Από το αμερικανικό περιοδικό “Sovereign Self”, τεύχος 3, Νοέμβρης 2011.

Χάος! Ως εξεγερμένος που βαρέθηκα την τάξη που μου επιβάλλεται, ως άτομο που θέλω να επιδιώξω τη δημιουργία της ζωής μου με τους δικούς μου όρους, μπορώ να βρω μι συγκεκριμένη ποιητική ομορφιά σε αυτήν τη λέξη. Δείχνει ν’ ανοίγει το πεδίο προς το παιχνίδι και την εξερεύνηση.

Όταν όμως το σκέφτομαι περαιτέρω τη χρήση της λέξης αυτής από άλλους εξεγερμένους, βλέπω ένα μείζον πρόβλημα. Κάθε
άνθρωπος που ανατράφηκε μέσα σε αυτήν την κοινωνία, έχει μάθει να πιστεύει ότι η εξουσία είναι κάτι αυθύπαρκτο, 
πέρα από εμένα κι εσένα. Συχνά, οι εξεγερμένοι αυτοί που επικαλούνται το χάος, δείχνουν να επικαλούνται απλά μια 
εξωτερική δύναμη, η οποία υποτίθεται ότι “είναι στο πλευρό μας”. Αυτό θυμίζει κάτι από προσευχή, κάτι θρησκευτικό. 
Κάθε δύναμη που βρίσκεται έξω από 'μένα, είναι για εμένα εχθρός. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο χάος ως κάτι τέτοιο. Η παρούσα κυρίαρχη τάξη πραγμάτων αναπτύχθηκε μέσα από το χάος και βεβαίως συνεχίζει να τροφοδοτείται από αυτό. 
Οι τρόποι με τους οποίους το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιούν τις καταστροφές για να εξαπλώσουν τηνεξουσία και τα κέρδη τους, το καθιστούν ξεκάθαρο. Το χάος επομένως δεν εγγυάται τίποτα από μόνο του. 
     Στο βαθμό που εμπιστεύομαι ο,τιδήποτε, εμπιστεύομαι και τη συνειδητή, αποτέλεσμα θέλησης, προταγματική 
δημιουργικότητα των ατόμων που μισούν την κυριαρχία,  και την ικανότητα των ατόμων αυτών να υφαίνουν από κοινού 
τα πλάνα τους για δημιουργική καταστροφή. Ακόμα όμως και η λέξη “εμπιστοσύνη” είναι υπό αμφιβήτηση. Για την 
ακρίβεια, αυτά είναι τα πράγματα για τα οποία θα στοιχηματίσω τη ζωή μου , αφού αυτά είναι που εκφράζουν την 
δημιουργική μου επιθυμία.
    Απορρίπτω την πνευματική παθητικότητα που αποζητά μια εξωτερική δύναμη στην οποία να πιστέψει, είτε η δύναμη 
αυτή είναι το χάος, μια επερχόμενη συντριβή,  ο υποτιθέμενος ορθολογισμός της ιστορίας που εγγυάται ποιό θα είναι 
το τέλος, ή μια ντε φάκτο επαναστατική τάξη. Η λογική της πίστης σε μια τέτοια άποψη είναι μια λογική παθητικότητας.
Κι αυτό είναι που βοηθάει στην αναπαραγωγή της παρούσας κατάστασης.  Μόνο εξασκώντας την ίδια μου την αυτονομία, 
δρώντας διαρκώς για να πάρω πίσω τη ζωή μου και να την επαναδημιουργήσω για τον εαυτό μου ενάντια στην τάξη του 
πολιτισμού, και ενωνόμενος ελεύθερα με άλλους  για τον ίδο σκοπό, θα έχω τότε κάποια πιθανότητα να αποκτήσω το 
σθένος για τη δημιουργία μιας ορμητικής δύναμης που θα πορευτεί κόντρα σε αυτό που τώρα κυριαρχεί στον πλανήτη, 
γιατί η δημιουργία ενός αντίθετου πόλου απαιτεί συνειδητή, με θέληση και διαρκή δραστηριότητα σε κάθε σφαίρα της 
ζωής..

της Cresencia Desafio, από το τρίτο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού “Sovereign Self”, Νοέμβρης 2011.

