Περίεργο; Αναμενόμενο; Σίγουρα πραγματικό. Ό,τι και να σκεφτώ τον τελευταίο καιρό, όταν πραγματικά σκεφτώ βαθιά, καταλήγει σε ένα πράγμα, σε ένα συμπέρασμα:
Μόνο η εξέγερση φωτίζει τις καρδιές μας τόσο δυνατά και μόνιμα. Ατομικά ή συλλογικά, με σχέδιο και προοπτική.
ΜΟΝΟ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ μπορεί ν’ αλλάξει εμάς κι ίσως μετά και τον κόσμο. Αρκεί να την σεβαστούμε για να μας σεβαστεί. Να την έχουμε όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως μέσο, για να φτάσουμε στη ρημάδα την επανάσταση.
Να ζήσουμε επιτέλους την Αναρχία μας.
Μη φοβάσαι το “μας”, δε σημαίνει ιδιοκτησία. Σημαίνει απλά τις προσδοκίες και τους αγώνες που μοιραζόμαστε τόσοι άνθρωποι σε κάθε γωνιά της γης.
Μη φοβά- -Τί; Αλήθεια; Η αρχή έγινε. Η συνέχεια είναι στο χέρι μας.
Το χέρι δεν έχει σταματήσει εδώ και ώρα να χτυπά ρυθμικά το γραφείο. Το πόδι με τον ίδιο τρόπο ταλαιπωρεί το πάτωμα.
Και τα δύο είναι σαν να έχουν αυτονομηθεί από το κορμί κι εκφράζουν τη δική τους διάθεση.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο από το να ξεραθώ στο κρεβάτι, στον καναπέ ή οπουδήποτε αλλού, κι όμως αυτά συνεχίζουν σαν ορκισμένοι drummers να σπάνε τα νεύρα, τα δικά μου και του από κάτω.
Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, η ίδια δουλειά. Ίσως πρέπει να το κοιτάξω, δεν ξέρω. Κι αν είναι κάτι σοβαρό;
Και τί έγινε θα μου πεις.. Αυτό είναι που με καίει; Όντως, δε γαμιέται..
Τουλάχιστον όμως, να μπορέσω να συμφιλιωθώ με τα άκρα μου ή τουλάχιστον να καταλάβω τί θέλουν-τί τα ενοχλεί.
Κείμενα,ποιήματα,μεταφράσεις,σκέψεις, ενάντια στους "-ισμούς", τη μιζέρια και τη βαρβαρότητα, με όλη την ορμή και το πάθος του προσωπικά και συλλογικά δίκαιου. Για επικοινωνία stircook@espiv.net