Οι ηγέτες έχουν τον πρώτο λόγο: Αυτοί μιλούν, υπόσχονται, παραπλανούν διατάζουν. Οι μάζες – όταν είναι παρούσες – βρίσκονται αντιμέτωπες με μια προκαθορισμενη μοίρα.: Πρέπει να σχηματίζουν γραμμές και να βαδίζουν σα στρατιωτάκια. Πρέπει να πιστεύουν, να σιωπούν, να πληρώνουν. Πρέπει να δέχονται κα να εκτελούν εντολές και τελικά πρέπει να…ψηφίζουν.

Οι ηγέτες τους θέλουν να μπουν στο κοινοβούλιο. Πρέπει να τους εκλέξουν. Έπειτα, ενώ οι μάζες θα προσμένουν με σιωπηρή υποταγή και αφοσιωμένη παθητικότητα, οι ηγέτες αποφασίζιυν την πολιτική στο κοινοβούλιο.
To Κ.P.D. έχει γίνει πολιτικό κόμμα που θέλει να μπει στο κοινβούλιο.  Όταν λέει στις μάζες ότι θέλει να μπει στο κοινοβούλιο μόνο και μόνο για να το καταστρέψει, λέει ψέμματα.  Λέει ψέμματα όταν δηλώνει πως δεν επιθυμεί να διεκπεραιώσε κάποια θετική διεργασία στα κοινοβουλευτικά πλαίσια. Δεν θα καταστρέψει το κοινβούλιο – δεν θέλει και δεν μπορεί. Θα κάνει θετική εργασία μέσα σε αυτό – είναι υποχρεωμένο αλλά και θέλει. Αυτή είναι η ζωή του.
Το Κ.P.D.έχει γίνει ένα κοινβουλευτικό κόμμα όπως όλα τα άλλα. Ένα συμβιβασμένο οπορτουνιστικό κόμμα κριτικής και βερμπαλισμού, που έχει πάψει πλέον να είναι επαναστατικό. Συλλογιστείτε αυτό:  Μπήκε στο κοινοβούλιο. Αναγνώρισε τα σωματεία. Υποκλίθηκε μπροστά στο δημοκρατικό σύνταγμα. Συνάπτει ειρήνη με τις κυρίαρχες δυνάμεις. Τοποθετείται στο πεδίο των εξουσιαστικών σχέσεων. Παίρνει μέρος στο έργο της εθνικής και καπιταλιστικής ανοικοδόμησης. Πώς διαφέρει λοιπόν από το U.S.P.D. ;  Κριτικάρει αντί να αρνείται. Φέρεται ως αντιπολίτευση  αντί να κάνει την επανάσταση. Διαπραγματεύεται αντί να πράττει. Φλυαρεί αντί να μάχεται.
Γι’ αυτό και έχει πάψει να είναι ένα επαναστατικό κόμμα. Έχει μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατικό. Μόνο κάποιες ελάχιστες λεπτομέρειες το διαφοροποιούν από το S.P.D. και το U.S.P.D. Έτσι κατάντησε. Οι μάζες έχουν μια παρηγοριά πως υπάρχει αντίσταση, αυτή όμως η αντίσταση δεν έχει αποκολληθεί από την αντεπανάσταση. Τί μπορούσε να κάνει; Τί έκανε; Συγκέντρωσε κι ενοποίησε μια πολιτική οργάνωση. Ήταν αυτό απαραίτητο; Από μια επαναστατική οπτική γωνία, τα αποφασιστικότερα και πιο δραστήρια στοιχεία, πρέπει να σχηματίσουν τη φάλαγγα της επανάστασης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο βάζοντας σταθερά και συμπαγή θεμέλια. Είναι η ελίτ του νέου επαναστατικού προλεταριάτου. Με το ν αποφασιστικό χαρακτήρα της οργάνωσής τους κερδίζουν σε δύναμη, και η κρίση τους αποκτά μεγαλύτερο βάθος. Προβάλλονται ως η εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου,ως μια δρώσα θέληση σε σχέση με τα διστακτικά και μπερδεμένα άτομα. Σε αποφασιστικές στιγμές, σχηματίζουν ένα κέντρο που λειτουργεί ως μαγνήτης για κάθε δραστηριότητα. Είναι πολιτική οργάνωση, όχι όμως πολιτικό κόμμα, όχι ένα κόμμα με την παραδοσιακή μορφή του.
Το όνομα του κομμουνιστικού εργατικού κόμματος (K.A.P.D.), είναι το τελευταίο εξωτερικό και  σύντομα περιττό ίχνος μιας παράδοσης η οποία δεν μπορεί έτσι απλά να σβηστεί όταν η υπάρχουσα μαζική ιδεολογία του χθες δεν ισχύει πια. Όμως και αυτό το ίχνος θα σβηστεί.. Η οργάνωση των κομμουνιστών στην πρώτη γραμμή της επανάστασης δεν πρέπει να έχει τη συνηθισμένη μορφή κόμματος με την αυστηρή κι επιβλητική ακολούθηση της κομματικής γραμμής. Ηεποχή της ίδρυσης κομμάτων έχει περάσει, όπως άλλωστε γενικότερα και η εποχή των κομμάτων. Το Κ.P.D. είναι το τελευταίο κόμμα. Η χρεωκοπία του είναι η πιο ντροπιαστική, το τέλος του δεν έχει αξιοπρέπεια ή δόξα… Τί γίνεται όμως με την αντιπολίτευση, με την επανάσταση;

Αυτό είναι το πρώτο μέρος της μετάφρασης, θα ακολουθήσουν άλλα τρία. Είχε κυκλοφορήσει ως μπροσουράκι τον Νοέμβρη του 2007 στον Πειραιά.