Όπως πολλοί, η πρώτη μου επαφή με τα γραπτά της Αναϊς Νιν ήρθε μέσα από τα ερωτικά της. Το “Δέλτα της Αφροδίτης” δεν ήταν το πρώτο δείγμα ερωτικής λογοτεχνίας που συναντούσα στη ζωή μου, σίγουρα όμως ήταν το πιο παράλογο και προκλητικό. Απλά δεν μπορούσα να το παρατήσω, όσο γραφικό ή ξένο προς τις “παραστάσεις” μου κι αν μου φαινόταν. Διαβάζω συνεχώς αυτές τις μικρές ιστορίες ξανά και ξανά, μαγεμένος απόλυτα. Όταν τελείωσα λαχταρούσα κι άλλο. Ερευνώντας, ανακάλυψα ότι τα ερωτικά της επισκίασαν το καλύτερο (και δυστυχώς πιο άγνωστο) γραπτό της. Κατά τη διάρκεια της ζωής της έγραψε υπέροχα, συχνά σε πρόζα, μικρές ιστορίες, νουβέλες και δοκίμια πάνω σε διάφορα και ζητήματα, και το ημερολόγιό της. Όταν άνοιξα την πόρτα προς τα γραπτά της Νιν, ανακάλυψα πως δεν μπορούσα να σταματήσω να τα ..καταβροχθίζω βιβλίο το βιβλίο, δοκίμιο το δοκίμιο.

Πήρα πολύ πρόσφατα μια συλλογή με δοκίμιά της, με τίτλο “Για χάρη του ευαίσθητου ανθρώπου και άλλα δοκίμια”, και ένα από αυτα το “γυναίκα”, με άγγιξε βαθιά. Όντας προορισμένο για διάλεξη, μιλάει για τις οπτικές της πάνω στο φεμινισμό, συνδυασμό με την καλλιτεχνική έκφραση : θέματα που πολύ δύσκολα θα τραβούσαν την προσοχή μου.Οι “νέες γυναίκες” έλεγε, θα θα προσέγγιζαν καλύτερα της ζωή τους, αν επέλεγαν πρώτα να αναζητήσουν την έμπνευση στις ίδιες τους τις εαυτές – να βρουν δύναμη σην ίδια τους τη θέληση, παρά τους χρόνιους μύθους περί των περιορισμένων ικανοτήτων μιας γυναίκας – χρησιμοποιώντας την τέχνη ως μέσο τους. Αυτό που μ’ εξιτάρησε σχετικά με το δοκίμιο αυτό, δεν ήταν τόσο η συζήτηση για τις ικανότητες της “νέας γυναίκας”, όσο ο τρόπος που μίλησε για τον “καλλιτέχνη”, τον οποίο αρνήθηκε να περιορίσει στο στερεότυπο (ζωγράφος, μουσικός, συγγραφέας κτλ), δηλώνοντας ότι ο καλλιτέχνης είναι “ το δημιουργικό πνεύμα σε κάθε του εκδήλωση”.

Η λογική της αντανακλάται στο σκεπτικό της όταν γράφει : Πιστεύω ότι κάποιος γράφει έπειδή έπρεπε να δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο να μπορεί να ζήσει. Δεν θα μπορούσα να ζήσω σε κανέναν από τους κόσμους που μου προσφέρονται – τον κόσμο των γονιών μου, τον κόσμο του πολέμου, τον κόσμο της πολιτικής. Έπρεπε να δημιουργήσω έναν δικό μου κόσμο… στον οποίο θα μπορούσα να αναπνεύσω, να “βασιλεύω”, και να ξεκουράζω τον, κατεστραμμένο από την επιβίωση, εαυτό μου”.

Αρχικά, όταν ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το έργο είχα ακαριαία δύο αντιδράσεις : απ τη μία τα μάτια μου γούρλωσαν με την αναφορά στη “νέα γυναίκα” κι έναν υπερήφανο χλευασμό προ; αυτό που θεωρούσα ότι αποτελούσε μια προώθηση του αναχωρητισμού. Συνεχίζοντας όμως, ξεκίνησα να βλέπω ότι αυτό που πραγματικά προωθούσε ήταν η σημαντικότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης ως μια υπενθύμιση διαλείμματος και εσωτερικής αναζήτησης κάθε ανθρώπου, με σκοπό να βρει καταφύγιο στην απόλυτα δική του ερμηνεία του κόσμου – ως ένα μέσο να θεμελιώσει γερά κάποιος τον εαυτό του παρά το ότι ζει στον κόσμο που του προσφέρεται.

