Αρχείο κατηγορίας Νέα
Λίγα λόγια με αφορμή την ανάληψη ευθύνης για την εκτέλεση του χαμπίμπι
σχετικο λινκ http://mpalothia.net/liga-logia-aformi-tin-analipsi-efthynis-gia-tin-ektelesi-tou-chabibi/
Λίγα λόγια με αφορμή την ανάληψη ευθύνης για την εκτέλεση του χαμπίμπι.
Επειδή πάρα πολλά έχουν ήδη ειπωθεί και θα ειπωθούν ακόμη περισσότερα, ένα ακόμα κείμενο γεμάτο ύμνους ή αφορισμούς δε θα είχε τίποτα να προσθέσει και να προσφέρει.
Γι’ αυτό, εδώ θα γραφτούν, με αφορμή τα γεγονότα του τελευταίου καιρού, μόνο όσα κρίνεται απαραίτητο για το πριν το τώρα και το μετά μιας κατάστασης που αφορά άμεσα όχι μόνο την πλατεία και τον κόσμο εκεί αλλά όλους κι όλες μας. Δημόσια και ανοιχτά, όχι εκθέτοντας ή λασπώνοντας άτομα κι εγχειρήματα. Και σίγουρα όχι με περισσή ευκολία ή έπαρση όπως συνηθίζεται.
Το τί συμβαίνει στην περιοχή των εξαρχείων (και όχι μόνο) με το εμπόριο και τις μαφίες, το γνωρίζει όλος ο κόσμος χρόνια τώρα. Κι όντως, έπρεπε κάτι επιτέλους ν’ αρχίσει να γίνεται απο πλευράς α/α για το ζήτημα, γιατί δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια σε μια τέτοια φθοροποιό και υποτιμητική κατάσταση. Είναι όντως κατάντια και πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά, κι αυτό δε γίνεται ανώδυνα και ειρηνικά σε καμία περίπτωση. Οι όποιες διαφωνίες πάνω σε χειρισμούς και ατομικές ή λιγότερο ατομικές στάσεις, συμπεριφορές και νοοτροπίες σχετικά με το θέμα αυτό, δεν είναι καθόλου μα καθόλου ασήμαντες, αλλά επίσης, δεν είναι προς τέρψιν κανιβαλιστικών ορέξεων σε δημόσια φόρουμ ανευθυνότητας.
Στο ζουμί λοιπόν.
Αρχικά, μια παραδοχή μάλλον αυτονόητη: Κανείς δε λυπήθηκε για το θάνατο του χαμπίμπι. Οι φιλανθρωπικού τύπου ευαισθησίες περί δολοφονίας και χαμένης ανθρώπινης ζωής είναι από απλά φωνές του σαλονιού και ρεφορμιστικές παράφωνες κορώνες, ως και κατευθυνόμενες. (Το ποιός πώς και γιατί τον έφαγε και το πού και αν αυτό οδηγεί, είναι σαφώς άλλη παράμετρος, που αφορά εσωτερικές κουβέντες ενός χώρου ή κινήματος). Για να τεθεί ευγενικά: ο κάθε χαμπίμπι θα λείψει μόνο στ’ αφεντικά του, δηλαδή στο κράτος και τις μαφίες.
Για να μην ξεχνάμε όμως και τ’ αυτονόητα, θα πρέπει να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα.
Ερχόμαστε λοιπόν στην ανάληψη ευθύνης… Πέρα από κάποιες γενικά και ίσως επιφανειακά διατυπωμένες θέσεις που πιο πολύ δείχνουν να γράφτηκαν για να εκμαιεύσουν στήριξη ή συμπάθεια από πλευράς αναρχικών, το κείμενο βρίθει απολυταρχικών νοοτροπιών που παραπέμπουν σε καθεστώτα και λειτουργίες που μόνο ξένες είναι προς κάθε αναρχικό/ή, προς κάθε έννοια της λέξης απελευθερωτικό κίνημα.
Από πότε μια τέτοια λογική αποτελεί μέρος του πολιτικού (με ή χωρίς εισαγωγικά) αγώνα? Ποιος αναρχικός ή κομμουνιστής μπορεί να νιώθει κοντά σε μια ανοιχτή διατύπωση απειλών για χρήση βίας σε περίπτωση μη συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις? Κι όχι απειλών προς το κράτος, όχι προς φασίστες ή δικαστικούς, ρουφιάνους των μ.μ.ε. ή μπάτσους, αλλά προς τοξικομανείς ή απλούς “καπνιστές”. Πώς μπορεί να θεωρεί κανείς ότι αντιπροσωπεύεται αξιακά από έναν λόγο που προκρίνει την αντιμετώπιση των εξαρτημένων μέσω της βίαιης απομάκρυνσή τους ή που εξισώνει ψυχικά ασθενείς με δολοφόνους?
Είναι θεμιτό να παραγνωρίζουμε ότι το κράτος επιδιώκει τον διαχωρισμό ανθρώπων σε κοινωνικά στρατόπεδα, την περιθωριοποίηση των «προβληματικών» που αλλοιώνουν την εικόνα μιας εύρυθμης, λειτουργικής και απαστράπτουσας – μα τόσο υποκριτικής τελικά- κοινωνίας? Πώς γίνεται να μην ανα-γνωρίζουμε τις μεθοδεύσεις του κράτους προκειμένου “εγκληματίες”, παράνομοι και «ψυχάκηδες» να στιγματιστούν αμετάκλητα και να βρεθούν στις φυλακές και τα ψυχιατρεία ξεθωριάζοντας στη λήθη χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς την αναγκαία σε αρκετές περιπτώσεις θεραπεία? Ποιος αναρχικός δεν ανα-γνωρίζει τελικά ότι εξαρτημένοι και ψυχικά ασθενείς αποτελούν θύματα του ίδιου του καπιταλισμού?
Εν ολίγοις η ελαφρά τη καρδία χρήση όρων όπως «παρανοϊκός», ψυχωτικός» και ακόμα περισσότερο ο συσχετισμός αυτών με «δολοφόνους» και «καθάρματα» είναι συνδέσεις που χρησιμοποιεί η κυριαρχία και οι κάθε λογής εξουσιαστές, είτε από άγνοια αφού το προφίλ του ψυχωτικού αιμοσταγή δολοφόνου έχει προμοταριστεί με άκρως επιδέξιο τρόπο κυρίως από τα μίντια διαστρεβλώνοντας την πραγματική εικόνα σε σχέση με τις ψυχικές νόσους, είτε επιτηδευμένα αφού οι εξαρτήσεις από ναρκωτικά, φάρμακα, ουσίες και η παθητικοποίηση χρηστών και παθόντων είναι ένα ακόμα κατασταλτικό μέσο του κράτους.
Υπάρχει κάποια αναρχική επαναστατική αξιακή συγκρότηση που να μπορεί ν’ ανέχεται αυτήν την αβίαστη, πρωτοφανή και αδιάκριτη γενίκευση εκ μέρους αυτόκλητων σωτήρων και εκκαθαριστών σκληρής σταλινικής λογικής (στην καλύτερη περίπτωση)?
Αλλά και σχετικά με τις αναφορές σε «αντικοινωνισμό» και «απειθαρχία», ποιος οριοθετεί τα πλαίσια μέσα στα οποία η αναρχική διάδραση και δράση (δεν) κρίνεται μεμπτή? Ποιος ορίζει τα πλαίσια μιας κάποιας αναρχικής πειθαρχίας? Ποιος στην τελική θεωρεί ότι μπορεί να υφίσταται ένας κεντρικός μπούσουλας ή μια πεπατημένη έξω από την οποία ένα υποκείμενο θα χαρακτηρίζεται απείθαρχο και θα αντιμετωπίζεται ως τέτοιο?
