Αναδημοσίευση από : http://adamasto.squat.gr
Τρεις πολιτικοί έβγαζαν λόγο σε μια πλατεία. Ο πρώτος είπε: «Το δικαίωμα της ψήφου κατακτήθηκε με το αίμα αγωνιστών. Ψηφίστε με για να βελτιώσω τη δημοκρατία μας και να αυξήσω τις κοινωνικές παροχές». Μετά ο δεύτερος είπε: «Ψηφίστε με για να ξεπεράσουμε την κρίση με την ανάπτυξη της οικονομίας και την προώθηση νέων τεχνολογιών, που είναι φιλικές προς το περιβάλλον». Τέλος, ο τρίτος είπε: «Ψηφίστε με για να οργανώσω το χάος, να βάλω τάξη στους δρόμους, να μειώσω την ανεργία και τους φόρους». Κάποιοι απ΄ το κοινό τους χειροκρότησαν και κάποιοι άλλοι τους γιούχαραν. Και εκεί που η φιέστα μάλλον έφτανε στο τέλος της μια φωνή που δεν ήξερε να μιλάει καλά την γλώσσα των πολιτών και ακουγόταν σαν να έβγαινε από τη γη, είπε: «αφήστε το χάος να ρέει παντού, κάψτε το κράτος και τις μηχανές».
·
Ο θεσμός των εκλογών παρουσιάζεται από το κράτος και τους μηχανισμούς προπαγάνδας του ως η ύψιστη δημοκρατική διαδικασία, όπου μέσω αυτών εξασφαλίζονται και αποτυπώνονται τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών μιας χώρας. Και όντως κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Γι΄ αυτό αν δούμε τι είναι η κάθε μια έννοια όπως αυτή της δημοκρατίας, των συνταγματικών δικαιωμάτων, του κράτους και του πολίτη θα δούμε ως ένα βαθμό και τους λόγους για τους οποίους επικρατούν η εκμετάλλευση και η ανελευθερία σε κάθε τους μορφή.
·
Οι εκλογές χρησιμοποιούνται ως ένα μέσο για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος της δημοκρατίας. Ενός πολιτεύματος το οποίο ουδέποτε είχε σχέση με την καθολική ελευθερία των ανθρώπων, των μη ανθρώπινων όντων και γενικά του φυσικού κόσμου. Τα περιβόητα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία κατοχυρώνονται από το σύνταγμα του κράτους είναι η κατακρεούργηση της ελευθερίας. Το κράτος επιβάλλεται, εκβιάζει, καταστέλλει και φυλακίζει για να διατηρείται η τάξη σε ένα μηχανοποιημένο κόσμο, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και τεχνοκρατών. Η ελευθερία από την στιγμή που παραχωρείται ή διασφαλίζεται μέσα από ένα μηχανισμό όπως το κράτος δεν είναι ελευθερία αλλά σκλαβιά.
·
Οι εκλογές είναι μια διαδικασία –επινόημα της πολιτικής ή αλλιώς ένα πολιτικό επινόημα της κυριαρχίας. Στα πλαίσια των νόμων και των θεσμών της πολιτείας, ο πολίτης καλείται στην ουσία να αναπαράγει την ίδια την εξουσία. Οι ιδιότητες του πολίτη και του ψηφοφόρου προσδίδονται και νομιμοποιούνται από το κράτος και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ως τέτοιες την δομική σύσταση του κράτους, παρά μόνο με έμμεσο τρόπο να καθορίσουν ποιος θα το διαχειρίζεται για ένα χρονικό διάστημα.
·
Η διαδικασία των εκλογών είναι συνυφασμένη με το αντιπροσωπευτικό σύστημα της δημοκρατίας που επικράτησε κυρίως μετά την πτώση του φεουδαρχικού συστήματος και των μοναρχιών. Οι εκλογές δεν είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο στην ιστορία των ανθρώπων αλλά είναι συνδεδεμένες με μια μορφή οργάνωσης της κοινωνίας η οποία χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητα των σχέσεων και των δομών της και η οποία κυριαρχείται και οργανώνεται από το κράτος. Για αυτό το λόγο θα ήταν κάπως οξύμωρο να αναγάγουμε φαντασιακά το θεσμό των εκλογών σε απελευθερωμένες συνθήκες.
Στην ουσία ο θεσμός των εκλογών εντοπίζεται μόνο ως ένα μέρος μιας συνολικότερης κατάστασης. Δεν είναι ένα μεμονωμένο συμβάν για την επιλογή αντιπροσώπων και διαχειριστών της κοινωνίας. Εκτός από βασικό μέρος της δημοκρατίας αποτελεί και κομμάτι του παγκοσμιοποιήμένου συστήματος κυριαρχίας. Το παγκοσμιοποιήμενο σύστημα υπάρχει ως τέτοιο χάρη στις τεχνολογικές του δομές και την υπερεκμετάλλευση και κατασπατάληση των ορυκτών της γης ως πηγή ενέργειας.
