Αρχείο κατηγορίας Ποίηση

Ποίηση

Ἀγωνίες

Σχολιάστε
Του Αλέκου Παναγούλη
Ἂν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις.
Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν.
Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι
εἶναι ἀδειανό.
Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι.
Ἂν τὴ σπάσουν,
θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν.
Οὔτε κ᾿ ἐγὼ τὸ πιστεύω.
Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε.
Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις.
θὰ μπορέσεις.
Γιὰ μᾶς θἆναι. Τόση ὥρα
τριγυρίζουν τὸ σπίτι.
Κύταξε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλλο παραθύρι.
Μὰ πρόσεχε.
Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος.
Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά.
Ἄτιμοι.
Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν
ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι.
θὰ μείνουν καὶ δὲν θὰ σταυρώσουν
τὰ χέρια.
Ποίηση

Η Μπογιά.

Σχολιάστε
Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά..
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε
πού βρήκα τη μπογιά
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δε βρήκαν
Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν.




 Το ποίημα αυτό του Αλέκου Παναγούλη, γράφτηκε στην απομόνωση των φυλακών Μπογιατίου,  μετά από απόπειρα απόδρασης που έκανε στις 2 Ιούνη του 1971. Κι επειδή δεν είχε μολύβι και χαρτί, το έγραψε με το αίμα του σε ένα πακέτο τσιγάρα…
 Για όλους τους συντρόφους μας που βρίσκονται στα κολαστήρια της δημοκρατίας
ή οποιουδήποτε άλλου καθεστώτος.
 Για όλους-όλες εκείνους που κρατούν ψηλά το κεφάλι βιώνοντας στο πετσί τους την ουσία
του Κράτους, της Εξουσίας, συνεχίζοντας να αγωνίζονται για Αξιοπρέπεια κι Ελευθερία.
Για όλους όσους δε βλέπουν την αλληλεγγύη ως πολιτικό καθήκον ή χριστιανική φιλανθρωπία, αλλά ως συνειδητή επιλογή και συνθήκη ζωής και αγώνα.
Και φυσικά, ενάντια σε αυτούς που είτε ξεχνούν είτε “ξεχνούν” τους φυλακισμένους αγωνιστές.
Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής, κανείς δε θα είναι ελεύθερος.
Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά.
Ποίηση

Είδα

Σχολιάστε

Είδα την αγωνία, όχι ζωγραφισμένη σε μάτια αλλά να τα ζωγραφίζει αυτή, με χρώματα μουντά και σκούρα, να μετατρέπει τις πλατείες σε καλάθια με δίποδα ρετάλια.

Είδα χείλη χωρίς κραγιόν, μάτια χωρίς σκιές, γροθιές σφιγμένες… και τα χείλη μιλούσαν δυνατά, τα μάτια κοιτούσαν έντονα, οι γροθιές ακτινοβολούσαν δύναμη κι αξιοπρέπεια.

Είδα τα ψάρια έξω από το νερό, και μια βροχή από λέπια να ‘χει καλύψει τα κτίρια. Είδα τις γάτες να κάνουν βουτιές στα λιμάνια και δίπλα τους σκύλους να βγάζουν βόλτα ο καθένας και τον άνθρωπό του.

Ποίηση

ΛΕΟ ΦΕΡΡΕ : «Η ΜONAΞΙΑ»