Όμως στο κείμενο της ανάληψης τα προβλήματα δε σταματούν εδώ… Δε στέκει με κανένα βάσιμο ειρμό σκέψης η σύγκριση των συνθηκών στα εξάρχεια με αυτά του ira ή της Τουρκίας που αναφέρονται, καθώς εκεί τα σχετικά παραδείγματα αφορούν ριζωμένα κινήματα, τα οποία είναι σε ανοιχτό πόλεμο με το κράτος τους. Αν θέλουμε να έιμαστε ειλικρινείς τότε η όποια σύγκριση μάλλον θα πρέπει να θεωρείται δυσανάλογη και άστοχη… Άλλωστε το πρόβλημα δεν είναι μόνο της πλατείας, ούτε καν μόνο των εξαρχείων ευρύτερα. Δε νοείται να λέμε για ”ανακούφιση” μιας γειτονιάς απλά ,γιατί έτσι θα υπάρξει μετακίνηση και όχι λύση του όποιου προβλήματος. Και κοιτώντας ακόμα πιο βαθιά το ζήτημα, δεν μπορεί παρα να μας ενοχλούν και οι παλαιότερες “εξυγιαντικές” απόπειρες μαγαζατόρων και δήθεν κατοίκων(μεγαλοϊδιοκτητών) της περιοχής, που μπορεί να μην είναι τόσο εξώφθαλμες, είναι όμως στα πλαίσια μιας βολικής για το κράτος και την οικονομία λογικής…
Όλοι -ή σχεδόν- και όλες, συμφωνούμε ότι όντως υπάρχουν ζητήματα είτε κατά καιρούς είτε πιο μόνιμα με άτομα, συμπεριφορές και νοοτροπίες που κακώς ανθούν στο χώρο μας, αλλά και γενικότερα στην πολύπαθη κι αγαπημένη μας πλατεία και τα πέριξ. Αλλά οι διαπιστώσεις είναι το εύκολο, είτε γίνονται «ακαδημαϊκά» για χάρη της ίδιας της ανάλυσης, είτε συνοδεύονται από κάποια πράξη μέσω της οποίας προκύπτουν και επιμέρους πορίσματα. Ακόμα όμως κι όταν αφορούν τη δεύτερη περίπτωση, δεν χρησιμεύουν χωρίς ουσιώδεις αντιπροτάσεις ή όταν συνοδεύονται από αοριστολογίες. Όταν ακόμα ακόμα δεν υπάρχει ανάλυση εκ των βάθρων για καταστάσεις όπως οι ψυχικές ασθένειες και όταν η ανάλυση αυτή δεν ξεπερνά μια κατ επίφαση εκτίμηση τύπου ο παρανοϊκός είναι δολοφόνος και κάθαρμα, εκτίμηση που ταυτίζεται με εκείνη της ίδιας της εξουσίας αλλά και της πλειονότητας της κοινωνίας που τους αντιμετωπίζει, είτε επιθετικά είτε παθητικά, σαν παράσιτα και ενίοτε σαν εχθρούς.
Κανείς δεν προωθεί την ανοχή στις μαφίες, ούτε τη χουλιγκανοποίηση της δράσης μας. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι την άκρως ιεραρχικοποιημένη και κυριαρχική λογική των συγγραφέων της ανάληψης ευθύνης, υπάρχει τεράστιο χάσμα. Ποιό κοντινό μας επαναστατικό σχέδιο οργάνωσης έχει ποτέ ξαναεκφραστεί με αυτήν την εξουσιαστική γλώσσα? Σε ποιας επανάστασης το όνομα εξαπολύονται διάχυτες απειλές ωμής καταστολής? Ποια αναρχία μιλάει σα να ξεκαθαρίζει λογαριασμούς?
Όταν κάτι δε μας αρέσει πολιτικά κι ανθρώπινα, αγωνιζόμαστε και πολεμάμε να το αλλάξουμε ή να το καταργήσουμε. Με τι κόστος όμως? Με τί περιεχόμενο? Ο σκοπός εξυπηρετείται από οποιοδήποτε μέσο ή από μέσα που συμβαδίζουν με αυτόν, όποιο κι αν είναι το προσωπικό τους κόστος? Είμαστε άνθρωποι ή ρομποτάκια? Όταν το πολιτικό και αξιακό περιεχόμενο είναι τόσο κραυγαλέα μη οικείο μας, τότε είτε η ποιότητα χάθηκε στο δρόμο κυνηγώντας τον σκοπό είτε δεν υπήρξε ποτέ.
Οι προτάσεις, οι λογικές, τα σχέδια, και η συνείδηση που μέσα από αυτά προκύπτει ή και εκφράζεται, αυτά είναι που καίνε… Εκεί είναι που φαίνεται όντως αν τα λόγια κι οι πράξεις συμβαδίζουν κινούμενα προς αναρχική απελευθερωτική κατεύθυνση ή αν απ’ την άλλη εκφράζουν λογικές τελείως ξένες προς αυτή.
Κάποιες φορές ενώ νομίζουμε ότι το πρόβλημά μας είναι απέναντι, αυτό βρίσκεται μέσα ή ανάμεσά μας.
Καλή μας δύναμη. Πόλεμος σε κάθε μαφία και κάθε εξουσία.
Πρωτοβουλία συντρόφων και συντροφισσών από τον αναρχικό χώρο
Kείμενο έναρξης απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού.
Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας.
Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.
Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.
Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.
Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.
Σε αυτό το σημείο ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.
Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.
«Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)
Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.
Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.
Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.
Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.
Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.
*
Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι’ αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.
Από τότε άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.
Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό.
Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.
Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ
ΥΓ. Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.
Νίκος Ρωμανός
Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού, Ε Πτέρυγα, 18110 Κορυδαλλός, Αθήνα
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΝΙΤΕΣ ΣΤΟ ΒΟΛΟ…
Δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά για τις νοοτροπίες των κόκκινων φασιστών της κνε.
Ούτε πχ για το ρόλο τους σε καταλήψεις (πχ Χημείο), πορείες (πχ Πολυτεχνειο ’98), εξεγερτικά γεγονότα (πχ προβοκατορολογία κτλ), περιφρούρηση κοινοβουλίου (σε προ διετίας πορεία), κ.α.
Ίσως ούτε καν για το κόμμα/εργοδότη (πχ απολύσεις στον 902). Είναι όλα γνωστά σε όποιον/α σηκώνεται συχνά-πυκνά από τον καναπέ και συμμετέχει στα “κοινά”. Κι αν κάποιος δεν τα βλέπει, έιναι βλάκας, κνίτης ή και τα δύο.
Θα σταθώ μόνο στο πρόσφατο παράδειγμα τραμπουκισμού τους στο Βόλο. Όχι σαν παράπονο ή κλάψα, όχι για να δειχτεί τι κακοί και αυταρχικοί που είναι. Αλλά για να μην ξεχνάμε ούτε στιγμή τί αντιπροσωπεύει αυτός ο άθλιος κομματικός μηχανισμός. Για να μην ξεχνάμε ότι η στάση τους στους αγώνες των εργατών που τόσο θωπεύουν λεκτικά, είναι φυσικό αποτέλεσμα τους πώς αντιμετωπίζουν την ίδια τη ζωή σε κάθε πτυχή και έκφανσή της. Να μην ξεχνάμε ότι μια κόκκινη σημαία και ένα χαμηλό είσοδημα δεν κάνουν κάποιον έστω και εν δυνάμει σύμμαχο.
