Το κείμενο αυτό, είναι μετάφραση από το παλιό αναρχικό περιοδικό Willful Disobedience και στην Ελλάδα πρωτοδημοσιεύτηκε το καλοκαίρι του 2002, στο δοκιμαστικό -και..μοναδικό- τεύχος της εφημερίδας Αγκιτάτσια, στον Πειραιά.Ως αναρχικός, αντιτίθεμαι φυσικά σε κάθε κρατικό πόλεμο. Αν ιστορικά μερικοί αναρχικοί έχουν υποστηρίξει συγκεκριμένους πολέμους, (π.χ. η υποστήριξη του Κροπότκιν προς τους συμμάχους στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο), αυτό δείχνει την έλλειψη συνεκτικότητας στην ανάλυσή τους και μια προθυμία να επιτρέψουν στην πολιτική και στρατηγική σκέψη να έχει την προτεραιότητα, σε μια προσπάθεια – σύμφωνη με κάποιες αρχές – να δημιουργήσει κανείς τη ζωή και τον κόσμο που θέλει, εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι του κράτους δεν μπορούν ποτέ να “αυξήσουν” την ελευθερία, αφού η ελευθερία δε συνίσταται σε ποσοτική μείωση της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης, (αυτό που ο Κροπότκιν ερμήνευσε ως το αποτέλεσμα της ήττας της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας ), αλλά σε ένα ποιοτικό μετασχηματισμό της ύπαρξης που τους καταστρέφει : Αυτό που κάνουν είναι απλά να αλλάζουν τους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ των κυρίαρχων.
Η αναρχική λοιπόν αντίθεση στους κρατικούς πολέμους, είναι στην ουσία αντίθεση στις κοινωνικές σχέσεις που κάνουν δυνατούς αυτούς τους πολέμους. Με άλλα λόγια, είναι αντίθεση στην ολότητα του μιλιταρισμού. Και μιλιταρισμός δεν είναι απλά ο πόλεμος ως τέτοιος. Είναι μια κοινωνική ιεράρχηση σε αυτούς που δίνουν και αυτούς που παίρνουν εντολές. Είναι υπακοή, κυριαρχία, υποταγή. Είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τα άλλα ανθρώπινα πλάσματα ως αφαιρέσεις, απλούς αριθμούς, στατιστικές θανάτου. Είναι ,την ίδια ώρα, η κυριαρχία στρατηγικών σκεπτικών και ισχύος -για δικό του όφελος- πάνω στη ζωή, και η προθυμία να θυσιάζεται κανείς για κάποιο “Μεγάλο Σκοπό” στον οποίο έχει διδαχτεί να πιστεύει.
Θεωρούμενος με αυτόν τον τρόπο, ο αντιμιλιταρισμός δε φέρει μέσα του απλά την αντίθεση στους κρατικούς πολέμους αλλά και μια σύλληψη του πώς επιθυμούμε να διεκπεραιώσουμε την επαναστατική μας πάλη ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Δεν είμαστε ειρηνιστές. ένας ποιοτικός μετασχηματισμός της ζωής και των σχέσεων, ικανός να καταστρέψει τους θεσμούς κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, θα περιέχει μία βίαιη ανατροπή των συνθηκών, μία ρήξη με το υπάρχον, που σημαίνει εξέγερση. Κι ενώ αντιμετωπίζουμε αυτούς τους θεσμούς στις ζωές μας, μια καταστρεπτική επίθεση εδώ και τώρα, είναι όχι μόνο δικαιολογημένη αλλά και απαραίτητη. Αλλά το να στρατιωτικοποιείς αυτήν την πάλη, να τη μετασχηματίζεις ουσιαστικά σε ένα ζήτημα στρατηγικής και τακτικής, αντιτιθέμενων δυνάμεων και αριθμών, σημαίνει ότι ξεκινάς να δημιουργείς στην πάλη μας αυτό που προσπαθούμε να καταστρέψουμε. Η ουσία της στρατιωτικοποίησης είναι στην πραγματικότητα, η ουσία της κοινωνίας της αγοράς και του κράτους: Ποσοτικοποίηση, το μέτρο όλων των πραγμάτων. Το αναρχικό ιδεώδες της ελευθερίας του ατόμου να αυτοπραγματώνεται πλήρως σε ελεύθερη συνεννόηση με ανθρώπους της επιλογής του, χωρίς παρεμβολή των κυρίαρχων κοινωνικών θεσμών ή έλλειψη πρόσβασης σε ο,τιδήποτε είναι απαραίτητο για την επίτευξη αυτού του σκοπού, είναι στην ουσία το απολύτως αντίθετο μιας τέτοιας “καταμετρημένης” ύπαρξης.