Η εναντίωση στις εκλογικές διαδικασίες δεν είναι μια άνευ αιτίας αντιπολιτική στάση και ιδεοληψία αλλά μέρος μιας συνολικής άρνησης και εναντίωσης στο τεχνολογικό σύστημα. Ένα σύστημα που κρατάει αιχμάλωτους όχι μόνο σε ορατά αλλά και σε αόρατα κελιά-μέσω των θεσμών του- τους ανθρώπους και τα άλλα αισθανόμενα όντα αυτού του πλανήτη. Ένα σύστημα που λειτουργεί όχι μόνο χάρη στον έντονο καταμερισμό εργασίας και την εξειδίκευση αλλά στην κατ’ ουσίαν κυριαρχία της τεχνοκρατίας. Δηλαδή στους πάσης φύσεως ειδικούς, εμπειρογνώμονες και αυθεντίες. Η τεχνολογική πρόοδος και η επιβολή της βιομηχανικής παραγωγής ενώ πλασάρονται ως απελευθερωτικές καταστάσεις, έφτασαν στο σημείο να μηχανοποιήσουν και να ορίσουν τη ζωή των ανθρώπων και να επηρεάσουν καταστροφικά τον φυσικό κόσμο. Η επικράτηση του τεχνολογικού συστήματος προϋποθέτει αλλά είναι και η αιτία της ύπαρξης της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων, των εξουσιαστικών σχέσεων και της συνολικής αλλοτρίωσης. Σε ένα κόσμο ο οποίος είναι δομημένος έτσι ώστε να πρέπει να αποφασίζουν για τη βιωσιμότητά του συvoλικά αλλά και για κάθε επιμέρους θέμα κάποιοι ειδικοί-αυθεντίες, η ανθρώπινη προσωπικότητα υποβιβάζεται στο επίπεδο του ψηφοφόρου, επειδή απλά “δεν ξέρει και δεν γνωρίζει” ή επειδή δεν μπορούμε να αποφασίζουμε όλοι για λεπτά ζητήματα.
Από την άλλη η απελευθερωτική δράση επιδιώκει να διαλύσει τους διαχωρισμούς, την εξειδίκευση, τον κατακερματισμό της ζωής επιδιώκοντας την απόλαυση του ενιαίου είναι και της αρμονίας με το φυσικό κόσμο.
·
Οι εκλογές δεν είναι ένα κοινωνικό κεκτημένο ούτε έχουν σχέση με κάποιου είδους απελευθέρωση. Είναι άλλη μια διαδικασία φτιαγμένη από τη κυριαρχία, ένα εργαλείο για να εκτονώνεται η κοινωνική οργή και να διατηρείται η κοινωνική τάξη και ομαλότητα. Ένα θεσμικό εργαλείο για να ανανεώνεται και να διατηρείται το κράτος. Μέσω των εκλογών εξασφαλίζεται η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ της κοινωνίας, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, για τη θεμελίωση της κυριαρχίας. Μέσα από διαδικασίες συμμετοχής η εξουσία επιβάλλεται πιο εύκολα και γίνεται πιο αποδεκτή διαμοιράζοντας τις ευθύνες, ενώ οι εκμεταλλευόμενοι προσδοκούν κάποια οφέλη. Μέσω των εκλογών αναπαράγεται η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει δυνατότητα να αποφασίσουμε για τη ζωή μας, ενώ στην ουσία ψηφίζοντας λέμε: θέλουμε και άλλο κράτος και άλλη εξουσία. Ακριβώς όμως επειδή ένας πολίτης είναι και ιδιοκτήτης έχει κάποια συμφέροντα μικρά ή μεγάλα και προσδοκά να βελτιώσει την θέση του μέσα στο σύστημα. Κανένας άνθρωπος δεν θα άφηνε το κράτος να καταχράζεται την ελευθερία του αδιαμαρτύρητα αν δεν είχε να περιμένει κάτι ως αντάλλαγμα. Έτσι οι εκλογές εκτός των άλλων είναι μια διαπλοκή συμφερόντων, ένα αλισβερίσι ανταλλαγών και υποσχέσεων. Δουλεύει πιο καλά το σύστημα εκμετάλλευσης ή μια φυλακή από τη στιγμή που οι εκμεταλλευόμενοι συμμετέχουν στη σωστή λειτουργία τους και περιμένουν κάποια ανταλλάγματα ή μια ευνοϊκότερη διαχείριση.
