*“Όχι πια άλλοι βιασμοί”, όλοι “οι άντρες είναι βιαστές”, “το καμάκι είναι βιασμός”... η σκυτάλη λοιπόν άλλαξε χέρια: η υπόθεση βιασμός πέρασε από τους μεγάλους τίτλους των εντυπωσιοθηρικών λαϊκών εφημερίδων στα φεμινιστικά συνθήματα. Μετά τις εκτρώσεις, ο φεμινισμός βρήκε ένα καινούργιο leit motiv. Η καμπάνια κατά των βιασμών παίρνει ποικίλες μορφές: συνθήματα στους τοίχους, διαδηλώσεις, δικαστικές μάχες, συζητήσεις, δίκες και βίαια αντίποινα. Οι φεμινίστριες σέρνουν το χορό, αλλά δεν είναι μόνες. Ακολουθούν και οι αριστεριστές. Πώς ήταν άλλωστε δυνατό να μην αντιδράσουν σε μια ιδιαζόντως βδελυρή μορφή καταπίεσης, αυτοί που έχουν ειδικότητα στο να καταγγέλουν παντού, πάντοτε και προς όλες τις κατευθύνσεις την καταπίεση? Ζήτω λοιπόν ο αγώνας των γυναικών, πλάι στον αγώνα των εργατών, των νεαρών μαθητευόμενων, των αγωνιζόμενων λαών, των κηνυγών και των άγριων θηραμάτων! Βέβαια δεν τους είναι πάντοτε εύκολο να συνδυάσουν όλους αυτούς τους αγώνες σε ένα ενιαίο κίνημα: διαπιστώνουν ότι υπάρχουν και αντιφάσεις μεταξύ τους. Μήπως όμως επιδίωξη των αριστεριστών δεν είναι ακριβώς να αυτοπροβληθούν όχι μόνο ως χώρος πολυσυλλεκτικός αλλά και ως το αναγκαίο στοιχείο ενοποίησης όλων αυτών των αγώνων? *Υποστηρίζεται ότι ο βιασμός βρίσκεται παντού. Ότι το “καμάκι” είναι βιασμός. Ότι το “μπανιστήρι” είναι βιασμός. Ότι ο άντρας είναι από τη φύση του βιαστής και η γυναίκα, το αιώνιο και αθώο θύμα του. Κάποιες εξτρεμίστριες φεμινίστριες διακηρύσσουν ότι η διείσδυση του πέους είναι μια πράξη καθυπόταξης, μια ταπείνωση που οι γυναίκες πρέπει να αρνηθούν. Ορισμένες μάλιστα φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι η βία και η εκμετάλλευση δεν υπάρχουν παρά μόνο εξαιτίας των αντρών και ότι, κατά συνέπεια, το ζήτημα είναι να εξουδετερωθεί ή και να εξαλειφθεί αυτό το φύλο του ανθρώπινου γένους με την εγκαθίδρυση ενός κόσμου γυναικών, ο οποίος χάρη στις προόδους της βιολογίας, θ' αναπαράγεται χωρίς άντρες. *Οι βιαστές όμως είναι στ' αλήθεια αυτά τα αρσενικά-κατακτητές που κηνυγούν τα θηλυκά μέσα στις πόλεις, αυτοί οι σύγχρονοι Ταρζάν που πηδάνε από μπαλκόνι σε μπαλκόνι με το χέρι στο πέος και μ' ένα λουλούδι στο στόμα? Οι πλέον σοβαρές στατιστικές απαντούν : όχι. Ο “μέσος” βιαστής -είτε είναι μετανάστης , είτε ένας τυπικός οικογενειάρχης- δεν ανταποκρίνεται σε αυτό το πρότυπο. Δύσκολα μπορούμε να θεωρήσουμεμια τέτοια “φιγούρα” ως έκφραση της θριαμβεύουσας φαλλοκρατίας, αυτής της φαντασιοκοπίας που τόσο εξοργίζει τις φεμινίστριες.