Το κείμενο αυτό, αποτελεί την εισαγωγή στο Palestine mon amour. Επιλέχτηκε να δημοσιευτεί τελευταίο, γιατί είναι και το πιο πρόσφατο, αλλά και γιατί λειτουργεί και ως περίληψη του βιβλίου συμπυκνώνοντας τις απόψεις του συντρόφου στο ζήτημα.
 
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τί συμβαίνει στην Παλαιστινιακή γη, ούτε καν αυτοί που έχουν παρακολουθήσει αυτήν την αιματοβαμμένη σειρά γεγονότων, συμπεριλαμβανομένων (των) ανθρώπων οι οποίοι έζησαν για πολύ εκεί. Αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με καχυποψία και μίσος, όχι μόνο άντρες και γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, αλλά ακόμη και η σκόνη στους δρόμους, η λάσπη που τους καλύπτει τις βροχερές μέρες, η ασφυκτική ζέστη και η δυσωδία του καύσωνα.
Οι “επίσημοι” όροι της αντιπαράθεσης είναι γνωστοί. Οι Ισραηλινοί έδιωξαν τους Παλαιστίνιους από τη γη τους, αυτό όμως συνέβη τόσο παλιά που κάποιοι από τους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε καλύβες στα στρατόπεδα εκτοπισμού, είναι πλέον πενήντα ετών.  Γελοίες διαπραγματεύσεις μεταξύ κρατών, οδήγησαν στο να επιστραφούν κάποια κομμάτια γης σε ανθρώπους που εκδιώχθηκαν από εκεί, είναι όμως αδύνατο να ζήσει κανείς σε αυτά.
Στο Ισραήλ, εάν δε δουλεύεις πεινάς. Οι έποικοι του δεύτερου σιωνιστικού κύματος, πλούτισαν εκμεταλλευόμενοι το φτηνό παλαιστινιακό εργατικό δυναμικό και  από την ελεύθερη χρήση των χωραφιών σε εδάφη που θα μπορούσαν να αποτελούν τώρα το νέο παλαιστινιακό κράτος.
Όλα αυτά όμως, όχι μόνο αποτυγχάνουν να συλλάβουν την ουσία του προβλήματος  αλλά δε φτάνουν κάν να το περιγράψουν. Ίσως να είχε νόημα τον καιρό της πρώτης λαϊκής εξέγερσης του κόσμου των “εδαφών”, αυτόν με τις πέτρες.  Τώρα, τα πράγματα κινούνται προς μια “Λιβανοποίηση” διογκούμενης θηριωδίας.
Καμία πλευρά δε θέλει να υποχωρήσει, καθώς αυτό θα οδηγούσε σε εσωτερικές συγκρούσεις, έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο που σχεδόν σίγουρα θα έδινε τη νίκη στον αντίπαλο.
Έτσι λοιπόν συνεχίζουν έναν ατελείωτο κύκλο αμοιβαίων επιθέσεων. Η κάθε πλευρά,  με τα όπλα που έχει στη διάθεσή της: οι Παλαιστίνιοι αυτοανατινάζονται με τις βόμβες τους, οι Ισραηλινοί βομβαρδίζουν σπίτια στα εδάφη με τα αεροπλάνα τους. Υπάρχουν οι ειρηνευτικοί χάρτες, οι εσωτερικές συμφωνίες, οι εγγυήσεις του Ο.Η.Ε.  και η κενή ρητορική του Μπους.
Το πρόβλημα αναπτύσσεται με δικούς του ρυθμούς, τους οποίους μπορεί να καταλάβει μόνο κάποιος εξοικειωμένος με τέτοιες καταστάσεις, και γίνεται χρόνιο. Το μίσος οξύνεται για κάποιον που  ζει σε συνθήκες όπως αυτές που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, με προοπτικές όπως οι δικές τους,  δηλαδή καμία απολύτως.  Δεν υπάρχει ελπίδα για τα παιδιά τους ή το μέλλον του τόπου όπου γεννήθηκαν. Και δεν αληθεύει πως αυτό το μίσος, τόσο απάνθρωπο και ακατανόητο για ‘μας, τρέφεται από τον φονταμενταλιστικό εξτρεμισμό.  Κάτι πρέπει να  μας λέει ότι  η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων που κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας  έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους, έχουν κάποιο δίπλωμα ή πτυχίο -κάποιες φορές από χώρα του εξωτερικού- είναι οικογενειάρχες, έχουν παιδιά.  Αυτό που δεν έχουν είναι ελπίδα.
