Δεν είναι η αρχή ούτε το τέλος, είναι απλά η διαδρομή.
Κι εκεί, είναι που βρίσκεται η ομορφιά. Αυτή που τόσο ξεδιάντροπα μας στερούν ή στην καλύτερη περίπτωση μας κρύβουν. Το πρωινό ξύπνημα δεν συνοδεύεται από μια αγκαλιά κι ένα φιλί, αλλά από το σιχαμένο ήχο του ξυπνητηριού και το άγχος για το 8ωρο της δουλειάς που ακολουθεί.
Η βόλτα στους δρόμους, το άραγμα στις πλατείες, μια βραδιά σε παραλία, αγωνιούν να ανακτήσουν την αγνότητα, το πάθος ,τη γαλήνη τους, συγκρουόμενα με το αδηφάγο τέρας της οικονομίας, πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα του κράτους.
Η απλή καθημερινή ανθρώπινη επαφή, η παρέα, η μοναξιά, η ελεύθερη του καθενός δημιουργία, τα ταξίδια και τα “ταξίδια”, ο,τιδήποτε μπορεί να περιέχει και να αναβλύσει ερωτισμό, αλλοιώνεται. Καλύπτεται από προστυχιά, μιζέρια καταναγκασμό. Επενδύεται με ψευτιά, γελοιότητα, υποκρισία.
Σε όλα τα γελοία ανθρωπάκια που νομίζουν πως η εξουσία τους είναι παντοτινή, στέλνουμε ένα μήνυμα :
Δεν μπορείτε να κατευθύνετε τα μυαλά ή τις καρδιές μας.
Η ομορφιά μας θα τσακίσει την ασχήμια σας.