Πρόσφατα λοιπόν, το ιερατείο του Περισσού -ή και περιττού- έβγαλε μια ανακοίνωση ενάντια στο σύμφωνο συμβίωσης όταν αφορά ομόφυλα ζευγάρια και στο δικαίωμα αυτών να υιοθετούν παιδί. Φαίνεται, η αξιοπρέπεια κι η ποιότητα των ανθρώπων, κρίνεται από το φύλο και τις ερωτικές επιλογές τους. Παιδί με δυό μπαμπάδες ή με δυό μαμάδες δε νοοείται. Άλλωστε ο πατερούλης , ο φιντέλ και άλλα εικονίσματα, το έλυναν συνοπτικότατα το ζήτημα: Φυλακή, ξύλο περιθωριοποίηση.
Σαν μια πρώτη αντίδραση, βγήκαν δύο σατυρικά αυτοκόλλητα τα οποία και παραθέτω εδώ, αναδεικνύοντας το θέμα. Καυστικά, δηκτικά, ενοχλητικά, αθυρόστομα. Αλλά με άποψη. Όχι με επίκληση στην κοινή κινηματική λογική ώστε να προβληματιστούν ίσως οι κνίτες και να βάλουν μυαλό (τέτοιες αυταπάτες έχουν ψοφήσει χρόνια τώρα). Αλλά με ένα σκεπτικό που λέει ότι αυτοί οι νεκροθάφτες ανθρώπων και αγώνων, αυτά τα όρθια κόκκινα ντουβάρια, έχουν τόση σχέση με ο,τιδήποτε απελευθερωτικό, όση και η Λωζάνη με την Κοζάνη. Φαινομενική.
Τα αυτοκόλλητα αυτά κολλήθηκαν σε διάφορα σημεία της πόλης του Βόλου, και φυσικά κολλήθηκαν και στην είσοδο των γραφείων του κώματος. Αυτό προφανώς ενόχλησε, και μάλιστα πολύ, τα δίποδα απόβλητα του Στάλιν. -Μα τόσο θράσος πια? Τέτοια ασέβεια προς το ιστορικό κόμμα του λαού?
Η απάντηση στην βάρβαρη αυτή δράση των αυτοκόλλητων ήταν άμεση και δραστική. 5 κνίτες της πόλης, 5 νέοι γεμάτοι με όρεξη για αγώνα και ανατροπή, 5 πιστοί πατριώτες, κινήθηκαν την Τετάρτη το μεσημέρι προς κατάστημα όπου καθόταν ο “δράστης”, με απειλητικές διαθέσεις. Ο τσοπάνης του εν λόγω κοπαδιού, λίγο πιο θρασύς, ήταν μάλλον και ο μόνος που ήξερε να μιλάει. Μπήκε κραδαίνοντας ένα κομματικό αυτοκόλλητο (βαρύ ωσάν πυρότουβλο) και έφτασε σε απόσταση αναπνοής:
-θα σ αρέσει ρε να σου κολλήσω κι εγώ το αυτοκόλλητο στη μάπα?
-εγώ σε τοίχο το έβαλα, εκτός αν η μάπα σου είναι ντουβάρι /η απάντηση.
-Τί νομίζετε ότι κάνετε ρε κωλόπαιδα και κολλάτε αυτά? Νομίζετε ότι είναι αστείο?
-Ας μη βγάζατε τέτοιες ανακοινώσεις να μέναμε ήσυχοι /η απάντηση.
-Σε είδα ρε που τα κόλλησες, και σ έχω ξαναπροσέξει, να ξέρεις ότι θα σ έχουμε υπόψη μας και να προσέχεις. Άμα ξανακάνεις μαλακία …εδώ είμαστε.
-Ωραία και τί θα κάνεις, θα βαρέσεις? Ή μήπως θα με γαμήσετε κι όλας? Αν βέβαια το επιτρέπει το κόμμα/η απάντηση.
-Κάνουμε και χιούμορ ρε? Μαζέψου γιατί θα μας δεις αλλιώς. Εντάξει… αγαπούλα?
-Ανταποδίδω, και να ξέρεις ότι η πόλη είναι μικρή και όλοι είναι γνωστοί. Έτσι κι απλώσεις χέρι δε θα είμαι εγώ που θα μετανιώσω.
Αυτά είναι κάποιοι ενδεικτικοί από τους διαλόγους που εκτυλίχθηκαν κατά τα 5 λεπτάκια της επίσκεψης από τους κνίτες. Η οποία, πέρα από τη λεκτική ένταση περιείχε και μια λάητ σωματική επαφή – δυστυχώς μείναμε στις υποσχέσεις… Πέρα λοιπόν από το ότι έγιναν ρόμπα στον κόσμο που βρισκόταν εκεί, απέδειξαν ότι η απόσταση από τα μέλη/στελέχη τους ως την κορυφή του κκε είναι μηδενική. Όσο βρωμάει το κεφάλι βρωμάει και το υπόλοιπο ψάρι.
Κι επί του συγκεκριμένου θέματος των αυτοκόλλητων δυο λόγια.
Χαλινάρι στις επιθυμίες κάποιου και το πώς θα διαθέσει το κορμί του, δε θα βάλει κανένα κόμμα, καμία θρησκεία, καμία ιδεολογία. Το φύλο του συντρόφου που επιλέγει κάποιος θα το καθορίσουν οι δυο τους και κανένα π.γ. ή κ.ε. ή κάποιος/α γ.γ. Αν τα λοβοτομημένα μπατσάκια του περισσού θεωρούν περιθώριο και ίσως μίασμα τους γκέη, τις λεσβίες, τις τρανς, δεν είναι δικό τους πρόβλημα – είναι δικό μας που τους ανεχόμαστε. Όταν μάλιστα βγάζουν ξετσίπωτα προς τα έξω αντίστοιχο λόγο και πρακτικές, τότε η η θιγμένη μας αξιοπρέπεια ενδέχεται να αντιδράσει ποικιλότροπα…
Το περιεχόμενο των κομματικών ευαγγελίων, όχι μόνο δεν είναι προς ακολούθηση από ανθρώπους που λένε ότι αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική κυριαρχία, αλλά πρέπει να πολεμιέται με κα΄θε ευκαιρία. Η πανούκλα του σταλινισμού, είναι εχθρική προς κάθε τί που σκέπτεται και δρα ελεύθερα και αυτόνομα. Ως τέτοια οφείλει να αντιμετωπίζεται, με το λόγο και τις πράξεις.
Εκδήλωση στεκιού Ναδίρ – Τετάρτη 3 Ιούλη.
Κείμενο 4 Αναρχικών συλληφθέντων για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης.
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1456823
Οι μέρες μας περνάνε, οι νύχτες μας δεν περνάνε.
Τρέχουμε προς τη διαφυγή μας, ενώ γύρω μας εξελίσσεται ένα κανονικό ανθρωποκυνηγητό. Πίσω μας μία ζωή προκαθορισμένη, χαραγμένη από τα χέρια των κυρίαρχων, με στόχο να εσωτερικεύσουμε την υποταγή ως αντικειμενική συνθήκη, να νομιμοποιήσουμε ηθικά συστήματα νόμων και κανόνων, να εξισώσουμε το άτομο με μία στατιστική λογική αριθμών. Μπροστά μας ο κόσμος των «ουτοπικών» μας φαντασιώσεων που κατακτιέται μόνο με βία. Μία ζωή, μία πιθανότητα και αποφασιστικές επιλογές.
