Πιστεύουμε ότι αντί για ομοσπονδίες και ομάδες οργανωμένες με τον 
παραδοσιακό τρόπο – μέρος των οικονομικών και κοινωνικών δομών
 μιας πραγματικότητας που δεν υπάρχει πια -  θα έπρεπε να σχηματίζουμε
 ομάδες συγγένειας βασισμένες στη δύναμη της αμοιβαίας προσωπικής
 γνωριμίας. Οι ομάδες αυτές θα έπρεπε να μπορούν να φέρουν σε πέρας
 συντονισμένες δράσεις ενάντια στον εχθρό.
 Όσο αφορά τις πρακτικές πτυχές – φανταζόμαστε πως θα υπάρχει
 συνεργασία μεταξύ των ομάδων και των ατόμων για να βρουν τα μέσα,
 τα γραπτά και οτιδήποτε άλλο απαραίτητο για να έρθουν σε πέρας τέτοιες
 δράσεις. Όσο αφορά την ανάλυση, προσπαθούμε να κυκλοφορήσουμε όσο 
περισσότερα γίνεται μέσα από τις εκδόσεις μας και μέσω των συναντήσεων 
και των συζητήσεων για ειδικά ζητήματα. Μια εξεγερσιακή οργανωτική δομή
 δεν στρέφεται γύρω από την κεντρική ιδέα της περιοδικής συνόδου, κάτι τυπικό 
για τις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις των ομοσπονδιών του επίσημου 
κινήματος. Τα σημεία αναφοράς της δε, υποστηρίζονται από την ολότητα των 
καταστάσεων του αγώνα, είτε αυτές είναι επιθέσεις στον ταξικό εχθρό, είτε 
στιγμές σκέψης και θεωρητικής αναζήτησης. 
Θα μπορούσαν τότε οι ομάδες συγγένειας να συνεισφέρουν στο σχηματισμό 
πυρήνων βάσης. Σκοπός αυτών των δομών είναι να αντικαταστήσουν τις παλιές
 συνδικαλιστικές οργανώσεις αντίστασης – συμπεριλαμβανομένων αυτών  που 
επιμένουν στην αναρχοσυνδικαλιστική ιδεολογία – στο ambit των ενδιάμεσων 
αγώνων. Το πεδίο δράσης των πυρήνων βάσης θα ήταν οποιαδήποτε κατάσταση
 όπου η ταξική κυριαρχία δραστηριοποιεί το διαχωρισμό μεταξύ εσωκλεισμένων 
 και αποκλεισμένων.
 Οι πυρήνες βάσης σχεδόν πάντα σχηματίζονται ως επακόλουθο της προωθητικής
 δράσης των εξεγερσιακών αναρχικών, αλλά δεν αποτελούνται μόνο από αυτούς. 
Στις συγκεντρώσεις, οι αναρχικοί θα πρέπει να αναλάβουν το καθήκον να 
περιγράψουν στο έπακρο τους ταξικούς στόχους.
 Κάποιος αριθμός πυρήνων βάσης θα μπορούσε να σχηματίσει συντονισμένες δομές
 με τον ίδιο στόχο.  Οι ειδικές αυτές οργανωτικές δομές βασίζονται στις αρχές της 
μόνιμης συγκρουσιακότητας, της αυτοδιεύθυνσης και της επίθεσης. 
 Ως μόνιμη συγκρουσιακότητα εννοούμε τον αδιάκοπο αγώνα ενάντια στην ταξική
 κυριαρχία και όσους ευθύνονται γι’ αυτήν.
 Ως αυτοδιεύθυνση εννοούμε την ανεξαρτησία από όλα τα κόμματα, τα συνδικάτα, 
από κάθε πατρονάρισμα, όπως και το να βρεθούν τα απαραίτητα μέσα για τη διεξαγωγή 
του αγώνα  στη βάση των αυθόρμητων συνεισφορών.
 Ως επίθεση εννοούμε την άρνηση κάθε διαπραγμάτευσης, συνδιαλλαγής, συμφιλίωσης 
ή συμβιβασμού με τον εχθρό.
 Το πεδίο δράσης των ομάδων συγγένειας και των πυρήνων βάσης είναι αυτό των μαζικών 
αγώνων. 
 Οι αγώνες αυτοί είναι σχεδόν πάντα ενδιάμεσοι, που σημαίνει δεν έχουν έναν άμεσο, 
άμεσα καταστρεπτικό στόχο. Συχνά προτείνουν απλούς στόχους, σκοπεύουν όμως 
να κερδίσουν περισσότερη δύναμη ώστε να προωθήσουν καλύτερα τον αγώνα προς
 ευρύτερους αντικειμενικούς στόχους.
 Παρ’όλα αυτά, ο τελικός στόχος των ενδιάμεσων αυτών αγώνων είναι πάντα η 
επίθεση. Είναι πάντως προφανώς δυνατό για μεμονωμένους συντρόφους ή ομάδες 
συγγένειας, να χτυπούν άτομα ή οργανώσεις του Κεφαλαίου και του Κράτους, 
ανεξάρτητα από οποιαδήποτε περαιτέρω  πολύπλοκη σύνδεση. Το σαμποτάζ έχει
 γίνει το κύριο όπλο των εκμεταλλευόμενων στον αγώνα τους μέσα στο σενάριο αυτό 
που βλέπουμε να παίζεται μπροστά μας.  Ο Καπιταλισμός δημιουργεί συνθήκες ελέγχου 
και κυριαρχίας σε επίπεδα που ποτέ δεν είχαμε δει πριν, μέσα από την πληροφορική 
τεχνολογία που δεν θα μπορούσε ποτέ να χρησιμοποιηθεί για ο,τιδήποτε άλλο πέρα 
από την διατήρηση της εξουσίας.