική της «παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», είτε προέρχονται από μη κυβερνητικές οργανώσεις ή ρεφορμιστικές πολιτικές δυνάμεις, εξυπηρετούν μονάχα την καθεστωτική μιντιακή προπαγάνδα και τη διαιώνιση των διεργασιών κοινωνικής ειρήνευσης.
Παρ’ όλα αυτά, έχουν αρχίσει να ακούγονται κάποιες επαναστατικές, αν και περιθωριοποιημένες φωνές, που προτάσσουν δημόσια την αυτόνομη λαϊκή εξέγερση και την ενεργό αυτοάμυνα μέσα από τη χρήση επαναστατικής βίας. Είναι επιτακτικό να στηριχθούν σε διεθνές επίπεδο οι ριζοσπαστικοί αγώνες ενάντια στην προμελετημένη σφαγή, στ’ όνομα του Μουντιάλ του 2014 και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, καθώς κι ενάντια στη λεηλασία του τροπικού δάσους της Αμαζονίας και στην κοινωνική γενοκτονία. Το πρόσφατο παρελθόν έχει δείξει ότι οι φλόγες της επανάστασης μπορούν να υψωθούν κι από τα εδάφη που ελέγχονται από το βραζιλιάνικο κράτος. Ο ξεσηκωμός των εργατών στη Ρονδόνια τον Μάρτιο του 2011, που πυρπόλησαν τις εγκαταστάσεις στο υδροηλεκτρικό φράγμα του Ζιράο, μας έδειξε το δρόμο.
Να υποδαυλίσουμε την αντιβία των καταπιεσμένων
Αναρχία, αποσταθεροποίηση, άμεση δράση, εξεγερτικότητα