Α) Το κράτος δε θα εξαφανιστεί από μόνο του – Επίθεση.

Το κράτος του κεφαλαίου δε θα μαραθεί από μόνο του, όπως φαίνεται να έχουν φτάσει να πιστεύουν πολλοί αναρχικοί, όχι μόνο εγκλωβισμένοι σε αφηρημένες θέσεις περί αναμονής, αλλά φτάνοντας κάποιοι ακόμη και στο σημείο να καταδικάζουν ανοιχτά τις πράξεις αυτών για τους οποίους η δημιουργία του καινούργιου κόσμου βασίζεται στην καταστροφή του παλιού.

Η επίθεση είναι η άρνηση της διαμεσολάβησης, της ειρήνευσης, της θυσίας και του συμβιβασμού.  δρώντας και μαθαίνοντας να δρούμε, όχι μέσα από την προπαγάνδα, είναι που ανοίγουμε το μονοπάτι για την εξέγερση, παρ’ όλο που η προπαγάνδα παίζει ρόλο στο ξεκαθάρισμα του πώς δρούμε. Η αναμονή διδάσκει μόνο αναμονή – με τη δράση μαθαίνουμε να δρούμε.

Η δύναμη της εξέγερσης είναι κοινωνική όχι στρατιωτική. Το μέτρο για την εκτίμηση της σημασίας μιας γενικευμένης εξέγερσης δεν είναι η ένοπλη σύγκρουση αλλά αντίθετα ο βαθμός παράλυσης της οικονομίας, της κανονικότητας.

Β) Συνεχής σύγκρουση ενάντια στη διαμεσολάβηση θεσμικών δυνάμεων.

Η σύγκρουση θα έπρεπε να θεωρείται ως διαρκές στοιχείο στον αγώνα ενάντια στους εξουσιαστές. Ένας αγώνας που στερείται αυτού του στοιχείου, καταλήγει να μας ωθεί στη διαμεσολάβηση των θεσμών, αναπτύσσεται προσαρμοσμένος στις συνήθειες της αντιπροσώπευσης και με πίστη σε μια παραπλανητική αντίληψη περί βοήθειας από κοινοβουλευτικά διατάγματα, φτάνοντας στο σημείο να συμμετέχουμε οι ίδιοι στην εκμετάλλευσή μας.

Θα μπορούσαν ίσως να υπάρχουν ατομικοί λόγοι που κάνουν κάποιον να αμφισβητήσει την απόπειρα να επιτύχει τους στόχους του με βίαια μέσα. Όταν όμως η μή βία φτάνει να ανυψωθεί στο επίπεδο μιας απαραβίαστης Αρχής,, όπου η πραγματικότητα χωρίζεται σε “καλό” και “κακό”, τότε τα επιχειρήματα παύουν να έχουν αξία και όλα ερμηνεύονται με όρους υποταγής και υπακοής. Οι αξιωματούχοι του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης, περιθωριοποιώντας και υποτιμώντας άλλους, έχουν ξεκαθαρίσει ένα συγκεκριμένο πράγμα: Ότι βλέπουν τις αρχές τους – στις οποίες αισθάνονται υπόχρεοι – ως ένα λόγο να υπερισχύουν πάνω σε όλο το κίνημα.

Γ) Το ατομικό και το κοινωνικό – Ατομικισμός και κομμουνισμός, ένα ψεύτικο δίλημμα.

Αποδεχόμαστε τα καλύτερα στοιχεία του ατομισμού και του κομμουνισμού. Η εξέγερση ξεκινά με την επιθυμία των ατόμων να ξεπεράσουν τις συνθήκες καταναγκασμού και ελέγχου, την επιθυμία να επανοικειοποιηθεί κάποιος την ικανότητα να δημιουργεί τη ζωή του όπως του ταιριάζει. Αυτό απαιτεί το ξεπέρασμα του διαχωρισμού μεταξύ του ίδιου και των συνθηκών της ζωής του.

Εκεί όπου οι λίγοι, οι προνομιούχοι ελέγχουν τις συνθήκες ύπαρξης, είναι αδύνατο για τους περισσότερους ανθρώπους να καθορίζουν την ύπαρξή τους με τους δικούς τους όρους. Η ατομικότητα μπορεί να ανθίσει μόνο εκεί όπου η ισότητα στους όρους πρόσβασης στις συνθήκες κοινωνικής ύπαρξης αποτελεί την κοινωνική πραγματικότητα. Αυτή η ισότητα πρόσβασης, είναι ο κομμουνισμός.  Το τί κάνει ο καθένας με αυτήν την ισότητα, εξαρτάται από αυτόν και τους γύρω του.

Άρα δεν υπάρχει ισότητα ή ταυτότητα ατόμων που να υπονοείται στον πραγματικό κομμουνισμό. Αυτό που μας ωθεί στην ταυτότητα ή ισότητα ύπαρξης, είναι οι κοινωνικοί ρόλοι που μας επιβάλλει το σύστημα. Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ ατομισμού και κομμουνισμού.