http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/03/01/brazil-brief-notes-on-an-ongoing-social-war/
Τη Δευτέρα, 27 Φλεβάρη, οι διωκτικές αρχές του Ρίο ντε Ζανέιρο επιχείρησαν να εκφοβίσουν ακτιβιστές οι οποίοι σχετίζονται με το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα ενάντια στην αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ειδικότερα, πολιτικοί ακτιβιστές κλήθηκαν να παρουσιαστούν στο 76ο αστυνομικό τμήμα του Ρίο ντε Ζανέιρο μετά τη κυκλοφορία ενός βίντεο στο Διαδίκτυο, το οποίο προπαγάνδιζε τις ιδέες της κοινωνικής ανυπακοής και εξέγερσης ως νόμιμα μέσα αυτοάμυνας του λαού ενάντια στη συνεχιζόμενη εκμετάλλευσή του από το βραζιλιάνικο κράτος και την καπιταλιστική μαφία που ελέγχει το σύστημα δημόσιας μεταφοράς, ανάμεσα σε άλλους τομείς. Φαίνεται ότι αυτό που ενόχλησε τις Αρχές περισσότερο ήταν ότι το συγκεκριμένο βίντεο περιλάμβανε υλικό από την ιστορική «εξέγερση των μπάρκων»
Η εξέγερση των μπάρκων (Revolta das Barcas) ήταν μια λαϊκή εξέγερση που έλαβε χώρα στις 22 Μαΐου 1959, ύστερα από μια απεργία των εργαζομένων στην υπηρεσία πλωτών μεταφορών της πόλης του Νιτερόι, στην πολιτεία του Ρίο ντε Ζανέιρο. Εκείνη την εποχή, πολύ πριν τη δημιουργία της Γέφυρας Ρίο–Νιτερόι, το μόνο μεταφορικό μέσο ανάμεσα στο Νιτερόι (την τότε πρωτεύουσα της πολιτείας) και το Ρίο ντε Ζανέιρο (πρωτεύουσα της Βραζιλίας εκείνη την περίοδο) ήταν οι βάρκες, που μετέφεραν περίπου 100.000 επιβάτες ημερησίως (σχεδόν τον μισό πληθυσμό του Νιτερόι τότε). Αποτέλεσμα της εξέγερσης, εκτός από 6 νεκρούς και 118 τραυματίες, ήταν η λεηλασία και ο εμπρησμός της ιδιοκτησίας, καθώς και της κατοικίας της οικογένειας των επιχειρηματιών που διεύθυναν την υπηρεσία (Grupo Carreteiro), και κατέληξε στην ομοσπονδιακή επέμβαση και στον κρατικό έλεγχο των πλωτών μέσων. Η ίδια υπηρεσία έχει ιδιωτικοποιηθεί από το 1998 και διευθύνεται από ένα κονσόρτιουμ ιδιωτικών εταιρειών, με την επωνυμία Barcas S/A.
Σε παρόμοιο πλαίσιο, η αστυνομία έχει ξεκινήσει έρευνες σχετικά με τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες ενάντια στην αύξηση της τιμής των ναύλων στον τομέα των εσωτερικών πλωτών μεταφορών, ενόψει και της νέας διαδήλωσης που έχει καλεστεί την 1η Μαρτίου 2012.
Τον προηγούμενο μήνα στην περιοχή του Central do Brasil, του κύριου σιδηροδρομικού σταθμού στην πόλη του Ρίο ντε Ζανέιρο, η δημοτική αστυνομία πολιτικής προστασίας απείλησε κάποιους ακτιβιστές που μοίραζαν φυλλάδια διαμαρτυρίας στους περαστικούς, λέγοντάς τους πως το υλικό θα κατασχεθεί διότι, «σύμφωνα με τον οργανικό νόμο του Ρίο ντε Ζανέιρο, η διανομή προκηρύξεων συνιστά εγκληματική πράξη».
Μιλώντας για νόμους, είναι ήδη προς ψήφιση το προσχέδιο νόμου που αναφέρεται στο Παγκόσμιο Κύπελλο (2014 FIFA World Cup) που θα διεξαχθεί στη Βραζιλία. Σύμφωνα με αυτό, οποιοσδήποτε «προκαλεί πανικό για ιδεολογικούς λόγους» θα αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης από 15 μέχρι και 30 χρόνια, οποιοσδήποτε «παραβιάζει ιστότοπους ή παρεμποδίζει την πρόσβαση σε ιστοσελίδες, πληροφοριακά συστήματα ή τράπεζες δεδομένων που χρησιμοποιούνται από τη διοργανώτρια αρχή» θα αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης από 1 έως 4 χρόνια, ενώ η προσέλευση σε απεργιακές κινητοποιήσεις θα απαγορευτεί για τρεις μήνες (μπορείτε να δείτε μερικά ακόμα διαμάντια που υποβλήθηκαν με αυτό το νομοσχέδιο, στα πορτογαλικά, εδώ).