Ο βιασμός είναι κατά βάση η θλιβερή εκδίκηση ενός θύματος, το κατόρθωμα του φτωχού. Δεν είναι απόρροια του αστικού πλούτου ή της φαλλοκρατικής αλαζονείας, αλλά το υποπροϊόν τους.Αχ και να μπορούσαμε να αποδείξουμε ότι ο βιασμός είναι έργο των προνομιούχων που κάνουν σαν τρελοί για να γευθούν προλεταριακή σάρκα: πόσο εύκολο θα ήταν τότε να συντονίσουμε το δίκαιο αγώνα των γυναικών με την κλασσική πάλη των τάξεων...Δε βρίσκεται όμως κάθε μέρα κάποιος πλούσιος βιαστήςγια να τον κατασπαράξουμε – κι έπειτα ακόμη και η μαοϊκή δημαγωγία έχει τα όριά της!... ... Οι “μιλιτάντικες” στάσεις απέναντι σε αυτό το ζήτημα, συγκαλύπτουν την ανικανότητα όσων τις υιοθετούν να παρέμβουν στην ίδια τους την καθημερινή ζωή, και απλώς επιδεινώνουν τη μιζέρια τους. Οι φεμινιστικές πεποιθήσεις μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν με την πιο πεζή αθλιότητα. Έχουμε έτσι ή αποδοχή της πιο δουλοπρεπούς υποταγής, και αντεκδίκηση στο φαντασιακόκαι ιδεολογικό επίπεδο ή δικαιολόγηση των οργίλων και επιθετικών στάσεων, που επιτείνουν τη δυστυχία η οποία τις τροφοδοτεί και την οποία υποτίθεται 'ότι καταπολεμούν.
Μία ματιά γύρω μας αρκεί για να διαπιστώσουμε πως ο βιασμός όχι μόνο ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει, αλλά ξεσκίζει στην κυριολεξία τα πέπλα του “πολιτισμένου” ανθρώπου, που διατρανώνει την απόσχισή του από το ζωικό και το άγριο. Στην πραγματικότητα ο φεμινισμός είναι και θα είναι παντοτινά επίκαιρος, όσο οι συνθήκες που τον γεννάνε θα υπάρχουν. Και είναι η ενδυνάμωση, όταν δεν είναι επιφανειακός, της γυναίκας και το πέρασμα από τη θέση του θύματος στη θέση του ελέγχου του σώματός της μέσω της επαναφοράς του ελέγχου στο Εγώ της. Αυτές οι κριτικές στον φεμινισμό δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάνε το ζήτημα της βίας έναντι των γυναικών, κατανοώ ότι το θέμα είναι η και καλά αριστερίστικη εμμονή και γκρίνια, αλλά το ζήτημα είναι πάντα υπαρκτό, είναι καθημερινότητα και δεν είναι φαντασία που οργιάζει, δυστυχώς. Ο βιασμός δεν είναι ούτε η εκδίκηση του φτωχού, είναι ένα διαταξικό φαινόμενο, είναι ένα φαινόμενο που διασχίζει τόσο ηλικιακά, όσο και περιβαλλοντικά την ανθρωπότητα (παρόλο που δε με καλύπτει ο όρος), διασχίζει τις μεγαλουπόλεις, με το μηχανιστικό τρόπο ζωής όσο και την επαρχιώτικη κουλτούρα, και είναι συνυφασμένος με την πατριαρχία. Όσο αυτή διατηρείται, και οι επιφάσεις των ηγεμονιστικών της διαταραχών, τόσο ο βιασμός θα παραμένει, θα είναι ένα φόβητρο στο πίσω μέρος του μυαλού