Γιατί κάθομαι κι ασχολούμαι; Δεν είμαι σίγουρος. Λες να με ενδιαφέρει, κατά βάθος έστω; Δεν ξέρω.  Μάλλον το πιο πιθανό είναι και το πλέον λογικό, το πλέον αναμενόμενο..
Να δω τα καταρρακωμένα από την ήττα πρόσωπα των απεγνωσμένων.
Αυτών που φωτίζονται όταν βάζει γκολ η εθνική τους και σκοτεινιάζουν όταν το δέχεται. Εκείνων που έχουν το σημαιάκι όχι απλά στο συρτάρι ή τη ντουλάπα, έτοιμο πάντα προς εθνικοπατριωτική τέρψη οφθαλμών, αλλά κυρίως το κουβαλάνε στο μυαλό τους, με κρυφή ελπίδα να το βάλουν και στο δικό μας. Εκείνων που ολόψυχα προσκολλώνται στο ελλεεινό παρόν και το αβέβαιο μέλλον τους επειδή από το “ένδοξο παρελθόν” τους δεν έχει απομείνει τίποτα. Που βρίζουν τα πρεζάκια ,ενώ αυτοί είναι χειρότεροι γιατί η εθνοπρέζα τους σκοτώνει πολύ περισσότερους.
Που θα βγουν στο δρόμο για την γαμωομάδα τους, κι όχι για τη ζωή τους.
Ναι ρε, να χάσετε, να νιώσετε ανύπαρκτοι-άλλωστε πολλοί από εσάς είναι. Ναι ρε, να φυλάξετε ντροπιασμένοι τα γαλανόλευκα κωλόπανά σας και να μη γεμίζετε με το εθνοπατριωτικό σας δηλητήριο τις πόλεις και τα χωριά που ζούμε.
Όχι ρε, να μην ξανακουμπήσετε τα βρωμόχερά σας σε μετανάστη που βρισκόταν εκεί την ώρα που πανηγυρίζατε. Όχι ρε, να μην ξαναμιλήσετε για εθνικό μεγαλείο κι ανωτερότητα ενώ το βουλώνετε όταν σας κλέβουν τη ζωή.
Ξέρω, φαίνεται να σας μισώ. Ώρες ώρες ναι –  όσο είσαστε από την άλλη όχθη..
Μην κλαίγεστε, επιλογή σας είναι και θα την υποστείτε.Εκτός αν ξυπνήσετε πριν είναι αργά.