Σχολιάστε

Είμαι από μία χώρα αλλιώτικη απ’ την δική σας 

μία αλλιώτικη γειτονιά μία αλλιώτικη μοναξιά
ανακαλύπτω απόψε δρόμους που θα διαβώ
του δικού σας κόσμου πια δεν είμαι
μα προσμένω αποτελέσματα μεταλλάξεων
βιολογικά βολεμένος με την ιδέα που έχω
για την βιολογία κατουράω, χύνω και κλαίω
υπάρχει άραγε κάποια ανάγκη να φτιάξουμε τις ιδέες μας
λες και τάχα ήταν βιομηχανοποιημένα προϊόντα;
εγώ έτοιμος είμαι πάντως να σας προμηθεύσω τα καλούπια
μα…
η μοναξιά…
τα καλούπια αυτά είναι καινούργιου τύπου,
σας το λέω πως χύθηκαν αύριο το πρωϊ
κι αν δεν διαθέτετε απ’ απόψε την σχετική αίσθηση διάρκειας
δεν κάνει να σας την μεταδώσω
και είν’ ανώφελο να κοιτάζετε μπρος
γιατί το μπρος είναι τελικά πίσω και η νύχτα μέρα
και…
η μοναξιά…
είναι απόλυτη ανάγκη τ’ αυτόματα πλυντήρια στις γωνίες των δρόμων
να μείνουν ελεύθερα σαν τους σηματοδότες
οι μπάτσοι της λευκότητας να σας υποδείχνουν
το σε ποιο κουτί σας επιτρέπεται να πλύνετε
εκείνο που εκλαμβάνετε για συνείδησή σας
αλλά δεν είναι παρά ένας εθισμός του όργανου του νευροφυτικού
που χρησιμεύει γα εγκέφαλός σας
και όμως…
η μοναξιά…
η απελπισία είναι η ύψιστη μορφή κριτικής
για την ώρα ας την πούμε συμβατικά «ευτυχία»
οι λέξεις που ξεστομίζετε δεν είναι πια «οι λέξεις»
μα κάποιο είδος αγωγού για ν’ αποκτήσουν καλή συνείδηση
οι αναλφάβητοι, μα…
η μοναξιά…
ο αστικός κώδικας αλλά γι’ αυτόν αργότερα ας τα πούμε
γιατί τώρα θα ’θελα να συστηματοποιήσω το ασυστηματοποίητο
θα ’θελα να μετρήσω τις δαναϊδες δημοκρατίες σας
θα ’θελα να κλειστώ στο απόλυτο κενό και να γίνω
το ανείπωτο, το μη πραγματοποιήσιμο
το μη αγνό μέσα στην έλλειψη κάθε διαύγειας.
Η διαύγεια κρύβεται μες στα παντελόνια μου. 


24 Αυγούστου 1916 – Castellina-in-Chianti Toscane, 14 Ιουλίου 1993). Γάλλος ποιητής του έρωτα και της αναρχίας, μουσικός συνθέτης και τραγουδιστής.
…ακόμη και στη ημέρα του θανάτου του, αναρχικός ήταν… 14 Ιούλη, η ημέρα της γαλλικής Επανάστασης, η εθνική τους γιορτή…

Ποίηση

Τα σκατά

Σχολιάστε
Του Αντονέν Αρτό. Από το “Για να τελειώνουμε με την υπόθεση του θεού”.

Για να υπάρξεις είναι αρκετό να αφεθείς να είσαι,
αλλά για να ζήσεις πρέπει να είσαι κάποιος,
πρέπει να έχεις ένα ΚΟΚΑΛΟ,
να μη φοβάσαι να δείξεις το κόκκαλο,
και να διακινδυνεύσεις να χάσεις τη σάρκα.

Ο άνθρωπος από πάντα αγαπούσε περισσότερο τη σάρκα από τη γη των οστών.
Και τότε δεν υπήρχε παρά γη  και ξυλεία από κόκαλα,
και αναγκάστηκε να κερδίσει τη σάρκα του,
δεν υπήρχε παρά σίδερο και φωτιά
κι από σκατά ούτε ίχνος,
κι ο άνθρωπος φοβήθηκε μήπως χάσει τα σκατά
ή μάλλον πεθύμησε τα σκατά
και γι’ αυτά θυσίασε το αίμα.

Για να έχει τα σκατά,  τη σάρκα με λίγα λόγια,
και σιδερικά από κόκαλα
και όπου δεν είχε να κερδίσει το είναι
αλλά είχε μόνο να χάσει τη ζωή.
O reche modo
to edire
di za
tau dari
do padera coco
Εκεί ο άνθρωπος έκανε πίσω και το έβαλε στα πόδια.

Τότε τα θηρία τον έφαγαν.

Δεν υπήρξε βία, προσφέρθηκε μόνος του στο θηριώδες γεύμα.

Το βρήκε του γούστου του,
έμαθε κι αυτός να παριστάνει το θηρίο,
και να τρώει το ποντίκι με λεπτότητα.