Συνειδητοποιούν πως δεν υπάρχει γι’ αυτούς παρά η προοπτική του μίσους για έναν εχθρό που φυλακίσει, βασανίζει και βομβαρδίζει. Από την άλλη πλευρά, όλοι ζουν με το φόβο του να ανατιναχτούν πηγαίνοντας στη δουλειά, χορεύοντας στη ντίσκο ή καθώς κοιμούνται στα κρεβάτια τους.  Εδώ πάλι, το τυφλό μίσος που δε βλέπει κάποια προοπτική, ωθεί τους ανθρώπους να ζητούν από την κυβέρνηση να εφαρμόσει ακόμη πιο δραστικά μέτρα.  Ακόμη και οι πιο φωτισμένοι του ισραηλινού εργατικού κόμματος, που δημιουργήθηκε στο Μαπάι το 1968 (μία από τις σιωνιστικές δυνάμεις που υποστήριξαν τις πρώτες μετοικίσεις), υπό το φόβο απώλειας της εκλογικής τους βάσης. Πολλοί θεωρούν το Λικούντ (δεξιό κόμμα που κυριολεκτικά σημαίνει “εδραίωση”), ως τη μόνη δύναμη που είναι ικανή να ηγηθεί της χώρας εναντίον των Παλαιστινίων.
Το να μιλάς για ειρήνη σε τέτοιες συνθήκες είναι απλά ένας ακόμη τρόπος να βγάλεις την ουρά σου έξω από την υπόθεση, με καθαρά χέρια και βρώμικη συνείδηση.
Οι οργανωμένες σφαγές των Παλαιστινίων όπως αυτές  από τους Χριστιανούς-Μαρωνίτες στη Σάμπρα και Τσατίλα το Σεπτέμβρη του 1982, ή ο (μαύρος) Σεπτέμβρης του 1970 που οργάνωσε ο βασιλιάς Χουσε’ί’ν της Ιορδανίας και διήρκεσε μέχρι τον Απρίλη του 1971, καταλήγοντας σε 4.600 νεκρούς και 10.000 τραυματίες, είναι ακόμη πιθανές.  Πάντως, αν διεξαχθούν από το Ισραήλ ή έναν από τους ένοπλους διαμεσολαβητές του, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πλήρη αποσταθεροποίηση της περιοχής. Όπως είπα, το Ισραήλ έχει επιτεθεί σε κάποιο υποτιθέμενο παλαιστινιακό πόστο στη Συρία – η τωρινή κατάσταση είναι πάρα πολύ άσχημη.
Δεν υπάρχει προοπτική ειρήνευσης στην περιοχή. Η ιδανική λύση, τουλάχιστον για όσους έχουν στην καρδιά τους την ελευθερία των λαών, θα ήταν η γενικευμένη εξέγερση. Με άλλα λόγια,  μια Ιντιφάντα που να ξεκινά από τον ισραηλινό λαό, ικανή να καταστρέψει τους θεσμούς που τους κυβερνούν  και να προτείνει την ειρήνη, βασισμένη στην συνεργασία και τον αμοιβαίο σεβασμό με τους Παλαιστίνιους άμεσα – χωρίς μεσάζοντες. Προς το παρόν όμως αυτή η προοπτική παραμένει ένα όνειρο. Πρέπει να προετοιμαστούμε για τα χειρότερα.
Αλφρέντο Μπονάνο, Τριέστε, 8-10-2003..

