Το κείμενο αυτό, αποτελεί την εισαγωγή στο Palestine mon amour. Επιλέχτηκε να δημοσιευτεί τελευταίο, γιατί είναι και το πιο πρόσφατο, αλλά και γιατί λειτουργεί και ως περίληψη του βιβλίου συμπυκνώνοντας τις απόψεις του συντρόφου στο ζήτημα.
 
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τί συμβαίνει στην Παλαιστινιακή γη, ούτε καν αυτοί που έχουν παρακολουθήσει αυτήν την αιματοβαμμένη σειρά γεγονότων, συμπεριλαμβανομένων (των) ανθρώπων οι οποίοι έζησαν για πολύ εκεί. Αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με καχυποψία και μίσος, όχι μόνο άντρες και γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, αλλά ακόμη και η σκόνη στους δρόμους, η λάσπη που τους καλύπτει τις βροχερές μέρες, η ασφυκτική ζέστη και η δυσωδία του καύσωνα.
Οι “επίσημοι” όροι της αντιπαράθεσης είναι γνωστοί. Οι Ισραηλινοί έδιωξαν τους Παλαιστίνιους από τη γη τους, αυτό όμως συνέβη τόσο παλιά που κάποιοι από τους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε καλύβες στα στρατόπεδα εκτοπισμού, είναι πλέον πενήντα ετών.  Γελοίες διαπραγματεύσεις μεταξύ κρατών, οδήγησαν στο να επιστραφούν κάποια κομμάτια γης σε ανθρώπους που εκδιώχθηκαν από εκεί, είναι όμως αδύνατο να ζήσει κανείς σε αυτά.
Στο Ισραήλ, εάν δε δουλεύεις πεινάς. Οι έποικοι του δεύτερου σιωνιστικού κύματος, πλούτισαν εκμεταλλευόμενοι το φτηνό παλαιστινιακό εργατικό δυναμικό και  από την ελεύθερη χρήση των χωραφιών σε εδάφη που θα μπορούσαν να αποτελούν τώρα το νέο παλαιστινιακό κράτος.
Όλα αυτά όμως, όχι μόνο αποτυγχάνουν να συλλάβουν την ουσία του προβλήματος  αλλά δε φτάνουν κάν να το περιγράψουν. Ίσως να είχε νόημα τον καιρό της πρώτης λαϊκής εξέγερσης του κόσμου των “εδαφών”, αυτόν με τις πέτρες.  Τώρα, τα πράγματα κινούνται προς μια “Λιβανοποίηση” διογκούμενης θηριωδίας.
Καμία πλευρά δε θέλει να υποχωρήσει, καθώς αυτό θα οδηγούσε σε εσωτερικές συγκρούσεις, έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο που σχεδόν σίγουρα θα έδινε τη νίκη στον αντίπαλο.
Έτσι λοιπόν συνεχίζουν έναν ατελείωτο κύκλο αμοιβαίων επιθέσεων. Η κάθε πλευρά,  με τα όπλα που έχει στη διάθεσή της: οι Παλαιστίνιοι αυτοανατινάζονται με τις βόμβες τους, οι Ισραηλινοί βομβαρδίζουν σπίτια στα εδάφη με τα αεροπλάνα τους. Υπάρχουν οι ειρηνευτικοί χάρτες, οι εσωτερικές συμφωνίες, οι εγγυήσεις του Ο.Η.Ε.  και η κενή ρητορική του Μπους.