Η έκδοσή της σαφώς και δεν έγινε με γνώμονα την “ιδεολογική συμφωνία με τα όσα αναφέρει – δεν θα μπορούσε άλλωστε, αφού πιστεύει στην κεντρικότητα της εργατκής τάξης (ενώ ο μεταφραστής δεν πιστεύει καν στη ύπαρξή της πλέον) και στη δκτατορία του οργανωμένου σε συμβούλια προλεταριάτου (συμβούλια και δικτατορία δεν είναι και ό,τι πιο ταιριαστό).  Κρίθηκε όμως ότι η ιστορική περίοδος στην οποία αναφέρεται, η αντικοινοβουλευτική οπτική του καθώς και το θέμα με το οποίο ασχολείται, είναι τουλάχιστον ενδιαφέροντα προς μελέτη.  Κι αυτό, όχι απλά για την κατανόηση των τότε συνθηκών, αλλά κυρίως για να γίνει αντιληπτό πως κάποια πράγματα, κάποιες καταστάσεις, κάποιες πρακτικές και αντιλήψεις, παραμένουν διαχρονικά στο πλευρό και την υπηρεσία της Αντίδρασης, όντας ολόψυχα και συνειδητά δοσμένες σε αυτόν τον σκοπό.

Ο κοινοβουλευτισμός εμφανίστηκε με την κυριαρχία της αστικής τάξης. Τα πολιτικά κόμματα εμφανίστηκαν με τον κοινοβουλευτισμό.
Στα κοινοβούλια, η αστική εποχή βρήκε την ιστορική αρένα για τις πρώτες της αψιμαχίες με το στέμα και τους ευγενείς.  Οργανώθηκε πολιτικά και έδωσε στη νομοθεσία μια μορφή τέτοια που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός όμως δεν είναι κάτι ομοιογενές. Τα διάφορα στρώματα και  ομάδες συμφερόντων στο εσωτερικό των αστών, ανέπτυξαν διαφορετικής φύσης αιτήματα το κάθε ένα. Με σκοπό την ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων, τα δημιουργηθέντα κόμματα έστειλαν τους αντιπροσώπους τους και τους ακτιβιστές τους στα κοινοβούλια. Το κοινοβούλιο λοιπόν έγινε ένα φόρουμ, έναςχώρος για όλες τις μάχες της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας., αρχικά για τη νομοθετική εξουσία, στη συνέχεια όμως μέσα στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού συστήματος, για την εκτελεστική εξουσία. Οι κοινοβουλευτικοί αγώνες όμως, ως αγώνες μεταξύ κομμάτων είναι απλά διαμάχες στα λόγια. Προγράμματα, δημοσιογραφικού τύπου πολεμικές, φυλλάδια, αναφορές, συνεδριάσεις, προτάσεις, διαμάχες αποφάσεις, … μόνο λόγια.
Το κοινοβούλιο εκφυλίστηκε σε ένα χώρο συζήτησης (όλο και πιο πολύ με το πέρασματου χρόνου). Από την αρχή όμως, τα κόμματα δεν ήταν παρά απλές μηχανές προετοιμασίας για τις εκλογές.Δεν ήταν τυχαίο πως αρχικά ονομάζονταν “εκλογικοί συνεταιρισμοί”. Η αστική τάξη, ο κοινοβουλευτισμός και τα πολιτικά κόμματα, ασκούσαν αμοιβαία αλληλεπίδραση. Ο καθένας είναι απαραίτητος στους άλλους- κανείς δε νοείται χωρίς αυτούς. Σημαδεύουν την πολιτική φυσιογνωμία του αστικού συστήματος, του αστικού καπιταλιστικού συστήματος. Η επανάσταση του 1848 ήταν νεογέννητη, το δημοκρατικό κράτος όμως, το ιδεώδες της αστικής εποχής, είχε ήδη εγκατασταθεί. Η αστική τάξη, ανίσχυρη και δειλή από τη φύση της, δεν επέδειξε δύναμη και θέληση στη μάχη για την πραγματοποίηση των αιτημάτων της. Συνυπήρξε συμβιβαζόμενη με το στέμμα και τους ευγενείς, όντας ευχαριστημένη με το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται οικονομικά τις μάζες, υποβιβάζοντας έτσι τον κοινοβουλευτισμό σε παρωδία.
Δημιουργήθηκε λοιπόν στους εργάτες η ανάγκη να στείλουν αντιπροσώπους στο κοινοβούλιο,οι οποίοι πήραν από τα προδοτικά χέρια της αστικής τάξης τα δημοκρατικά αιτήματα, διενήργησαν μια ενεργητική προπαγάνδα υπεράσπισής τους, και προσπάθησαν να τα καταστήσουν μέρος της νομοθεσίας.