Γνωρίζω ότι μεταξύ των αναρχικών είναι διαδεδομένο να εκφράζεται ένα μίσος προς την τέχνη, εξ’ αιτίας της ανελέητης ικανότητας του καπιταλισμού να μπασταρδεύει τα πάντα και οτιδήποτε. Παρόλα αυτά, η οπτική της Νιν πάνω στη χρησιμότητα της τέχνης ως μέσο εξύψωσης του εαυτού, ήταν μια αναζωογονητική υπενθύμιση του γιατί την θεωρώ ως μια πτυχή που εμπλουτίζει τη ζωή μου. Επιτρέπει μια αίσθηση παύσης, διαλογισμού και συλλογισμού, σε ένα περιβάλλον πουείναι πάντα βιαστικό για απαντήσεις βασισμένες στον εξωτερικό κόσμο.

Ήρθε λοιπόν το έργο και έδεσε όμορφα με τις συζητήσεις που είχα πρόσφατα αναφορικά με τη βαρύτητα της ατομική γνώσης του εαυτού – αυτό πάνω απ’ όλα, πρέπει κανείς να γνωρίζει τον εαυτό του και μάλιστα καλά προκειμένου να μπορέσει πιο αποτελεσματικά να κινηθεί μέσα στο περιβάλλον (σ.τ.μ. που του δίνεται). Ειδάλλως , δεν θα γνωρίσουμε ποτέ αυτό που πολεμάμε, και αναμφίβολα θα ξεμείνουμε απογοητευμένοι όταν δεν θα έχουμε πετύχει τους στόχους μας. Παρ’όλο που το έργο αυτό δε δημιούργησε μέσα μου τη σπίθα μιας διαφώτισης που μου άλλαξε τη ζωή, θεωρώ ότι σαφώς αξίζει να διαβαστεί όπως και τα υπόλοιπα δοκίμια που βρίσκονται στο μικρό αυτό βιβλίο.

Υπάρχει μια παραδοχή του ότι χρειαζόμαστε τροφή για να συντηρήσουμε στη ζωή το πνεύμα, έτσι ώστε να μπορούμε να πράξουμε στον κόσμο, δεν εννοώ όμως να γυρίσουμε το πρόσωπο προς την άλλη πλευρά. Εννοώ ότι πρέπει να κατακτήσουμε τη δύναμη και τις αξίες μας μέσω της ανακάλυψης και της ανάπτυξης του εαυτού μας. Ενάντια στους .. οιωνούς, ενάντια στα εμπόδια, ενάντια στην αίθουσα του τρόμου που αποκαλούμε ιστορία, ο άνθρωπος συνέχισε να ονειρεύεται και να απεικονίζει τ’ αντίθετό του… Δε χρησιμοποιούμε τη φιλοσοφία, την ψυχολογία και την τέχνη ως αποδράσεις – κινούμαστε προς τα εκεί για να αποκαταστήσουμε τους κατακερματισμένους μας εαυτούς σε μια ολότητα.

● Άλλη μια δολοφονία, αυτήν τη φορά για ένα εισητήριο.. Άλλο ένα “ακραίο” ή “μεμονωμένο” περιστατικό. Τόσο αξίζει η ζωή για την Εξουσία, για κάθε Εξουσία. Άλλωστε το ότι το Κράτος δολοφονεί δεν είναι κάτι νέο. Πάντα έτσι ήταν πάντα έτσι θα είναι, για όσο θα υπάρχουν κράτη, οποιασδήποτε μορφής.
Όπως δεν είναι νέο, το ότι δολοφονίες σαν αυτή, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν όσο οι κρατικές λογικές και πρακτικές βρίσκουν υποστηρικτές ανάμεσα σε αυτούς που θα έπρεπε να είναι πολέμιοί τους. Ανάμεσα στους καθημερινούς κοινωνικούς κανίβαλους της διπλανής πόρτας..Καμία εξουσία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη στήριξη ή συναίνεση της πλειοψηφίας μιας κοινωνίας, όση καταστολή κι αν χρησιμοποιεί για να το πετύχει..