Και από πού προέρχεται αυτή η ταπεινή αισχρότητα;
Από το ότι ο κόσμος δε μορφοποιήθηκε ακόμα
ή από το ότι ο κόσμος δεν έχει παρά μια μίζερη
ιδέα για το σύμπαν
και θέλει να την κρατήσει αιώνια,

προέρχεται από το ότι ο άνθρωπος μιαν ωραία μέρα
όρισε την ιδέα του κόσμου.
Δύο δρόμοι του προσφέρονταν:
κείνος του άπειρου εκτός,κείνος του έσχατου εντός.

Και διάλεξε το έσχατο εντός,
όπου δεν έχει παρά να συντρίβει το ποντίκι,
τη γλώσσα, τον πρωκτό, ή τη βάλανο.
Και ο θεός, ο θεός ο ίδιος κατάστρεψε την κίνηση.

Ο θεός λοιπόν είναι ένα είναι;

Αν είναι, είναι σκατά.
Αν δεν είναι ένα είναι, δεν είναι.
Δεν είναι λοιπόν,
αλλά δεν είναι με τον ίδιο τρόπο που το κενό προχωρά
με όλες του τις μορφές,
από τις οποίες η πιο τέλεια απεικόνισή του
είναι η παρέλαση μιας αμέτρητης στρατιάς
από μουνόψειρες.

Είστε τρελός κύριε Αρτό,
και η Θεία Λειτουργία;

Εγώ ανυμνούμαι τη βάφτιση και τη λειτουργία.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη πράξη που,
στο ερωτικό επίπεδο,
να είναι πιο βλαβερή από την κάθοδο
του αυτονομαζόμενου Ιησού Χριστού
στις άγιες τράπεζες.

Είναι δύσκολο να με πιστέψουν
και βλέπω ήδη το κοινό να σηκώνει τους ώμους του
αλλά ο λεγάμενος Χριστός
είναι εκείνος που μπροστά στο θέαμα
της μουνόψειρας του θεού
δέχτηκε να ζήσει χωρίς σώμα,
ενώ μια στρατιά από ανθρώπους,
αποκαθηλωμένοι από ένα σταυρό
όπου ο θεός από καιρό πίστευε πως τους είχε καρφωμένους,
επαναστάτησε,
και πάνοπλη από σίδερο,
από φωτιά και από κόκαλα,
προχωράει βρίζοντας τον Αόρατο
για να ξεμπερδέψει μια για πάντα

με την ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..

Ποίηση,σχόλια.

Λίγες ώρες πριν..

Σχολιάστε

Γιατί κάθομαι κι ασχολούμαι; Δεν είμαι σίγουρος. Λες να με ενδιαφέρει, κατά βάθος έστω; Δεν ξέρω.  Μάλλον το πιο πιθανό είναι και το πλέον λογικό, το πλέον αναμενόμενο..
Να δω τα καταρρακωμένα από την ήττα πρόσωπα των απεγνωσμένων.
Αυτών που φωτίζονται όταν βάζει γκολ η εθνική τους και σκοτεινιάζουν όταν το δέχεται. Εκείνων που έχουν το σημαιάκι όχι απλά στο συρτάρι ή τη ντουλάπα, έτοιμο πάντα προς εθνικοπατριωτική τέρψη οφθαλμών, αλλά κυρίως το κουβαλάνε στο μυαλό τους, με κρυφή ελπίδα να το βάλουν και στο δικό μας. Εκείνων που ολόψυχα προσκολλώνται στο ελλεεινό παρόν και το αβέβαιο μέλλον τους επειδή από το “ένδοξο παρελθόν” τους δεν έχει απομείνει τίποτα. Που βρίζουν τα πρεζάκια ,ενώ αυτοί είναι χειρότεροι γιατί η εθνοπρέζα τους σκοτώνει πολύ περισσότερους.
Που θα βγουν στο δρόμο για την γαμωομάδα τους, κι όχι για τη ζωή τους.
Ναι ρε, να χάσετε, να νιώσετε ανύπαρκτοι-άλλωστε πολλοί από εσάς είναι. Ναι ρε, να φυλάξετε ντροπιασμένοι τα γαλανόλευκα κωλόπανά σας και να μη γεμίζετε με το εθνοπατριωτικό σας δηλητήριο τις πόλεις και τα χωριά που ζούμε.
Όχι ρε, να μην ξανακουμπήσετε τα βρωμόχερά σας σε μετανάστη που βρισκόταν εκεί την ώρα που πανηγυρίζατε. Όχι ρε, να μην ξαναμιλήσετε για εθνικό μεγαλείο κι ανωτερότητα ενώ το βουλώνετε όταν σας κλέβουν τη ζωή.
Ξέρω, φαίνεται να σας μισώ. Ώρες ώρες ναι –  όσο είσαστε από την άλλη όχθη..
Μην κλαίγεστε, επιλογή σας είναι και θα την υποστείτε.Εκτός αν ξυπνήσετε πριν είναι αργά.

