Όπως ορθά το έχουν θέσει κάποιοι σύντροφοι: Εμείς οι αναρχικοί είμαστε διεθνιστές μέχρι να φτάσουμε στην καταστροφή των εθνών. Ακόμη κι αν το πρώτο βήμα είναι να μην τα αναγνωρίσουμε ή τα αποδεχτούμε, η καταστροφή τους είναι μέρος του σχεδίου της καταστροφής του Κράτους.

Η Αναρχία είχε και πάντα έχει μια δεθνιστική στάση. Γνωρίζουμε καλά πως θα πρέπει να λαμβάνουε υπ’όψη τις τοπικές συνθήκες, ο διεθνισμός όμως είναι ένα χαρακτηριστικό που δε διαχωρίζεται απ’ τη σκέψη η οποία προσπαθεί να εκμηδενίσει κάθε είδος Κράτους κι Εξουσίας, αντιτίθεται σε κάθε μορφή “ανάπτυξης” και προωθεί μια στάση ζωής σε διαρκή εξέγερση συνολικά ενάντα στο υπάρχον.

Η ανταλλαγή ιδεών και σκέψεων μεταξύ συντρόφων από διαφορετικά μήκη και πλάτη του πλανήτη, υπήρξε θεμελιώδης για την οικοδόμηση μιας διεθνιστικής αναρχικής προοπτικής, που απορρίπτει τους περιορισμούς συνόρων κι εθνοτήτων, διαδίδοντας για παράδειγμα τους αγώνες που διεξάγουν σύντροφοι σε δαφορετικές συνθήκες.  Η άμεση δράση καιι το σαμποτάζ έχουν επίσης επιτρέψει, ξεκινώντας από την ίδια την πρακτική,  το χτίσιμο διεθνών συνδέσμων μεταξύ αναρχικών από διαφορετικά μέρη.  Το ίδιο ισχύει και για την άμεση και προσωπική υποστήριξη μεταξύ συντρόφων από διαφορετικά μέρη,  μια υποστήριξη η οποία έχει σταθερά φωνή στον αγώνα και τα κοινά εγχειρήματα που καθημερινά δημιουργούνται.   Μεταφράσεις ανακοινώσεων, διάλογοι μεταξη συντρόφων,  δράσεις αλληλεγγύης, μπροσούρες για τη διάδοση των υποθέσεων των συντρόφων, στήριξη διάφορων εγχειρημάτων, έντυπα για ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών και κριτικών, σαμποτάζ, στήριξη συντρόφων στην παρανομία,  η ύφανση αδελφικών σχέσεων μεταξύ συντρόφων, είναι μερικά παραδείγματα τρόπων με τους οποίους το (α/α) κίνημα έχει κάνει πράξη το διεθνισμό που το χαρακτηρίζει.

Από το κίνημα αληλεγγύης στους Σάκκο και Βαντσέτι, όταν πραγματοποιούνταν σαμποτάζ , μεταξύ άλλων από τους αναρχκούς κύκλους που βρίσκονταν κοντά στην εφημερίδα Culmine, ως τις δράσεις σαμποτάζ σε αλληλεγγύη με τις απεργίες πείνας των συντρόφων στην Ελλάδα, από τον συντονισμό και υποστήριξη μεταξύ συντρόφων των Η.Π.Α. και του Μεξικό για την οργάνωση και προπαγάνδιση των εξεγερσιακών αλλαγών του 1910 – περιλαμβανόμενης της υποστήριξης σε συντρόφους έγκλειστους ή στην παρανομία,  ως τις μπροσούρες αλληλεγγύης στους συντρόφους του 5Ε-Μ στο Μεξικό, ο αναρχισμός έχεi δείξει ξεκάθαρα πως δεν υπάρχουν σύνορα για την αλληλεγγύη και τον συντονισμό, δηλαδή για τον ίδιο τον αγώνα.  Από συντρόφους στη Νορβηγία ή τη Φινλανδία – χώρες με ισχυρά εδραιωμένη κοινωνική ειρήνη, μέχρι συντρόφους στην Τουρκία, τη Συρία ή τις αραβικές χώρες που χρόνια τώρα βρίσκονται σε μια κατάσταση μαινόμενου πολέμου,  οι αναρχικοί δε θα δημιουργήσουμε κοινωνικούς ή εθνικούς διαχωρισμούς, ούτε θα αναπαράξουμε αυτούς που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε για να διαιρεί. Δεν θα αντιμετωπίσουμε τους συντρόφους μας σα μικροαστούς εξαιτίας του ότι γεννήθηκαν σ’ ένα διαφορετικό απ’ το δικό μας τόπο, όπως και δε θα κάνουμε διάκριση (πόσο μάλλον θετική!!) απέναντι σε άλλους που γεννήθηκαν σε συνθήκες μεγαλύτερης καταστροφής και δαφθοράς απ’ ότι  εμείς.

Είναι σαφές πως κάθε μέρος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, που με κάποιο τρόπο καθορίζουν τις συνθήκες του αγώνα,  και πως το εξεγερσιακό σχέδιο οφείλει να προσαρμοστεί σε αυτά τα χαρακτηριστικά, ακόμη όμως και ως τέτοιος, ο αναρχικός αγώνας δεν ανταποκρίνεται απλά στις τοπικές ιδιαιτερότητες του αγώνα.  Το αντίθετο:  Ο αγώνας προσπαθεί να είναι η παγκόσμια πραγματικότητα της επίθεσης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.  Ως τέτοιος, βρίσκεται πολύ μακριά από τον αριστερίστικο ρεαλισμό, αυτόν το ρεαλισμό που υποκινεί την παθητικότητα, την αναμονή, το ρεφορμισμό,  και σκοτώνει τα όνειρα και τις επθυμίες για μια ποιοτική ζωή, μιλώντας για το τί είναι εφικτό και τί “πρέπει να γίνει”, βασισμένος στην πραγματικότητα που ζούμε.

Τελειώνοντας, θεωρούμε πως θα πρέπει να διαμορφώσουμε τις θέσεις μας ξεκινώντας από το τί βώνουμε τοπικά – γι’ αυτό και η ομάδα συντρόφων που συμμετέχουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τη στιγμή που ξεκίνησε να εκδίδεται αυτή η εφημερίδα, ξεκαθαρίζουμε τα ζητήματα ξεκινώντας από αυτά που βρίσκονται μπροστα στα μάτια μας (κι αυτό, γκρεμίζει το μεγάλο ψέμα που λέει πως υπάρχε κάποιο είδος “Ευρωπαιοποίησης” ή ευρωπαϊκής προέλευσης εξαγωγών, στο Μεξικό).   Την ίδια στιγμή όμως, αρνούμαστε να θυσιάσουμε τα όνειρά μας στο βωμό του πολιτικού ρεαλισμού, και πιστεύουμε επίσης ότι οι συνεισφορές από συντρόφους του εξωτερικού όπως και η διεθνής αλληλεγγύη δε θα εγκαταλειφθούν, γιατί είναι πάνω απ’ όλα ένα από τα θεμέλια της  Αναρχίας, στην προσπάθειά της να καταστρέψει κάθε περιορισμό.

Είμαστε ιντιβιντουαλιστές, καθώς πiστεύουμε στους εαυτούς μας και δρούμε με συνέπεια, κi επίσης μοιραζόμαστε σχεδιασμούς και προοπτικές με πολλούς ακόμη συντρόφους. Μαθαίνουμε από το παρελθόν και τις εμπειρίες μας αλλά και από τα αντίστοιχα συντρόφων του εξωτερικού που μας “εμπλουτίζουν”.  Με κάθε τρόπο, αρνούμαστε να κυλήσουμε στην ιδεολογικοποίηση.

Αν οι σύντροφοι στο Μεξικό έχουν κατά καιρούς υιοθετήσει τα ακρωνύμια της Σ.Π.Φ. και της F.A.I.  για να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων σαμποτάζ, δε νομίζουμε πως το κάναν λογω μιας ολικής έλλειψης δικής του ανάλυσης, ούτε  σε μιια προσπάθεια λογοκλοπής.  Παρ’ όλο που ασκούμε κριτική στα ακρωνύμια των αναλήψεων και ό,τι κοινώς αποκαλείται “νεομηδενισμός”,  δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως αυτοί και άλλοι σύντροφοι προώθησαν στην πράξη την παρουσία του ζώντος αναρχικού διεθνισμού, παίρνοντας μέρος στην επίθεση ενάντια στην εξουσία, σύμφωνα με τα προτάγματα και τις αντιλήψεις τους.

Αντίστοιχα υπάρχουν στις μέρες μας εκδοτικά εγχειρήματα σε συγγένεια με το εξεγερσιακό σχέδιο που δε συμφωνεί με τα ακρωνύμια. Τα εγχειρήματα αυτά προσπαθούν να αποτελούν συνδέσμους μεταξύ αναρχικών απ’ όλο τον κόσμο· υπάρχει όμως επίσης η πράξη, αδιαχώριστη απ’ τη θεωρία, να δηλώνει ξεκάθαρα πως η αναρχία ποτέ δεν μπορεί να υποβιβαστεί σε μια εναλλακτική στερούμενη μιας επιθετικής προς την εξουσία αντίληψης, ούτε σ’ ένα τοπικιστικό λόγο στηριγμένο σε αίολα επιχειρήματα, στερούμενα επομένως κάθε πιθανότητας για πραγματική κι όχι κατά φαντασία αντιπαράθεση.

Αν είμαστε ιντιβιντουαλιστές, δεν εξιδανικεύουμε τίποτα “δικό μας ή αλλότριο”  και δεν αντιπροσωπεύουμε παρά τους εαυτούς μας. Το κοινωνικό προϊόν παραμονεύει και η ζωή μας αποτελεί το αυθεντικό πεδίο μάχης.

Νegacion. Μεξικό, Μάρτης 2015.

 

**5E : https://325.nostate.net/2014/03/18/5e-letter-from-amelie-mexico/