Το πρωτότυπο, καθώς και πολύ ακόμη υλικό, ιδιαίτερα αξιόλογο, μπορεί να βρεθεί εδώ :
http://theanarchistlibrary.org/HTML/Anonymous__Beyond_Workerism___Beyond_Syndicalism.html

Το τέλος του συνδικαλισμού, αντιστοιχεί στο τέλος του εργατισμού. Για εμάς είναι επίσης το τέλος του κόμματος και της ειδικής οργάνωσης σύνθεσης. Η εξέγερση του αύριο πρέπει να ψάξει για καινούργιους δρόμους. Ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε παρακμή. Καλώς ή κακώς, με αυτή τη μορφή οργάνωσης του αγώνα εξαφανίζεται μια εποχή, ένα μοντέλο μελλοντικού κόσμου ιδωμένο  με όρους μιας βελτιωμένης και διορθωμένης αναπαραγωγής του παλιού.  Κινούμαστε προς νέους και βαθείς μετασχηματισμούς, στην παραγωγική και την κοινωνική δομή. Οι μέθοδοι αγώνα, οι προοπτικές ακόμη και τα βραχυπρόθεσμα σχέδια μετασχηματίζονται πια.
Σε μια επεκτεινόμενη βιομηχανική κοινωνία, το συνδικάτο από όργανο πάλης μετατρέπεται σε όργανο υποστήριξης της ίδιας της παραγωγικής δομής. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός έχει επίσης παίξει το ρόλο του: δίνοντας ώθηση στους πιο μαχητικούς εργάτες, αλλά την ίδια στιγμή σπρώχνωντάς τους πίσω, με όρους δυνατότητας να δουν τη μελλοντική κοινωνία ή τις δημιουργικές ανάγκες της επανάστασης. Όλα παρέμειναν κατατμημένα, στα πλαίσια των διαστάσεων του εργοστασίου. Ο εργατισμός δεν ευδοκιμεί μόνο στον εξουσιαστικό κομμουνισμό. Το να διακρίνονται/ξεχωρίζουν προνομιούχα πεδία της ταξικής πάλης, αποτελεί ακόμη σήμερα μια από τις πιο βαθιά ριζωμένες συνήθειες που είναι δύσκολο να χαθεί.
Το τέλος του συνδικαλισμού επομένως..Το λέμε εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Κάποτε προκαλούσε έκπληξη και κριτική, ειδικά όταν στην κριτική μας περιλαμβάναμε τον αναρχοσυνδικαλισμό. Σήμερα γίνεται πιο εύκολα αποδεκτό.Βασικά, ποιος δεν κριτικάρει τα συνδικάτα σήμερα; Κανείς ή σχεδόν κανείς. Η σύνδεση όμως παραβλέπεται. Η κριτική μας στο συνδικαλισμό, ήταν η κριτική μας στην “ποσοτική” μέθοδο, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κόμματος σε έμβρυο. Ήταν επίσης μια κριτική των ειδικών οργανώσεων σύνθεσης. Ακόμη, ήταν μια κριτική της ταξικής ευπρέπειας, δανεισμένης από τους αστούς και φιλτραρισμένης μέσα από τα κλισέ της αποκαλούμενης προλεταριακής ηθικής. Δεν μπορούν να αγνοηθούν όλα αυτά. Αν πολλοί σύντροφοι συμφωνούν σήμερα στην παραδοσιακή πλέον κριτική μας στο συνδικαλισμό, εκείνοι που κατανοούν το εύρος των συνεπειών που δημιουργεί δεν είναι παρά μόνο  λίγοι.
Μπορούμε να παρεμβαίνουμε στον κόσμο της παραγωγής μόνο χρησιμοποιώντας μέσα που δεν τοποθετούνται στην ποσοτική προοπτική. Δεν μπορούν επομένως να αξιώσουν πως έχουν ειδικές αναρχικές οργανώσεις πίσω τους οι οποίες εργάζονται στην υπόθεση της επαναστατικής σύνθεσης. Αυτό μας οδηγεί σε μια διαφορετική μέθοδο παρέμβασης, αυτή του χτισίματος εργοστασιακών “πυρήνων”  ή πυρήνων ζώνης, που περιορίζονται στο να διατηρούν επαφή με μία ειδική αναρχική δομή και βασίζονται αποκλειστικά στη συγγένεια. Η σχέση μεταξύ των πυρήνων βάσης και της ειδικής αναρχικής δομής είναι αυτή από την οποία ξεπηδά ένα νέο μοντέλο επαναστατικού αγώνα επιτιθέμενο στις δομές του κεφαλαίου και του κράτους προσφεύγοντας σε εξεγερσιακές μεθόδους.
Αυτό επιτρέπει μια καλύτερη παρακολούθηση των βαθιών μετασχηματισμών που λαμβάνουν χώρα στις παραγωγικές δομές. Το εργοστάσιο τείνει να εξαφανιστεί – νέοι παραγωγικοί οργανισμοί παίρνουν τη θέση του, βασισμένοι κυρίως στον αυτοματισμό. Οι εργάτες του χθες θα ενσωματωθούν εν μέρει σε μια κατάσταση υποστήριξης ή απλά κοινωνικής ασφάλειας βραχυπρόθεσμα, επιβίωσης μακροπρόθεσμα. Νέες μορφές εργασίας θα εμφανιστούν στον ορίζοντα. Ήδη, το κλασσικό εργατικό μέτωπο δεν υπάρχει πλέον. Αντίστοιχα και το συνδικάτο όπως είναι προφανές. Τουλάχιστον όχι με τη μορφή την οποία γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Έχει γίνει μια επιχείρηση σαν όλες τις άλλες.
Ένα δίκτυο όλο και πιο διαφορετικών σχέσεων, όλων κάτω από τη σημαία της συμμετοχής, του πλουραλισμού, της δημοκρατίας κ.τ.λ, θα εξαπλωθεί πάνω από την κοινωνία, χαλιναγωγώντας όλες σχεδόν τις δυνάμεις ανατροπής. Οι ακραίες πτυχές του επαναστατικού σχεδίου θα εγκληματοποιούνται συστηματικά. Ο αγώνας όμως θα πορευτεί σε νέους δρόμους, θα κινηθεί μέσα από χίλια νέα υπόγεια κανάλια αναδυόμενος σε εκατοντάδες χιλιάδες εκρήξεις οργής και καταστροφής, με νέα και ακατανόητα σύμβολα.
Ως αναρχικοί θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, είμαστε φορείς μιας συχνά βαριάς παρακαταθήκης από το παρελθόν, να μην μείνουμε αποστασιοποιημένοι από ένα φαινόμενο το οποίο καταλήγουμε να μην  καταλαβαίνουμε και του οποίου η βία θα μπορούσε κάλλιστα μια μέρα να μας φοβίσει – για την πρώτη περίπτωση, πρέπει να προσέξουμε να αναπτύξουμε πλήρως την ανάλυσή μας.