Ποίηση,σχόλια.

Los Naritos Kapelistas

Σχολιάστε
Ὀταν θα μπω στη Ε.Α.Α.Κ. και συνδρομή πληρώσω,
τρανός θα γίνω αγωνιστής, το Μαρξ θα εμπεδώσω.
Σε όλα θα ‘μαι ειδικός, κείμενα κι εισηγήσεις,
 κι άμα θα με καλέσουνε θα βγω και στις ειδήσεις.
Θα τρέχω στ’ αμφιθέατρα λόγο να βγάζω ξύλινο
κι οι αναρχικοί θα μου πετούν γιαούρτι με το πήλινο.
Θα λέω πως είμαι σύγχρονος αριστερός κι ωραίος
 κι όχι πως στο εικόνισμα του Στάλιν νιώθω δέος.
 Μετά από κάθε εξέγερση συμπέρασμα θα βγάζω,
πως λύση είναι οι εκλογές και γνώμη δεν αλλάζω.
Κυνήγι ψήφων θ’αρχινώ με λάσπη και με ψέμα,
το ξέρω είμαι ύπουλος μα ας μη γίνει θέμα.
Θα σώζω τα κινήματα απ’τους κακούς κι ακραίους,
 γιατί εγώ έχω βαθιά την αίσθηση του χρέους.
Αν κάπου μες την έπαρση τη βία αναφέρω,
 είπαμε λέω ψέματα κοσμάκη για να φέρω.
Κι αν δεν καταλαβαίνετε πως είμαι ο αρχηγός σας,
 δικό σας είν’ το πρόβλημα το κρίμα στο λαιμό σας.

Αναρτήθηκε από στις 11:18 μ.μ.

Ποίηση,σχόλια.

1-0

Σχολιάστε

Τελεία και παύλα. Έτσι δε λέτε; Κι αν δεν το λέτε το εννοείτε. Σχολείο, δουλειά, διακοπούλες, σύνταξη, θάνατος, αυτά. Ποιοί νομίζετε πως είστε ρε; Ποιός σας δίνει το δικαίωμα να μας γαμάτε τη ζωή;Και δεν είναι εφηβική αντίδραση αυτά τα λόγια, είναι συνειδητή οργή και μίσος για το Τίποτα που χτίσατε και αναπαράγετε. Αυτό το τίποτα που καλύπτει τα πάντα γύρω μας, ίσως και μέσα μας και που σα σειρήνα ηχεί για τόσους. Είστε πολύ μικροί, λίγοι, ασήμαντοι. Αλλά ρε γαμώτο έχετε δύναμη, φράγκα, εξουσία. Για την ακρίβεια, ρε γαμώτο υπάρχει εξουσία. Κι υπάρχουν και διαχωριστικές γραμμές. Άλλες βάζετε εσείς κι άλλες εμείς. Πιστέψτε το, οι δικές μας είναι διαχρονικές και με γερά θεμέλια. Όχι καλές ή κακές, σωστές ή λάθος. Είναι απαραίτητες και γιατί όχι και όμορφες… -Ναι ρε! Όμορφές σαν το περιπολικό που καίγεται, σαν μια βραδιά με καλή παρέα, σαν ερωτική νύχτα, σαν μια παθιασμένη πορεία. Απ’ τη μια η Αξιοπρέπεια και η Συνείδηση λοιπόν και απ’ την άλλη εσείς. Απ’ τη μια η Συλλογικότητα μαζί με το Άτομο κι απ’ την άλλη εσείς. Απ’ τη μία η Δημιουργία και η Αυτοδιάθεση κι απ’ την άλλη εσείς. Πάλι εσείς, ποιοί ακριβώς δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι εμείς γινόμαστε όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο δυνατοί.