Η αποκαλούμενη «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όπως ο ξυλοδαρμός μιας φοιτήτριας από τις κατασταλτικές δυνάμεις στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο κατά τη διάρκεια της εκκένωσης της κατειλημμένης πρυτανείας στις 8 Νοεμβρίου 2011, αποτελούν μονάχα παραδείγματα της διαρκούς κρατικής τρομοκρατίας (καταγεγραμμένης ή μη) εις βάρος του λαού της Βραζιλίας.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της ίδιας φοιτήτριας: «Ένας από τους αστυνομικούς με άρπαξε από το λαιμό χτυπώντας ασταμάτητα το κεφάλι μου στο πάτωμα, και συγκεκριμένα στην περιοχή του τριχωτού της κεφαλής, ώστε να μην προκληθούν ορατά εξωτερικά αιματώματα. Στο μεταξύ, εμφανίστηκε ένας ρεπόρτερ της εφημερίδας O Globo. Όταν τον είδα, νόμισα πως ήρθε να με σώσει, κι άρχισα να φωνάζω λέγοντας τι συνέβαινε. Ο δημοσιογράφος με αντίκρισε με απόλυτη περιφρόνηση και μετά έφυγε».
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά «αυθαιρεσίας» που υπερβαίνουν τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Αντιθέτως, αποτελούν μερικά μόνο περιστατικά της καθημερινής πραγματικότητας, όπου κι αν εκφράζεται το αληθινό πρόσωπο της μπουρζουάδικης δημοκρατίας.
Μόνο κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών, σημειώθηκαν άλλες δύο βίαιες εκκενώσεις (μία έμμεση και μία άμεση). Το πρωί της 27ης Φλεβάρη ένας ακόμη μυστηριώδης εμπρησμός έπληξε τη Φαβέλα ντα Πρεσιντέντε Ουίλσον στο Σάο Πάολο, καταστρέφοντας 30 σπίτια και τα λιγοστά υπάρχοντα των κατοίκων. Μία εβδομάδα νωρίτερα, στις 20 Φλεβάρη, οι Αρχές της πόλης Κουριτίμπα, στην πολιτεία Παρανά, είχαν διατάξει την κατεδάφιση 70 παραγκών στη βιομηχανική περιοχή του Μπολσάο Σαμπαρά. Η δημοτική φρουρά πέταξε στο δρόμο 213 οικογένειες, ενώ από τότε ένοπλες κατασταλτικές δυνάμεις περιπολούν την περιοχή προκειμένου να διασφαλίσουν ότι η εκκενωμένη έκταση δε θα ανακαταληφθεί από κόσμο που παραμένει εκεί.
Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι σε ανακοινώσεις και δηλώσεις πολλών οργανώσεων και κοινωνικών κινημάτων, που καταγγέλλουν τα εγκλήματα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στη Βραζιλία, εκφράζεται η ανάγκη για υπεράσπιση των δημοκρατικών και πασιφιστικών διαδικασιών. Η στρατηγική θυματοποίησης μαζί με τη συνεχή ρητορική της «παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», είτε προέρχονται από μη κυβερνητικές οργανώσεις ή ρεφορμιστικές πολιτικές δυνάμεις, εξυπηρετούν μονάχα την καθεστωτική μιντιακή προπαγάνδα και τη διαιώνιση των διεργασιών κοινωνικής ειρήνευσης.
Παρ’ όλα αυτά, έχουν αρχίσει να ακούγονται κάποιες επαναστατικές, αν και περιθωριοποιημένες φωνές, που προτάσσουν δημόσια την αυτόνομη λαϊκή εξέγερση και την ενεργό αυτοάμυνα μέσα από τη χρήση επαναστατικής βίας. Είναι επιτακτικό να στηριχθούν σε διεθνές επίπεδο οι ριζοσπαστικοί αγώνες ενάντια στην προμελετημένη σφαγή, στ’ όνομα του Μουντιάλ του 2014 και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, καθώς κι ενάντια στη λεηλασία του τροπικού δάσους της Αμαζονίας και στην κοινωνική γενοκτονία. Το πρόσφατο παρελθόν έχει δείξει ότι οι φλόγες της επανάστασης μπορούν να υψωθούν κι από τα εδάφη που ελέγχονται από το βραζιλιάνικο κράτος. Ο ξεσηκωμός των εργατών στη Ρονδόνια τον Μάρτιο του 2011, που πυρπόλησαν τις εγκαταστάσεις στο υδροηλεκτρικό φράγμα του Ζιράο, μας έδειξε το δρόμο.
Να υποδαυλίσουμε την αντιβία των καταπιεσμένων
Αναρχία, αποσταθεροποίηση, άμεση δράση, εξεγερτικότητα