Η σοσιαλδημοκρατία υιοθέτησε ένα μίνιμουμ δημοκρατικό πρόγραμμα με αυτό το περιεχόμενο: Ένα πρόγραμμα άμεσων και πρακτικών αιτημάτων, προσαρμοσμένων στην αστική περίοδο. Η κοινοβουλευτική τους δραστηριότητα κυριαρχήθηκε από το πρόγραμμα αυτό, αλλά και από ένα ενδιαφέρον να κερδηθούν τα πλεονεκτήματα ενός νομιμοποιημένου σχεδίου δράσης για την εργατική τάξη και την πολιτική της δραστηριότητα, μέσω της κατασκευής και τελειοποίησης μιας φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.
Όταν ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ πρότεινε την άρνηση ανάληψης κοινοβουλευτικών θέσεων, ήταν ζήτημα αδυναμίας να κατανοηθεί η ιστορική συγκυρία. Εάν η σοσιαλδημοκρατία ήθελε να είναι αποτελεσματική ως πολιτική, ως πολιτικό κόμμα, θα έπρεπε να μπει στο κοινοβούλιο. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να δράσει και να αναπτυχθεί πολιτικά.
Όταν οι συνδικαλιστές απομακρύνθηκαν από τον κοινοβουλευτισμό και στράφηκαν στον αντικοινοβουλευτισμό, αυτό ενίσχυσε την εκτίμησή τους πως αυξανόταν η κενότητα και διαφθορά της κοινοβουλευτικής πρακτικής. Στην πράξη όμως, ζητούσαν από τη σοσιαλδημοκρατία κάτι αδύνατο: Να  πάρει μια θέση αντίθετη με την ιστορική συγκυρία και να απαρνηθεί τον εαυτό της.  Δεν μπορούσε να υιοθετήσει αυτήν την οπτική – έπρεπε να μπει στο κοινοβούλιο. Το K.P.D., έχει επίσης γίνει πολιτικό κόμμα με την ιστορική έννοια του όρου,  όπως το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα  και οι  ανεξάρτητοι σοσιαλδημοκράτες ( U.S.P.D.).

Το κείμενο αυτό, είχε δημοσιευτεί σε μπροσούρα που βγήκε τον Οκτώβρη του 2002, και περιλάμβανε τα κείμενα κάποιων αυτοδιαχειριζόμενων χώρων από Αθήνα, τα οποία ήταν οι εισηγήσεις τους για την κοινή εκδήλωση που είχε πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβρη του 2002 στο λόφο του Στρέφη, με θέμα “Κυριαρχία και Αυτοοργάνωση.  Βέβαια τώρα έχουν αλλάξει από τότε πολλά πράγματα στις ζωές μας και στις δομές της εξουσίας, από την άλλη όμως πολλά άλλα παραμένουν ίδια. Σαν ερμηνεία όμως εκείνης της περιόδου, σαν λογική αντιμετώπισης του υπάρχοντος, παραμένει επίκαιρο.
Οι χώροι που είχαν συμμετάσχει σε εκείνη την εκδήλωση, ήταν : Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγίας Παρασκευής, Αυτόνομο Στέκι, κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Ηλιοτρόπιο, Λέσχη Αρόδου.

Το κείμενο αυτό υπογραφόταν από τη Λέσχη Αρόδου.

Επομένως, κάθε κράτος ,ομοσπονδιοποιημένο ή μη, θα επεδίωκε την -στο μέγιστο βαθμό-  ισχυροποίησή του. Πρέπει να ισοπεδώσει αντί να ισοπεδωθεί, να κατακτήσει αντί να κατακτηθεί, να υποδουλώσει αντί να υποδουλωθεί,  αφού δύο εξουσίες παρόμοιες και συνάμα  τόσο ξένες μεταξύ τους , δε θα μπορούσαν να συνυπάρξουν δίχως να αλληλοκαταστραφούν.
