Οι ηγέτες έχουν τον πρώτο λόγο: Αυτοί μιλούν, υπόσχονται, παραπλανούν διατάζουν. Οι μάζες – όταν είναι παρούσες – βρίσκονται αντιμέτωπες με μια προκαθορισμενη μοίρα.: Πρέπει να σχηματίζουν γραμμές και να βαδίζουν σα στρατιωτάκια. Πρέπει να πιστεύουν, να σιωπούν, να πληρώνουν. Πρέπει να δέχονται κα να εκτελούν εντολές και τελικά πρέπει να…ψηφίζουν.
Οι ηγέτες τους θέλουν να μπουν στο κοινοβούλιο. Πρέπει να τους εκλέξουν. Έπειτα, ενώ οι μάζες θα προσμένουν με σιωπηρή υποταγή και αφοσιωμένη παθητικότητα, οι ηγέτες αποφασίζιυν την πολιτική στο κοινοβούλιο.
To Κ.P.D. έχει γίνει πολιτικό κόμμα που θέλει να μπει στο κοινβούλιο. Όταν λέει στις μάζες ότι θέλει να μπει στο κοινοβούλιο μόνο και μόνο για να το καταστρέψει, λέει ψέμματα. Λέει ψέμματα όταν δηλώνει πως δεν επιθυμεί να διεκπεραιώσε κάποια θετική διεργασία στα κοινοβουλευτικά πλαίσια. Δεν θα καταστρέψει το κοινβούλιο – δεν θέλει και δεν μπορεί. Θα κάνει θετική εργασία μέσα σε αυτό – είναι υποχρεωμένο αλλά και θέλει. Αυτή είναι η ζωή του.
Το Κ.P.D.έχει γίνει ένα κοινβουλευτικό κόμμα όπως όλα τα άλλα. Ένα συμβιβασμένο οπορτουνιστικό κόμμα κριτικής και βερμπαλισμού, που έχει πάψει πλέον να είναι επαναστατικό. Συλλογιστείτε αυτό: Μπήκε στο κοινοβούλιο. Αναγνώρισε τα σωματεία. Υποκλίθηκε μπροστά στο δημοκρατικό σύνταγμα. Συνάπτει ειρήνη με τις κυρίαρχες δυνάμεις. Τοποθετείται στο πεδίο των εξουσιαστικών σχέσεων. Παίρνει μέρος στο έργο της εθνικής και καπιταλιστικής ανοικοδόμησης. Πώς διαφέρει λοιπόν από το U.S.P.D. ; Κριτικάρει αντί να αρνείται. Φέρεται ως αντιπολίτευση αντί να κάνει την επανάσταση. Διαπραγματεύεται αντί να πράττει. Φλυαρεί αντί να μάχεται.
Γι’ αυτό και έχει πάψει να είναι ένα επαναστατικό κόμμα. Έχει μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατικό. Μόνο κάποιες ελάχιστες λεπτομέρειες το διαφοροποιούν από το S.P.D. και το U.S.P.D. Έτσι κατάντησε. Οι μάζες έχουν μια παρηγοριά πως υπάρχει αντίσταση, αυτή όμως η αντίσταση δεν έχει αποκολληθεί από την αντεπανάσταση. Τί μπορούσε να κάνει; Τί έκανε; Συγκέντρωσε κι ενοποίησε μια πολιτική οργάνωση. Ήταν αυτό απαραίτητο; Από μια επαναστατική οπτική γωνία, τα αποφασιστικότερα και πιο δραστήρια στοιχεία, πρέπει να σχηματίσουν τη φάλαγγα της επανάστασης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο βάζοντας σταθερά και συμπαγή θεμέλια. Είναι η ελίτ του νέου επαναστατικού προλεταριάτου. Με το ν αποφασιστικό χαρακτήρα της οργάνωσής τους κερδίζουν σε δύναμη, και η κρίση τους αποκτά μεγαλύτερο βάθος. Προβάλλονται ως η εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου,ως μια δρώσα θέληση σε σχέση με τα διστακτικά και μπερδεμένα άτομα. Σε αποφασιστικές στιγμές, σχηματίζουν ένα κέντρο που λειτουργεί ως μαγνήτης για κάθε δραστηριότητα. Είναι πολιτική οργάνωση, όχι όμως πολιτικό κόμμα, όχι ένα κόμμα με την παραδοσιακή μορφή του.
Το όνομα του κομμουνιστικού εργατικού κόμματος (K.A.P.D.), είναι το τελευταίο εξωτερικό και σύντομα περιττό ίχνος μιας παράδοσης η οποία δεν μπορεί έτσι απλά να σβηστεί όταν η υπάρχουσα μαζική ιδεολογία του χθες δεν ισχύει πια. Όμως και αυτό το ίχνος θα σβηστεί.. Η οργάνωση των κομμουνιστών στην πρώτη γραμμή της επανάστασης δεν πρέπει να έχει τη συνηθισμένη μορφή κόμματος με την αυστηρή κι επιβλητική ακολούθηση της κομματικής γραμμής. Ηεποχή της ίδρυσης κομμάτων έχει περάσει, όπως άλλωστε γενικότερα και η εποχή των κομμάτων. Το Κ.P.D. είναι το τελευταίο κόμμα. Η χρεωκοπία του είναι η πιο ντροπιαστική, το τέλος του δεν έχει αξιοπρέπεια ή δόξα… Τί γίνεται όμως με την αντιπολίτευση, με την επανάσταση;