Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να διδάξεις να μιλάει σε κάποιον που δεν έχει γλώσσα. Δεν έχει νόημα να φοβάσαι τα ουρλιαχτά και τις ριψοκίνδυνες κινήσεις. Δεν έχει νόημα να προτείνεις διαμεσολαβήσεις σε κάποιον που θέλει το αδύνατο. Δεν έχει νόημα να ικετεύεις για ελευθερία αυτόν που επιβάλλει τη σκλαβιά…

Οι βάρβαροι ας ορμήσουν, ας ακονίσουν τα μαχαίρια, ας αρπάξουν τα τσεκούρια και ας χτυπήσουν ανελέητα τους εχθρούς τους. Το μίσος ας αντικαταστήσει την ανοχή, η λύσσα ας αντικαταστήσει την παραίτηση, η προσβολή ας αντικαταστήσει το σεβασμό.

Οι βάρβαροι ας εξαπολύσουν -αυτόνομα και με τους τρόπους που επιθυμούν- την έφοδο και μετά το πέρασμά τους ας μη φυτρώσει ποτέ πια κανένα κοινοβούλιο, πιστωτικό ίδρυμα, σούπερ μάρκετ, στρατόπεδο, εργοστάσιο.

Ενώπιον του τσιμέντου που χαστουκίζει και της μόλυνσης που ρυπαίνει τον ουρανό μπορούμε να πούμε, μαζί με τον Dejacque, πως “Αυτήν τη φορά οι Βάρβαροι δε θα φέρουν στον κόσμο τις στάχτες αλλά το φως”.

Από την μπροσούρα “Βάρβαροι” των εκδόσεων Τζεντάι. Αθήνα 2005.