Άρα το κράτος είναι η πιο κατάφωρη, η πιο κυνική  και η πιο πλήρης άρνηση της ανθρωπιάς. Κομματιάζει την οικουμενική και πανανθρώπινη αλληλεγγύη, κάνοντας κάποια από αυτά να συνεταιρίζονται με μόνο σκοπό αυτόν της καταστροφής, της κατάκτησης και της υποδούλωσης όλων των υπόλοιπων. Προστατεύει μόνο τους δικούς του πολίτες, αναγνωρίζει ανθρώπινα δικαιώματα, ανθρωπιά, πολιτισμό, μόνο μέσα στα σύνορά του. Από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει δικαιώματα άλλα από αυτά που ορίζει, αλαζονικά “αποκτά” το δικαίωμα να εξασκεί την πιο θηριώδη απανθρωπιά έναντι όλων των ξένων πληθυσμών, τους οποίους μπορεί να λεηλατεί, να εξολοθρεύει ή να υποδουλώνει κατά βούληση. Αν κάποιες φορές φαίνεται γενναιόδωρο απέναντί τους, αυτό δεν οφείλεται σε κάποια αίσθηση καθήκοντος, γιατί δεν έχει καθήκοντα παρά μόνο απέναντι στον εαυτό του σε πρώτη φάση , κι έπειτα απέναντι σε αυτά από τα μέλη του που ελεύθερα το σχημάτισαν, που ελεύθερα συνεχίζουν να αποτελούν μέρος του, ή ακόμα όπως πα΄ντα συμβαίνει στην ιστορία , σε αυτούς που γίνονται υποκείμενά του. Καθώς δεν υπάρχει σε ισχύ κάποιος διεθνής νόμος, και δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει με τρόπο μεστό νοήματος και ρεαλιστικό  χωρίς να υποβαθμίζει από τα θεμέλιά της την αρχή της απόλυτης κυριαρχίας του κράτους,  το κράτος δεν έχει υποχρεώσεις έναντι των ξένων πληθυσμών.  Αν λοιπόν φερθεί σε έναν υπό κατοχή πληθυσμό με απάνθρωπο τρόπο, αν τον λεηλατεί ή τον εξολοθρεύει μόνο κατά το ήμισυ, αν δεν τον μειώνει ως το χαμηλότερο βαθμό σκλαβιάς, αυτό μπορεί να είναι μια πολιτική πράξη εμπνευσμένη από σύνεση ή και καθαρή μεγαλοψυχία , ποτέ όμως δε γίνεται από αίσθημα καθήκοντος, επειδή το κράτος έχει απόλυτο δικαίωμα στην κατά βούληση κατ-ανάλωση των κατακτημένων πληθυσμών.
Η κατάφωρη άρνηση της ανθρωπιάς, που συνιστά την ουσία του κράτους, είναι ,από την οπτική γωνία του κράτους,  το υπέρτατο καθήκον του και η υπέρτατη αρετή του. Φέρει το όνομα πατριωτισμός και συνιστά ολόκληρη την ανυπέρβατη ηθική του κράτους. Την αποκαλούμε ανυπέρβατη ηθική, επειδή συνήθως πηγαίνει πέρα από το επίπεδο της ανθρώπινης ηθικής και δικαιοσύνης, είτε της κοινότητας είτε του ατόμου, και κατά τον ίδιο τρόπο συχνά βρίσκεται σε αντίθεση με αυτές.

Τί απομένει λοιπόν για να θεσπίσει την ηθική τους; Το συμφέρον του Κράτους και τίποτα άλλο. Από αυτήν την οπτική, που τυχαίνει με ελάχιστες εξαιρέσεις, να υπήρξε αυτή των ηγετών, των ισχυρών κάθε εποχής και χώρας, από αυτήν την οπτική λέω, οτιδήποτε συμβάλλει στη διατήρηση, το μεγαλείο και την ισχύ του κράτους, όσο ανίερο ή ηθικά αποτροπιαστικό και αν φαντάζει, αυτό είναι το”καλό”. Κι αντίστροφα, ό,τι αντιτίθεται στα συμφέροντα του κράτους, όσο “ιερό” ή οτιδήποτε άλλο κι αν είναι, αυτό είναι το “κακό”. Αυτή είναι η κοσμική ηθική και πρακτική κάθε κράτους.
Το ίδιο συμβαίνει και με το κράτος που βασίζεται στη θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου. Σύμφωνα με τη λογική αυτή, τα καλά και τα δίκαια ξεκινούν μόνο με το συμβόλαιο – στην ουσία δεν είναι παρά το περιεχόμενο και ο σκοπός του συμβολαίου. Δηλαδή, το κοινό συμφέρον και το δημόσιο δικαίωμα όλων των ατόμων που συνδιαμόρφωσαν το συμβόλαιο, εξαιρουμένων όλων όσων παραμένουν εκτός συμβολαίου. Δεν είναι επομένως τίποτα παρά η μεγαλύτερη ικανοποίηση για το συλλογικό εγωτισμό ενός ιδιαίτερου και απαγορευμένου συνεταιρισμού, ο οποίος ,έχοντας ιδρυθεί πάνω στη μερική θυσία του ατομικού εγωτισμού του κάθε μέλους του, αποβάλλει εκ των πραγμάτων ως ξένους και φυσικούς εχθρούς την τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων, άσχετα αν αυτή είναι ή όχι οργανωμένη με ανάλογο τρόπο.
Η ύπαρξη ενός κυρίαρχου αποκλειστικού κράτους, προϋποθέτει απαραίτητα την ύπαρξη, και αν χρειαστεί προκαλεί τον σχηματισμό κι άλλων τέτοιων κρατών, αφού είναι φυσικό πως τα άτομα που βρίσκονται εκτός αυτού, η ελευθερία και η ύπαρξή τους, απειλούνται από αυτό και θα έπρεπε με τη σειρά τους να συνεταιριστούν εναντίον του. Έτσι λοιπόν η ανθρωπότητα χωρίζεται σε έναν απροσδιόριστο αριθμό ξένων κρατών, όλων εχθρικών και αλληλοαπειλούμενων.
Δεν υπάρχει κοινό δίκαιο ή οποιουδήποτε είδους κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ τους. Αλλιώς θα έπαυαν να είναι ανεξάρτητα κράτη και θα γινόντουσαν ομοσπονδιοποιημένα μέλη ενός μεγάλου κράτους.