·
Η ιδιότητα του πολίτη κατοχυρώνεται μέσα από τους μηχανισμούς και τη γραφειοκρατία του κράτους. Για να διατηρείται η μαζική πολυπλοκότητα της σημερινής κοινωνίας και του βιομηχανικού –τεχνολογικού συστήματος, είναι απαραίτητο να υπάρχουν ένα σωρό από έγγραφα, πιστοποιητικά, ταυτότητες, επικυρώσεις κλπ. Ο άνθρωπος για να υπάρχει σε αυτή τη συγκυρία είναι απαραίτητο να έχει νομική υπόσταση που να ελέγχεται από ένα μηχανισμό. Η ιδιότητα του πολίτη είναι μια φορεσιά που δεν την είχε ο άνθρωπος όταν ήταν ελεύθερος. Ο ρόλος του πολίτη είναι αντίστοιχος ενός γραναζιού μιας μηχανής, δηλαδή της μαζικής κοινωνίας. Ο πολίτης είναι εγκλωβισμένος οικειοθελώς ή όχι στο ρόλο του, επειδή μέσω αυτού του ρόλου εξασφαλίζονται τα ιδιωτικά του συμφέροντα και η ιδιοκτησία του, αν έχει.
Χωρίς την ιδιότητα του πολίτη τα ανδρείκελα της κρατικής μηχανής μπορούν να σε λυπηθούν ή να σε τσακίσουν. Για αυτό όσοι υποστηρίζουν την ύπαρξη κράτους λένε: “είμαστε πολίτες αυτού του κράτους, πληρώνουμε φόρους και για αυτό έχουμε δικαιώματα”. Κάποιοι άλλοι λένε: “νομιμοποιήστε τους μετανάστες, δώστε τους πολιτικά δικαιώματα για να διευρύνουμε το κράτος μας”. Ενώ οι αναρχικοί λένε “όχι άλλη εκμετάλλευση ας καταστρέψουμε το κράτος και ό,τι πηγάζει από αυτό”.
·
Ο πλουραλισμός των απόψεων των κομμάτων που συμμετέχουν στη διαδικασία δεν είναι δείγμα κάποιας ελευθεριότητας της δημοκρατίας, αλλά ένα μέσο για να αφομοιώνονται όσο το δυνατόν πιο πολλοί άνθρωποι στους μηχανισμούς της εξουσίας. Στο σημείο αυτό διακρίνεται και ο ρόλος των αριστερών κομμάτων στο να ενσωματώνουν τους διαφωνούντες με τις κυβερνητικές επιλογές και να απορροφούν τους κραδασμούς της κοινωνικής δυσαρέσκειας.
·
Ένα ακόμα εκλογικό πανηγύρι πλησιάζει. Σε μια χρονική στιγμή που οι εκμεταλλευτικές συνθήκες εντείνονται στον ελλαδικό χώρο από τη μεριά της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας. Οι αναδιαρθρώσεις και μετεξελίξεις που συντελούνται στο τεχνο-βιομηχανικό σύμπλεγμα σε παγκόσμιο επίπεδο, αναδιαμορφώνουν του όρους και τις συνθήκες επιβολής του, πάνω στο μεγαλύτερο κομμάτι του τοπικού και μη πληθυσμού. Οδηγώντας τον να ζει κάτω από ασφυκτικότερες συνθήκες εξαθλίωσης, ελέγχου και τσιμέντου, σε μια αέναη διαδικασία εξημέρωσης.
Οι εκμεταλλευτικές και εξουσιαστικές συνθήκες για να μπορέσουν να προχωρήσουν υπό το δημοκρατικό δρόμο και να γίνουν ακόμα πιο οδυνηρές, χρειάζονται την απαραίτητη συναίνεση και εντολή του κοινωνικού σώματος. Δηλαδή το υποταγμένο κοινωνικό σώμα, να ζητήσει δια μέσου της ψήφου περαιτέρω υποταγή. Τώρα, το αν οι διαχειριστές της εξουσιαστικής βαρβαρότητας θα προέρχονται απ΄το μπλοκ των λεγόμενων μνημονιακών ή αντιμνημονιακών καθώς και άλλα ερωτήματα του τύπου, αν θα ενισχυθεί η αριστερά που υπόσχεται ενδοσυστημικές αντιστάσεις εντός-εκτός κοινοβουλίου ή αν θα ενισχυθεί το μέτωπο του ακροδεξιού κομματιού του συστήματος με την είσοδο της χρυσής αυγής στο μπουρδέλο του κοινοβουλίου είναι ερωτήματα μικρής σημασίας. Σημασίας που περιορίζεται σε μια σκοπιά ανάγνωσης των κινήσεων και αναδιατάξεων του κρατικού μηχανισμού. Ουσιαστικά αδιάφορα όμως για εκείνους και εκείνες που προσδοκούν την καταστροφή του κράτους και των δομών του, τη διάλυση των κοινωνικών εξουσιαστικών σχέσεων και ρόλων.
