● Άλλη μια δολοφονία, αυτήν τη φορά για ένα εισητήριο.. Άλλο ένα “ακραίο” ή “μεμονωμένο” περιστατικό. Τόσο αξίζει η ζωή για την Εξουσία, για κάθε Εξουσία. Άλλωστε το ότι το Κράτος δολοφονεί δεν είναι κάτι νέο. Πάντα έτσι ήταν πάντα έτσι θα είναι, για όσο θα υπάρχουν κράτη, οποιασδήποτε μορφής.
Όπως δεν είναι νέο, το ότι δολοφονίες σαν αυτή, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν όσο οι κρατικές λογικές και πρακτικές βρίσκουν υποστηρικτές ανάμεσα σε αυτούς που θα έπρεπε να είναι πολέμιοί τους. Ανάμεσα στους καθημερινούς κοινωνικούς κανίβαλους της διπλανής πόρτας..Καμία εξουσία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη στήριξη ή συναίνεση της πλειοψηφίας μιας κοινωνίας, όση καταστολή κι αν χρησιμοποιεί για να το πετύχει..

● Κάποια αμετανόητα και λοβοτομημένα καθάρματα, καταδικάζουν τον “αλήτη τζαμπατζή”, που με θράσος παρέβη τη νομιμότητα. Κι ο ελεγκτής άλλωστε τη δουλειά του κάνει – αν δεν έχεις ή αν επιλέγεις να μην πληρώσεις , ας πρόσεχες..
Κάποιοι άλλοι ευαισθητοποιημένοι κοινωνικά, πέφτουν από τα σύννεφα με την απάνθρωπη συμπεριφορά του ελεγκτή ζητώντας απ’ το κράτος να παρέμβει – μην φτάνουμε και ως τον φόνο, ένα πρόστιμο θα αρκούσε ίσως..
Κι υπάρχουν και κάποιοι, που επιλέγουν να ζουν στην πραγματικότητα! Που κατανοούν ότι δεν αρκεί η…”ταξική συγγένεια” για να χτιστεί μια συμμαχία, μια αναρχική επαναστατική προοπτική. Άλλωστε κι ο ίδιος ο φονιάς ελεγκτής, “ταξικός σύμμαχος” είναι, μεροκαματιάρης… όπως πολλοί φορείς της εθελοδουλείας γύρω μας.
Η κοινωνία ελέγχου και υποταγής που ζούμε, προσεγγίζει την κορύφωση του καπιταλιστικού της ονείρου-εφιάλτη. Η ολοκληρωτική δημοκρατία, γνωρίζει ότι για να το πετύχει, πρέπει να σπείρει φτώχεια κι εξαθλίωση, υλική και πνευματική. Πρέπει να εδραιώσει το φόβο. Να ελέγξει όχι μόνο τις πράξεις αλλά και τις σκέψεις, όσων αντιστέκονται ή αντ-επιτίθενται στη βαρβαρότητά της, αλλά και όλων όσων δυνητικά θα μπορούσαν να το κάνουν.

●Κι εκεί είναι το στοίχημα πια.
Τα γεμάτα ράφια των μάρκετ κι οι πολύχρωμες επιγραφές στους δρόμους, συνεχίζουν το έργο των σχολείων, των θρησκειών, των πατρίδων, των μμε, των φυλακών.. Αποτελούν το μελάνι στα μάτια των υπηκόων που παρατείνει τις μέρες ζωής της Δημοκρατίας.
Πιο πολύ από ποτέ, το μίσος κι η οργή, ο Λόγος και η Πράξη, οφείλουν να χαράξουν νέα μονοπάτια προς μια διαφορετική κοινωνία ουσιαστικής και βαθιάς ελευθερίας, ίσης απόλαυσης της ζωής και των αγαθών της.
Κι αυτό, πέρα από τη δημιουργία δομών βελτίωσης της καθημερινότητας, και άμυνας απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, είναι απαραίτητο πλέον να περνά στην επίθεση. Να δημιουργεί ρήξεις με το πλέγμα κυριαρχίας γύρω μας και να επιτελεί καίρια πλήγματα στη λειτουργία και τη δομή του.
Να καταστρέφει στην καθημερινή ζωή και στους αγώνες, τους δεσμούς με την κανονικότητα σε κάθε επίπεδο .
Να κάνουμε την καθημερινότητά μας ανατρεπτική εκμεταλλευόμενοι την ποικιλομορφία μας, αποτινάσσοντας επαναστατικές συνταγές που θέλουν να επιβάλλουν την ομοιομορφία στους αγώνες και τις ζωές μας. Με αγώνες επιθετικούς απέναντι σε ό,τι τεμαχίζει την Ελευθερία, καταστρεπτικούς και παράλληλα δημιουργικούς, για το εδώ και το τώρα των αναγκών και των επιθυμιών, των ζωών και των αγώνων μας.

Το αίμα του 19χρονου Θ.Κ. και του κάθε στο παρελθόν ή μελλοντικά δολοφονημένου άμεσα ή έμμεσα από το Κράτος, βάφει τα χέρια των απαθών συνεπιβατών του όχι μόνο στο τρόλεϋ αλλά και στην ίδια τη ζωή. Τα δικά μας χέριας ας τα βάψουμε όπως εμείς επιλέξουμε…