Για όποιον τώρα έχει, στα χρόνια του, αγωνιστεί για τη απελευθέρωση του Παλαιστινιακού λαού(ίσως όλοι έχουμε συνεισφέρει έστω και λίγο σ’ αυτό με τον τρόπο μας), αυτό αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία. Το να βλέπεις ότι αγωνιζόμενοι σύντροφοι σε έναν αγώνα που κάποτε εξαπλώθηκε σαν επιδημία λίγο πολύ σε όλη την Ευρώπη αλλά και παραπέρα, φορούν τώρα τη στολή με τα λαμπερά κουμπιά, μια κακή απομίμηση των Άγγλων μπάτσων, είναι κάτι που δε χωνεύεται εύκολα. Οι αστυνομικοί όμως δε φορούν απλά στολές, δε γυαλίζουν απλά τα κουμπιά τους- ελέγχουν καταστέλλουν, χτυπούν και ευκαιριακά πυροβολούν και σκοτώνουν δίχως σκέψη.

Η Γάζα δεν είναι μια μεγάλη πόλη, έχει λίγους ασφαλτόδρομους και, όπως σε τόσα άλλα τμήματα του αραβικού κόσμου, οι δρόμοι αυτοί μοιάζουν με μικρά επαρχιακά δρομάκια. Οι αστυνομικοί του Αραφάτ είναι τώρα παρόντες στην περιοχή όπου κάποτε βρισκόταν η ισραηλινή Σιν Μπεθ. Όχι μόνο αστυνομικοί, αλλά το δικαστήριο, η φυλακή και οι μυστικές υπηρεσίες. Όλα μικρά κι όχι ιδιαίτερα επαρκή, η σκέψη όμως είναι που μετράει.

Τί συνέβη στην Ιντιφάντα;

Συνεχίζεται ακόμη βέβαια, ενάντια στα παλιά και νέα αφεντικά. Αγόρια και κορίτσια συλλαμβάνονται, μεταφέρονται στο πολυδύναμο κτίριο της παλαιστινιακής κρατικής καταστολής, ανακρίνονται από καταδεκτικούς ανακριτές και δικάζονται από απίθανους δικαστές. Είναι κι οι ίδιοι παιδιά, λίγο μεγαλύτερα σε ηλικία, που γεννήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Τί να πουν κάτω από την πεφωτισμένη στρατιωτική διοίκηση του μεγάλου αρχηγού;

Με τον ίδιο τρόπο που μας πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσουμε, ότι οι Ισραηλινοί ήταν βασανιστές παρ’ όλο που μόλις είχαν βγει από τα στρατόπεδα εξόντωσης, τώρα ποιός ξέρει πόσο θα μας πάρει να αντιληφθούμε ότι οι Παλαιστίνιοι, κάποτε σύντροφοι, μπορούν να γίνουν βασανιστές.

Η πραγματικότητα εξελίσσεται, και στη διάρκεια της εξέλιξης αυτής αλλάζουν και οι μάσκες πίσω από τις οποίες κρύβονται οι άνθρωποι για να παίξουν τους ρόλους τους.

Συχνά όμως αλλάζει και ο ρόλος πίσω από τη μάσκα, χωρίς κανείς να το παρατηρεί…