Αυτές οι εκλογές, όπως και κάθε άλλη εκλογική διαδικασία, δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία από την αναρχική και απελευθερωτική οπτική. Αντιθέτως, οι κάθε λογής πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν κάθε λόγο να αναδεικνύουν αυτές τις εκλογές ως μία από τις σημαντικότερες της μεταπολίτευσης, λόγω συνθηκών ¨κρίσης¨ σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης και ¨ενεργοποίησης¨ του κόσμου στέλνοντας και τον λιγότερο αφελή στις κάλπες.
Αυτές οι εκλογές έρχονται από τη μία να αμβλύνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και από την άλλη να κλείσουν τα στόματα σε αυτούς που μιλάνε για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και περί αντισυνταγματικής κυβέρνησης Παπαδήμου. Λες και ο μηχανισμός που έχει τη δύναμη να επιβάλει ένα νόμο δεν έχει και τη δύναμη να τον παρακάμψει οποιαδήποτε στιγμή εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυριαρχίας.
Οι εκλογές στοχεύουν ακόμα μια φορά στο να εκβιάσουν τη μεγάλη πλειοψηφία του κοινωνικού χώρου να δηλώσει συναίνεση απέναντι στις επιλογές των κυρίαρχων. Ένα από τα διλήμματα που μπαίνουν είναι αυτό της εισόδου και άλλων εθνικιστών στη βουλή. Το ζήτημα όμως παραμένει το ίδιο, όχι αν θα μπουν και άλλοι εθνικιστές στη βουλή αλλά αν θα αφήσουμε να υπάρχει βουλή και κράτος.
·
Όπως έχει φανεί μέσα από την εμπειρία και την πραγματικότητα τόσων και τόσων χρόνων υποτέλειας από την κρατική μηχανή, δεν μπορούμε να απαλλαχτούμε απ΄αυτήν μέσα από κανενός είδους πολιτικό δρόμο. Πόσο μάλλον όταν ο δρόμος αυτός έχει χαραχθεί από τις επιλογές της κυριαρχίας και τις ανάγκες της βιομηχανικής και μαζικής κοινωνίας. Καμιά σημασία δεν έχει αν ο δρόμος αυτός έχει την ονομασία της δημοκρατίας με όλες τις αμεσοδημοκρατικές ή εργατικές της παραλλαγές. Η επιβεβαίωση λοιπόν της υποτέλειας και της σκλαβιάς βρίσκεται και σε όποιον θεωρεί ότι η εκλογική διαδικασία αποτελεί ένα αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, ένα ακόμα δημοκρατικό κεκτημένο, ένα όπλο στα χέρια της κοινωνίας. Τα σκλαβωμένα μυαλά παράγουν σκλαβωμένη σκέψη. Η άρνηση της εξουσίας περνάει και μέσα από την άρνηση συμμετοχής σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία. Ως αναρχικοί δεν μας ενδιαφέρει αν οι άθλιοι διαχειριστές της ζωής μας θα έχουν δεξιό, αριστερό ή επαναστατικό προσωπείο. Κάθε ψήφος είναι μια πράξη συναίνεσης στη συνέχιση αυτής της αθλιότητας που παράγει το βιομηχανικό-τεχνολογικό σύστημα και η κυριαρχία στο σύνολο της. Μας ενδιαφέρει η οριστική και ολοκληρωτική καταστροφή της.
·
Η συνολική μας εναντίωση στο παγκοσμιοποιημένο τεχνολογικό σύστημα δεν είναι απλά για να μην ζήσουμε εμείς σαν δούλοι (αν και είμαστε κάποιου είδους μεταβιομηχανικοί σκλάβοι- γρανάζια μιας μεγαμηχανής) αλλά να μη ζει κανένας άνθρωπος ή άλλο πλάσμα ως τέτοιο.
Η άρνηση συμμετοχής σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία ως μια συνειδητή πράξη άρνησης σε ένα θεμελιακό θεσμό της δημοκρατίας σίγουρα δεν είναι το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος για να αντιπαρατεθεί στην κυριαρχία αλλά είναι ένα κομβικό σημείο ξεκαθαρίσματος για το τι θέλουμε, αναρχία ή κυριαρχία.
·
Μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού μια πόλη που είχε αηδιάσει ακόμα και η ίδια με τον εαυτό της είπε στους ανθρώπους στη γλώσσα τους την οποία την ήξερε καλά “Γιατί με χτίσατε αφού μπορείτε να ζείτε μες στα δάση;”
Σύμπραξη για την αναρχία