Εκτός όμως κι αν αυτό το κράτος επρόκειτο να περικλείει όλη την ανθρωπότητα, θα ερχόταν αντιμέτωπο με άλλα μεγάλα κράτη, κάθε ένα ομοσπονδιοποιημένο στο εσωτερικό του και φέρον το ίδιο φορτίο αναπόφευκτης εχθρότητας. Ο πόλεμος θα εξακολουθούσε να παραμένει ο υπέρτατος νόμος, μια αναπόφευκτη συνθήκη ανθρώπινης επιβίωσης.

Από την πλευρά του συστήματος που εξετάζουμε, η διάκριση μεταξύ καλού και κακού δεν υπήρχε πριν την κατάληξη του συμβολαίου, όταν κάθε άτομο έμενε βαθιά στην απομόνωση της ελευθερίας του ή των απόλυτών του δικαιωμάτων, μη λαμβάνοντας υπ’όψη τους συνανθρώπους του, εκτός από αυτούς που του υπαγόρευαν η αδυναμία και η δύναμή του. Δηλαδή η σοφία και το συμφέρον του.  Εκείνη την εποχή, ακολουθώντας ακόμη την ίδια θεωρία, ο εγωτισμός ήταν ο υπέρτατος νόμος, το μόνο δίκαιο. Το καλό καθοριζόταν από την επιτυχία, η αποτυχία ήταν το μόνο κακό, και η δικαιοσύνη ήταν απλά η καθιέρωση του τετελεσμένου γεγονότος, ανεξάρτητα πόσο σκληρό, φρικτό ή άδοξο ήταν αυτό, ακριβώς δηλαδή όπως είναι τα πράγματα τώρα στην πολιτική ηθική που επικρατεί στην Ευρώπη σήμερα.
Η διάκριση μεταξύ καλού και κακού σύμφωνα με αυτό το σύστημα, ξεκινά μοναχά με την κατάληξη του κοινωνικού συμβολαίου.
Επομένως, αυτό που είχε αναγνωριστεί ως θεσμοθέτηση του κοινού συμφέροντος, διακηρύχθηκε ως καλό, και ο,τιδήποτε αντίθετο σε αυτό  ως κακό.  Τα συμβαλλόμενα μέλη έγιναν πολίτες και υπάχθηκαν σε μια λίγο ή πολύ επίσημη υιοθέτηση, απ΄όπου απέρρεε μια υποχρέωση :  Να υποτάξουν τα προσωπικά τους συμφέροντα στο κοινό καλό, σε ένα συμφέρον αδιαχώριστο από όλα τα άλλα. Τα δικαιώματά τους διαχωρίστηκαν από το κοινό δίκαιο, ο μόνος αντιπρόσωπος του οποίου – το κράτος,  ενδύθηκε (με) την εξουσία να καταστέλλει όλες τις παράνομες ατομικές εξεγέρσεις, αλλά και με την υποχρέωση να προστατεύει κάθε μέλος του στην άσκηση των δικαιωμάτων του, στο βαθμό που αυτά δεν ήταν αντίθετα προς το κοινό καλό.
Θα εξετάσουμε τώρα πώς θα έπρεπε να είναι το κράτος , έτσι θεσμοθετημένο σε σχέση με τους ομολόγους του, τα άλλα κράτη, όπως και σε σχέση με τους υπηκόους του. Αυτή η εξέταση φαντάζει σε όλους μας ως η πιο χρήσιμη και ενδιαφέρουσα γιατί το κράτος όπως προσδιορίζεται εδώ, είναι ακριβώς το σύγχρονο κράτος, στο βαθμό που έχει διαχωριστεί από τη θρησκευτική ιδέα – το αιρετικό ή αθεϊστικό κράτος που διακηρύσσουν οι σύγχρονοι αρθρογράφοι. Έχουμε λοιπόν : Από τί αποτελείται η ηθική του; Από το  μοντέρνο κράτος όπως είπαμε, τη στιγμή που έχει ελευθερωθεί από το ζυγό της εκκλησίας  και  ακολούθως έχοντας αποτινάξει το ζυγό της οικουμενικής ή κοσμοπολίτικης ηθικής της χριστιανικής θρησκείας- τη στιγμή που δεν έχει ακόμη εισχωρήσει σε αυτό η ανθρωπιστική ηθική ή ιδέα, κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει χωρίς να καταστρέψει τον εαυτό του. Γιατί στη διαχωρισμένη ύπαρξη και την απομονωμένη συγκεντροποίησή του, θα ήταν πολύ περιοριστικό να αγκαλιάσει, να περικλείσει τα δικαιώματα και επομένως την ηθική όλης της ανθρωπότητας.
Τα σύγχρονα κράτη έχουν φτάσει σε αυτό ακριβώς το σημείο. Ο χριστιανισμός τους χρησιμεύει μόνο ως πρόσχημα, ή φρασεολογία, ή μέσο εξαπάτησης του αδρανούς πλήθους, γιατί οι στόχοι που κυνηγούν δεν έχουν τίποτα να κάνουν  με θρησκευτικά συναισθήματα. Οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες των καιρών μας, Πάλμερστον, Μουράβιεφ, Βίσμαρκ, Καβούρ, Ναπολέων,  σίγουρα γέλασαν πολύ όταν ο κόσμος πήρε στα σοβαρά τις θρησκευτικές τους διακηρύξεις.  Ακόμη περισσότερο γέλασαν όταν ο λαός τους απέδωσε ανθρωπιστικά αισθήματα, πράξεις και προθέσεις, δεν έκανα ποτέ όμως το λάθος να χρησιμοποιήσουν δημόσια κάτι που δε θα είχε κανένα νόημα.