● Κάποια αμετανόητα και λοβοτομημένα καθάρματα, καταδικάζουν τον “αλήτη τζαμπατζή”, που με θράσος παρέβη τη νομιμότητα. Κι ο ελεγκτής άλλωστε τη δουλειά του κάνει – αν δεν έχεις ή αν επιλέγεις να μην πληρώσεις , ας πρόσεχες..
Κάποιοι άλλοι ευαισθητοποιημένοι κοινωνικά, πέφτουν από τα σύννεφα με την απάνθρωπη συμπεριφορά του ελεγκτή ζητώντας απ’ το κράτος να παρέμβει – μην φτάνουμε και ως τον φόνο, ένα πρόστιμο θα αρκούσε ίσως..
Κι υπάρχουν και κάποιοι, που επιλέγουν να ζουν στην πραγματικότητα! Που κατανοούν ότι δεν αρκεί η…”ταξική συγγένεια” για να χτιστεί μια συμμαχία, μια αναρχική επαναστατική προοπτική. Άλλωστε κι ο ίδιος ο φονιάς ελεγκτής, “ταξικός σύμμαχος” είναι, μεροκαματιάρης… όπως πολλοί φορείς της εθελοδουλείας γύρω μας.
Η κοινωνία ελέγχου και υποταγής που ζούμε, προσεγγίζει την κορύφωση του καπιταλιστικού της ονείρου-εφιάλτη. Η ολοκληρωτική δημοκρατία, γνωρίζει ότι για να το πετύχει, πρέπει να σπείρει φτώχεια κι εξαθλίωση, υλική και πνευματική. Πρέπει να εδραιώσει το φόβο. Να ελέγξει όχι μόνο τις πράξεις αλλά και τις σκέψεις, όσων αντιστέκονται ή αντ-επιτίθενται στη βαρβαρότητά της, αλλά και όλων όσων δυνητικά θα μπορούσαν να το κάνουν.

●Κι εκεί είναι το στοίχημα πια.
Τα γεμάτα ράφια των μάρκετ κι οι πολύχρωμες επιγραφές στους δρόμους, συνεχίζουν το έργο των σχολείων, των θρησκειών, των πατρίδων, των μμε, των φυλακών.. Αποτελούν το μελάνι στα μάτια των υπηκόων που παρατείνει τις μέρες ζωής της Δημοκρατίας.
Πιο πολύ από ποτέ, το μίσος κι η οργή, ο Λόγος και η Πράξη, οφείλουν να χαράξουν νέα μονοπάτια προς μια διαφορετική κοινωνία ουσιαστικής και βαθιάς ελευθερίας, ίσης απόλαυσης της ζωής και των αγαθών της.
Κι αυτό, πέρα από τη δημιουργία δομών βελτίωσης της καθημερινότητας, και άμυνας απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, είναι απαραίτητο πλέον να περνά στην επίθεση. Να δημιουργεί ρήξεις με το πλέγμα κυριαρχίας γύρω μας και να επιτελεί καίρια πλήγματα στη λειτουργία και τη δομή του.
Να καταστρέφει στην καθημερινή ζωή και στους αγώνες, τους δεσμούς με την κανονικότητα σε κάθε επίπεδο .
Να κάνουμε την καθημερινότητά μας ανατρεπτική εκμεταλλευόμενοι την ποικιλομορφία μας, αποτινάσσοντας επαναστατικές συνταγές που θέλουν να επιβάλλουν την ομοιομορφία στους αγώνες και τις ζωές μας. Με αγώνες επιθετικούς απέναντι σε ό,τι τεμαχίζει την Ελευθερία, καταστρεπτικούς και παράλληλα δημιουργικούς, για το εδώ και το τώρα των αναγκών και των επιθυμιών, των ζωών και των αγώνων μας.