Το πρόβλημα αναπτύσσεται με δικούς του ρυθμούς, τους οποίους μπορεί να καταλάβει μόνο κάποιος εξοικειωμένος με τέτοιες καταστάσεις, και γίνεται χρόνιο. Το μίσος οξύνεται για κάποιον που  ζει σε συνθήκες όπως αυτές που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, με προοπτικές όπως οι δικές τους,  δηλαδή καμία απολύτως.  Δεν υπάρχει ελπίδα για τα παιδιά τους ή το μέλλον του τόπου όπου γεννήθηκαν. Και δεν αληθεύει πως αυτό το μίσος, τόσο απάνθρωπο και ακατανόητο για ‘μας, τρέφεται από τον φονταμενταλιστικό εξτρεμισμό.  Κάτι πρέπει να  μας λέει ότι  η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων που κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας  έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους, έχουν κάποιο δίπλωμα ή πτυχίο -κάποιες φορές από χώρα του εξωτερικού- είναι οικογενειάρχες, έχουν παιδιά.  Αυτό που δεν έχουν είναι ελπίδα.
Συνειδητοποιούν πως δεν υπάρχει γι’ αυτούς παρά η προοπτική του μίσους για έναν εχθρό που φυλακίσει, βασανίζει και βομβαρδίζει. Από την άλλη πλευρά, όλοι ζουν με το φόβο του να ανατιναχτούν πηγαίνοντας στη δουλειά, χορεύοντας στη ντίσκο ή καθώς κοιμούνται στα κρεβάτια τους.  Εδώ πάλι, το τυφλό μίσος που δε βλέπει κάποια προοπτική, ωθεί τους ανθρώπους να ζητούν από την κυβέρνηση να εφαρμόσει ακόμη πιο δραστικά μέτρα.  Ακόμη και οι πιο φωτισμένοι του ισραηλινού εργατικού κόμματος, που δημιουργήθηκε στο Μαπάι το 1968 (μία από τις σιωνιστικές δυνάμεις που υποστήριξαν τις πρώτες μετοικίσεις), υπό το φόβο απώλειας της εκλογικής τους βάσης. Πολλοί θεωρούν το Λικούντ (δεξιό κόμμα που κυριολεκτικά σημαίνει “εδραίωση”), ως τη μόνη δύναμη που είναι ικανή να ηγηθεί της χώρας εναντίον των Παλαιστινίων.
Το να μιλάς για ειρήνη σε τέτοιες συνθήκες είναι απλά ένας ακόμη τρόπος να βγάλεις την ουρά σου έξω από την υπόθεση, με καθαρά χέρια και βρώμικη συνείδηση.
Οι οργανωμένες σφαγές των Παλαιστινίων όπως αυτές  από τους Χριστιανούς-Μαρωνίτες στη Σάμπρα και Τσατίλα το Σεπτέμβρη του 1982, ή ο (μαύρος) Σεπτέμβρης του 1970 που οργάνωσε ο βασιλιάς Χουσε’ί’ν της Ιορδανίας και διήρκεσε μέχρι τον Απρίλη του 1971, καταλήγοντας σε 4.600 νεκρούς και 10.000 τραυματίες, είναι ακόμη πιθανές.  Πάντως, αν διεξαχθούν από το Ισραήλ ή έναν από τους ένοπλους διαμεσολαβητές του, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πλήρη αποσταθεροποίηση της περιοχής. Όπως είπα, το Ισραήλ έχει επιτεθεί σε κάποιο υποτιθέμενο παλαιστινιακό πόστο στη Συρία – η τωρινή κατάσταση είναι πάρα πολύ άσχημη.
Δεν υπάρχει προοπτική ειρήνευσης στην περιοχή. Η ιδανική λύση, τουλάχιστον για όσους έχουν στην καρδιά τους την ελευθερία των λαών, θα ήταν η γενικευμένη εξέγερση. Με άλλα λόγια,  μια Ιντιφάντα που να ξεκινά από τον ισραηλινό λαό, ικανή να καταστρέψει τους θεσμούς που τους κυβερνούν  και να προτείνει την ειρήνη, βασισμένη στην συνεργασία και τον αμοιβαίο σεβασμό με τους Παλαιστίνιους άμεσα – χωρίς μεσάζοντες. Προς το παρόν όμως αυτή η προοπτική παραμένει ένα όνειρο. Πρέπει να προετοιμαστούμε για τα χειρότερα.
Αλφρέντο Μπονάνο, Τριέστε, 8-10-2003..