Η ένοπλη πάλη θα αποτελεί πιθανότατα μέρος κάθε κοινωνικής εξέγερσης αλλά αυτό δεν απαιτεί τη δημιουργία μιας στρατιωτικής δύναμης. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και ως σημάδι ότι το , κατά πολύ σημαντικότερο, κίνημα κοινωνικής ανατροπής, έχει αρχίσει να στατικοποιείται. Από μια αναρχική οπτική, η ειδίκευση, ενυπάρχουσα στο σχηματισμό ενός επαναστατικού στρατού, θα πρέπει να ιδωθεί ως αντικρουόμενη με τις αναρχικές αρχές. Αν εν μέσω της κοινωνικής εξέγερσης, ο επαναστατημένος λαός στο σύνολό του οπλιστεί με όλα όσα χρειάζονται για την πάλη του, αυτό θα υπονόμευε την τάση για στρατιωτικοποίηση. Όσο θυμόμαστε ότι ο κύριος σκοπός είναι η κοινωνική ανατροπή, ο μετασχηματισμός των κοινωνικών σχέσεων, ότι αυτή είναι η πραγματική δύναμη του κινήματος γιατί είναι στη διαδικασία αυτής της ανατρεπτικής πρακτικής που ανακαλύπτουμε την ανυπότακτη μοναδικότητά μας, και το ότι τα όπλα είναι απλά ένα εργαλείο μέσα στα πολλά που χρησιμοποιούμε, τότε η σημασία της απόρριψης της στρατιωτικοποίησης θα πρέπει να γίνει πιο καθαρή. Δεν υπάρχει χαρά στον μιλιταρισμό. Η οπλισμένη χαρά βρίσκεται στο συλλογικό σχέδιο της ατομικής αυτοπραγμάτωσης, βρίσκοντας τα μέσα να καταστρέψει κάθε κυριαρχία, με κάθε δυνατό εργαλείο,. Ο μετασχηματισμός της ζωής, όπλο στα χέρια μας.Ούτε πασιφισμός ούτε μιλιταρισμός, Κοινωνική Εξέγερση.
Η ένοπλη πάλη θα αποτελεί πιθανότατα μέρος κάθε κοινωνικής εξέγερσης αλλά αυτό δεν απαιτεί τη δημιουργία μιας στρατιωτικής δύναμης. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και ως σημάδι ότι το , κατά πολύ σημαντικότερο, κίνημα κοινωνικής ανατροπής, έχει αρχίσει να στατικοποιείται. Από μια αναρχική οπτική, η ειδίκευση, ενυπάρχουσα στο σχηματισμό ενός επαναστατικού στρατού, θα πρέπει να ιδωθεί ως αντικρουόμενη με τις αναρχικές αρχές. Αν εν μέσω της κοινωνικής εξέγερσης, ο επαναστατημένος λαός στο σύνολό του οπλιστεί με όλα όσα χρειάζονται για την πάλη του, αυτό θα υπονόμευε την τάση για στρατιωτικοποίηση. Όσο θυμόμαστε ότι ο κύριος σκοπός είναι η κοινωνική ανατροπή, ο μετασχηματισμός των κοινωνικών σχέσεων, ότι αυτή είναι η πραγματική δύναμη του κινήματος γιατί είναι στη διαδικασία αυτής της ανατρεπτικής πρακτικής που ανακαλύπτουμε την ανυπότακτη μοναδικότητά μας, και το ότι τα όπλα είναι απλά ένα εργαλείο μέσα στα πολλά που χρησιμοποιούμε, τότε η σημασία της απόρριψης της στρατιωτικοποίησης θα πρέπει να γίνει πιο καθαρή. Δεν υπάρχει χαρά στον μιλιταρισμό. Η οπλισμένη χαρά βρίσκεται στο συλλογικό σχέδιο της ατομικής αυτοπραγμάτωσης, βρίσκοντας τα μέσα να καταστρέψει κάθε κυριαρχία, με κάθε δυνατό εργαλείο,. Ο μετασχηματισμός της ζωής, όπλο στα χέρια μας.Ούτε πασιφισμός ούτε μιλιταρισμός, Κοινωνική Εξέγερση.