Το αίμα του 19χρονου Θ.Κ. και του κάθε στο παρελθόν ή μελλοντικά δολοφονημένου άμεσα ή έμμεσα από το Κράτος, βάφει τα χέρια των απαθών συνεπιβατών του όχι μόνο στο τρόλεϋ αλλά και στην ίδια τη ζωή. Τα δικά μας χέριας ας τα βάψουμε όπως εμείς επιλέξουμε…

Αναδημοσίευση από  ContraInfo  :  http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/12/24/alfredo-maria-bonanno-lets-keep-our-feet-on-the-ground-please/

Αν προσυπογράφεις την ιδέα της καταστροφής της εργασίας, πάντοτε θα βρεις κάποιον, ακόμη και μεταξύ αναρχικών, που θα πει: «Κι αύριο; Αν δε δουλέψουμε, τι θα φάμε αύριο;»

Αν λοιπόν πάρεις μια τέτοια απάντηση, σημαίνει ότι μιλάς σ’ έναν πραγματιστή αναρχικό ή μάλλον σε κάποιον που πατάει τα πόδια του γερά στο έδαφος· σ’ έναν απ’ αυτούς τους τύπους που, μόλις τον ρωτήσεις αν εξακολουθεί να θεωρεί το ρόλο της εργατικής τάξης σημαντικό στη σύγκρουση μεταξύ κυριαρχημένων και κυριάρχων, θα σου πει «Εννοείται!»

Μην πάρεις όμως το ρίσκο να τον ρωτήσεις τι σημαίνει να ’ναι κανείς ρεαλιστής ή πραγματιστής. Η απάντησή του μπορεί να διαταράξει τα όνειρά σου για πολύ καιρό.

Θα σου πει ότι χρειάζεται να σέβεσαι τις συνθήκες της ταξικής πάλης, αντί να τοποθετείς τον εαυτό σου ιδεολογικά πάνω απ’ τα μυαλά των γύρω σου, ώστε να μη γίνεις μια πρωτοπορία του προλεταριάτου – προσθέτοντας εκεί αρκετά πειστικά πως αυτό δεν το κάνεις από μια ανάγκη να έχεις αποδοτικότητα στον αγώνα ή να πάρεις άμεσα αποτελέσματα, αλλά επειδή είναι απαραίτητο να συνεχίσεις να στηρίζεις τους εκμεταλλευομένους στο μέρος όπου δείχνουν τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα να ανταπαντήσουν στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, δηλαδή στο χώρο εργασίας.

Βέβαια, εσένα θα σου ’ρθει να πεις (που σε συμβουλεύω να το κρατήσεις για τον εαυτό σου): «Μα αυτό δεν είναι καμουφλαρισμένη ιδεολογία, μ’ άλλα λόγια ιδέες που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα;» Και θα θελήσεις να πεις πως η εργατική τάξη δεν υπάρχει πλέον, ότι έχει διαλυθεί απ’ την ιστορική συνάντηση του Κεφαλαίου με τις νέες τεχνολογίες, κι έτσι κάθε ρεφορμιστική πρακτική, όπως η υποβολή αιτημάτων ή η προάσπιση κεκτημένων, απλώς στηρίζει αυτήν τη στρατηγική της κυριαρχίας και του αφανισμού. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν άσκοπο να μιλήσεις. Ο ρεαλισμός, ή ο πολιτικός πραγματισμός, είναι αρρώστια που δεν παλεύεται. Υπαινίσσεται την πρακτική εκείνων που βλέπουν τα πράγματα μονάχα υπό αιτιώδεις, σχηματικούς όρους. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από τέτοια προαπαιτούμενα. Για να λέμε την αλήθεια, ο γκραντουαλισμός μπορεί να είναι εξαιρετικά πειστικός. Η θεωρία του βαθμιαίου δίνει έστω μια παρηγοριά ως προς τι θα μπορούσε να συμβεί βραχυπρόθεσμα, καταστέλλοντας το φόβο του μέλλοντος.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό που μας λέει ο ρεαλιστής, πραγματιστής μας σύντροφος είναι ότι ένα ουσιαστικό σημείο της πάλης είναι να διασφαλίσουμε πως δε θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Ποτέ ξανά φασισμός! Κι ανατρέχοντας στις παλιότερες μορφές του φασισμού παραλείπουν να δούνε τις καινούργιες, που σε καμία περίπτωση δεν προσομοιάζουν μ’ αυτές του παρελθόντος, αλλά ενδεχομένως είναι κι ακόμα χειρότερες. Ο σύντροφος αυτός σκοπίμως σου πετάει πως αν δε δουλέψεις δε θα ’χεις να φας, για να σε αποστομώσει, και πως είναι επικίνδυνο και μη ρεαλιστικό να επιμένεις ως προς την καταστροφή της δουλειάς, αφού υποστηρίζει μια θέση που παραμένει αγκιστρωμένη στην πραγματικότητα του παρόντος, την οποία και καταλήγει να δικαιολογεί χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Δεν τον ενδιαφέρει να κουβεντιάσει ιδέες ή ζητήματα μεθόδου. Το μόνο που θέλει να ξέρει είναι τ’ αναμενόμενα αποτελέσματα, τα οποία είναι σε θέση να υπολογίζει μόνο από ποσοτική άποψη: να προσμετρώνται άνθρωποι και πράγματα, να συμπίπτουν δεδομένα της πραγματικότητας με εγχειρήματα, να γίνεται κατανοητή η κοινωνική δυναμική. Αυτές είναι οι ιδέες και οι μέθοδοι που απέδωσαν καρπούς στο παρελθόν. Δεν παίζει τώρα να υπάρχει κάτι σαν κριτική σκέψη ή κάτι που θα μπορούσε να τις θέσει υπό αμφισβήτηση.

Πρέπει να απομονωθεί κάθε ιδέα που θα μπορούσε ν’ απειλήσει την αναζήτησή του για τη συναίνεση των εκμεταλλευομένων ή που θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να παρουσιάσει τους αναρχικούς επαναστάτες ως υπονομευτές της συντεταγμένης τάξης, συμπεριλαμβανομένης της θεμιτής απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής· γιατί, αν δεν αποκλειστεί κάθε παρόμοια ιδέα, έχετε γεια, απαλλοτρίωση και ειρηνική μετάβαση στην ελεύθερη κοινωνία του μέλλοντος. Πειραματισμοί μπορούν να διεξαχθούν μονάχα ανά μικρές ομάδες, θα πει αυτός ο σύντροφος με το φωτισμένο, πραγματιστικό όραμα που ’χει για τον αγώνα, και τούτες είναι ασήμαντες απ’ τη σκοπιά της ταξικής πάλης.

Αυτή η νοοτροπία έχει μια σειρά από άλλα χαρακτηριστικά. Πρώτον, ανταποκρίνεται σε μια αντίληψη της πραγματικότητας η οποία εξαρτάται από ορισμένες προϋποθέσεις, μια εξέλιξη την οποία κάποιος βοηθά παρέχοντας απλώς ευκαιρίες για βελτιώσεις. Η λειτουργία τού απολύτως άλλου δε λαμβάνεται υπόψη. Ό,τι ξεκίνησε ως μία άποψη των πραγμάτων δε θ’ αργήσει να γίνει καταδίκη και να αποστασιοποιηθεί μόλις ο πειραματισμός που γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση αποκτήσει κάποια σημαντική μορφή και συνέπεια. Δεύτερον, η ίδια νοοτροπία αποδέχεται την τεχνολογία ως το κύριο στοιχείο που ενυπάρχει σε οποιαδήποτε αστική συμβίωση, έτσι δύναται μονάχα να φανταστεί τη μελλοντική κοινωνία ως ορμώμενη από μια εναλλακτική χρήση της σημερινής τεχνολογίας. Τρίτον, δε δύναται ν’ απαλλαγεί απ’ το δικό της θεσμικό καθήκον, αυτό του εξορκισμού κάθε φόβου μπροστά στο άγνωστο. Οποιαδήποτε απόπειρα να επιταχυνθεί αυτός ο γκραντουαλισμός αντιμετωπίζει ανυπέρβλητα προβλήματα, κάνοντας το άγνωστο να φαντάζει σαν εχθρός και το γνωστό (δηλαδή τη διατήρηση του υπάρχοντος) σαν κάτι που πρέπει να προστατεύεται μην τυχόν και πέσει στα χέρια των βαρβάρων.

Συχνά, ακόμα και το ν’ απαντήσεις σε αυτούς τους τύπους μέσα από τις δικές μας θέσεις για το απολύτως άλλο είναι πλήρες χάσιμο χρόνου. Η βαριά σκιά των γραφειοκρατών έχει περάσει πάνω από κάθε εποχή, ήδη από τις σκοτεινές απαρχές της ιστορίας. Κάτι άλλο χρειάζεται να γίνει.

