Κείμενο του Αλφρέντο Μπονάνο από το Ρalestine mon amour.
Το να μεγαλώνεις συνηθισμένος στον τρόμο, είναι ακόμη πιο σοκαριστικό από τον ίδιο τον τρόμο. Η αγανάκτηση καταπνίγεται και παραμένει σιωπηλή και όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση της καταστολής εναντίον των Παλαιστινίων στα κατειλημμένα εδάφη.
Ένας λόγος που αυτό γίνεται, αργά και σε βάθος χρόνου, συνήθεια, είναι το γεγονός πως η παλαιστινιακή εξέγερση με τις πέτρες και τα αυτοσχέδια όπλα, “δεν αποτελεί πια είδηση”.
Ένας άλλος είναι η αποδοχή από κάθε πλευρά, των αιτίων της σύρραξης. Αυτοί που βρίσκονται από την πλευρά των Παλαιστινίων, εναντιώνονται σε αυτούς από την πλευρά των Ισραηλινών. Πολλοί ελπίζουν, συχνά από καλή πίστη, ότι με τον καιρό τα πράγματα θα φτιάξουν και όλα θα λυθούν από μόνα τους.
Όπως κι αν τελειώσουν αυτά τα “πράγματα” και όποια κι αν είναι η λύση, τίποτα στον κόσμο δεν θα μπορέσει να σβήσει τον τρόμο των τελευταίων λίγων μηνών(του 1989), τον τρόμο του μάρτυρα που έγινε εκτελεστής, του διωκόμενου που έγινε διώκτης.
Όσο έξυπνοι κι αν είναι αυτοί που υπερασπίζονται το Ισραήλ -συμπεριλαμβανομένων κάποιων αναρχικών- δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το Παλαιστίνιο μωρό που δολοφονήθηκε από αέρια στο στρατόπεδο προσφύγων του Χαν Γιουνίς από Ισραηλινούς στρατιώτες. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το πεντάχρονο παιδί που δολοφονήθηκε στη Ναμπλάς από πλαστικές σφαίρες ή το δεκατετράχρονο που σκοτώθηκε μερικές μέρες μετά παίζοντας μπροστά στο σπίτι του, κι αυτός δολοφονημένος από τον Ισραηλινό στρατό κατοχής.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα αποσπάσματα θανάτου(colon), που βγαίνουν τη νύχτα και σκοτώνουν τους νεαρούς Παλαιστίνιους που θεωρούνται υπεύθυνοι για την ανταρσία.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες, το μόνο πράγμα που μας εκπλήσσει είναι η περίεργη επιμονή να συγκαλυφθούν οι ευθύνες. Κατανοούμε πώς αυτό συμβαίνει σε επίπεδο πολιτικών, όχι όμως σε αυτό (κάποιων) συντρόφων που θα έπρεπε να δείχνουν μεγαλύτερη ευαισθησία στην υπεράσπιση των κατατρεγμένων και να παραμερίσουν τις πονηρές διακρίσεις όταν έρχεται η ώρα να καταλογιστούν ευθύνες.