Το κράτος δεν αποτελεί ένα άμεσο προϊόν της φύσης. Αντίθετα με την κοινωνία, δεν προτάσσει το ξύπνημα της λογικής στους ανθρώπους. Οι φιλελεύθεροι λένε πως το πρώτο κράτος δημιουργήθηκε  από την ελεύθερη και λογική βούληση των ανθρώπων. Οι άνθρωποι του “δικαίου” το θεωρούν ως έργο του θεού. Σε κάθε περίπτωση κυριεύει την κοινωνία και τείνει να την απορροφήσει πλήρως.
Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι καθώς το κράτος αντιπροσωπεύει το δημόσιο καλό, το κοινό συμφέρον όλων, παρακρατά ένα μέρος της ελευθερίας του καθενός με σκοπό απλά να του διασφαλίσει την υπόλοιπη – αυτή όμως η υπόλοιπη, μπορεί να είναι μια μορφή ασφάλειας αλλά δεν είναι ποτέ ελευθερία.
Η ελευθερία είναι ενιαία και αδιαίρετη , κανείς δεν μπορεί να παρακρατήσει ένα μέρος της χωρίς να “σκοτώσει” το σύνολό της. Αυτό το μικρό κομμάτι που παρακρατά; είναι η ουσία της ελευθερίας μου, είναι το σύνολό της.  Μέσα από μια φυσική αναγκαία και ακαταμάχητη κίνηση, όλη μου η ελευθερία συγκεντρώνεται με ακρίβεια στο μέρος , όσο μικρό κι αν είναι, που μου στερείς. Είναι η ιστορία της συζύγου του Κυανοπώγωνα, η οποία είχε στη διάθεσή της ένα ολόκληρο παλάτι με πλήρη κι απεριόριστη ελευθερία να μπαίνει οπουδήποτε, να βλέπει και να αγγίζει τα πάντα, εκτός από μια μικρή τρομακτική κάμαρα που η κυρίαρχη θέληση του φρικτού συζύγου της, της είχε απαγορεύσει απόλυτα να μπει. Απαρνήθηκε λοιπόν όλη την πολυτέλεια του παλατιού, και ολόκληρη η ύπαρξή της συγκεντρώθηκε στην τρομακτική μικρή κάμαρα. Άνοιξε την απαγορευμένη πόρτα προσεκτικά, αφού η ελευθερία της εξαρτώταν από αυτήν την πράξη, ενώ παράλληλα η απαγόρευση εισόδου ήταν μια κατάφωρη παραβίαση  ακριβώς αυτής της ελευθερίας.
Είναι ακόμη και η ιστορία του Αδάμ και της Εύας. Η απαγόρευση να γευτούν τον καρπό από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, μόνο και μόνο επειδή έτσι το θέλησε ο Κύριος, ήταν μια πράξη στυγνού δεσποτισμού από πλευράς του καλού Κυρίου. Αν οι πρωτόπλαστοι είχαν υπακούσει, ολόκληρη η ανθρώπινη φυλή θα είχε παραμείνει προσκολλημένη στην πιο εξευτελιστική σκλαβιά. Η ανυπακοή τους μας εξανθρώπισε και μας έσωσε. Δική τους ήταν, στη γλώσσα της μυθολογίας, η πρώτη πράξη ανθρώπινης ελευθερίας.
Θα μπορούσε κάποιος να πει  –μπορεί το κράτος, το δημοκρατικό κράτος που βασίζεται στην ελεύθερη συναίνεση όλων των πολιτών του, να είναι η άρνηση της ελευθερίας του;                             Και γιατί όχι;  Αυτό εξαρτάται από την αποστολή και την ισχύ που οι πολίτες παρέδωσαν στο κράτος. Ένα δημοκρατικό κράτος βασισμένο στην οικουμενική συναίνεση, θα μπορούσε να είναι πολύ δεσποτικό, ακόμη πιο δεσποτικό κι από ένα μοναρχικό, αν υπό το πρόσχημα της αντιπροσώπευσης της θέλησης όλων, επρόκειτο να καταπατήσει την ελεύθερη θέληση και βούληση του κάθε μέλους του.
Παρ’ όλα αυτά, ας υποθέσουμε πως κάποιος λέει ότι το κράτος δεν περιορίζει την ελευθερία των μελών του, παρά μόνο όταν τείνει προς την αδικία ή το κακό. Προλαμβάνει τα μέλη του από το να αλληλοσκοτωθούν, να αλληλολεηλατηθούν, να προσβάλουν και γενικά να πονέσουν ο ένας τον άλλο, αφήνοντάς τους παράλληλα πλήρη ελευθερία να κάνουν το καλό. Αυτό μας ξαναφέρνει στην ιστορία της γυναίκας του Κυανοπώγωνα, ή αυτή του απαγορευμένου καρπού : Τί είναι καλό και τί κακό;

Το δοκίμιο αυτό πρωτοεμφανίστηκε στην έκδοση του Σαμ Ντόλγκοφ “Ο Μπακούνιν για τον Αναρχισμό”, δημοσιευμένο το 1980 από τις εκδόσεις Black Rose Books , Montreal. H  έκδοση από την οποία έγινε η μετάφραση, έγινε τον Οκτώβρη του 1997.  Για τη παρούσα μετάφραση η οποία θα ολοκληρωθεί σε αρκετά κομμάτια – Πυράνχας Βόλος 2010.