Κοίτα το κενό ανάμεσα στα σύννεφα και πήδα, γιατί ποτέ η πτώση δεν υπήρξε πιο σίγουρη επιλογή.
Την Παρασκευή 01.02, μαζί με ομάδα συντρόφων, προχωρήσαμε στη διπλή ληστεία της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομείου στο Βελβεντό Κοζάνης. Άποψή μας είναι πως έχει κάποια ουσία να αναλύσουμε σε ένα βαθμό το επιχειρησιακό κομμάτι της ληστείας. Κυρίως για να αναδειχθούν όλες οι πτυχές της επίθεσης, οι επιλογές που κάναμε, τα λάθη που διαπράξαμε και οι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτά:
Το πρωί της Παρασκευής λοιπόν, επιτεθήκαμε στους δύο στόχους χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Επιδίωξή μας από την αρχή ήταν να πάρουμε τα χρήματα και από τα δύο χρηματοκιβώτια, όπως και έγινε. Κατά τη διάρκεια της διαφυγής μας, μία σειρά από ατυχή γεγονότα και λανθασμένους χειρισμούς, οδήγησαν στην έκθεση τόσο του οχήματος μας, όσο και στην κατεύθυνσή μας στην αστυνομία.
Λόγω του αστυνομικού κλοιού που σχηματίστηκε αυτόματα, ο σύντροφος που οδηγούσε το διαμορφωμένο εξωτερικά σαν ασθενοφόρο βαν, αναζητούσε διεξόδους διαφυγής για την ομάδα που έκανε τις ληστείες. Στην προσπάθειά του αυτή, έκανε το λάθος να περάσει τρεις φορές από όχημα των μπάτσων, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ύποπτος. Ακολούθησε καταδίωξη και μετά, λόγω άγνοιας της περιοχής στην οποία κατέληξε, έφτασε σε τέσσερα αδιέξοδα στους χωματόδρομους των ορυχείων, με αποτέλεσμα στο τελευταίο να περικυκλωθεί και να μην έχει πια κανένα ουσιαστικό περιθώριο διαφυγής. Έτσι, αφού έκαψε το βαν, τον συνέλαβαν. Με αυτές τις εξελίξεις και ενώ ο σύντροφός μας με το όχημα διαφυγής βρισκόταν ήδη στα χέρια των μπάτσων, το εύρος των επιλογών μας μειώθηκε σημαντικά.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, να σταματήσουμε το πρώτο διερχόμενο όχημα, καθώς θα εξασφάλιζε μία πιο ασφαλή διαφυγή για εμάς και τους συντρόφους μας. Το μείζον ζήτημα σε αυτή τη συνθήκη ήταν να μη γίνει γνωστό στους μπάτσους το νέο όχημα διαφυγής των συντρόφων μας, οπότε αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον οδηγό στο βαν μαζί μας, μέχρι να βρούμε έναν τρόπο διαφυγής και για εμάς. Κάπου εκεί υπήρξε και η συνάντησή μας με ένα περιπολικό που εξελίσσεται σταδιακά σε άγρια καταδίωξη ως την πόλη της Βέροιας με τις περισσότερες δυνάμεις αστυνομίας, που υπήρχαν στη περιοχή, πίσω μας. Προφανώς δε διανοηθήκαμε στιγμή να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο όμηρο ως ανθρώπινη ασπίδα(δεν θα είχαμε π.χ. πρόβλημα αν είχαμε τον διευθυντή μίας τράπεζας), άλλωστε η αστυνομία δε γνώριζε την ύπαρξή του. Εν τέλει, λειτούργησε ως ανθρώπινη ασπίδα για τους μπάτσους εν αγνοία τους, καθώς αποτέλεσε την αιτία που δε χρησιμοποιήσαμε τα όπλα μας για να απεμπλακούμε. Γιατί η συνείδησή μας και ο αξιακός μας κώδικας δε μας επιτρέπουν να ρισκάρουμε τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου που βρέθηκε μαζί μας παρά τη θέλησή του.
Στο σημείο αυτό θέλουμε να καταστήσουμε σαφές, ότι τα όπλα δεν τα είχαμε για εκφοβισμό, αλλά ως εργαλείο σε περίπτωση συμπλοκής μας με μπάτσους. Άρα, λοιπόν, ο λόγος που τελικά δεν πράξαμε όπως αναλογούσε, ώστε να διαφύγουμε, ήταν μία συνθήκη στην οποία βρεθήκαμε από λανθασμένο χειρισμό.
Η μόνη εκδοχή διαφυγής πλέον ήταν η ταχύτητα και η προσπάθειά μας να κερδίσουμε απόσταση με το όχημα μας από τους μπάτσους που μας καταδίωκαν. Βέβαια η, πόλη της Βέροιας δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο και έτσι σύντομα εγκλωβιστήκαμε σε ένα στενό με αποτέλεσμα τη σύλληψή μας. Κατά τη διάρκεια της σύλληψής μας, το μόνο που δηλώσαμε από την αρχή ήταν ότι ο άνθρωπος που είχαμε μαζί μας δεν είχε καμία σχέση με τη ληστεία και εμάς. Παρ’ όλα αυτά οι μπάτσοι συνέχιζαν να τον χτυπάνε και αυτόν, τουλάχιστον για όσο είχαμε οπτική επαφή μαζί του.
Η παραπάνω αφήγηση δεν γίνεται στα πλαίσια της επίδειξης και της αυτοπροβολής, αλλά για να αντιστρέψουμε την παρακαταθήκη μίας άνευ μάχης σύλληψης που οι συνθήκες μας οδήγησαν.
* * * * *
Η αφήγηση τελειώνει στα κεντρικά της αστυνομίας στη Βέροια, όπου ακολουθησε πολύωρος βασανισμός τριών από εμάς από τα γουρούνια της αστυνομίας. Οι τακτικές γνωστές και αναμενόμενες: κουκούλα, δέσιμο με χειροπέδες πισθάγκωνα και ξύλο.
Θεωρούμε αυτονόητο πως ανάμεσα σε εμάς και το σύστημα υπάρχει μία σαφής διαχωριστική γραμμή που αποτυπώνει τον πόλεμο μεταξύ δύο κόσμων. Τον κόσμο της κυριαρχίας, της καταπίεσης και της υποδούλωσης και τον κόσμο της ελευθερίας που δημιουργούμε και κρατάμε ζωντανό μέσα από την αδιάκοπη πάλη με την εξουσία.
Σε αυτόν τον πόλεμο τα γουρούνια της αστυνομίας αποτελούν μόνιμο στόχο των αναρχικών ανταρτών ως εμπροσθοφυλακή και κατασταλτικός βραχίωνας των μηχανισμών της κυριαρχίας. Για αυτό θεωρούσαμε τη στάση των μπάτσων απέναντί μας αυτονόητη. Αν το κράτος δε μας πολεμούσε, τότε θα είχαμε ένα καλό λόγο να ανησυχήσουμε. Τα βασανιστήρια ως μέθοδος ήταν, είναι και θα είναι ένα όπλο στη φαρέτρα της εκάστοτε εξουσίας. Εμείς, φυσικά, σαν αναρχικοί, αρνούμαστε να χρησιμοποιήσουμε μεθόδους βασανισμού απέναντι στους εχθρούς μας και προτάσσουμε την αξιοπρεπή πρακτική των πολιτικών «εκτελέσεων», καθώς δε θέλουμε να αναπαράγουμε τη σαπίλα του κόσμου τους αλλά να την εξοντώσουμε.
Η άποψη που θέλει τους αγωνιστές βορά στα νύχια των κατασταλτικών μηχανισμών εσωτερικεύει την αντίληψη της ήττας στους κόλπους των ανατρεπτικών κύκλων. Είναι η αποδοχή μίας αντίληψης περιορισμού του πολέμου εναντίων των εχθρών της ελευθερίας, στα πλαίσια αποδοχής της αστικής κοινωνικής ηθικής και νομιμότητας. Και για να μην παραξηγούμαστε, η παραπάνω νύξη αφορά σε ανακοινώσεις τύπου ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α ή Α.Κ., που συμβάλουν περισσότερο στο ρεφορμισμό παρά στη ριζοσπαστικοποίηση. Περιττό να αναφερθούμε σε δημοσιογράφους, το ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά κομμάτια του συστήματος που με «φιλικές» ανακοινώσεις προς εμάς επιχειρούν να επαναπροσεγγίσουν όσες συνειδήσεις ξεκινούν να αποκλίνουν από τις νόρμες, εξυπηρετώντας έτσι τη σταθεροποίηση του καθεστώτος.
Τώρα, όσον αφορά στην αντιμετώπιση των πρακτικών βασανισμού, για εμάς η απάντηση βρίσκεται στην πολυμορφία. Η ανάδειξη συγκεκριμένων γεγονότων μέσα από δράσεις αντιπληροφόρησης όπως προκυρήξεις, αφίσες, συγκεντρώσεις, πορείες κ.τ.λ. είναι σίγουρα αναγκαία, ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι να οδηγούνται σε μία διαπίστωση. Μία διαπίστωση που δε χωράει «μεμονωμένα περιστατικά» ή «εκδικητικές συμπεριφορές» αλλά οδηγεί στην αντίληψη ότι η φυσική βία ήταν πάντοτε μέσο καταστολής και ελέγχου από την εξουσία. Αποτελεί το κομμάτι του πολέμου μεταξύ κυριαρχίας και εξέγερσης.
Όσο βέβαια εξαπλώνεται το μήνυμα αυτό, άλλο τόσο πρέπει να εξαπλώνεται και ένα μήνυμα τρόμου προς τους εκ φύσεως βασανιστές, τους μπάτσους. Για να μη χτυπάνε οι μπάτσοι δεν έχουν νόημα οι ενδοσυστημικές καταγγελίες και οι δικονομικές διαδικασίες, που συνεπάγονται εκπτώσεις και άτυπη αποδοχή της δικαστικής ή δημοσιογραφικής εξουσίας. Χρειάζεται αντίσταση× και η αντίσταση πρέπει να έχει και βίαιες μορφές. Γιατί μία επίθεση στους μπάτσους, όχι μόνο της Βέροιας, είτε με πέτρες, είτε με μολότωφ, είτε με όπλα, τους οδηγεί αδιαμφησβήτητα στο να επανεξετάσουν τις επιλογές τους, μετρώντας τις πληγές τους πριν ξανασηκώσουν χέρι. Γιατί όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί, οι εχθροί έχουν όνομα και διεύθυνση.
* * * * *
Δε θα αναφερθούμε αναλυτικά στο ρόλο των τραπεζών, ούτως ή άλλως στην εποχή που ζούμε είναι γνωστός στον καθένα. Η ύπαρξή τους είναι μία διαρκής ληστεία. Για εμάς, ως αναρχικούς, αποτελούν στόχο για κάθε μορφή επίθεσης: εμπρηστική, βομβιστική, ληστρική. Βέβαια, πολύς λόγος έγινε για την υπόθεσή μας και σίγουρα υπάρχει ανάγκη να αναστρέψουμε το κλίμα. Να χτυπήσουμε τη διαρκή επιχείρηση απονοηματοδότησης της επιλογής μας και να αναδείξουμε τη σαπίλα της κοινωνιολογικής προσέγγισης και του ψευτοανθρωπιστικού υπόβαθρου, που λόγω ηλικίας θέλησαν να προσδώσουν.
“Παιδιά της διπλανής πόρτας και χτυπάνε τράπεζα. Γιατί;”
Γιατί η ληστεία είναι μία συνειδητά πολιτική πράξη. Δεν αποτελεί το επόμενο στάδιο μίας ανήσυχης εφηβικής περιόδου, φιλοδοξίες για προσωπικό πλουτισμό, ούτε φυσικά είναι αποτέλεσμα της δήθεν τεμπελιάς μας. Περιέχει όμως την επιθυμία να μη δεσμεύσουμε τις ζωές μας στη στυγνή εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Την άρνησή μας να γίνουμε γρανάζια οικονομικών συμφερόντων. Την αντίστασή μας στην επέλαση της ψυχικής κα αξιακής χρεοκωπίας του κόσμου τους.
Είναι σαφές για εμάς ότι δεν αρνούμαστε τη δημιουργικότητα μέσα στις κοινότητές μας. Άλλωστε, η οργάνωση μίας ληστεία απαιτεί καί πνευματική καί υλική εργασία. Αρνούμαστε όμως να υποδουλώσουμε τη δημιουργικότητά μας στον κόσμο της παραγωγής και αναπαραγωγής της εργασίας. Βέβαια, για εμάς λίγη ουσία θα είχε η άρνηση της μισθωτής σκλαβιάς αν δεν εργαζόμασταν παράλληλα και για την καταστροφή της. Είμαστε αμετανόητοι αναρχικοί και δεν επιζητάμε συμπάθεια, συμπόνια ή κατανόηση επειδή πράξαμε «λάθος» σε ένα «λάθος» κόσμο. Επιδιώκουμε τη διάδοση των προταγμάτων μας και των πρακτικών μας και θα το παλέψουμε μέχρι την τελευταία μας λέξη, μέχρι την τελευταία μας σφαίρα.
* * * * *
Κάθε μας επιθετική πράξη, είναι και μία στιγμή του συνολικού επαναστατικού πολέμου που διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα. Τα χρήματα από αυτή τη ληστεία δεν είχαν προορισμό τον επίπλαστο καταναλωτικό παράδεισο. Είναι απλά το εργαλείο για να κινηθεί κάθε μορφή αγώνα. Από την εκτύπωση προκυρήξεων μέχρι την αγορά όπλων και πυρομαχικών, για τη χρηματοδότηση των παράνομων υποδομών άμυνας και επίθεσης. Από την ενοικίαση των παράνομων σπιτιών μας μέχρι την προμήθεια εκρηκτικών για να τινάξουμε στον αέρα την κοινωνική ειρήνη.
Ο σκοπός είναι η διάχυση της άμεσης δράσης ενάντια στη γενικευμένη συνθήκη της αιχμαλωσίας που βιώνουμε. Είτε αντάρτικα, είτε ανοιχτά και κατά μέτωπο, με όποιο τρόπο ο καθένας εκτιμά ότι είναι πιο γόνιμο και αποτελεσματικό, με όποιο τρόπο διατίθεται και γουστάρει κάθε άτομο και κάθε συλλογικότητα που συμβάλει στον αγώνα. Πάντα στόχος κάθε μας κίνησης, κάθε αντάρτικης επίθεσης είναι η εξάπλωση της επαναστατικής συνείδησης. Για να σταθούμε συνειδητά απέναντι στον κόσμο της καθολικής υποδούλωσης, απέναντι σε έναν διαρκώς εξελισσόμενο εχθρό που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, η μάχη για την ελευθερία και η προσπάθεια να προσδώσουμε μαχητικά χαρακτηριστικά σε κάθε πτυχή του αναρχικού αγώνα είναι γόνιμη και αναγκαία.
Γιατί η αναρχία δεν μπορεί ποτέ να γίνει ευχάριστη ιδέα μέσα στον καθολικό κόσμο της υποταγής, παρά βρίσκεται σε αδιάκοπη σύγκρουση μαζί του.Δεν μπορεί να περιοριστεί ούτε σε ακίνδυνες και δημοκρατικά αποδεκτές εκδηλώσεις, ούτε σε φετιχισμούς των μέσων, αλλά συνιστά μία αδιαίρετη ολότητα κάθε μορφής αγώνα. Το κάθε άτομο ή ομάδα, ανάλογα με τις επιθυμίες, τις διαθέσεις και το σκεπτικό του, συμβαλει με όποιον τρόπο γίνεται στη συνέχιση του αγώνα.Αναρχία είναι ο τρόπος μας να οργανωνόμαστε, να ζούμε και να παλέυουμε. Είναι η οργάνωση χωρίς περιορισμούς, είναι η αδιάκοπη πάλη. Είναι η ακραία συντροφικότητα που βιώνουμε στις εξεγερμένες κοινότητες απέναντι στο σάπιο κοινωνικό οικοδόμημα.
Κλείνοντας θα θέλαμε να χαιρετίσουμε όλους τους συντρόφους που δραστηριοποιήθηκαν. Κολλώντας αφίσες, φωνάζοντας συνθήματα, οργανώνοντας συγκεντρώσεις, βγάζοντας κείμενα αλληλεγγύης (μέσα και έξω από τη φυλακή). Σε αυτούς που αυτή τη στιγμή ετοιμάζουν τις επιθέσεις τους.
Υ.Γ.1 Θέλουμε ακόμα να στείλουμε την αλληλεγγύη μας στον απεργό πείνας Σπύρο Δραβίλα ο οποίος δίνει μία επίπονη και σκληρή μάχη για μία ανάσα ελευθερίας. Καλή δύναμη.
Υ.Γ.2 Πριν λίγο καιρό σκοτώθηκε σε μία τυχαία συμπλοκή ο σύντροφος Riyano στην Ινδονησία. Ο Ryo ήταν αναρχικός που μέσα από τη δράση του προωθούσε τη διεθνή αλληλεγγύη. Τώρα ακόμα και αν λείπει από τις εχθροπραξίες που προκαλούμε ενάντια στο υπάρχον, είμαστε σίγουροι ότι κοιτάμε πάντα προς το ίδιο αστέρι, το αστέρι της αναρχικής διαρκούς εξέγερσης. Τιμή στο σύντροφο RIYANO.
Oι αναρχικοί:
Νίκος Ρωμανός
Δημήτρης Πολίτης
Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
Γιάννης Μιχαηλίδης
Κανιβαλισμός με τη βούλα της νομιμότητας
Αναδημοσίευση από : http://katalipsiesiea.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html
Oι εικόνες, που δημοσιεύθηκαν το Σάββατο (2/2) από την ΕΛ.ΑΣ., των 4 συλληφθέντων ατόμων οι οποίοι κατηγορούνται για ληστεία τράπεζας στην Κοζάνη, εκ των οποίων οι δύο είχαν εντάλματα σύλληψης για την υπόθεση της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς», είναι εικόνα από το παρελθόν που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Και από ένα σκοταδιστικό μέλλον εξίσου. Γιατί; Γιατί πλέον οι βασανισμοί κρατουμένων δεν είναι μια συνθήκη που κινείται στη σφαίρα της φαντασίας και στις εξιστορήσεις όσων έζησαν τον εμφύλιο και τη χούντα (ξέρεις ότι υπάρχει αλλά δεν το έχεις δει μπροστά σου). Είναι εκεί, στη οθόνη του υπολογιστή σου, στην οθόνη της τηλεόρασης. Τόσο «αληθινή» όσο και παρούσα ταυτόχρονα.
Άνθρωποι που εμφανώς έχουν υποστεί βασανιστήρια, με μώλωπες και εκδορές στο πρόσωπό τους. Αντιμετωπίζονται σαν τρόπαια μιας εξουσίας που διψά για νίκες καταστολής με κάθε κόστος. Και οι 4 εικόνες έχουν πειραχτεί με το γνωστό πρόγραμμα Photoshop ή ακόμη και με τη «ζωγραφική» των Windows, καθώς με μια –όχι και τόσο– προσεκτική ματιά φαίνονται ξεκάθαρα τα ίχνη της αλλοίωσης. Οι φωτογραφίες τους έχουν υποστεί τέτοια χυδαία παρέμβαση για να σβηστούν τα ίχνη των ξυλοδαρμών, που μόνο να γυρίσεις το κεφάλι σου με αποστροφή μπορείς, καθώς ακόμα πιστεύεις πως δεν μπορεί να έχουν κάνει κάτι τόσο εξόφθαλμα χοντρό. Εικόνες που μέσα σε λίγα λεπτά δήλωσαν θρασύτατα παρών στο θλιβερό παρόν μας, μέσω των αδηφάγων ΜΜΕ.
Οι φωτογραφίες που δόθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από τον Τύπο ήταν η αποτύπωση μιας παράλληλης πραγματικότητας, μια ωμής πραγματικότητας η οποία δείχνει τα χέρια που κακοποιούν τους εικονιζόμενους σβησμένα με πρόχειρους τρόπους και ταυτόχρονα την ίδια την κατάληξη αυτής της επεξεργασίας. Τον ίδιο τον βασανισμό.
Η τακτική αυτή είχε ξεκινήσει με τις δημοσιεύσεις φωτογραφιών προσαχθέντων από απεργιακές πορείες ή, ακόμα χειρότερα, από απεργιακές προσυγκεντρώσεις σε γειτονιές της Αθήνας. Είχε συνεχιστεί με την υπογράμμιση της ηλικιακής ομάδας των εκάστοτε κατηγορούμενων, με σκοπό την ποινικοποίηση της ενασχόλησης με κινηματικές διαδικασίες και τη σύνδεση με τις ηλικίες φυλακισμένων κατηγορουμένων για συμμετοχή σε επαναστατικές οργανώσεις. Επαγωγική λογική made in ΓΑΔΑ: Δεκέμβρης 2008 -> νεαρά άτομα ενεπλάκησαν ενεργά με τα γεγονότα -> δημιουργία ένοπλων οργανώσεων μετά το 2008 -> συλλήψεις μελών αυτών των οργανώσεων -> ηλικιακή ομάδα 18-24. Περίπου όπως στις μετρήσεις της ΕΛ.ΣΤΑΤ.
Και φυσικά η τακτική αυτή έχει συγκεκριμένους πολιτικούς αποδέκτες. Τον «εσωτερικό εχθρό», που λέγαμε και πιο παλιά, σε one way δρομολόγιο. Δεν είδαμε ποτέ τα πρόσωπα των δολοφόνων φασιστών του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα στις 17/1, ούτε μάθαμε ποτέ πού είναι οι εξαφανισμένοι δημοτικοί αστυνομικοί και οι ασφαλίτες που κυνήγησαν μέχρι θανάτου τον Σενεγαλέζο μετανάστη Τσιέκ Εντιαγιέ, στο Θησείο, το βράδυ της Παρασκευής 1/2.
Αυτό που πραγματικά προκαλεί απορία είναι γιατί ο κρατικός μηχανισμός επέλεξε, σε αυτή την περίπτωση, να βγάλει στη δημοσιότητα κάτι τόσο φανερά αλλοιωμένο. Η απάντηση ίσως είναι απλή. Και βρίσκεται ένα βήμα πέρα ακόμα και από το «κράτος πυγμής» που αντιμετωπίσαμε τους τελευταίους μήνες. Ολοκληρωτισμός ονομάζεται. Γιατί μόνο ένα ολοκληρωτικό καθεστώς θα επέλεγε να δείξει, μέσα από έναν επίσημο φορέα του, το αποτέλεσμα της επιβολής της «σιδηράς πειθαρχίας» που οραματίζεται. Και φυσικά τον τρόπο με τον οποίο θα την επιβάλει στο πόπολο.
Ένα πόπολο που φαίνεται μουδιασμένο και αποστεωμένο μπροστά σε τηλεοράσεις και υπολογιστές, περιμένοντας για την καινούρια αποκάλυψη. Και οι υπομονετικοί δικαιώθηκαν. Από το πρωί του Σαββάτου όλα τα ηλεκτρονικά μίντια έπαιζαν τις εικόνες των 4 συλληφθέντων χωρίς καμία αναφορά στο ίδιο το περιεχόμενο των εικόνων. Φιλικές σχέσεις τους με τον Α. Γρηγορόπουλο βγήκαν στην επιφάνεια. Βαριά οπλισμένοι 20χρονοι. Τοξοβόλοι και άλτες σκάμματος επίσης. Φτάνοντας σιγά σιγά μέχρι το βράδυ, όπου στο κεντρικό δελτίο του ΣΚΑΪ ο αστυνομικός συντάκτης αποκαλούσε τους συλληφθέντες «μέλη της οργάνωσης». Ετυμηγορία. Χρειάστηκαν μόλις 12 ώρες. Και αρκετό ξύλο και μπόλικη διαπόμπευση, όπως φαίνεται.
Ιδανική ευκαιρία για κάθε κολαούζο της πάσης φύσεως εξουσίας να δηλώσει πίστη και υποταγή στα αφεντικά του. Και το Σάββατο 2/2 βρήκαν την καταλληλότερη ευκαιρία να δείξουν ότι είναι οι καλύτεροι υπηρέτες και φύλακες ενός συστήματος που θρέφει τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Γιατί και αυτοί δεν είναι τίποτα παραπάνω από κανίβαλοι που διψούν για «ανομία» και «επιβολή νομιμότητας». Οι χειρισμοί της πλειονότητας των εγχώριων μίντια ήταν το λιγότερο κατάπτυστοι. H εγκαθίδρυση του τρόμου θα περάσει πάνω από καθέναν και καθεμιά, και κανένας δεν θα γλιτώσει βγάζοντας απλά την ουρά του απέξω – ή, στην περίπτωση των δημοσιογράφων, των αρχισυντακτών, των διευθυντών σύνταξης, των παρουσιαστών και των αφεντικών, βάζοντας την ουρά του μέσα.
Σ.Π.Φ.-Γράμμα της Όλγας Οικονομίδου από την απομόνωση
Αυτή την στιγμή γράφω τις λίγες αυτές γραμμές μέσα απ’την απομόνωση. 30 μέρες απομόνωση είναι το αντίτιμο της άρνησης μου να ξεπουλήσω την αξιοπρέπεια μου για 5 λεπτά υπακούοντας στον εξευτελισμό του σωματικού ελέγχου.
Παραμένω αμετανόητη στην απόφαση μου. Δεν πρόκειται να χαρίσω ούτε ένα δευτερόλεπτο συμβιβασμού στους δεσμοφύλακες. Δεν πρόκειται να ανταλλάξω τις αρνήσεις και τις επιλογές μου με την “θαλπωρή” ενός κανονικού κελιού και την “ελευθερία” του προαυλισμού με το γενικό πληθυσμού της φυλακής.
Δεν αναζητώ να γίνω άλλη μια φυσιολογική στατιστική κρατούμενης, που στέκεται σούζα απέναντι στην υπηρεσία, που βγάζει “ήσυχα” την ποινή της, που ταξιδεύει στις ψευδαισθήσεις των μουρλόχαπων, που πουλάει τον τσαμπουκά της “παλιάς” στις νέες φυλακισμένες.
Στον καιρό που είμαι στην φυλακή γνώρισα την πυκνοκατοικημένη έρημο της κοινωνίας των κρατουμένων. Όπως και όταν ήμουν ελεύθερη, έτσι και τώρα που βρίσκομαι στην μέσα πλευρά των τειχών παραμένω αρνητής κάθε κοινωνίας, που κτίζεται γκρεμίζοντας το “εγώ”, που μιμείται τα ψεύτικα είδωλα της καταργώντας το αυθεντικό, που επιβιώνει ακολουθώντας τις συμβάσεις της. Αρνούμαι το μοναχικό πλήθος που φοράει τις προσποιήσεις του για πρόσωπο γιατί δεν έχει ψυχή να γίνει ο εαυτός του. Παραμένω φίλη, συντρόφισσα και άνθρωπος με όσες και όσους διατηρούν αναμμένη τη φωτιά μέσα τους. Με αυτές και αυτούς που διαλέγουν τα επικίνδυνα μονοπάτια των λύκων και όχι τα βοσκοτόπια των προβάτων.
Για όλους εμάς, για τους αναρχικούς της πράξης καμιά φορά η φυλακή δεν είναι αρκετή “τιμωρία”. Για αυτό μας περιμένουν πειθαρχικές ποινές, μεταγωγές και απομονωσεις.
Η απομόνωση είναι μια φυλακή μέσα στην φυλακή. Παραμένεις 24 ώρες το 24ωρο κλειδωμένη σε ένα κελί με ένα κρεβάτι μια εσωτερική τουαλέτα και το άγρυπνο μάτι μιας κάμερας (που κατάφερα τελικά να την καλύπτω με ένα σεντόνι…).
Εδώ μέσα οι μόνες σου φίλες είναι οι σκέψεις και οι αναμνήσεις σου. Εδώ μέσα οι μέρες και οι ώρες καταργούνται, χάνονται, πεθαίνουν σπρώχνοντας αργά αργά η μία την άλλη…
Αυτές τις 30 μέρες απομόνωσης όμως δεν έμεινα μόνη μου. Είχα κάποιους παράξενους και όμορφους επισκέπτες που πέρασαν κρυφά και “λαθραία” στο κελί μου σπάζοντας την απομόνωση.
Ήταν ο όμορφος ήχος των πυροβολισμών του πυρήνα Όλγα FAI/IRF ενάντια στο κάθαρμα της πυρηνικής εταιρείας Adinolfi (σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ αδέρφια για το χαμόγελο που μου χαρίσατε) ήταν ο μοναδικός θόρυβος απ’τις εκρήξεις anfo και δυναμίτη στο Εκουαδόρ, στη Βολιβία (δύναμη στους συντρόφους που συνέλαβαν), στο Περού, ήταν τα ευχάριστα νέα απ’τα αιχμάλωτα αδέρφια μου στην Ινδονησία Eat και Billy (Eat τα λόγια σου στο γράμμα σου μου έδωσαν κουράγιο και δύναμη), ήταν οι καπνοί απ’τους εμπρησμούς της νέας Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF (η θέληση σας και οι πράξεις σας δείχνουν ότι τίποτα δεν τελείωσε), ήταν τα συνθήματα και οι φωνές απ’τους αλληλέγγυους που έκαναν συγκέντρωση έξω απ’τις φυλακές Διαβατών που βρίσκομαι αιχμάλωτη, ήταν όλες αυτές οι χειρονομίες ουσίας, τα κείμενα, οι αφίσες, τα σαμποτάζ (Βόλος), οι εμπρησμοί που χαράζουν στο μυαλό και στην καρδιά μου με ανεξίτηλο χρώμα μία φράση “Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των αναρχικών της πράξης δεν είναι απλά λόγια”…
Όλγα Οικονομίδου
μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF πρώτης περιόδου
30 μέρες απομόνωση και συνεχίζω, όμως ο λύκος μέσα μου δεν κοιμάται, δεν συγκατανεύει, δεν συγχωρεί…
Γράμμα του κρατούμενου Σ.Μ. από τις φυλακές Τρικάλων
Το γράμμα που ακολουθεί γράφτηκε από ένα φίλο και σύντροφο που βρίσκεται από τα μέσα Φθινοπώρου στα κολαστήρια της ελληνικής δημοκρατίας. Νομίζω ότι όπως ισχύει και για κάθε κρατούμενο που αγωνίζεται, για κάθε έναν που στέκεται με αξιοπρέπεια πίσω από τα κάγκελα, ο λόγος του -όταν αυτός φτάνει σε εμάς- πρέπει να προωθείται και να διαδίδεται όσο μπορούμε.
Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά.
Γράμμα του κρατούμενου Σ.Μ. από τις φυλακές Τρικάλων
Δεν με ενδιαφέρει αν είμαι τώρα φυλακή επειδή με δικάσανε δίκαια ή άδικα, ούτε αν οι κατηγορίες μου μαγειρεύτηκαν σε κάποιο γραφείο της ελληνικής αστυνομίας και ούτε αν ορισμένα Μ.Μ.Ε. όπως zougla,espresso κτλ βιάστηκαν να προλάβουν την επόμενη μέρα και έγραψαν ότι ήθελαν ή μάλλον ότι ήθελαν οι μπάτσοι χωρίς να τα τεκμηριώσουν με κάποιο τρόπο. Δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν αναγνωρίζω και δεν σέβομαι κανένα νόμο, κανένα δικαστήριο και πολύ περισσότερο αυτούς τους «ανθρώπους» που μας τους επιβάλουν και φροντίζουν για την εφαρμογή και την προπαγάνδα τους (από τον πιο απαθή μπάτσο μέχρι τον πρόεδρο της δημοκρατίας). Όταν μάλιστα μόνος σκοπός όλων αυτών είναι η διατήρηση της κοινωνικής ανισότητας, δηλαδή οι πλούσιοι να παραμείνουν πλούσιοι και οι φτωχοί ή να είναι σκλάβοι τους ή τουλάχιστον να μην μπορούν να διαταράξουν αυτό το είδος ισορροπίας. Όποιος καταλαβαίνει αυτό το δυαδικό σύστημα (εξουσιαστή-καταπιεζόμενου) μπορεί να εξηγήσει γιατί συμβαίνουν σχεδόν τα πάντα σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο.
Έτσι κατανοώ και εγώ τον λόγο ύπαρξης της φυλακής άρα και τον λόγο που είμαι στην φυλακή. Υπάρχει για δύο λόγους: Πρώτα να είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής φόβου για αυτούς που είναι από την έξω μεριά της, ώστε να μην τολμήσουν ποτέ να κινηθούν εκτός του πλαισίου που τους ορίζει ο νόμος είτε για να διεκδικήσουν περισσότερα υλικά αγαθά και ανέσεις είτε για περισσότερες ελευθερίες(αυτή είναι και η βασική διαφορά μεταξύ ποινικών και πολιτικών κρατουμένων). Ο δεύτερος λόγος ύπαρξης της φυλακής είναι για εκδίκηση και απομόνωση αυτών που δεν φοβήθηκαν και τόλμησαν να αναζητήσουν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους ή για την κοινωνική τους τάξη. Οποιοδήποτε άλλο λόγο μας προβάλλουν σαν δικαιολογία ύπαρξης της, όπως για τους αιμοδιψείς δολοφόνους, τους παρανοϊκούς βιαστές κτλ. Είναι απλά για την ηθική αποδοχή της από την κοινωνία. Έτσι και αλλιώς αν κάτι τέτοιο δεν ήταν απλά μια δικαιολογία για όλους αυτούς θα αρκούσε απλά μια μόνο φυλακή από τις δεκάδες που έχουμε σήμερα.
Κλείνοντας αυτό το πρώτο μου γράμμα από την φυλακή προς τις συντρόφισσες και τους συντρόφους μου θέλω να προτείνω ο κάθε αγώνας μας ενάντια στην εξουσία, στον νόμο και στις φυλακές να έχει βασικό σκοπό την πλήρη κατάργησή τους και όχι την αλλαγή τους ή την βελτίωσή τους προς κάτι πιο δίκαιο ή πιο ανθρώπινο, γιατί αυτό δηλώνει αποδοχή της φύσης τους και ότι η διαφωνία μας είναι σε επιμέρους λεπτομέρειες. Ας τους δείξουμε λοιπόν ότι αυτό που θέλουμε είναι τα πάντα περιορίζοντας τον διάλογο μαζί τους σε εμπρησμούς, λεηλασίες και συγκρούσεις εκτός αν κάποιος νομίζει θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουμε αυτό που θέλουμε αν το ζητήσουμε ευγενικά.
Σ.Μ.
φυλακές Τρικάλων
Μάρτιος 2012
Ένα καμένο κτήριο είναι
βανδαλισμός
Πολλά καμένα κτήρια είναι
επανάσταση
Ρωσία: Διώξεις και συλλήψεις διαδηλωτών κατά τη διάρκεια αντι-εκλογικών διαμαρτυριών
http://gr.contrainfo.espiv.net/2012/03/06/russia-prosecutions-and-detentions-of-demonstrators-amid-anti-election-protests/
Σύντροφοι καταδιώχθηκαν από μπάτσους σε αντι-εκλογική διαδήλωση στην Αγία Πετρούπολη
Ανταποκριτές του avtonom θα διαδώσουν φωτογραφίες και βίντεο από τα γεγονότα της 5ης Μαρτίου από τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη.
Σύμφωνα με ενημερώσεις, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας στην πλατεία Πούσκιν της Μόσχας, συνελήφθησαν περίπου 25 αναρχικοί. Τρεις ακόμη νεαροί προσήχθησαν κατά την έναρξη του συλλαλητηρίου γιατί είχαν τα πρόσωπά τους καλυμμένα.
Επίσης, την ίδια μέρα στη Μόσχα δύο μέλη του φεμινιστικού πανκ γκρουπ Pussy Riot, τα οποία κρατούνταν ήδη από το Σαββατοκύριακο λόγω μιας παράστασης του συγκροτήματος (βλ. το ακόλουθο βίντεο), παρουσιάστηκαν στον εισαγγελέα, που διέταξε την προφυλάκισή τους. Σύμφωνα με το δικηγόρο τους, θα παραμείνουν σε ομηρία μέχρι τις 24 Απριλίου.
Στην Αγία Πετρούπολη, ένα από τα συνθήματα ήταν «Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΛΥΣΗ: ΑΥΤΟΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!» Σύμφωνα με αναφορές, συνελήφθησαν 5 άτομα. Συγκεκριμένα, όταν κάποια στιγμή έπεσαν βόμβες μολότοφ, τα γουρούνια επιτέθηκαν στο πλήθος συλλαμβάνοντας τους πρώτους που βρήκαν μπροστά τους.
Παρέμβαση των Pussy Riot στον καθεδρικό ναό του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα την 21η Φλεβάρη 2012, όπου μέσα από τους στίχους τους περιέγραφαν τον Πούτιν ως «κεφαλή της KGB»
Αλληλεγγύη στους συντρόφους και στις συντρόφισσες στη Ρωσία!
Λευτεριά σε όσους/όσες πιάστηκαν στα νύχια του κράτους!