Πρώτον, να αναγνωρίσω ειλικρινά ότι όντως υπάρχει μεγάλο ζήτημα αναφορικά με την οργάνωση. Όπως υπάρχει με τη συνέπεια και τη σοβαρότητα που θα πρεπε να επιδεικνύεται, κάτι που δε συμβαίνει και πολύ συχνά. Οπότε μια απόπειρα συντονισμού δράσης και παραγωγής λόγου, φυσικά και κρίνεται ως ευπρόσδεκτη. Η κριτική μου θα ήταν πολύ διαφορετική αν επρόκειτο για ένα κάλεσμα για τη δημιουργία ομοσπονδίας. Προφανώς και δεν είναι όλες οι ομοσπονδίες ίδιες-άλλες είναι λιγότερο κι άλλες περισσότερο κοντά μου. Ως ομοσπονδία λοιπόν, θα υπήρχε πολύ αυστηρότερη κριτική, σε κάθε επίπεδο. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να λες ότι προκειμένου να διαφυλαχτεί η ισοτιμία μεταξύ ατόμων και συλλογικοτήτων, δε θα γίνονται δεκτά άτομα. Ακόμη και στην όχι ιδιαίτερα ριζοσπαστική ιταλική FAI, συμμετέχουν και μεμονωμένοι σύντροφοι. Αν το υπό διαμόρφωση σχήμα στην ελλάδα κινούταν προς τη λειτουργία ομοσπονδίας, θα ήταν απαράδεκτος ο αποκλεισμός ατόμων.

Από τη στιγμή όμως που πρόκειται για συνεργασία ήδη υπαρχουσών συλλογικοτήτων, είναι αλλιώς. Άλλωστε υπήρχαν και υπάρχουν, μάλλον και θα συνεχίσουν να υπάρχουν , συλλογικότητες του α/α χώρου που λειτουργούν -άτυπα, αλλά στην πράξη γίνεται δυστυχώς- συγκεντρωτικά, και κανείς δε λέει ή κάνει κάτι ιδιαίτερο. Πόσο μάλλον τώρα.. Πέρα από αυτά, ένα σοβαρότερο θέμα που εντοπίζω στο κάλεσμα , είναι η παντελώς άτοπη κριτική του αφορμαλιστικού μοντέλουο oργάνωσης, με βάση το μπάχαλο του μεγαλύτερου μέρους του ελλαδικού α/α χώρου. Όταν το συγκεκριμένο μοντέλο προτάθηκε για να δοκιμαστεί αφού όντως υπάρχει ζήτημα με το οργανωτικό, (εκδήλωση στο πα/πει το 2000) αυτό απορρίφθηκε χωρίς καλά καλά να προλάβει να διατυπωθεί η πρόταση.. Είναι κοινά παραδεκτό πως οργανωτικά υστερούμε έστω κι αν έχουν γίνει κι άλλες προσπάθειες όπως αναφέρει και το αρχικό εδώ κείμενο. Δεν υπάρχει η συνέπεια που θα όφειλε, δεν συναντάται η “δέσμευση” στο βαθμό που θα θέλαμε, και ο συνολικός σχεδιασμός είναι σαφέστατα το πολύ μεσοπρόθεσμος – όταν και αν υπάρχει. Αυτό όμως είναι από ατυχέστατο εώς και πονηρό να χρεώνεται σε ένα οργανωτικό μοντέλο που δεν αφέθηκε να δοκιμαστεί. Έστω κι αν κατά βάση στην ελλάδα λειτουργούμε τόσα χρόνια με ομάδες συγγένειας, έστω κι αν ο τρόπος οργάνωσης θύμιζε και θυμίζει κάτι από στοιχεία του αφορμαλισμού. Αυτό που επικρατούσε και επικρατεί, ήταν και είναι ένα κακέκτυπό του . Ποτέ δε συμφωνήσαμε -πέρα από τη μικροκλίμακα παρεών ή ομάδων- να πορευτούμε με βάση αυτό το μοντέλο. Ποτέ δεν κάτσαμε να ερμηνεύσουμε σε βάθος και πλάτος το ζήτημα της οργάνωσης, έτσι ώστε να μπορέσουμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί, πιο δυνατοί, πιο εναρμονισμένοι με αυτά που λέμε ότι πρεσβεύουμε. Σπάνια βάλαμε τα χέρια μας στη φωτιά όταν έπρεπε να αντιμετωπίσουμε φαινόμενα που θα.. χάλαγαν τις ισορροπίες του χώρου μας. Και τώρα, αντί να κάνουμε αυτοκριτική, βαθιά και επίπονη, βρίσκουμε τον αποδιοπομπαίο τράγο και νιώθουμε καλά. Στην τελική, είναι λάθος να κατακρίνουμε μια οργανωτική μορφή ως φορέα ασυνέπειας κι επιφανειακότητας, και να περιμένουμε από μια άλλη οργανωτική μορφή να μας τα προσφέρει αυτά… Το πρόβλημα βρίσκεται σαφώς σε εμάς… Σαφώς λοιπόν και είμαι πιο κοντά στο αφορμαλιστικό μοντέλο. Το βρίσκω μή συγκεντρωτικό, πιο πιθανό να τελεσφορίσει -κανείς α/α δεν μπορεί να μιλά για βεβαιότητες και νομοτέλειες, και πιο ταιριαστό στην ελλαδική πραγματικότητα. Για όποιον ενδιαφέρεται να σκεφτεί λίγο παραπάνω πάνω στις δυνατότητες του αφορμαλιστικού οργανωτικού μοντέλου, και χωρίς αγκυλώσεις υπάρχουν τα σχετικά κείμενα του Αλφρέντο Μπονάννο και όχι μόνο, όπως και αυτά από άτομα ή ομάδες του ελλαδικού χώρου. Ελπίζω να θεωρηθούν ειλικρινείς οι προθέσεις της -σαφώς ελλειπούς-κριτικής μου. Όσο ειλικρινής είναι και η αγωνία για το παρόνκαι το μέλλον του αναρχικού κινήματος -και όχι χώρου-. Αλλά και να μη θεωρηθούν ως τέτοιες, απλά μάλλον θα σημαίνει ότι ενόχλησαν τα σχόλιά μου. Αυτά προς το παρόν.