Από την μπροσούρα “Προς το δημιουργικό τίποτα” – Αθήνα, Χειμώνας 2012.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Ο νιχιλισμός μας δεν είναι χριστιανικός νιχιλισμός.

Δεν αρνούμαστε τη ζωή.

Όχι! Είμαστε οι μεγάλοι εικονοκλάστες του ψέμματος. Κι όλα

όσα έχουν ανακηρυχθεί “ιερά” είναι ένα ψέμα.

Εμείς είμαστε εχθροί των “ιερών”.

Και για ‘σας ένας νόμος είναι “ιερός”, μια κοινωνία “ιερή”,

μια ηθική “ιερή”, μια ιδέα “ιερή”!

Αλλά εμείς οι κάτοχοι κι εραστές ανελέητης δύναμης και ομορφιάς με ισχυρή θέληση,

της γοητευτικής ιδέας – εμείς, οι εικονοκλάστες όλων των καθαγιασμένων – γελάμε σατανικά,

με ένα κομψό, ευρύ και κοροϊδευτικό γέλιο.

Γελάμε…

Και γελώντας, στρέφουμε το τόξο της παγανιστικής μας θέλησης για τη διαρκή απόλαυση, τεντωμένο προς την πλήρη ακεραιότητα της ζωής

Και γράφουμε τις αλήθειες μας με γέλιο.

Και γράφουμε τα πάθη μας με αίμα.

Και γελάμε!…

Γελάμε το κομψό, υγιές και κόκκινο γέλιο του μίσους.

Γελάμε το κομψό μπλε και φρέσκο γέλιο της αγάπης.

Γελάμε!

Αλλά γελώντας, θυμόμαστε, με μέγιστη σοβαρότητα, να είμαστε ο νόμιμος απόγονος

κι ο επάξιος κληρονόμος μιας σπουδαίας ελευθεριακής αριστοκρατίας, που μας μετέδωσε

σατανικά ξεσπάσματα τρελού ηρωισμού στο αίμα,

και κύματα ποίησης μονοφωνιών, τραγουδιών στη σάρκα!

Ο εγκέφαλός μας είναι μια λαμπερή πυρά, όπου η φωτιά των σκέψεων

καίει σε χαρούμενα βάσανα.

Ο νους μας είναι μια μοναχική όαση, συνέχεια ανθισμένη και κεφάτη,

όπου μυστική μουσική τραγουδάει την περίπλοκη μελωδία του

φτερωτού μας μυστηρίου.

Και στον εγκέφαλό μας όλοι οι άγγελοι των βουνών μας κραυγάζουν,

στη σάρκα μας όλες οι θύελλες της θάλασσας μας φωνάζουν,

όλες οι Νύμφες του Κακού, τα όνειρά μας είναι πραγματικοί παράδεισοι

κατοικημένοι από παρθένες μούσες.

Είμαστε οι αληθινοί δαίμονες της Ζωής.

Οι πρόδρομοι του χρόνου.

Οι πρώτες αναγγελίες!

Η ζωτική αφθονία μας μας μεθάει με δύναμη και περιφρόνηση.

Μας διδάσκει να περιφρονούμε το θάνατο.