Κείμενο του Αλφρέντο Μπονάνο από το Palestine mon amour

Τί πιο φυσικό από το μίσος για τους εισβολείς;Μόνο οι ξεπουλημένοι στον εχθρό πολιτικοί, με την προσυμφωνημένη δυνατότητα ίδρυσης μιας εσωτερικής κυβέρνησης που θα γίνει κράτος-μαριονέτα αντί για τη συνέχιση του αγώνα, θα μπορούσαν να σκεφτούν αλλιώς. Πολλοί Παλαιστίνιοι δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν μια συνύπαρξη που να βασίζεται στην υπεράσπιση των συμφερόντων του δυνατότερου. Αυτό εξηγεί την εξάπλωση της αντίστασης, που εμφανίζεται σχεδόν ομοιόμορφα υπό τα εμβλήματα της Χαμάς, μέσα στο νεογέννητο παλαιστινιακό κράτος. Αυτό είναι σίγουρα η μεγαλύτερη ,προς το παρόν, ένοπλη ομάδα. Είναι εξοπλισμένο με υπολογίσιμα μέσα, όπως έγινε φανερό από την έκρηξη που ανατίναξε ένα ολόκληρο οπλοστάσιο το 1995.
Σε αυτήν την περιοχή,  τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύκολο από το να βρεις ένα νεαρό αγόρι μεταξύ δώδεκα και δεκαέξι ετών, γεννημένο και μεγαλωμένο στη φτώχεια και τη βία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεκτικό στο να ακούει επιχειρήματα εναντίον του Αραφάτ και του σχεδίου του για μια ελεύθερη Παλαιστίνη που να συνυπάρχει με ένα ελεύθερο Ισραήλ. Τίποτα δε θα ήταν ευκολότερο από το να ωθήσει αυτά τα αγόρια στο να διεξάγουν μια επίθεση αυτοκτονίας.
Γι’ αυτό είναι που οι θρησκόληπτοι φανατικοί του Izz al-Dinal Qassam, το οπλισμένο φτερό του θεού, προετοιμάζουν τους νέους αυτούς – έναν άγιο θάνατο στον πόλεμο ενάντια στους άπιστους.
Είκοσι πέντε χρόνια πριν, σε συνθήκες που σίγουρα δεν ήταν καλύτερες από τις τωρινές, ο αγώνας των Παλαιστίνιων βασιζόταν σχεδόν ολοκληρωτικά σε ένα διαφορετικό δόγμα, το μαρξιστικό.   Τότε, μεσολαβητές με μακριά γενειάδα τους υπόσχονταν βοήθεια σε χρήματα και όπλα – τώρα οι ισλαμιστές ιερείς τους υπόσχονται αιώνια ζωή σε έναν παράδεισο γεμάτο Ουρί.

Διδαχτήκαμε την αλφάβητο της μιζέριας, τη γραμματική της υποταγής. Από πολύ μικροί, μάθαμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από αυτή. Αναγκαστήκαμε να υποτάσσουμε τα όνειρά μας σε αυτή, να μολύνουμε τις ελπίδες και την ψυχή μας με αυτή.
Δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα ότι ο χρόνος μας είναι κάτι που μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί. Ότι το ίδιο ισχύει για τη δημιουργία μας, για τη σκέψη μας, για το ίδιο μας το σώμα. Πιστέψαμε κάθε λέξη από τα γαμημένα ψέματά τους και σκύψαμε παθητικά το κεφάλι, παραδίνοντας τις ζωές μας στο φάντασμα της δουλειάς. Κι αυτό σιγά σιγά κατάπιε κάθε συστατικό των ζωών και των ονείρων μας, μέχρι που δεν έμεινε τίποτα για εμάς τους ίδιους.
Η μηχανή που σκοτώνει τον πλανήτη κινείται με καύσιμο το δικό μας αίμα, τα τείχη που μας κρατούν φυλακισμένους είναι χτισμένα με τα δικά μας κορμιά, οι εφιάλτες που υποβιβάζουν τη ζωή μας σε επιβίωση είναι κατασκευασμένοι από τα δικά μας όνειρα.
Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, τότε ας χαθούμε στην φαντασία. Αν αυτό είναι το σωστό, τότε ας κάνουμε το λάθος. Να σκεφτούμε, να μιλήσουμε και να πράξουμε λάθος.
Να φωτίσουμε το μέλλον μας με τις φωτιές της κόλασής τους.