Σε καταλαβαίνω γιατί κι εγώ αυτό έλεγα παλιότερα. Νόμιζα πως είμαι απ’ έξω πως είμαι αλλού. Μου έφτανε που βρήκα δουλειά, είχα τα φιλαράκια που τα πίναμε, ένα δωράκι για τη σύζυγο, ήρεμα κι ωραία. Αμ δε! δεν πάει έτσι τελικά, σε καμία περίπτωση.

Η αφορμή, τί να σου πω; Ούτε που με νοιάζει, αλήθεια. Το θέμα είναι ότι έγινε αυτό το κλικ, αυτό το κάτι. Εξ’ αιτίας μιας ταινίας, ενός βιβλίου, ενός τραγουδιού; Ή μήπως μιας συζήτησης, μιας είδησης, μιας σκέψης;

Σου είπα δεν ξέρω και δεν με νοιάζει. Ναι, ίσως να ήταν ο μαλάκας ο γείτονας που φώναξε τους μπάτσους επειδή κάποιοι μετανάστες κάθονταν στα σκαλιά του. Ίσως το γαμημένο το αφεντικό που νομίζει ότι μου κάνει χάρη που δουλεύω στο μπουρδέλο του. Ίσως και όλα μαζί.

Άλλαξα όμως κι αυτό είναι που μετράει. Πλέον έχω επιλέξει εγώ το δρόμο μου. Εγώ και όχι ο κάθε γελοίος. Εγώ κι εσύ κι άλλος κόσμος μαζί. Για μένα, για σένα, για όλους. Ναι ρε μαλάκα για όλους- δε γίνεται αλλιώς.

Αρκετά με τα μικρά και μεγάλα αφεντικά. Αρκετά με τους “φίλους” και “προστάτες” μας. Αρκετά με την πλαστική ζωή που μας σερβίρουν.

Η μαγεία της ελευθερίας (όχι το βασίλειό της, η ελευθερία δε χωράει βασίλεια) ανοίγεται μπροστά μας. Χωρίς βεβαιότητες και νομοτέλειες, χωρίς πολιτικαντισμούς και υποκρισίες.

Χωρίς εξουσίες. Χωρίς εξουσίες. Ποτέ και πουθενά.