Κείμενο του Αλφρέντο Μπονάνο από το Palestine mon amour

Τί πιο φυσικό από το μίσος για τους εισβολείς;Μόνο οι ξεπουλημένοι στον εχθρό πολιτικοί, με την προσυμφωνημένη δυνατότητα ίδρυσης μιας εσωτερικής κυβέρνησης που θα γίνει κράτος-μαριονέτα αντί για τη συνέχιση του αγώνα, θα μπορούσαν να σκεφτούν αλλιώς. Πολλοί Παλαιστίνιοι δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν μια συνύπαρξη που να βασίζεται στην υπεράσπιση των συμφερόντων του δυνατότερου. Αυτό εξηγεί την εξάπλωση της αντίστασης, που εμφανίζεται σχεδόν ομοιόμορφα υπό τα εμβλήματα της Χαμάς, μέσα στο νεογέννητο παλαιστινιακό κράτος. Αυτό είναι σίγουρα η μεγαλύτερη ,προς το παρόν, ένοπλη ομάδα. Είναι εξοπλισμένο με υπολογίσιμα μέσα, όπως έγινε φανερό από την έκρηξη που ανατίναξε ένα ολόκληρο οπλοστάσιο το 1995.
Σε αυτήν την περιοχή,  τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύκολο από το να βρεις ένα νεαρό αγόρι μεταξύ δώδεκα και δεκαέξι ετών, γεννημένο και μεγαλωμένο στη φτώχεια και τη βία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεκτικό στο να ακούει επιχειρήματα εναντίον του Αραφάτ και του σχεδίου του για μια ελεύθερη Παλαιστίνη που να συνυπάρχει με ένα ελεύθερο Ισραήλ. Τίποτα δε θα ήταν ευκολότερο από το να ωθήσει αυτά τα αγόρια στο να διεξάγουν μια επίθεση αυτοκτονίας.
Γι’ αυτό είναι που οι θρησκόληπτοι φανατικοί του Izz al-Dinal Qassam, το οπλισμένο φτερό του θεού, προετοιμάζουν τους νέους αυτούς – έναν άγιο θάνατο στον πόλεμο ενάντια στους άπιστους.
Είκοσι πέντε χρόνια πριν, σε συνθήκες που σίγουρα δεν ήταν καλύτερες από τις τωρινές, ο αγώνας των Παλαιστίνιων βασιζόταν σχεδόν ολοκληρωτικά σε ένα διαφορετικό δόγμα, το μαρξιστικό.   Τότε, μεσολαβητές με μακριά γενειάδα τους υπόσχονταν βοήθεια σε χρήματα και όπλα – τώρα οι ισλαμιστές ιερείς τους υπόσχονται αιώνια ζωή σε έναν παράδεισο γεμάτο Ουρί.