Έχουμε ήδη πει πως ο άνθρωπος δεν είναι απλά το πιο ατομιστικό ον στη γη – είναι συνάμα και το πιο κοινωνικό. Ήταν μεγάλο λάθος από πλευράς του Ζαν Ζακ Ρουσώ να θεωρεί πως η πρωτόγονη κοινωνία θεμελιώθηκε μέσω μιας ελεύθερης συμφωνίας μεταξύ των αγρίων. Δεν είναι όμως ο μόνος που το έχει πει. Η πλειοψηφία των νομομαθών και σύγχρονων αρθογράφων,  είτε της σχολής του Καντ είτε οποιασδήποτε άλληςατομικστικής και φιλελεύθερης σχολής, αυτοί που δεν αποδέχονται την ιδέα μιας κοινωνίας βασισμένης στο θεϊκό δικαίωμα των θεολόγων, ούτε μιας κοινωνίας καθορισμένης από τη χεγκελιανή σχολή ως μια λίγο ή πολύ μυστική πραγματοποίηση της αντικειμενικής ηθικής, ούτε την φυσιοκρατική αντίληψη μιας πρωτόγονης κοινωνίας ζώων, όλοι δέχονται θέλοντας και μη και ελλείψει οποιασδήποτε άλλης βάσης, την σιωπηρή συμφωνία ή συμβόλαιο, ως το σημείο εκκίνησής τους.
Σύμφωνα με τη θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου, οι πρωτόγονοι που απολαμβάνουν την απόλυτη ελευθερία μόνο στην απομόνωση, είναι από τη φύση τους αντικοινωνικοί.  Όταν υποχρεώνονται να συνεργαστούν, καταστρέφουν ο ένας την ελευθερία του άλλου.   Η πάλη αυτή μπορεί να οδηγήσει στην αλληλοεξόντωση.  Προκειμένου να μη συμβεί αυτό, καταλήγουν σε ένα συμβόλαιο επίσημο ή μη, με το οποίο παραδίδουν ένα μέρος της ελευθερίας τους για να διασφαλίσουν την υπόλοιπη.  Αυτό το συμβόλαιο γίνεται το θεμέλιο της κοινωνίας ή καλύτερα του κράτους, γιατί πρέπει να κάνουμε σαφές ότι σε αυτήν τη θεωρία δεν υπάρχει χώρος για την κοινωνία. Μόνο το κράτος υπάρχει-ή πιο σωστά- η κοινωνία έχει απορροφηθεί από το κράτος.
Η κοινωνία είναι η φυσική μορφή ύπαρξης της ανθρώπινης συλλογικότητας, ανεξαρτήτως οποιουδήποτε συμβολαίου. Αυτοκυβερνάται μέσω των εθίμων ή των παραδόσεων, αλλά ποτέ μέσω των νόμων. Προοδεύει αργά υπό την ώθηση που δέχεται από τις ανθρώπινες πρωτοβουλίες και όχι από τη σκέψη ή τη θέληση του νομοθέτη. Υπάρχουν πολλοί νόμοι που την κυβερνούν χωρίς να το γνωρίζει, αυτοί όμως είναι φυσικοί νόμοι που ενυπάρχουν στο κοινωνικό σώμα, τόσο απλά όσο οι φυσικοί νόμοι ενυπάρχουν στα υλικά σώματα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους νόμους παραμένουν άγνωστοι μέχρι σήμερα. έχουν όμως κυβερνήσει την ανθρώπινη κοινωνία από τη γέννησή της, ανεξάρτητα από τη σκέψη και τη θέληση αυτών που την αποτελούσαν. Δε θα έπρεπε λιπόν να συγχέονται με τους  πολιτικούς και δικαστικούς νόμους κάποιας νομοθετικής εξουσίας, νόμοι οι οποίοι υποτίθεται πως είναι η λογική συνέπεια του πρώτου συμβολαίου που συνειδητά διαμόρφωσαν οι άνθρωποι.

