Αν αρνούμαστε να αφήνουμε άλλους να οργανώνουν τις ζωές μας, πρέπει να έχουμε την ικανότητα να οργανωνόμαστε από μόνοι μας.   Αυτό σημαίνει να μπορούμε να “συνθέτουμε τα απαραίτητα εκείνα στοιχεία τα οποία θα δρουν ως ένα συνεκτικό λειτουργικό σύνολο”.  Για τους αναρχικούς, άτομα που επιθυμούν διακαώς την εξαφάνιση κάθε είδους τυραννίας και υποταγής, αυτό έχει δοκιμαστεί με μυριάδες διαφορετικούς τρόπους, σύμφωνα με τις ισχύουσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες,  κι έχει χαρακτηριστεί από την ιδιαίτερη αντίληψη του κάθε ενός για την ολότητα.    Αν αυτό κάποτε μπορούσε να ερμηνευτεί από κάποιους ως  μια μεγάλη οργάνωση αντιτιθέμενη στη μεγάλη βιομηχανία,  σήμερα η κοινωνική αποσύνθεση και αβεβαιότητα έχουν προχωρήσει πέρα από κάθε κριτική όσο αφορά τον εξοστρακισμό τέτοιων επιχειρήσεων στις σελίδες των ιστορικών βιβλίων.

  Μας έχει απομείνει το εξής έντονο δίλημμα :  Αν η ελευθερία μου εξαρτάται από την ελευθερία όλων, τότε και η ελευθερία όλων δεν εξαρτάται από  τη δράση μου για την ατομική μου απελευθέρωση;     Και αν όλοι οι εκμεταλλευόμενοι δεν δρουν έτσι ώστε να απελευθερώσουν τους εαυτούς τους- ως ένα απτό και σύνθετο σύνολο- πώς μπορώ να δράσω π.χ.  Να οργανωθώ ώστε να καταστρέψω χωρίς καθυστέρηση την πραγματικότητα που με καταπιέζει;   Με άλλα λόγια, πώς μπορώ να δράσω ως ένα σύνολο που ζητά να  εξαπλωθεί και να αυτοανυψωθεί στο άπειρο;  Έχοντας απαρνηθεί τις σοφιστείες της συμμετοχής, της  εθελοντικής εργασίας και της προοδευτικής αλλαγής, με τις οποίες η δημοκρατική ιδεολογία προσπαθεί να κορέσει τα παραφουσκωμένα υποκείμενά της,  μου απομένει ο εαυτός μου και η αδιαμεσολάβητη  δύναμή μου.

  Ψάχνω τους συνεργούς μου:  δύο ή τρεις, εκατοντάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες,  για να  επιτεθούμε και να αναστατώσουμε την υπάρχουσα κοινωνική τάξη  τώρα αμέσως – με τη μικρή αυτή πράξη που δίνει άμεση χαρά, καταδεικνύοντας ότι το σαμποτάζ είναι προσιτό σε όλους· ή στις μεγάλες στιγμές μαζικής καταστροφής,  όπου η δημιουργικότητα και ο θυμός συνδυάζονται σε μια απρόβλεπτη συμπαιγνία.  Είμαι επομένως αντιμέτωπος με το πρόβλημα της δημιουργίας ενός σχεδίου του οποίου άμεσος στόχος είναι η καταστροφή, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί χώρο για το καινούργιο.

  Αυτό που ενοποιεί τα πράγματα και βάζει τις πράξεις μου σε πλαίσιο επομένως, δεν μπορεί να είναι μια σταθερή  φορμαλιστική οργάνωση, αλλά η ανάπτυξη της δυνατότητας να οργανώνομαι μόνος  ή με άλλους,  όπου οι αριθμοί δεν είναι στόχος είναι όμως πάντα δυνητικά παρόντες.   Με άλλα λόγια, πρέπει να δημιουργήσω  ένα εξεγερσιακό σχέδιο  που να περιέχει ήδη όλα τα στοιχεία μιας επαναστατικής προοπτικής:  Την απόφαση να δράσω τώρα· ανάλυση του παρόντος που λαμβάνει υπ’ όψη  τους βαθείς μετασχηματισμούς που το κεφάλαιο επιφέρει παγκοσμίως και οι οποίοι επιδρούν συνολικά στην αντίληψη του αγώνα· επιλογή στόχων, μέσων, ιδεών, επιθυμιών·  τα μέσα για να γίνουν αυτά γνωστά και σε άλλους στην αναζήτησή μου για συγγένεια· η δημιουργία ευκαιριών για διαμάχη και σύγκρουση,  και πολλά ακόμη.   Η δημιουργία σχεδίων (projectuality)  γίνεται δύναμη ενός κινήματος, ένα προωθητικό στοιχείο στο εσωτερικό του όλου εξεγερσιακού στερεώματος.

  Τα ακόλουθα κείμενα μας έρχονται από μια σειρά συναντήσεων που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα πριν μερικά χρόνια. Ο υπότιτλος ενός από τα κεφάλαια έχει ήδη αποκτήσει κακή φήμη, έχοντας επιλεγεί από τους καραμπινιέρους στην Ιταλία το 1996, για να βαφτίσει μια φαντασιακή ένοπλη οργάνωση για συμμετοχή στη οποία κατηγόρησαν ακολούθως δεκάδες αναρχικούς.  Αυτό δε θα έπρεπε να μας αποσπά από το να κατανοήσουμε το κείμενο , το οποίο θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως ένα σημείο εκκίνησης, μια πρόσκληση για συλλογισμό και πειραματισμό πάνω στην εξεγερσιακή  περιπέτεια.

Jean Weir.