Υπάρχει κανείς που να μην κατάλαβε ακόμη τη διαφορά του “κρατικού” με το “δημόσιο”?
Υπάρχει κανείς που εξακολουθεί να πιστεύει έστω και με το ζόρι, πως ο,τιδήποτε ανήκει στο κράτος ή τους δήμους , μπορεί να λογιστεί ως δημόσιο? Ότι δηλαδή είναι κάτι που όποιος επιθυμεί μπορεί να έχει σε αυτό άμεση και ελεύθερη πρόσβαση και χρήση?
Θεωρεί κανείς ότι υπάρχει οποιουδήποτε είδους ελπίδα για κάτι αν όχι καλό τουλάχιστον καλύτερο, από την παρούσα κοινωνία ?
Αν η βλακεία είναι ανίκητη, έχουμε πολύ πείσμα και θα φάει τα μούτρα της μ’ εμάς.
Μόνο με την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, και την οικοδόμηση νέων σχέσεων και δομών μπορούμε να πάρουμε πίσω τις ζωές μας – να τους δώσουμε το νόημα που θέλουμε να έχουν.
Κι αυτό απαιτεί κάθε μα κάθε δυνατό μέσο.