Διδαχτήκαμε την αλφάβητο της μιζέριας, τη γραμματική της υποταγής. Από πολύ μικροί, μάθαμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από αυτή. Αναγκαστήκαμε να υποτάσσουμε τα όνειρά μας σε αυτή, να μολύνουμε τις ελπίδες και την ψυχή μας με αυτή.
Δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα ότι ο χρόνος μας είναι κάτι που μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί. Ότι το ίδιο ισχύει για τη δημιουργία μας, για τη σκέψη μας, για το ίδιο μας το σώμα. Πιστέψαμε κάθε λέξη από τα γαμημένα ψέματά τους και σκύψαμε παθητικά το κεφάλι, παραδίνοντας τις ζωές μας στο φάντασμα της δουλειάς. Κι αυτό σιγά σιγά κατάπιε κάθε συστατικό των ζωών και των ονείρων μας, μέχρι που δεν έμεινε τίποτα για εμάς τους ίδιους.
Η μηχανή που σκοτώνει τον πλανήτη κινείται με καύσιμο το δικό μας αίμα, τα τείχη που μας κρατούν φυλακισμένους είναι χτισμένα με τα δικά μας κορμιά, οι εφιάλτες που υποβιβάζουν τη ζωή μας σε επιβίωση είναι κατασκευασμένοι από τα δικά μας όνειρα.
Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, τότε ας χαθούμε στην φαντασία. Αν αυτό είναι το σωστό, τότε ας κάνουμε το λάθος. Να σκεφτούμε, να μιλήσουμε και να πράξουμε λάθος.
Να φωτίσουμε το μέλλον μας με τις φωτιές της κόλασής τους.