Το χέρι δεν έχει σταματήσει εδώ και ώρα να χτυπά ρυθμικά το γραφείο. Το πόδι με τον ίδιο τρόπο ταλαιπωρεί το πάτωμα.
Και τα δύο είναι σαν να έχουν αυτονομηθεί από το κορμί κι εκφράζουν τη δική τους διάθεση.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο από το να ξεραθώ στο κρεβάτι, στον καναπέ ή οπουδήποτε αλλού, κι όμως αυτά συνεχίζουν σαν ορκισμένοι drummers να σπάνε τα νεύρα, τα δικά μου και του από κάτω.
Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, η ίδια δουλειά. Ίσως πρέπει να το κοιτάξω, δεν ξέρω. Κι αν είναι κάτι σοβαρό;
Και τί έγινε θα μου πεις.. Αυτό είναι που με καίει; Όντως, δε γαμιέται..
Τουλάχιστον όμως, να μπορέσω να συμφιλιωθώ με τα άκρα μου ή τουλάχιστον να καταλάβω τί θέλουν-τί τα ενοχλεί.