Γιατί κάθομαι κι ασχολούμαι; Δεν είμαι σίγουρος. Λες να με ενδιαφέρει, κατά βάθος έστω; Δεν ξέρω.  Μάλλον το πιο πιθανό είναι και το πλέον λογικό, το πλέον αναμενόμενο..
Να δω τα καταρρακωμένα από την ήττα πρόσωπα των απεγνωσμένων.
Αυτών που φωτίζονται όταν βάζει γκολ η εθνική τους και σκοτεινιάζουν όταν το δέχεται. Εκείνων που έχουν το σημαιάκι όχι απλά στο συρτάρι ή τη ντουλάπα, έτοιμο πάντα προς εθνικοπατριωτική τέρψη οφθαλμών, αλλά κυρίως το κουβαλάνε στο μυαλό τους, με κρυφή ελπίδα να το βάλουν και στο δικό μας. Εκείνων που ολόψυχα προσκολλώνται στο ελλεεινό παρόν και το αβέβαιο μέλλον τους επειδή από το “ένδοξο παρελθόν” τους δεν έχει απομείνει τίποτα. Που βρίζουν τα πρεζάκια ,ενώ αυτοί είναι χειρότεροι γιατί η εθνοπρέζα τους σκοτώνει πολύ περισσότερους.
Που θα βγουν στο δρόμο για την γαμωομάδα τους, κι όχι για τη ζωή τους.
Ναι ρε, να χάσετε, να νιώσετε ανύπαρκτοι-άλλωστε πολλοί από εσάς είναι. Ναι ρε, να φυλάξετε ντροπιασμένοι τα γαλανόλευκα κωλόπανά σας και να μη γεμίζετε με το εθνοπατριωτικό σας δηλητήριο τις πόλεις και τα χωριά που ζούμε.
Όχι ρε, να μην ξανακουμπήσετε τα βρωμόχερά σας σε μετανάστη που βρισκόταν εκεί την ώρα που πανηγυρίζατε. Όχι ρε, να μην ξαναμιλήσετε για εθνικό μεγαλείο κι ανωτερότητα ενώ το βουλώνετε όταν σας κλέβουν τη ζωή.
Ξέρω, φαίνεται να σας μισώ. Ώρες ώρες ναι –  όσο είσαστε από την άλλη όχθη..
Μην κλαίγεστε, επιλογή σας είναι και θα την υποστείτε.Εκτός αν ξυπνήσετε πριν είναι αργά.

Να απελευθερώσουμε τα μυαλά μας αδέρφια, απ’το δηλητήριο που τα ποτίζουν οι πατρίδες οι θρησκείες τα σχολεία κι οι στρατοί.

Χθες, ξενύχτησα λύνοντας Sudoku.. Βλέπεις με εξιτάρησε το σλόγκαν στο εξώφυλλο του περιοδικού : “Ακόνισε το μυαλό σου, δοκίμασε τα όριά σου“. Ωραία, είπα, κι άρχισα να λύνω και να λύνω μανιωδώς. Κάπου όμως μεταξύ αριθμών και υπολογισμών άρχισα να το χάνω, και τελικά κατάφερα το αντίθετο από αυτό το οποίο το σλόγκαν με προέτρεπε να κάνω. Δοκίμασα το μυαλό μου και ακόνισα τα όριά μου! Και τα ακόνισα τόσο που όσο τα πλησίαζα μάτωνα. Κι όσο μάτωνα τα πλησίαζα.

Τελεία και παύλα. Έτσι δε λέτε; Κι αν δεν το λέτε το εννοείτε. Σχολείο, δουλειά, διακοπούλες, σύνταξη, θάνατος, αυτά. Ποιοί νομίζετε πως είστε ρε; Ποιός σας δίνει το δικαίωμα να μας γαμάτε τη ζωή;Και δεν είναι εφηβική αντίδραση αυτά τα λόγια, είναι συνειδητή οργή και μίσος για το Τίποτα που χτίσατε και αναπαράγετε. Αυτό το τίποτα που καλύπτει τα πάντα γύρω μας, ίσως και μέσα μας και που σα σειρήνα ηχεί για τόσους. Είστε πολύ μικροί, λίγοι, ασήμαντοι. Αλλά ρε γαμώτο έχετε δύναμη, φράγκα, εξουσία. Για την ακρίβεια, ρε γαμώτο υπάρχει εξουσία. Κι υπάρχουν και διαχωριστικές γραμμές. Άλλες βάζετε εσείς κι άλλες εμείς. Πιστέψτε το, οι δικές μας είναι διαχρονικές και με γερά θεμέλια. Όχι καλές ή κακές, σωστές ή λάθος. Είναι απαραίτητες και γιατί όχι και όμορφες… -Ναι ρε! Όμορφές σαν το περιπολικό που καίγεται, σαν μια βραδιά με καλή παρέα, σαν ερωτική νύχτα, σαν μια παθιασμένη πορεία. Απ’ τη μια η Αξιοπρέπεια και η Συνείδηση λοιπόν και απ’ την άλλη εσείς. Απ’ τη μια η Συλλογικότητα μαζί με το Άτομο κι απ’ την άλλη εσείς. Απ’ τη μία η Δημιουργία και η Αυτοδιάθεση κι απ’ την άλλη εσείς. Πάλι εσείς, ποιοί ακριβώς δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι εμείς γινόμαστε όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο δυνατοί.

Είδες που είχα δίκιο; Το νιώθεις κι εσύ, έτσι δεν είναι; Δεν με πίστευες.. “είσαι υπερβολικός” έλεγες όταν άνοιγα κουβέντα.

Περίεργο; Αναμενόμενο; Σίγουρα πραγματικό. Ό,τι και να σκεφτώ τον τελευταίο καιρό, όταν πραγματικά σκεφτώ βαθιά, καταλήγει σε ένα πράγμα, σε ένα συμπέρασμα: