Αυτή την στιγμή γράφω τις λίγες αυτές γραμμές μέσα απ’την απομόνωση. 30 μέρες απομόνωση είναι το αντίτιμο της άρνησης μου να ξεπουλήσω την αξιοπρέπεια μου για 5 λεπτά υπακούοντας στον εξευτελισμό του σωματικού ελέγχου.

   Παραμένω αμετανόητη στην απόφαση μου. Δεν πρόκειται να χαρίσω ούτε ένα δευτερόλεπτο συμβιβασμού στους δεσμοφύλακες. Δεν πρόκειται να ανταλλάξω τις αρνήσεις και τις επιλογές μου με την “θαλπωρή” ενός κανονικού κελιού και την “ελευθερία” του προαυλισμού με το γενικό πληθυσμού της φυλακής.

   Δεν αναζητώ να γίνω άλλη μια φυσιολογική στατιστική κρατούμενης, που στέκεται σούζα απέναντι στην υπηρεσία, που βγάζει “ήσυχα” την ποινή της, που ταξιδεύει στις ψευδαισθήσεις των μουρλόχαπων, που πουλάει τον τσαμπουκά της “παλιάς” στις νέες φυλακισμένες.

   Στον καιρό που είμαι στην φυλακή γνώρισα την πυκνοκατοικημένη έρημο της κοινωνίας των κρατουμένων. Όπως και όταν ήμουν ελεύθερη, έτσι και τώρα που βρίσκομαι στην μέσα πλευρά των τειχών παραμένω αρνητής κάθε κοινωνίας, που κτίζεται γκρεμίζοντας το “εγώ”, που μιμείται τα ψεύτικα είδωλα της καταργώντας το αυθεντικό, που επιβιώνει ακολουθώντας τις συμβάσεις της. Αρνούμαι το μοναχικό πλήθος που φοράει τις προσποιήσεις του για πρόσωπο γιατί δεν έχει ψυχή να γίνει ο εαυτός του. Παραμένω φίλη, συντρόφισσα και άνθρωπος με όσες και όσους διατηρούν αναμμένη τη φωτιά μέσα τους. Με αυτές και αυτούς που διαλέγουν τα επικίνδυνα μονοπάτια των λύκων και όχι τα βοσκοτόπια των προβάτων.

   Για όλους εμάς, για τους αναρχικούς της πράξης καμιά φορά η φυλακή δεν είναι αρκετή “τιμωρία”. Για αυτό μας περιμένουν πειθαρχικές ποινές, μεταγωγές και απομονωσεις.

   Η απομόνωση είναι μια φυλακή μέσα στην φυλακή. Παραμένεις 24 ώρες το 24ωρο κλειδωμένη σε ένα κελί με ένα κρεβάτι μια εσωτερική τουαλέτα και το άγρυπνο μάτι μιας κάμερας (που κατάφερα τελικά να την καλύπτω με ένα σεντόνι…).

   Εδώ μέσα οι μόνες σου φίλες είναι οι σκέψεις και οι αναμνήσεις σου. Εδώ μέσα οι μέρες και οι ώρες καταργούνται, χάνονται, πεθαίνουν σπρώχνοντας αργά αργά η μία την άλλη…

   Αυτές τις 30 μέρες απομόνωσης όμως δεν έμεινα μόνη μου. Είχα κάποιους παράξενους και όμορφους επισκέπτες που πέρασαν κρυφά και “λαθραία” στο κελί μου σπάζοντας την απομόνωση.

   Ήταν ο όμορφος ήχος των πυροβολισμών του πυρήνα Όλγα FAI/IRF ενάντια στο κάθαρμα της πυρηνικής εταιρείας Adinolfi (σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ αδέρφια για το χαμόγελο που μου χαρίσατε) ήταν ο μοναδικός θόρυβος απ’τις εκρήξεις anfo και δυναμίτη στο Εκουαδόρ, στη Βολιβία (δύναμη στους συντρόφους που συνέλαβαν), στο Περού, ήταν τα ευχάριστα νέα απ’τα αιχμάλωτα αδέρφια μου στην Ινδονησία Eat και Billy (Eat τα λόγια σου στο γράμμα σου μου έδωσαν κουράγιο και δύναμη), ήταν οι καπνοί απ’τους εμπρησμούς της νέας Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF (η θέληση σας και οι πράξεις σας δείχνουν ότι τίποτα δεν τελείωσε), ήταν τα συνθήματα και οι φωνές απ’τους αλληλέγγυους που έκαναν συγκέντρωση έξω απ’τις φυλακές Διαβατών που βρίσκομαι αιχμάλωτη, ήταν όλες αυτές οι χειρονομίες ουσίας, τα κείμενα, οι αφίσες, τα σαμποτάζ (Βόλος), οι εμπρησμοί που χαράζουν στο μυαλό και στην καρδιά μου με ανεξίτηλο χρώμα μία φράση “Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των αναρχικών της πράξης δεν είναι απλά λόγια”…

Όλγα Οικονομίδου

μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF πρώτης περιόδου

30 μέρες απομόνωση και συνεχίζω, όμως ο λύκος μέσα μου δεν κοιμάται, δεν συγκατανεύει, δεν συγχωρεί…

1. Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι μονομανία ή φετίχ. Είναι μέρος του καθημερινού αγώνα -ή και πολέμου- για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.
   Ως μέρος λοιπόν ενός τέτοιου πολέμου οφείλει να κάνει στην άκρη τους προσωπικούς φόβους και τις αγκυλώσεις. Οφείλει να κάνει στην άκρη τις όποιες πολιτικάντικες σκοπιμότητες και χειρισμούς.
   Κι αν οι δράσεις αντιπληροφόρησης και εξαφάνισης του υλικού τους από τις πόλεις και τα χωριά μας είναι χρήσιμες μία φορά, η χρήση βίας είναι χρήσιμη και επιβεβλημένη ακόμη περισσότερο.
   Δεν μπορούμε δηλαδή να περιμένουμε να .. ωριμάσουν οι συνθήκες για να γίνει σύγκρουση, γιατί μέχρι τότε θα έχουμε σαπίσει εμείς, οι ιδέες και οι πρακτικές μας.
   Δεν μπορούμε να αποφεύγουμε τη σύγκρουση με χιλιάδες δικαιολογίες γιατί είναι σαν να τους παραχωρούμε χώρο και χρόνο για να απλώνουν το δηλητήριό τους.
   Αυτό δε σημαίνει άκριτη χρήση της βίας σε κάθε περίπτωση κι ευκαιρία, σημαίνει αγωνία κι επιθυμία για γενικότερο και συνολικότερο επιθετικό σχεδιασμό και οργάνωση για να ξαναπέσουν αυτά τα καθάρματα στην πηγάδα όπου και ανήκουν. Και αυτό, δεν γίνεται χωρίς βία, δεν γίνεται αν ανησυχούμε μήπως φανούμε κακοί στα μάτια της υποταγμένης αυτής κοινωνίας, δεν γίνεται αν δεν έχουμε μια στέρεη θεώρηση -όχι θεωρία- αλλά γινόμαστε έρμαια της κάθε αριστερίζουσας και δημοκρατικής νοοτροπίας και λογικής 

2. Το τί σκέφτεται και λέει αυτό που ύπουλα αποκαλείται  κοινή -αντί για “δημιουργημένη από την Κυριαρχία” – γνώμη, δεν μπορεί ποτέ
   να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα και οδηγό για την Δράση μας.
   Αυτό δε σημαίνει φυσικά μια επιτηδευμένη αντίδραση για την αντίδραση, ούτε μια ελιτίστικη, αποστασιοποιημένη κι αφ’ υψηλού κριτική σε ό,τι κινείται γύρω μας. Η κριτική μας δεν είναι προσωπική απλά, έχει ως πυξίδα πάντα την προώθηση του αγώνα μας,
   του αναρχικού αγώνα και την  ατομική και συλλογική μας εξέλιξη προς την κατεύθυνση της ατομικής και κοινωνικής απελυθέρωσης.

   Όποτε όμως στην Ιστορία τα ριζοσπαστικά κι επαναστατικά κινήματα ή κομμάτια τους, φοβούμενα την.. απομόνωση
   και αποφεύγοντας τις ευθύνες και το βάρος της επιθετικής επαναστατικής δράσης (ιδιαίτερα σε έντονες και ρευστές περιόδους όπως αυτή) ,
   αποπειράθηκαν  – μαλακώνοντας και κατακρεουργώντας  πεποιθήσεις και πρακτικές- να μεγαλώσουν ποσοτικά και όχι ποιοτικά, το πλήρωσαν.

   Πέρα από κάποια πρόσκαιρα κι ευκαιριακά αριθμητικά οφέλη, η αγκαλιά της αφομοίωσης και της ενσωμάτωσης τα περίμενε ορθάνοιχτη.
   Ο χαρακτήρας τους σταδιακά μετατράπηκε σε  απλά μεταρρυθμιστικό και τελικά έφτασαν να αποτελούν πολύ χρήσιμες δεξαμενές άντλησης
   ανανεωτικής δύναμης, ιδεών και ανθρώπινου δυναμικού, για το κράτος και το κεφάλαιο, για την Κυριαρχία.

   Όσο κι αν δεν είναι ευχάριστο και δεν βρίσκει άμεση ανταπόκριση – που πολλοί σύντροφοι/ισσες  λαθεμένα θεωρούν ως επιβεβαίωση και αποδοχή –
   το να εναντιωθείς στην κυρίαρχη γνώμη, να την πολεμήσεις με προσωπικό κόστος ακόμη και βλέποντας ότι απομονώνεσαι προσωρινά,
   είναι κάτι  που αναπόφευκτα πρέπει να κάνουμε κάποιες φορές.

   Στις τωρινές λοιπόν συνθήκες που  η πόλωση  και οι διαχωρισμοί ξαναγίνονται σαφείς και έντονοι, οφείλουμε να αποφύγουμε τα λάθη
   που σύντοφοί μας στο παρελθόν είχαν διαπράξει. 

   Η αντιμετώπιση πχ του “φαινομένου” της ανόδου εκλογικά αλλά δυστυχώς  και
   κοινωνικά της χ.α., έχει προκαλέσει μια κάποια ανησυχία σε πολλούς συντρόφους/ισσες. Κι αυτό  δικαιολογείται.

   Το να φτάνουν όμως να στηρίζουν τις αδιέξοδες και αυτοκτονικές σε κάποιες περιπτώσεις τακτικές, της  προσπάθειας συγκρότησης
   ενός θολού αντιφασιστικού μετώπου, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Ιδιαίτερα όταν αυτό γίνεται άκριτα κι επιφανειακά, χωρίς γνώση, συνείδηση και καταγραφή των επιμέρους ή και γενικότερων διαφωνιών μεταξύ των όσων συμπράτουν σε κάτι τέτοιο…

   Ακόμη και μια τελείως επιφανειακή ματιά
   στην Ιστορία, αποδεικνύει ότι οι συμμαχίες αυτές απλά έδιναν άλλοθι σε δημοκράτες, προοδευτικούς,  ντεμέκ εξωκοινοβουλευτικούς και λοιπές συστημικές δυνάμεις,
   αφού κάλυπταν είτε τις συνενοχές τουςείτε την αντιδραστικότητά τους,  πίσω από την ευκολοχώνευτη αντίθεση στο ναζισμό. Τους δινόταν έτσι η ευκαιρία να ανανεώσουν το θεωρητικό και πρακτικό τους οπλοστάσιο,

   να  ενσωματώσουν τις “παραστρατημένες” δυνάμεις αμφισβήτησης και άρνησης, και να σιγουρέψουν την για κάποια ακόμη χρόνια κυριαρχία τους.