Είναι το πέμπτο και τελευταίο μέρος της μετάφρασης αυτής. Όπως φαίνεται από το εισαγωγικό κειμενάκι στο πρώτο κομμάτι της μετάφρασης, υπάρχει διαφορά εκτιμήσεων σε αρκετά σημεία. Όμως, κριτήριο για τις μεταφράσεις δεν είναι η απόλυτη συμφωνία, αλλά η συμβολή στη διάχυση, την εξάπλωση του λόγου αρχικά, και της πράξης στη συνέχεια,διάφορων κομματιών του Αναρχικού και αντιεξουσιαστικού κινήματος. Μακάρι να υπάρχει έστω και η ελάχιστη σyνεισφορά σε αυτό.
Β: Σύμφωνα με την εμπειρία σου ποιοί άλλοι μύθοι ή λανθασμένες αναλύσεις αναπαράγονται – και – στο εσωτερικό του ελευθεριακού φάσματος; Τί θα έπρεπε να ξεκαθαριστεί;
Α: Η προοπτική “να εξαλειφθεί ή να νομιμοποιηθεί” η πορνεία, συζητιέται συχνά. Άδικα όμως, ο κόσμος θεωρεί αυτές τις δύο προσεγγίσεις ως αντικρουόμενες. Βλέπω τη νομιμοποίηση ως απαραίτητο βήμα προς την…εξάλειψη της πορνείας, για το καλό όλων των γυναικών. Εκεί όπου η πορνεία είναι νομιμοποιημένη οι συνθήκες είναι πιο ανθρώπινες, κι αυτό θα έπρεπε να είναι στόχος μας όσο υπάρχει πορνεία. Αναμφίβολα είναι ευκολότερο να επιτευχθεί η νομιμοποίηση απ’ ότι να εξαλειφθούν οι λόγοι που οδηγούν στην πορνεία. Ας αρχίσουμε με το αν σήμερα πραγματικά μπορούμε να βοηθήσουμε αυτές τις γυναίκες.Η κοινωνία χρωστάει πολλά στις πόρνες,και οι άντρες σίγουρα έχουν δημιουργήσει ένα πολύ μεγάλο χρέος απέναντί τους. Είναι αυτοί, οι πελάτες, που θα έπρεπε να ζητούν το καλύτερο για τις πόρνες…αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν νοιάζονται καθόλου. Μου (μας) επιτρέπεται να τους κατηγορούμε γι’ αυτό.
Β: Νομίζεις ότι στην μετακαπιταλιστική και ελευθεριακή κοινωνία, αυτήν που θα αποχαιρετήσει τις εξουσιαστικές σχέσεις, θα υπάρχει ακόμη χώρος για την πορνεία;
Α: Ακόμη και ο ίδιος ο όρος “πορνεία” είναι ,στα μάτια μου, ανυπόληπτος, κι εννοώ όλα αυτά με τα οποία προσωπικά συνδέω την πορνεία. Η νέα κοινωνία προϋποθέτει νέες σχέσεις μεταξύ της γυναίκας και του άντρα, μεταξύ των φύλων.
Σήμερα υπάρχει ένα ζήτημα με την πορνεία γιατί οι περισσότεροι πελάτες είναι άρρωστοι άντρες που αντλούν ευχαρίστηση από τον εξευτελισμό του άλλου ατόμου. Οι περισσότεροι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν – ακόμη και από την πατριαρχική κοινωνία- ως παρεκκλίνοντες. Δεν γνωρίζω τί μορφής, αυτοί οι άνθρωποι όμως χρειάζονται σίγουρα θεραπεία. Αν ήταν οι εκδιδόμενες που έπαιζαν το ρόλο των θεραπευτών, στην υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση, τότε αυτή η κοινωνία θα έπρεπε ξεκάθαρα να τις σέβεται για τη σκληρή δουλειά που κάνουν. Αλλά τί λέμε εδώ όταν για παράδειγμα στην Πολωνία, ακόμα και οι νοσοκόμες τυγχάνουν μεταχείρισης σαν να ήταν παράσιτα. Η Αλίσια Φρόχνερτ, Γερμανίδα δημοσιογράφος που έγραψε για την πολωνική ανάπτυξη, και πρώην πόρνη, αναγνωρίζει ότι οι πόρνες θα έπρεπε να πληρώνονται από την Υπηρεσία Υγείας στην οποία ανήκει ο κάθε πελάτης, και η υπηρεσία τους να είναι κατ’ εντολή γιατρών, κυρίως ψυχιάτρων και σεξολόγων. Στην υπάρχουσα συγκυρία, αυτή η προοπτική μοιάζει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα- τουλάχιστον θα ήταν ξεκάθαρος ο ρόλος που φέρουν σε πέρας οι εκδιδόμενες. Τότε όμως, εμφανίζεται το ερώτημα ανμετά την εξάλειψη της φτώχειας θα υπήρχαν ακόμη γυναίκες έτοιμες να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα…
Β: Σε ευχαριστούμε Άνια για τη συνέντευξη, στο όνομα της κολλεκτίβας και των αναγνωστών του Α.Β.Β. Σίγουρα έχεις πολύ περισσότερα να πεις, ελπίζουμε να διαβάσουμε σύντομα πάλι κάτι δικό σου.