                                                                                                             Γινόμαστε ένα κι εσείς μηδέν.

Ποίηση,σχόλια.

Εμμονές

Σχολιάστε
Ξύπνησα μες το άγχος. Πάλι το ίδιο όνειρο-εφιάλτης, όπως θέλεις πες το. Τρίτη φορά αυτήν την εβδομάδα. Λες να σημαίνει κάτι; Όχι, όχι μεταφυσικές αηδίες, μακρυά από ‘μένα αυτά. Είμαι απίστευτα υλιστής κι ας μη μου φαίνεται. Δεν ξέρω, μάλλον θα με απασχολεί αυτό εδώ και καιρό, μάλλον τελευταία όλο και πιο έντονα. Αλλά και πάλι κουφό δεν είναι Μες την παράνοια, και μάλιστα χωρίς να έχω πάρει τίποτα περίεργο εδώ και καιρό. Κι αυτό είναι που με παραξενεύει. όχι τόσο το ίδιο το όνειρο, όσο το γεγονός της επανάληψης και το τί μπορεί αυτή να σημαίνει. Τί γαμημένες εμμονές κι απωθημένα έχω κρύψει εκεί μέσα; Και γιατί δε βγαίνουν κατευθείαν στην επιφάνεια αλλά με πρήζουν τις νύχτες; Κάτι πρέπει να αλλάξω μου φαίνεται. Σε εμένα, σε εσένα, στη ζωή μου, σε άλλους.. Πώς να αρχίσω όμως; Τί να κάνω; Να κόψω τον ύπνο; Δε λέει. Να το ρίξω στα πολύ σκληρά; Ακόμη χειρότερα.. … … Λοιπόν μου ήρθε μια ιδέα! Θα στην πω όμως αύριο, αφού ξυπνήσω.
Ποίηση,σχόλια.

Αρκετά

Σχολιάστε

Είδες που είχα δίκιο; Το νιώθεις κι εσύ, έτσι δεν είναι; Δεν με πίστευες.. “είσαι υπερβολικός” έλεγες όταν άνοιγα κουβέντα.

Σε καταλαβαίνω γιατί κι εγώ αυτό έλεγα παλιότερα. Νόμιζα πως είμαι απ’ έξω πως είμαι αλλού. Μου έφτανε που βρήκα δουλειά, είχα τα φιλαράκια που τα πίναμε, ένα δωράκι για τη σύζυγο, ήρεμα κι ωραία. Αμ δε! δεν πάει έτσι τελικά, σε καμία περίπτωση.
Η αφορμή, τί να σου πω; Ούτε που με νοιάζει, αλήθεια. Το θέμα είναι ότι έγινε αυτό το κλικ, αυτό το κάτι. Εξ’ αιτίας μιας ταινίας, ενός βιβλίου, ενός τραγουδιού; Ή μήπως μιας συζήτησης, μιας είδησης, μιας σκέψης;
Σου είπα δεν ξέρω και δεν με νοιάζει. Ναι, ίσως να ήταν ο μαλάκας ο γείτονας που φώναξε τους μπάτσους επειδή κάποιοι μετανάστες κάθονταν στα σκαλιά του. Ίσως το γαμημένο το αφεντικό που νομίζει ότι μου κάνει χάρη που δουλεύω στο μπουρδέλο του. Ίσως και όλα μαζί.
Άλλαξα όμως κι αυτό είναι που μετράει. Πλέον έχω επιλέξει εγώ το δρόμο μου. Εγώ και όχι ο κάθε γελοίος. Εγώ κι εσύ κι άλλος κόσμος μαζί. Για μένα, για σένα, για όλους. Ναι ρε μαλάκα για όλους- δε γίνεται αλλιώς.
Αρκετά με τα μικρά και μεγάλα αφεντικά. Αρκετά με τους “φίλους” και “προστάτες” μας. Αρκετά με την πλαστική ζωή που μας σερβίρουν.
Η μαγεία της ελευθερίας (όχι το βασίλειό της, η ελευθερία δε χωράει βασίλεια) ανοίγεται μπροστά μας. Χωρίς βεβαιότητες και νομοτέλειες, χωρίς πολιτικαντισμούς και υποκρισίες.
Χωρίς εξουσίες. Χωρίς εξουσίες. Ποτέ και πουθενά.