των γυναικών. Και θα απαιτεί ασφάλεια, όπως το κάνει πάντα ο φόβος. Ένας τρόπος να ξεφύγει η γυναίκα από το ρόλο που της έχει από τα πριν δοθεί, είναι η ίδια να αντιμετωπίζει τον θύτη, αν βρει την ευκαιρία να το κάνει, ένας άλλος να μην αναπαράγει την εικόνα της ως το στολίδι μίας ανδρικής ζωής, δλδ να ξεφύγει από το πολιτιστικό κλοιό όπου η ύπαρξή της ορίζεται συγχρόνως με την συμπόρευσή της με ένα υποτίθεται δυνατότερό της, αυτό το στερεότυπο “πίσω από κάθε δυνατό άντρα”, δηλαδή να μην είναι πια το συνοδευτικό, αλλά το ίδιο το μενού, που η ίδια διάλεξε και τους όρους του σύμφωνα με τις ελεύθερές της επιθυμίες. Ωστόσο έχω την εντύπωση πως για γυναίκες που έχουν περάσει από εκεί, αυτά που λέμε δεν έχουν πολλή μεγάλη σημασία, ίσως και να μη νιώθουν πως ο λόγος αυτός τις αφορά εν τέλει, γιατί μιλάει τη γλώσσα της πλευράς που δεν γνωρίζει από μέσα.
συγνώμη για το απανωτό, αλλά ξέχασα πως υπάρχουν και διαβάσματα από ριζοσπαστικούς φεμινιστικούς χώρους, που πραγματικά προσθέτουν υλικό και εσωτερικά οπλίζουν αντί να κατηγοριοποιούν θυματοποιητικά, που δεν είναι και τα ευκολότερα αλλά αξίζει τον κόπο να ψαχτούν ώστε η γυναίκα να γίνει το επίκεντρο της εαυτής της ξανά, μαθαίνοντας να περιγράφει η ίδια την εμπειρία της, αυτό απαιτεί επίσης να μην αφήνει να τη χαλουχούν ούτε να την ψυχολογικοποιούν άνευρα πιόνια του συστήματος, γιατί ακόμη και κλάδοι επιστημονικοί έχουν κλέψει τη φωνή της.
Δεν διαφωνούμε πάντως στο μεγαλύτερο μέρος όσων αναφέρεις, σε ελάχιστα ίσως.
Έπιασες ένα βασικό σημείο που με κάνει να πιστεύω ότι ο φεμινισμός -όπως κάθε μερικότητα που αυτοκαθορίζεται όχι τόσο με βάση κάποιο ρεύμα ιδεών και πρακτικών, όσο με τη μερικότητα αυτή- δεν είναι πλέον καν ιδιαίτερα χρήσιμος ως αναλυτικό εργαλείο και θεωρησιακό όπλο. Πραμγατικά θεωρώ ότι πέρα απ την προηγούμενη ένστασή μου ότι πρεπει να ξεπεραστούν τουλάχιστον οι εμμονές που βασανίζουν το χώρο αυτό από τα δύο πρώτα κυρίως κύματά του. Εξαιρώ σχεδόν τελείως το κουήρ κίνημα, που παρ ότι το τρίτο φεμινιστικό κύμα, έβαλε πολύ πιο προωθημένα ζητήματα στο τραπέζι. Σιχαίνομαι τους έμφυλους ρόλους και τα εγκλωβιστικά δίπολα τύπου μπλε-γαλάζιο. Δε γουστάρω και πολεμώ κάθε διάκριση που γίνεται με αφορμή ή αιτία το φύλο, προσέχοντας ακόμη και τη χρήση της γλώσσας, εννοούνται αυτά. Για παράδειγμα του τί εννοώ : Στον αντιφά χώρο, δε συμμετέχω ως αόριστα αντιφά αλλά συγκεκριμένα ως αναρχικός αντιφά.
Δε σου απάντησα ιδιαίτερα προφανώς, ελπίζω να ανα απλά πιο σαφή τη δική μου θέση.