πηγή  :  http://pantagruel-provocazione.blogspot.gr/2010/01/lets-keep-our-feet-on-ground-please.html

Alfredo M. Bonanno, Per favore, restiamo con i piedi per terra, άρθρο που δημοσιεύτηκε στην αναρχική εφημερίδα Canenero, τ. 26, 12.5.1995 —η απόδοση στα ελληνικά έγινε από την αγγλική μετάφραση της Τζην Ουίρ [Jean Weir] στην έκδοση Let’s destroy work, let’s destroy the economy («Ας καταστρέψουμε τη δουλειά, ας καταστρέψουμε την οικονομία»), Elephant Editions, Λονδίνο

Το βράδυ της Πέμπτης, 11 Ιουλίου, οι μπάτσοι εισβάλλουν στο Αναρχικό Στέκι Ναδίρ, κλέβουν εξοπλισμό του στεκιού, προκαλούν φθορές και συλλαμβάνουν ένα σύντροφο. Παράλληλα, άλλα ένστολα καθίκια συλλαμβάνουν ακόμα ένα σύντροφο, στην περιοχή της Σταυρούπολης, στη Θεσσαλονίκη.

Εμείς δε θα μιλήσουμε για «άδικες διώξεις», για «κλίμα τρομοκράτησης των αγώνων», για το «νέο ολοκληρωτισμό» και άλλα τέτοια. Γιατί γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει τίποτα καινούριο σ’αυτά. Είναι, απλά, στιγμιότυπα του αρχέγονου πολέμου μεταξύ δύο ασυμβίβαστων κόσμων: από τη μία πλευρά, βρίσκεται ο σιχαμερός κόσμος της εξουσίας και του υποτακτικού πλήθους της κοινωνικής χαβούζας και από την άλλη, οι αναρχικοί εξεγερμένοι, οι ανυπότακτοι μαχητές του Αρνητικού, όσοι δε σκύβουν το κεφάλι σε κανέναν.

Εμείς δε θα μιλήσουμε ούτε για τους άλλους. Εκείνους, που αυτές τις μέρες κρυφοχαίρονται και ανακουφίζονται. Δεν είναι τώρα ο τόπος και ο χρόνος να το κάνουμε αυτό. Να έχουν, όμως, στο νου τους ότι θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε και γι’ αυτά.

Εμείς θα μιλήσουμε για τα αδέρφια μας. Για όλους εκείνους, που περιφρονούν το βόλεμα του ενδοσυστημικού πολιτικού αγώνα και ρίχνονται, χαμογελώντας, στη μάχη. Για όλους εκείνους, που με διάφορα μέσα και από διαφορετικά μετερίζια συμμετέχουν στον αναρχικό πόλεμο και τη διαρκή εξέγερση.

Εμείς θα μιλήσουμε για τα συντρόφια του δικτύου FAI/IRF, για τους μαχητές του ALF και του ELF, για τους περήφανους ιλλεγκαλιστές, τους ληστές τραπεζών αλλά και για εκείνους τους αγωνιστές, που μας χωρίζουν οι ιδέες, αλλά μας ενώνει το οδόφραγμα του δρόμου και το χαράκωμα του πεδίου της μάχης.

Εμείς θα μιλήσουμε για την αγάπη και την αλληλεγγύη μεταξύ συντρόφων. Για την αδιαπραγμάτευτη και αδιάλλακτη αλληλεγγύη, που σφυρηλατείται στη φωτιά και όχι για τα ανθρωπιστικά κλαψουρίσματα της δημοκρατίας κάθε απόχρωσης.

Για εμάς, έχει λίγη σημασία αν οι σύντροφοι που αιχμαλωτίστηκαν την Πέμπτη έχουν πράξει αυτά τα οποία τους αποδίδονται. Γιατί ξέρουμε πως αυτό το μονοπάτι δεν ξεκινάει στον ένοπλο αγώνα, ούτε τελειώνει εκεί και μπορεί,επίσης,να μη φτάσει εκεί και ποτέ. Είναι ένα μονοπάτι συνείδησης, που έχουμε διαλέξει όλοι εδώ και πολύ καιρό…

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 2 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΝΑΔΙΡ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ

ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ!

ΟΥΤΕ ΧΙΛΙΟΣΤΟ ΠΙΣΩ!

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!

Αναρχικό εγχείρημα A-politiko

 Αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος

Αναρχομηδενιστικό εγχείρημα Parabellum

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού