Όταν τόσα χρόνια υποθάλπτεις, καλλιεργείς και ενθαρύννεις μια απύθμενη βλακεία, μια ματσό και τσαμπουκαλεμένη νοοτροπία, μια αβάσταχτη ανευθυνότητα και ελαφρότητα που καταλήγει στο θάνατο, είσαι τουλάχιστον γελοίος.

Γίνεσαι όμως επιπλέον πολιτικάντης, ανειλικρινής και αναξιοπρεπής, όταν μιλάς με όρους συλλογικής ευθύνης και ακροβατείς στα όρια της ρουφιανιάς, βιώνοντας ένα απεγνωσμένο άγχος να προβάλλεις “καλό προσωπείο”, διαχωριζόμενος από αυτούς που θεωρείς πως  με καλό ή κακό τρόπο  σου χαλάνε τη “σούπα”.

Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τους αυτόκλητους ή μη, ακόλουθούς σου.