Μετάφραση αποσπάσματος από έκδοση του Venomous Butterfly.  Ολόκληρο το κείμενο, στα αγγλικά υπάρχει εδώ http://digitalelephant.blogspot.com/search/label/WHAT%20DEMOCRACY%20LOOKS%20LIKE

Ποιος είναι;


Όταν κάποιος μιλά για ολοκληρωτισμό, η σκέψη κατευθείαν πηγαίνει σε μορφές αδιάλλακτης κυριαρχίας η οποία έχει προσωποποιηθεί ιστορικά στη φιγούρα ενός δικτάτορα. Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο, Στάλιν, Τσαουσέσκου, Μάο, Πινοσέτ :  Είναι όλοι παραδείγματα από ένα όχι και πολύ μακρινό παρελθόν που παρ’ όλα αυτά, θεωρείται δύσκολο να επαναληφθεί. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων λίγων χρόνων, βιώσαμε το τέλος της εποχής της ατομικής δικτατορίας ως εκείνο το καθεστώς που τυγχάνει καθολικής καταδίκης. Και στα λίγα μέρη στον κόσμο που επιβιώνουν ακόμη καθεστώτα οδηγούμενα από “ισχυρούς ηγέτες”, προχωρά -χωρίς πολλή συζήτηση- η τάση αντικατάστασής τους από τις σύγχρονες δημοκρατίες. Ο Φύρερ, ο Ντούτσε και οι όμοιοί τους, αναγκάστηκαν να δώσουν τη θέση τους σε κάτι εξαϋλωμένα και ψυχρά συστήματα κυριαρχίας, χωρίς εκπλήξεις, από τα οποία το ανθρώπινο στοιχείο είναι σχεδόν ολοκληρωτικά εξαφανισμένο. Μια δικτατορία όμως -ένα ολοκληρωτικό σύστημα- δεν χρειάζεται απαραίτητα την καθοδήγηση ενός και μόνο ατόμου για να θεωρείται ως τέτοια. Οποιοδήποτε καθεστώς στο οποίο η εξουσία συγκεντρώνεται απόλυτα στα χέρια μιας ομάδας ανθρώπων, που έτσι φτάνουν να έχουν τον έλεγχο κάθε πτυχής της ζωής όλων, μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Από αυτό προκύπτει ότι το πιο σημαντικό στοιχείο σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα, δεν είναι τόσο το ποιος κρατάει την εξουσία , όσο το πώς αυτή ασκείται. Δεν έχουν σημασία οι λόγοι που επικαλείται ένα τέτοιο σύστημα για να δικαιολογήσει τον απόλυτο έλεγχο, είτε αυτοί είναι η φυλετική καθαρότητα είτε η ανάπτυξη των αγορών. Δεν είναι καν ιδιαίτερα σημαντικό αν  ο έλεγχος διασφαλίζεται με τη βία μέσω της παρουσίας τανκς στο δρόμο, ή ευγενικά μέσω της αναισθησίας που προκαλούν τα μίντια.  Αυτό που μετράει είναι η   αδιάλλακτη εφαρμογή αυτού του ελέγχου σε κάθε πλευρά της ζωής, το γεγονός πως δεν αφήνει παραθυράκια ούτε δυνατότητες απόδρασης.
Έτσι η δημοκρατία η ίδια αποτελεί μια μορφή δικτατορίας – σίγουρα λιγότερο προφανή όχι όμως λιγότερο αποτελεσματική, το αντίθετο – που για να μπορέσει να επιβιώσει οφείλει να επιβάλει τις αξίες της σε κάθε πεδίο , σε κάθε άτομο και κοινωνική τάξη. Από αυτήν την οπτική, πολλοί την θεωρούν ως το τέλεια ολοκληρωτικό σύστημα.  Ο βασικός λόγος που έχει πετύχει να αντικαταστήσει τις παλιές και απαρχαιωμένες μορφές εξουσίας , είναι ότι δεν αποτελεί απλά μια κόμη μορφή εξουσίας. Η δημοκρατία ανταποκρίνεται στην ουσία του καπιταλισμού, στη φυσιολογική λειτουργία της κοινωνίας της αγοράς και τις προεκτάσεις της. Στο εσωτερικό της αγοράς δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, υπάρχουν μόνο “ελεύθεροι και ίσοι” καταναλωτές.  Αυτή η “ελευθερία” και “ισότητα” παίζει ένα βασικό ρόλο στην απόσπαση της συναίνεσης, της συναίνεσης που , στα μάτια των υποστηρικτών της δημοκρατίας , αποτελεί το μεγαλύτερο προσόν της.
Στην πραγματικότητα, τα κλασσικά ολοκληρωτικά καθεστώτα βασίζονται σε μια άσκηση βίας που , παραδόξως , αποτελεί μια βαθιά ένδειξη αδυναμίας. Οι επιβαλλόμενες συνθήκες ζωής είναι ανυπόφορες -όλοι το ξέρουν- κι εξαρτάται από τις δυνάμεις να διατηρήσουν την τάξη ώστε να εμποδίσουν υλικά την πραγματοποίηση μιας διαφορετικής ζωής, μια πιθανότητα που εξακολουθεί να αποτελεί συνειδητή φιλοδοξία της πλειοψηφίας των ανθρώπων.  Από την άλλη, στα δημοκρατικά συστήματα εξαλείφεται η δυνατότητα μιας διαφορετικής ζωής. Για να  διατηρήσει την τάξη, το δημοκρατικό κράτος δεν χρησιμοποιεί τόσο τα ρόπαλά του, όσο τα όργανα πληροφόρησης. Αυτά δεν αφήνουν σημάδια στο δέρμα, αλλά εκμηδενίζουν προληπτικά κάθε επί-γνώση, εξαφανίζουν κάθε επιθυμία, κατευνάζουν κάθε ένταση. Το άτομο αποσυντίθεται, και η αποξένωσή του από τον κόσμο γίνεται ανεπανόρθωτη.