Αναδημοσίευση από εδώ http://diskordia.squat.gr/2014/01/07/%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B6%CF%8E%CF%89%CE%BD/
Την δεκαετία του 60 παρατηρείται μια άνθηση κινηματικών μορφωμάτων για τα δικαιώματα των ζώων. Κάποιοι κατάφεραν να μετατρέψουν την ευαισθησία τους σε βαθιά πολιτικές πρακτικές με απώτερο στόχο το γκρέμισμα των σπισιστικών αρχών που διέπουν την σχέση των ανθρώπων-ζώων, και άλλοι εγκλωβισμένοι στα πλαίσια της νομιμότητας ζητούσαν μεταρρυθμίσεις για τις συνθήκες ευζωίας.
Η ρεφορμιστική προσέγγιση του μεγαλύτερου κομματιού οδήγησε στη δημιουργία νομοθετημάτων για την βελτίωση των συνθηκών σφαγής, μεταφοράς και κράτησης κυρίως για τα βοοειδή και τα πτηνά, στην πιο ανθρώπινη εκμετάλλευση ζώων που βρισκόταν σε καταφύγια και χώρους «διασκέδασης»,στην μείωση του αριθμού ζώων για πειράματα ζωοτομίας σε εργαστήρια πολυεθνικών και σχολεία, την πτώση στις πωλήσεις γούνας και την υπεράσπιση ειδών που βρίσκονταν υπό εξαφάνιση. Η καθημερινότητα του κρατουμένου θα βρωμάει λιγότερο ανία, η γυναίκα θα ξεπιάνεται στον δρόμο για την κρεβατοκάμαρα και τα ζώα ευτυχισμένα από το φρέσκο σανό θα στριμώχνονται στα κλουβιά λιγότερο. Η ουσία παραμένει, εγκλεισμός, εξευτελισμός και η εκμετάλλευση σαν κεντρική ιδέα ενός ολόκληρου συστήματος .
Στα μέσα του 16ου αιώνα γίνεται η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας νόμων που θα ορίζουν την εύρυθμη λειτουργία μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Οι νόμοι αυτοί εξυπηρετούσαν κυρίως την γεωργία και την κτηνοτροφία και περιλάμβαναν κανονισμούς και άδειες για κτηνοτροφικές μονάδες, το κυνήγι, το ψάρεμα, την σφαγή, την μεταφορά, την βυρσοδεψία και τις αγορές. Ακόμη περιείχε και την απομάκρυνση των σφαγείων από τις κατοικημένες περιοχές, πρακτικές υγιεινής και διαχείρισης ζωικών αποβλήτων. Τα νομοθετήματα του μεσαίωνα το πόσα ζώα, ποιά είδη και ποιά κομμάτια τους οι πολιτισμένοι άνθρωποι θα φορούν και θα καταναλώνουν. Έξω τα σφαγεία από τις κατοικημένες περιοχές, η οσμή του ψόφιου και οι κραυγές μας κόβουν την όρεξη, η μπουρζουαζία υποφέρει σιωπηλά.
Τώρα η σύγχρονη κοινωνία, που με την παρακαταθήκη του μεσαίωνα ξέρεις τι θα φοράς και τι θα τρως, φώτισε αυτήν την σκοτεινή εποχή της ιστορίας και φώναξε συντονισμένα «Ζήτω η ιερά εξέταση!». Αφήνοντας το μεσαιωνικό έμεσμα φτάνουμε στην σύγχρονη εγκληματολογία και την εισαγωγή του ζητήματος της κακοποίησης ζώων σε αυτήν μετά από τόσους αγώνες των νομοταγών ζωόφιλων. Όλες οι ειρηνιστικές τους προσπάθειες δεν κατέληξαν άκαρπες. Κατάφεραν την αστική δικαιοσύνη να συμπεριλάβει και την κακοποίηση και επιτέλους να «πληρώσουν» οι βασανιστές για τα εγκλήματα τους. Έτσι χάρη στις «πιέσεις» το κράτος κατάφερε να ενισχύσει το κοινωνικό του προσωπείο, δείχνοντας την ευαισθησία του και στεκούμενο αμείλικτα μπροστά σε ακραίες συμπεριφορές. Αυτό που δεν έγινε ξεκάθαρο είναι ότι τα ζώα εισήχθησαν στην εγκληματολογία σαν αντικείμενα, των οποίων η ταυτότητα ιδιοκτησίας κλάπηκε, φθάρθηκε και καταστράφηκε. Η κακοποίηση των ζώων δεν έχει καμία σημασία διότι δεν είναι αντιληπτή ως «πραγματικό» έγκλημα, αλλά σαν προσβολή της ιδιοκτησίας κάποιου ανθρώπου.
Συμπερασματικά οποιαδήποτε πρακτική που ακούει στην νομιμότητα δεν αλλάζει την πραγματικότητα κανενός εκμεταλλευόμενου, αλλά συντηρεί την κρατική αντίληψη ότι οι άνθρωποι, τα ζώα και η φύση είναι ιδιοκτησία του. Όπως ούτε η κοινωνιολατρική νόσος των ρεφορμιστών θα προκαλέσει καμία ρήξη και συνειδητοποίηση κανενός, αντιθέτως διαιωνίζει της σχέσεις εξουσίας. Απέναντι στον κρατικό μηχανισμό και την κοινωνική σαπίλα στήριξης του εξουσιαστικού συμπλέγματος προτάσσουμε την ολική απελευθέρωση ζώων, ανθρώπων και φύσης και την ολική καταστροφή του υπάρχοντος. Κάθε βιτρίνα που ραγίζει, κάθε κολαστήριο που καίγεται, είναι ένα βήμα στον δύσβατο δρόμο της ουτοπίας, είναι μία σύμπραξη για την αναρχία.
εν δυνάμει
(κείμενο από εξωτερικό)